Go away little one, Charpaw

De kater was zojuist terug gekomen van zijn tocht naar de rivier, alweer. Het was ontzettend vermoeiend om iedere keer naar de rivier te moeten lopen om aan water te komen, maar door de droogte was het echter even niet anders. Om één of andere reden had hij een gigantische omweg genomen, via de rogueplaatsen, want waarom niet? De wereld was gigantisch, om jezelf te limiteren tot één gebied was toch ook onzin? Althans, dat was hoe hij geredeneerd had toen hij hierheen liep. Nu vroeg hij zich eigenlijk af waarom hij het had gedaan. Er was hier vrij weinig te zien, het was er gevaarlijk, het was ver weg en om eerlijk te zijn, begon hij alweer dorst te krijgen. Hij liep de hoek om, waar een rode kater zat, die meteen door had dat Charpaw hier rondliep. De kater zette zich direct schrap, maar in plaats van aangevallen te worden, werd hij gebombardeerd met vragen plus advies waar hij nooit om gevraagd had. De kater fronste even bedenkelijk. "We kunnen ook gewoon met één vraag beginnen?" miauwde Charpaw, niet echt wetend waarom de rosse kater dit überhaupt van hem wilde weten.

De rode kater was duidelijk geamuseerd door Charpaw's reactie, iets wat de zwarte bengaal niet volledig begreep. Zelf zag hij de humor van situatie niet echt in, al zou dat ook puur aan hem kunnen liggen. Vervolgens vroeg de rogue naar zijn naam, en stelde zichzelf voor als Zeros. "Charpaw," introduceerde de Apprentice zichzelf. Even scande hij de omgeving, lichtelijk argwanend. Misschien trapte hij nu wel gewoon in een val, al betwijfelde hij dat. "Dus... je bent niet echt blij met het leven als rogue?" vroeg Charpaw aan de rode kater. Tijdens zijn bombardement van vragen had de kater ook verteld dat hij niet aan zou raden om als rogue te gaan leven, een raar iets om te zeggen wanneer je er zelf één was. Misschien had hij geen keus.

De kater zuchtte, iets dat Charpaw alleen nog maar zekerder maakte in zijn opmerking. Wat de zwarte bengaal echter niet verwachtte, is om direct het volledige levensverhaal van de kater te horen. De Apprentice fronste terwijl hij aanhoorde dat Zeros' broer was vermoord door Bloodclanners. Het was een vreselijk verhaal, heel triest en alles, maar Charpaw had niet bepaald het gevoel dat hij degene had moeten zijn om het verhaal aan te horen. De kater keek ietwat ongemakkelijk om zich heen, zoekend naar een reden om zichzelf te excuseren. Zoals verwacht, was deze er niet. "Juist, ja," miauwde Charpaw tenslotte, niet wetend wat hij moest zeggen. "Je weet dat je clankatten niet bepaald blij maakt als je op hun gebied zit?" vroeg de kater. Het was wel zo vervelend als een buitenstaander zichzelf uitnodigde op hun gebied.

Wederom lachte de kater. Blijkbaar had de tom een bepaald gevoel voor humor dat Charpaw zelf niet bezat, want hij zag de humor van de situatie helemaal niet in. Het was een willekeurige ontmoeting tussen twee katten, meer eigenlijk niet. Daarbij was het een hele vreemde ontmoeting. De rode kater gaf aan dat hij veel leerde van gevechten met clankatten. Charpaw keek hem vervreemd aan, niet zeker wetend of het wel een goed idee was dat hij hier zou blijven. "Wat is het nut er precies van?" vroeg Charpaw achterdochtig. Als deze rogue zo graag een clankat wilde zijn, waarom zou hij dan tegen ze vechten?

De rode kater vertelde dat hij zelf nooit een gevecht zou beginnen, gezien dat geen verstandige actie was. Blijkbaar had hij niet door dat het betreden van clangebied praktisch vragen om een gevecht was. Vervolgens vroeg de kater snel hoe het leven in een clan was, waarschijnlijk om het onderwerp van hun gesprek te veranderen. Charpaw ging er maar gewoon in mee. Even haalde hij zijn schouders op. "Het is afwisselend. Soms is het vrij rustig, maar nu met de droogte moeten we constant water halen voor de katten die dat zelf niet kunnen," miauwde de kater. Het zorgde daarbij voor heel wat spanningen tussen de clans. "Maar over het algemeen kan ik niet klagen. Iedereen zorgt goed voor elkaar." Hij was blij het geluk te hebben om in een clan geboren te zijn. Deze kater had dat geluk duidelijk niet gehad.

De rogue leek aandachtig te luisteren naar zijn verhaal. Ergens vond Charpaw het maar vreemd. De rode kater gaf immers aan dat hij jaloers was op clankatten vanwege hun levensstijl, maar ondertussen vroeg hij wel aan een Apprentice hoe het clanleven eruit zag? Was dat dan niet een beetje overbodig. Hoe dan ook, het leek erop dat contact met de rode kater weinig kwaad kon, hij leek niet echt iets kwaads in de zin te hebben. En ergens begreep Charpaw hem ook wel. Op zich had je in de clan een best fijn leven. Natuurlijk werd niet alles je voorgeschoteld zoals bij kittypets gebeurden, maar toch. Je was altijd omringd door soortgenoten, kon genieten van vers gevangen prooi en Starclan leek altijd op je neer te kijken. Al met al was het een goed iets. De kater vroeg of er ook nadelen waren, waarop Charpaw zijn schouders ophaalde. "Er zijn regels waar je je aan moet houden en katten die je moet gehoorzamen. Als je daar problemen mee hebt, kan het soms wat lastig worden om in een clan te leven," miauwde de kater. Zelf vond hij het niet bepaald erg om commando's op te volgen, tenzij ze natuurlijk volledig onzinnig waren. "Maar over het algemeen zijn er weinig nadelen. Vind ik." Er waren vast wel clankatten die genoeg te klagen hadden, maar hij vond het wel prima zo.

Hier en daar knikte Zeros op wat Charpaw zei, wat de zwarte bengaal vertelde dat de rogue alles duidelijk meekreeg. De volgende vraag van de rosse kater deed Charpaw even bedenkelijk fronsen. "Denkt iedereen er zo over als jij het doet. Of zijn er katten die het haten om in een clan te leven?" luidde de vraag. Hij probeerde te bedenken of er een kat was die duidelijk liet merken dat hij het leven in een clan maar niks vond, maar hij kon zo snel even niemand bedenken. "Er zijn vast wel katten die het clanleven niet liggen," miauwde Charpaw met een zwaai van een staart. "Ik ken er geen, maar ik heb wel verhalen gehoord over katten die de clan verlieten om als rogue of Bloodclanner te leven," ging hij verder. Hij zou niet weten waarom. In de clan kon je ouder worden, wetend dat er iemand voor je zou blijven zorgen. In de Elite was je leven over wanneer je geen nut meer had voor de groep.