We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
De rosse kater lag helemaal opgekruld in zijn nest, zijn staart over zijn neus gekruld en zijn poten helemaal onder zijn lichaam gepropt. Hij nam zo min mogelijk plek in, al nam hij sowieso niet zo veel plek in - nu zeker niet, nu hij zo mager was dat zijn ribben duidelijk zichtbaar waren onder zijn korte vacht en dat zijn staart bijna niets meer dan bot met haar was. Hij had het koud nu hij geen vetlaagje had om de warmte binnen te houden, en hij voelde zijn maag al niet meer rammelen. Hij kon de geur van eten soms niet meet verdragen, wanneer hij prooi de nursery binnendroeg om toch zeker te zorgen dat zijn kits nooit honger zouden hebben - en zijn tong was ook zeker uitgedroogd, maar hij overleefde van dat beetje dat hij binnenkreeg wanneer hij een beetje mos in water gedopt naar het camp terugdroeg, om aan Oceanbreeze te geven zodat zij toch niet zou uitdrogen.
-Eerste post Oceanbreeze!
Oceanstar
StarClan
~Butter(fly)~ 3426 Actief ~Waiting Hurts. Forgetting Hurts. But not knowing which decision to take can sometimes be the most painful.~
Onderwerp: Re: Cold corners do 29 dec 2016 - 19:48
Haar partner, haar geliefde partner. In al die tijd had ze nauwelijks een moment gevonden om met hem te spreken. Haar bevalling was al een Moon geleden en in die tijd hadden ze zware momenten gekend. Zwaarder dan gewenst, ze had willen genieten van haar nestje, samen met Neverland. Een vader aan haar kittens willen geven die hen de liefde kon leren, immers was Neverland een van de meest liefdevolle katten die ze kende. Een kater die goede Warriors voort zou bringen, mits hij wat zelfverzekerder van zichzelf zou zijn. De namen die ze de kittens hadden gegeven, sloten allemaal aan op vertrouwen, liefde en geluk. Familie, ze was familie van hem, of hij dat wilde of niet. Dat was ze, zal ze altijd zijn. Ze had dan ook al de keuze gemaakt meer tijd met hem door te brengen, de koude was fel en de droogte nog feller. Ze kon hem ook niet verliezen, niet nadat ze Rosekit verloren had. Ze had hem nodig, aan haar zijde. Net zoals Everstar haar broer niet kon verliezen en haar broer Everstar niet. Ze mocht dan nu ook tot Deputy benoemd zijn, en hierdoor een sterkere link met Everstar hebben, echter was dat niet het enige wat haar gevoelens zo sterk benadrukten richting hen. Everstar en Neverland hadden alleen elkaar nog, zij had misschien nog een grotere familie maar wist hoe close ze met haar oudere broer was geweest. Ze had haar broer niet kunnen zien wegkwijnen, iets dat Everstar ook niet verdiende. Daarom was het nu of nooit. Haar zachtte pootstappen waren voorzichtig toen ze hem naderde. Hij had zich opgekruld, in zijn mosnest, zijn lichaam zag er gebroken uit en ondanks dat hij ouder dan haar was, wist ze dat hij niet zo gebroken hoorde te zijn. Voorzichtig drukte ze haar warme, vochtige neus in zijn vacht waarna ze naast hem kwam liggen en haar vacht tegen die van hem aan drukte. "Oh, Neverland.." Mauwde ze zacht, bijna troostend. Niet alleen voor hem maar ook voor haar. "Ik wil je nog niet kwijt," mauwde ze hierna, haar stem zacht en breekbaar. Trillend, klonk haar stem. Ze wist dat als hij verder bergafwaards ging dat hij zijn leven zou verliezen.
