Counting stars

Het was middernacht en pikdonker. Met een branderig gevoel ergens tussen haar keel en borst had ze besloten om een nachtwandeling te maken. De laatste tijd was haar veel overkomen. Ze was erachter gekomen dat ze een halfbroer had, een BloodClanner heeft haar een litteken bezorgd en na een jaar kwam haar geliefde opeens weer terug van gevangenschap door Twolegs. ''Hoe kan ik dit ooit verwerken?'' Dacht ze verbeten. Ze besefte dat ze richting de Twolegplace was gelopen en haalde haar schouders op. Misschien viel hier 's nachts wel wat te beleven. Ze gooide haar gespierde lichaam op een hek en sprong toen een willekeurige tuin in. Shit, het rook hier wel heel erg naar kat.

-Khione eerst

Zoals te verwachten viel klonk er een stem uit de schaduwen van het struikgewas. Het was vast een Kittypet. Ze had dus geen reden om zich zorgen te maken. Sierlijk stapte er een jonge poes de struiken uit. Ze was oogverblindend wit met opvallend blauwe ogen. Amare moest toegeven dat ze erg mooi was. Ze straalde ook iets zelfverzekerds uit. Dat kwam niet vaak voor bij Kittypets. De mooie poes was overduidelijk wel een idioot. Ze dacht namelijk dat ze een Rogue zomaar bevelen kon geven. Denk dan twee keer. ''Als je denkt dat je zomaar zo'n respectloze toon tegen me kan slaan dan heb je het goed mis.'' Ze was een strijder met littekens. Machtig. Sterk. Een overlever. En dat mocht de poes tegenover haar best wel eens in zien. ''Ik denk dat ik hier nog wel even blijf.'' Grijnsde ze. ''Tenzij je daar wat tegen doet dan, maar veel verwacht ik niet van jouw soort.''

De Kittypet was een behoorlijke bitch, eentje waarvan haar mond eens nodig gesnoerd moest worden. Ze had maar zelden zo'n irritant geval gezien. De huiskat beweerde dat ze kennis had van Rogues. En misschien was dat ook wel zo. Maar Amare kon alleen maar gestoord lachen. Oh god, het ding ging maar door met praten. Kwam er dan nooit een einde aan dat geblèr? "Je hebt littekens, congratulations. Voel je je nu sterk? Dapper? Your weak. Scars mean weakness. Die op je schouder, bloedde als een rund, nietwaar?" Ze moest zeggen dat dit stuk stront wel woorden uitsprak die misschien iets minder waardeloos waren. Maar dat maakte haar niet meteen koningin van de discussie. "Ben je zo zwak dat je daar niks tegen kon doen?" Theoretisch gezien had ze er niets aan kunnen doen. En moest ze door haar broer naar de Medicine Cat van een vreemde clan gesleept worden. Maar dat hoefde de poes tegenover haar niet te weten. ''Grappig dat ik zoiets hoor van iemand die duidelijk nog nooit goed heeft gevochten.'' Kittypets waren zwakke, domme wezens die zich lieten ontdoen van hun vrijheid. "Katten als jij zijn zwak. Jullie laten je vertroetelen door Twolegs en houden jullie aan domme regels. Jullie doen niet eens de moeite om de strijd aan te gaan." En dat maakte nou waarom ze zo van huiskatten walgde. ''Anyways,'' ging ze verder terwijl ze haar met een schuin lachje aankeek. ''Als je jezelf echt zo sterk vindt. En mij zo zwak. Dan wil ik daar maar al te graag bewijs van." Ze likte een van haar uitgestoken nagels. Als de poes echt een gevecht aannam met een ruiger iemand die ook nog eens ouder was, dan was ze wel echt muisstom.

Waarom gaf de poes niet gewoon toe dat Amare gelijk had? "Dat wij geliefd worden door twolegs betekend niet meteen dat we allemaal zo, hou zou ik het zeggen? Verwend zijn. Dat jíj nou een rogue bent en niemand van jou houd, niet mijn probleem." Dat was het zwakste argument wat ze vandaag had gehoord. Ze moest eens weten wie er allemaal van haar hield. Een grijns sierde haar lippen. De poes was duidelijk zwaar geïrriteerd. Wat je toch met woorden kon aanrichten, prachtig. "Ik heb nooit gezegd dat ik sterk was, ik druk je alleen met je neus op de feiten. Want, honey. Zeg nou zelf, zelfs het achterwerk van een twoleg is intelligenter dan jij." De tuxedo sloeg haar ogen ten hemel. Wat waren Kittypets toch stom. En zoals ze al had verwacht was deze daar geen uitzondering van. Haar staart maakte een geïrriteerde zwiep voordat ze opstond. Hoe kon ze de poes het meest triggeren? Juist. "Dit is nou precies waarom ik van jouw soort walg," begon ze, al rondjes lopend om haar heen. "Jullie hebben geen enkele vorm van discipline. Jullie schreeuwen maar dingen. En als het erop aankomt durven jullie echte katten niet aan." Ze stopte recht voor de poes haar neus en keek haar uitdagend in de ogen. Hoelang zou het duren voor ze uithaalde? Dit was genieten.

