Calmness.

De tom trok kort met zijn oortje terwijl hij naar de eekhoorn keek die zich voor hem bevond. Hij spande zijn spieren aan, zette zich af en belandde niet veel later op de eekhoorn. Met een snelle beweging doodde hij het beest onder zich en keek tevreden zijnde achter zich naar de twee muizen die hij had gevangen. Hij pakte de prooien op bij hun staarten en liep toen in de richting van het camp. Hij gromde wat geërgerd toen drie enthousiaste apprentices langs hem schoten en bijna tegen hem botsten. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en hij merkte nu pas dat hij zijn bek had geopend om te roepen, maar trok zijn klauwen weer in en pakte zijn klauwen op. Hij had geluk dat niemand hem op deze manier had gezien. Ze zouden dadelijk nog echt denken dat hij gek werd van verdriet. De tom drong zichzelf het camp binnen en gooide de prooien op de fresh-kill pile. Daarna draaide hij zijn lijf een kwartslag en liep in de richting van de nursery. Hij wilde nu gewoon heel even bij zijn kittens zijn. Hij miste ze en hij had hun aandacht nodig. Maar toen hij de nursery binnenkwam zag hij dat zijn dochters allemaal sliepen. Liefdevol gaf hij een lik over al hun kopjes en ging toen naast hun liggen, zijn staart beschermend om hun heen geslagen. Hij legde zijn kopje op zijn voorpoten en keek naar de kittens die voor hem lagen. Het zou niet meer duren tot ze apprentices zouden worden. Wolfkit zou het vast fantastisch vinden en hij durfde te wedden dat de rest van zijn dochters er ook wel naar uitkeken. De tom draaide zijn kopje toen hij geluid hoorde naast zich. Hij zag dat het de nieuwe kitten die recent in de nursery gekomen was. Hij had geen idee wie de vader was, maar dat hoefde hij ook niet te weten. Hij merkte dat de kitten het koud had en verlegde zich een beetje zodat hij zijn staart op de pels van de kitten kon leggen. ‘Zo beter?’ murmelde hij.

Automatisch toen hij de kitten hoorde snorren, begon Thornfang ook te snorren. Het waren niet alleen zijn dochters die hem gelukkig maakten, ook anderen kittens maakten hem gelukkig. Hij vond het gewoon leuk om bij ze in de buurt te zijn en ze aandacht te geven. Maar zijn dochters bleven natuurlijk zijn favorieten in de nursery. En dan kwamen de kittens van andere katten op de tweede plaats. Nee, de tweede plaats was natuurlijk voor Sinclaw. En dan als derde kwamen de kittens van andere katten. Thornfang liet zijn blik glijden naar de kitten die zijn staart schijnbaar op probeerde te eten. Thornfang zag er niet veel kwaad in omdat de tandjes van de kitten toch nog niet volgroeid waren en hij Thornfang in principe geen pijn kon doen. Het enige wat er kon gebeuren was… Thornfang grinnikte zachtjes toen de kitten begon te hoesten en te proesten. Hij kon zich voorstellen dat het niet bepaald aangenaam was om zo veel haren in zijn keel te krijgen en dus trok hij zijn staart terug. Natuurlijk niet van de kitten weg, maar wel zodat de kitten niet meer er in zou bijten. Hoewel hij zo het idee had dat de kitten dat toch niet meer zou doen. Niet nu hij had geleerd hoe vies een staart kon zijn. En Thornfang’s staart was dan nog eens extra pluizig omdat hij zo’n dikke vacht had. ‘Kun je al praten?’ vroeg hij aan de kitten. Domme vraag waarschijnlijk. De kitten was nog maar net geboren. Hij pakte de kitten voorzichtig op en schoof hem dichter naar zijn buik toe waarna hij zijn pluizige staart opnieuw om de kitten heen sloeg. ‘Mijn naam is Thornfang,’ mauwde hij. ‘Thorn-fang.’

Thornfang grinnikte om de blik die de kitten op hem wierp. Waarschijnlijk had hij geen idee wat er tegen hem gezegd werd, maar in elk geval vond hij het wel heerlijk om tegen Thornfang aan te kruipen. Op dat vlak had hij eigenlijk beter queen kunnen zijn: de kittens kropen altijd tegen zijn warme vacht aan als ze het koud hadden. Feverkit vond het ook altijd heerlijk om zich erin te verdiepen en dan in slaap te vallen, maar Wolfkit vond het vooral leuk om ermee te spelen. Een voordeel van zo’n lange vacht was dat als zijn tegenstanders hun klauwen in zijn vacht wilden slaan dat ze meestal vastzaten met hun nagels en hij de overhand kon nemen van het gevecht zonder dat hij er echt veel voor had moeten doen. Niet dat hij de laatste tijd eigenlijk nog veel had moeten vechten. Hij was niet eens meegegaan naar de patrol waar hij uiteindelijk zijn moeder kwijt zou raken. En hij had spijt dat hij niet had aangedrongen om mee te gaan. Thornfang werd uit zijn gedachten gehaald door Settlekit die opeens begon te schreeuwen. Even bewoog hij verrast zijnde met zijn oortjes en bleef de kitten voor een langere tijd aankijken, maar toen barstte hij in lachen uit. Hij grinnikte nog wat na en gaf de kitten een liefdevolle lik tussen zijn oren. ‘Je komt er wel,’ mauwde hij. ‘Nog even oefenen en dan kun je mijn naam wel uitspreken.’ Hij kon zich nog herinneren dat zijn dochters in het begin ook alleen maar piepten en niet konden praten. Vanaf een moon zeiden ze dan alweer behoorlijk veel en hij kon zich indenken dat sommige katten bij Wolfkit wensten dat ze niet kon praten, maar hij had daar eigenlijk nooit veel last van. Plagerig duwde hij met zijn pootje tegen de flank van de kitten zodat hij hem een hele zachte por gaf.