Neverland
StarClan
Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
Onderwerp: Re: Cold corners do 29 dec 2016 - 20:35
De slanke kater kneep zijn ogen steviger toe toen hij een bekend neusje in zijn vacht voelde. Haar stem was zacht en breekbaar en dat deed hem pijn, maar de vredevolle warrior duwde zich onbewust weg van haar troostende geur. Hij had niet meer gesproken sinds hij zijn kleine meisje naar starclan had zien gaan; zijn stem zou nog stiller klinken, nog heser, nog breekbaarder. Hij was niet dom, hij wist dat het dom was wat hij deed. Zijn leven vergooien, want ook al was hij nog ouder dan de deputy zelf; hij was nog jong genoeg om van het leven te kunnen genieten. Maar hij had nog nooit zo'n zware pijn gekend, nog nooit zijn hart zo voelen breken. Niet toen zijn zussen stierven, niet eens toen zijn ouders stierven. Misschien was hij dan nog jong en onnozel geweest, of misschien was zijn hart toen soepeler geweest. Misschien had de ouderdom het gehard, zodat het in duizenden stukjes zou breken bij het kleinste tikje. Misschien was een hart net zoals botten sneller gebroken als het ouder werd. Neverland zat verzonken in zijn gedachten, iets dat niet onbekend was voor hem - maar het was altijd anders geweest. Hij had nooit zo zitten malen over steeds maar hetzelfde, zoals nu, nooit had hij zitten peinzen: wat als het anders was gegaan. Wat als hij nooit verliefd was geworden op Oceanbreeze - zou hij dan nu alleen in zijn nest liggen, denkend aan wat hij morgen zou doen of aan één of andere beslissing die Everstar zou moeten maken? Hij wist het niet. Hij wist alleen dat in het hier en nu, zoals het gegaan was, in zijn nest lag opgerold, het neusje van de relatief grote poes in zijn magere ribben geduwd, haar geur in zijn neus en haar zachte stem in zijn oren. En hoewel hij het aan zichzelf niet kon toegeven hielp haar aanwezigheid hem, en langzaam zouden ze erdoor raken.
Oceanstar
StarClan
~Butter(fly)~ 3426 Actief ~Waiting Hurts. Forgetting Hurts. But not knowing which decision to take can sometimes be the most painful.~
Onderwerp: Re: Cold corners vr 30 dec 2016 - 19:02
Neverland stond gelukkig niet op en liep ook niet weg van haar, al had ze wel het gevoel gehad dat hij haar wat meed. Haar en de kittens, zijn kittens. Kittens die een vader nodig hadden, hij was hun vader. Ze hoopte dat hij snel genoeg weer in de Nursery te vinden was om rustig bij zijn kittens te zitten, hun kittens. Net als Neverland had ze zichzelf soms afgezonderd, in het begin ging ze soms het kamp uit om even niet tussen de kittens te zitten. Om zich daarna weer in staat te stellen voor de kittens te zorgen, ze had geen tijd gehad om enkel te rouwen, ze had verder moeten gaan. Zoals altijd was ze in staat geweest zichzelf weer op te pakken en in te zetten voor de clan. De kittens hadden haar nodig en ondanks dat ze nog steeds rouwde om de vroege dood van Rosekit, de te vroege dood. Was ze al wel verder dan haar partner. Haar geliefde partner die bijna door haar poten leek te glippen. Ze had hem nodig, zijn familie had hem nodig. Ze had zichzelf dan ook liefdevol tegen hem aan gedrukt. Duidelijk laten blijken dat ze hem niet kwijt wou, dat ze er voor hem was. Haar zachte stem sprak tegen hem, de stem die ze gebruikte tegen vele clangenoten en die haar ook kenmerkte. Ze hield zoveel van hem, zou breken als haar kittens en zij zonder hem zou moeten verder gaan. De kans was extreem groot en reëel dat ze langer zou leven als hem, dat hij Moons eerder zou overlijden omdat hij zoveel ouder was, dat wist zij, dat wist hij. Toch wist ze ook dat hij nog gezond was, dat hij nog heel lang kon leven. Misschien nog niet eens op de helft van zijn leven was, niet zolang hij zichzelf goed verzorgde. Echter zorgde hij niet goed voor zichzelf. Ze was bang dat hij nooit meer met haar zou spreken, ze miste zijn zachte stem. Ze legde haar kop langzaam op zijn rug zonder ook maar iets te zeggen en zuchtte even. "Even dat je het weet Neverland, als je morgen niet bij ons langs komt en aandacht aan de kittens besteed. Zal ik je persoonlijk naar de Nursery slepen en je daar vasthouden." Mauwde ze liefdevol en met een kleine ondeugende glimlach op haar gezicht. Ze zou het uitvoeren, dat was een ding dat zeker was, maar het was ook duidelijk een poging tot een luchtige opmerking. Soms hielp het anders te reageren op een situatie en een poging te doen tot het verlichten van die pijn.