"Dit is nou precies waarom ik van jou soort walg, jullie hebben geen enkele vorm van discipline. Jullie schreeuwen maar dingen. En als het er op aankomt durven jullie echte katten niet aan." Een sluwe grijns speelde zich op Khione's lippen. Nee, ze zou niet als eerste uithalen, maar wachten. "Honey, ik zie geen echte katten alleen een vieze straatkat." Zij wou een echte kittypet, ze kreeg een echte kittypet. Want dat was wat ze was, voor nu.

~Kort sorry!

God, wat was ze irritant. De Kittypet dacht echt dat ze heel wat was. Nog even en ze zou haar echt aanvallen. Gewoon om te laten zien dat woorden niets waard waren in deze wereld. "Honey, ik zie geen echte katten alleen een vieze straatkat." Amare begon humorloos te lachen. Ze boog nog wat dichter naar de poes toe. "Meis. Wat jij daar zegt.." Ze stopte even om een triomfantelijk glimlachje op haar mond te vormen. "It makes no sense." Zoals altijd waren Kittypets ongelofelijk dom. Dom en zwak. Gatver. "Ik zou genoegen nemen met het feit dat ik je nog niet heb vermoord. Probeer nou geen discussie te winnen." Mauwde ze nogal vol van zichzelf. De glimlach transformeerde om in een grijns. Slimmer zijn voelde goed. "Jij bent niets vergeleken met al wat buiten jouw tuin leeft. Je zou het alleen nog geen dag volhouden."

"Meis wat jij daar zegt..." Een triomfantelijk lachje pauzeerde haar gesprek. "It makes no sense." Khione rolde met haar ogen en plakte een sluwe grijns op haar gezicht. "Ik zou genoegen nemen met het feit dat ik je nog niet heb vermoord. Probeer nou geen discussie te winnen." Ze probeerde geen discussies te winnen die ze zou verliezen, dus bleef ze deze voortzetten. "Jij bent niets vergeleken met al wat er buiten jou tuin leeft. Je zou het nog geen dag overleven." Met een koude uitdrukking op haar gezicht keek ze haar aan. "En waarom denk je dat? Omdat ik hier woon, en niet daar?" Ze gebaarde met haar kop in de richting van het bos achter de heg. "I live here now, but you-" Ze stapte nog dichterbij de kattin dan dat ze al stonden en nu stonden ze bijna neus tegen neus. "You don't know half of it. You don't even know my past, honey." Een korte rilling gleed door haar lichaam terwijl ze terugdacht aan haar verleden. Ze vond het in het begin geweldig, maar later kwam de echte horror. Een enorme knal volgde en Khione's hart sloeg een slag over en vastgenageld bleef ze staan. What the hell?

Ze werd gek van hoe de Kittypet steeds maar weer tegen haar in ging. "En waarom denk je dat? Omdat ik hier woon, en niet daar?" Mauwde ze weer met haar irritante stemmetje. Omdat je zwak bent. Easy. "I live here now, but you-" Ze had het lef om dichter naar haar toe te stappen. Als ze wou kon ze haar neus nu vol van haar gezicht afbijten. Of toch niet. Maar het ging om hem idee. "You don't know half of it. You don't even know my past, honey." Nee, want wat jij hebt meegemaakt is vast veel erger dan de verledens van andere katten. "Ik durf te wedden dat jij geweldig bent in je aanstellen. Ook weet ik zeker da-" Haar stem werd overschreeuwd door een luide klap, gevolgd door een ijle gil die ergens boven hun weer uit elkaar klapte. De tuxedo stond even verstijfd. Aan de poes te zien wist ze ook niet wat het was. Wat kon iets zijn dat zelfs een Kittypet niet kende? Ze waren immers in de Twolegplace. Hoewel haar angstgeur inmiddels vast wel in het woud te ruiken was, wou ze niet toegeven dat ze wel degelijk bang was. We moeten hier weg! Op flikkeren!! Schreeuwde de stem zonder naam in haar hoofd. De volgende woorden kwamen gehoorzaam als vergif uit haar mond. "We moeten maken dat we hier wegkomen."