Carry on Carrion

Er waren hier niet veel katten gekomen sinds de ratten verdreven waren door het twoleg gif, velen waren bang, anderen ziek, sommigen dood. Het ging niet goed met de clan, en iedereen zag het. Bij die gedachte kon Tall het niet laten dramatisch te zuchten. Hij had het recht. Deze clan was zijn leven, zijn partner, en nu zag hij haar langzaam aan wegvallen in de diepte. Dat kon hij toch niet laten gebeuren! Nog een zucht volgde, en uiteindelijk ging de kater maar gewoon zitten. Jagen wilde ook niet lukken. Alles leek fout te gaan.

- Sinclaw

Hij zat hier, als een steen, zonder doel anders dan zitten. Het was weer eens goed gesteld met hoe hij zich gedroeg zeg, erg volwassen Tall, een beetje gaan zitten als het even niet wilt lukken. En om het allemaal nog beter te maken schrok hij op van iemand die hem dus in deze staat zag. Great. Zodra de stem klonk echter, sprong hij op en draaide zich als door een wesp gestoken om. "Sin!" Riep hij vrolijk uit, en keek haar met twinkelende ogen aan. Ze hadden elkaar niet gesproken sinds.. Well. Sinds.

Oke, tone it down Tall, de poes leek een stuk minder vrolijk dan hij en daar moest naar behoren naar gehandeld worden. Vandaar dat hij meteen minder vrolijk keek en zijn glimlach wat vervaagde. Dit werd zelfs een beetje waterig toen de poes hem vertelde dat niemand hier mocht komen. "Dan zijn we dus beide regelbrekers," Mauwde hij een beetje weemoedig, maar toch met een gevoel van teamsverband. Sin had hem nooit gejudged, ze had altijd vertrouwen in hem gehad, waaraan had hij dat destijds, laat staan nu, verdient? Het was logisch dat ze hem zat was.

De ander leek nog steeds niet echt blij met hem, maar daar zou aan gewerkt worden. Haar opmerking was in ieder geval iets waar hij normaal op kon reageren, en hij beantwoordde die dan ook terwijl hij dichterbij kwam lopen. "Klopt, maar then again, mijn cv kon niet echt erger worden dan het al is," Mauwde hij lichtjes grinnikend terug. Als het aan sommige katten lag was hij werkloos en clanloos ofzo.

Hij rolde met zijn ogen toen Sin besloot serieus te doen en zich plots zorgen te maken over de toekomst van de clan. "Eerlijk," Mauwde hij dus, even serieus nu als de poes voor hem, zijn ogen brandende met de frustratie over of ze nou vrienden waren of niet. "Vertrouw je mij of niet?" Want zo ja, waarom trainde ze dan anderen op hun territorium, en waarom stelde ze deze vragen?

Oke, de reactie was wat feller dan verwacht. Bij de eerste twee woorden leunde hij al wat naar achteren, maar de oprechte verbazing en horror kwam pas bij de rest wat de poes uitsprak. Bij de laatste woorden slikte hij een paar keer, niet eerlijk dat ze zijn moeder hierbij betrok. "Mijn moeder kan hier niets aan doen," Mauwde hij zacht, naar de grond kijkende, "En het doet me pijn dat je zo denkt, dat je niets voor me betekend, dat spijt me, dan heb ik je slecht behandeld," Dat was nooit zijn bedoeling geweest, Sin was zijn beste vriendin, dat moest zij toch ook zeker weten? Ze waren al vrienden sinds hun apprentice tijd!