Neverland
StarClan
Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
Onderwerp: Re: Cold corners vr 30 dec 2016 - 19:43
De slanke kater opende zijn groene ogen en keek haar aan in het schemerduister. De blik in zijn ogen was verdrietig, lichtjes verdwaasd misschien, met heel ver - heel diep - een lichte ondertoon van.. Blijdschap misschien? Het was moeilijk te zien, moeilijk te benoemen, maar het was daar. Een klein positief sprankeltje in zijn diepe, donkere blik. Hij moest ooit weer spreken, hij wist het.. En wanneer was daar een beter moment voor dan nu, alleen met haar, met de kattin die hij toch liefhad? Achter alles, kon hij dat niet ontkennen.. Neverland zuchtte een beetje haperend, hij voelde zijn ogen nat worden. Hij keek haar in de ogen, in haar prachtige turquoise ogen. Haar naam was toepasselijk; het oceanblauw van haar ogen, en breeze voor de nieuwe wind die ze binnenbracht in Windclan. Ja, hij was het eens met de keuze van zijn zus om haar als deputy aan te duiden, hij dacht niet dat iemand het beter zou doen. "Ocean..Breeze", kraakte zijn zachte, zwakke stem. Het eerste dat hij had gezegd in misschien twee weken, en het was haar naam - het enige dat het waard was om nu te zeggen. Wat meer kon hij zeggen? Hij wist niet of hij sterk genoeg zou zijn om zich bezig te houden met hun andere kittens, maar voor haar zou hij het proberen. Voor haar - en voor hen. De kittens mochten niet opgroeien zonder vader.
Faithleap
StarClan
Butter 92 Actief "Faith is not believing without proof, but trust without reservation."
Onderwerp: Re: Cold corners vr 30 dec 2016 - 22:20
Faith ♥ "sheeps and lambs becoming lions"
Een kleine kitten werd langzaam wakker. Haar blauwe oogjes waren toegeknepen tot spleetjes. Ze gaapte eens. Faithkit stak haar kontje omhoog en strekte haar pootjes. Huh? Haar teentjes voelde in de schemering. Ze werd sneller wakker. Haar oogjes waren nu wijd open. Waar was mama? Angstig krabbelde ze recht. Haar hartje begon sneller te slaan. Mama? Ze keek schichtig rond. Haar onderlipje trilde. Waar was mama? "Mama?", piepte ze. Ze wachtte een tijdje. Niemand antwoorden. Faithkit trilde nu over haar hele lichaampje. Ze wankelde het nest uit en de Nursery door. Onderweg keek ze naar alle lege nesten. Ze jammerde zachtjes. Mama? Angstig verliet ze de veilige haven. Waar was mama? Ze snikte nu. "Mamaa?", jammerde ze zachtjes. Haar donker roze neusje wiebelde hard. Ze volgde de geur van mama. Die leidde haar naar een eng duister hol. "Mama?" Haar stem was amper hoorbaar. Ze snikte een paar keer voordat ze haar pootjes hoog optrok om in de den te geraken. Toen haar oogjes gewend waren aan het duister zag ze haar mama. "Mama", piepte ze snikkend. Met een huppelpasje gooide ze zich tegen de zilverkleurige kattin.
Onderwerp: Re: Cold corners za 31 dec 2016 - 12:16
Haar geur en aanwezigheid leek nu tot haar geliefde partner door te dringen. Zijn diepe groene ogen, die ergens veel pijn droegen, waren op haar blauwe gericht. In de diepte van haar blik was er ook pijn te lezen, echter was er een duidelijk verschil tussen haar blik en die van Neverland. Haar blauwe blik was aan de oppervlak gelukkig. Ze was een sterke kattin, kon niet stil blijven staan in het verleden. Ze dacht misschien ook minder lang na dan Neverland. Hij leek altijd wel ergens over na te denken, te lang misschien. Hij was vaak in zijn eigen droomwereld te vinden, al was het wel duidelijk voor haar waar zijn gedachten over gingen, vaak over hun lieve overleden kitten, Rosekit. Het had niet alleen zijn hart gebroken, ook die van haar. Echter was ze langzaamerhand aan het helen, van de intense pijn. Ze had zoveel kittens die haar hart met liefde en onschuld vulden, dat ze zich daar op focuste. Daarbij had ze nu als Deputy de hele clan om voor te zorgen, Everstar was een geweldige Leader en kattin, eentje die ze vol vertrouwen volgde. Tevens was die rosse kattin, de tante van de kittens. De zus van Neverland, ze begreep dat beide relatief afwezige katten, er niet alleen uit kwamen. Ze hadden een extreem sterke band, een sterke band die ze Neverland ook met de kittens gunde. "Ocean.. Breeze", kraakte de kater met een verzwakte stem. Meteen tilde ze haar kop op en gunde ze hem een hoopvolle blik. Een vriendelijke, liefdevolle blik die zijn groene ogen vasthield. Ze zei niets behalve dan dat er een zacht tevreden gesnor haar keel verliet, maakte ze geen geluid. Ineens merkte ze zacht getrippel op, zoals die van een kitten waardoor haar vriendelijke, liefdevolle blik van Neverland werd afgewend en naar een witte kitten keek. Een bekende witte kitten die duidelijk van slag was, Faithkit. Haar dochtertje, de jongste van het nest. Ze had de kitten niet horen roepen toen ze de den binnen kwam trippelen. "Mama," piepte het arme ding snikkend terwijl ze op haar af stoof. Met een huppelpasje gooide Faithkit zich tegen de warme zilvergrijze kattin aan waarna Oceanbreeze onmiddelijk haar kop beschermend over het kleintje boog. Ze gaf haar een warme lik over haar kopje waarna ze wat ruimte voor haar, hun kitten maakte. "Faithkit, het is al goed lieverd," suste ze voorzichtig waarna ze zacht snorrend dichter tegen zich aan trok. "Ik ben hier, ik was even bij je papa op bezoek," fluisterde ze kalmerend. Wetende dat Faithkit haar waarschijnlijk had gemist in de Nursery. Immers had ze hen niet gewekt toen ze weg was gelopen om Neverland te spreken. Ze had dan ook niet verwacht dat een van haar kittens wakker zou worden, alleen.
