Not that alone..

Niet ver van clangebied zakte de Rogue poes ineen. Geconcentreerd en doelgericht stapte ze op een gevleugeld dier af. Een duif om precies te zijn. Voor het seizoen was hij nog behoorlijk vol, dus ze kon het zich niet veroorloven om zo'n prooi te laten ontsnappen. Met een sierlijke sprong wierp ze zich op de duif, die haar net iets te laat opmerkte. Hij had zijn vleugels al gespreid en vloog misschien al zo'n kattenlengte hoog. Maar hij had ongeluk met het feit dat hij werd opgejaagd door een vaardige jager. Ze stootte een triomfantelijke 'mrauw' uit en sloeg hem met haar poot uit de lucht, om hem vervolgens snel te doden. Aangezien ze best hongerig was begon ze al meteen van de duif te eten. Ze had toch niemand om hem mee te delen. Door de doordringende geur van pas gevangen prooi had ze alleen geen andere lucht door.

-Blacktear first

Als een grote schaduw streek haar sneeuwwitte slanke gelaat over de koude stenen heen. Haar pootkussentjes tikkend tegen de gladde bevroren steen, voor uit kijkend met haar vurige duivelse ogen. Haar witte vacht dof maar danste toch altijd nog met de kille wind. De poes nam een weg door de kale bomen dwars door de Thunderclan terratorium op weg naar de grens. Geen idee wat ze daar moest zoeken, maar jagen zat er ook niet in. Er was niks te vinden meer en met een tong voelend als schuurpapier in haar bek stapte ze veder. Blacktear snoof de lucht op en bewoog kort met het puntje van haar oor. Ze had de grens overtreden en ze bevond zich nu ergens rond de rogue terratorium alhoewel ze niet al te ver weg van de clansgebieden. Met haar bek een stukje open ademde ze de geuren nog is goed in en meteen rook ze een verse geur van prooi. Genietend sloot ze haar ogen terwijl ze watertandend erop afliep. Het was vers gevangen en de geur van rogue hing hier sterk rond. Al snel viel haar koude groene ogen op een kat die zat te genieten van een dikke duif, hoe konden hun nu zo goed gevuld zijn terwijl de clans aan het lijden waren? Fronsend stapte ze dichterbij, haar giftig groene ogen koud en meedogenloos op die van de zwart gevlekte poes gericht. "Wel wel wel" Begon ze met een sadiste grijns op haar gelaat. "Wat een overheerlijk stukje vlees heb je daar my dear"

"Wel wel wel" Klonk er plots een stem achter haar. Haar tanden lieten de duif los en ze draaide zich vlug om. "Wat een overheerlijk stukje vlees heb je daar my dear" Waarom kwam er altijd weer een zwakzinnige bitch om haar te storen? Een sterke clanlucht dreef haar neus binnen, al wist ze niet welke van de vier. Dat verklaarde een hoop. Ze likte nonchalant haar lippen af en richtte zich toen tot de poes. "Het is zeker heerlijk. Wat jammer dat jij er geen hap van krijgt." Mauwde ze terwijl een grijns op haar gezicht vormde. Flikker alsjeblieft een eind op. Ze werd moe van de houding van de clanpoes. Alsof ze het recht had om zomaar op de eerste beste Rogue af te lopen om vervolgens te zeggen wat ze maar wou.