Neverland
StarClan
Bunny 275 Actief "Take this pencil and draw a circle, not a heart, because a heart can be broken but a circle never ends."
Een tijdlang staarden ze simpelweg in elkaars ogen, en Neverland meende de oceaan te zien in haar blauwe ogen, al wist hij zelfs niet hoe die eruitzag. Hij had nog nooit de zee in het echt gezien, maar hij had verhalen gehoord van elders, die verhalen gehoord hadden van katten die verhalen gehoord hadden, en zo maar door.. Het oorspronkelijke moest wel van een rogue of een kittypet gekomen zijn, sinds hij altijd gehoord had dat het zo ver was, dat het een eeuwigheid zou duren om daar te raken - en een clankat heeft natuurlijk niet echt redenen om zo ver te reizen. Hoewel.. Volgens de verhalen was een oceaan zoals een meer, maar dan onmetelijk groot. Het water kwam van overal, zo zeiden sommigen, en het ging ook overal naartoe. En er werd gezegd dat je de hartslag van de aarde kon zien in het water, omdat het altijd naar voren ging en dan weer naar achteren, in een ritme. Neverland had geen idee of dat allemaal waar was, maar hij dacht wel dat het nuttig kon zijn. Water was nu net wat ze nodig hadden, in deze tijden van droogte. Misschien zou Oceanbreeze, buiten de nieuwe wind die door hun clan waaide, ook weer water naar hen kunnen brengen nu ze deputy was.
De slanke kater werd opgeschrikt door een piepstemmetje, en hij rukte zijn donkergroene ogen los van de poes voor hem en keek in plaats daarvan naar de kitten die zich nu tegen Oceanbreeze drukte. Het was Faithkit.. Neverland slikte moeizaam. Moest hij iets zeggen? Maar zijn stem was zwak en zacht, en de jonge kitten zou hem toch niet horen waarschijnlijk. Hij forceerde een zwakke glimlach op zijn snuitje, als een boer met kiespijn, al deed hij geen aanstalten om dichterbij te komen. Hij wist niet of hij goed was geweest met kittens als ze hen niet zo deden denken aan wat hij verloren was. Hij had er nooit op gelet, had nooit gedacht dat hij dat ooit zou moeten. Neverland was een kater die veel te vaak nog in het verleden leefde, niet dacht aan het heden maar juist aan het piekeren was over het verleden en hoe dat de toekomst kon beïnvloeden. Nooit had hij stilgestaan bij het feit dat hij verliefd kon worden, dat hij in het nu zou moeten leren leven voor een nestje kittens met een poes die nog veel te jong was om zo veel verantwoordelijkheid te dragen; van moeder, van deputy, van een schouder om op te huilen omdat hij zelf niet sterk genoeg was. En toch droeg ze hen allemaal met gemak op haar brede schouders. Neverland probeerde niet te staren naar de kitten, al kon hij zijn donkergroene ogen niet van haar af halen. Misschien had hij te weinig tijd met hen doorgebracht. Misschien moest hij er meer voor hen zijn. Misschien was hij een vreselijke vader - zouden ze hem zelfs herkennen als hun vader? Hij wist het niet, maar de gedachte maakte hem bang.