the worlds okayest apprentice

Langzame pootstappen droegen de grotere kater voort. Hij was flink gegroeid sinds zijn eerste paar maanden als apprentice, had onhandig rondgelopen met zijn veel te grote lichaam na zijn groeispurt, maar nu leek alles op zijn plek te vallen. Nu alleen nog meer spieren kweken en sterk worden. De kater voelde zich weer iets beter, hij voelde alsof hij alles uitgevogeld had. Hij miste Innerstar nog steeds elke dag, ze was als een moeder voor hem geweest en die opeens kwijt raken was niet niks geweest. Hij had de gedachten om naar Twolegplace te gaan en zijn ouders te zoeken meerdere keren geëntertaind. Maar het niet gedaan. Hij was sterk geweest, had getraind met Tallstar. De leider van Shadowclan had hem veel geleerd, maar er was zeker nog meer dat hij kon leren.

Gefocuste ogen staarde in de verte naar waar een prooi moest zitten. Hij zakte door zijn poten, hield zijn ogen op het doel en nam een sprong. Tussen zijn poten ving de merel die hij had horen ritselen in de struiken en beet snel naar de kop van het beest, bij wie hij meteen de nek brak en zijn leven beëindigde. Even trok Wolfpaw zich terug en staarde naar het net gedode beest. Helemaal in gedachten weggezonken stond hij te kijken en hoorde niet dat er iemand aan kwam..

[Open voor wie wilt!]

Met zijn eigen, zachte, gehijg in zijn oren rende de kleine, rossige warrior door het bos. Hij kende het territory uit zijn kop en kon alles snel vinden, het werkte heel goed voor het jagen. En jagen deed Amberhunt veel. Elke keer dat hij snoof rook hij de geuren van meerdere prooien en nu ook kruiden, waar hij, zonder het te merken, op was gaan letten. Maar nu rook hij ook iets anders: een kat, een shadowclankat. En Amber, die niet veel praatte met zijn eigen clanmates kon best wat interactie gebruiken. Hij sprintte op de geur af en zag de kat: een zwarte kater, groter dan hij. Het was een apprentice genaamd Wolfpaw, grotendeels opgevoed door hun gestorven leader: Innerstar. Hij leek in gedachten verzonken en Amber kwam op hem "Wolfpaw.." Begroette hij hem. Dat woord was alles wat nodig was om het niet te vriendelijk en niet te vijandelijk te laten klinken.

De she-cat had haar clangenoot geroken, maar was hier niet direct op afgegaan. Hoewel ze een sociale kat was, leek deze eigenschap haast te verzwelgen door haar taken. Bovendien had ze twee kikkers in haar bek, die het praten moeilijker maakte. Haar poten zaten onder de modder door het graven naar haar prooi, en ook haar bek was helemaal met bruin besmeurd, maar dit was minder goed te zien. Maar toen de geur na een tijdje nog niet weg was, bedacht ze zich toch maar dat het misschien wel goed voor haarzelf was om is te socializen met iemand anders dan haar mentor, Runningpaw of Viperpaw. Met de twee kikkers nog in haar bek liep ze dan ook op de geur af, die bij Wolfpaw hoorde. Toen ze hem zag, kwam er vanaf tegenover haar een andere kat aan, die ook naar Wolfpaw toeliep. Een frons verscheen op haar voorhoofd toen ze Amberhunt herkende. Om eerlijk te zijn mocht ze hem niet zo, ze wist van nogal wat katten dat hij graag nogal wat vragen stelde. Zolang hij maar niet over haar oma begon... Ze kon nu echter niet meer terugkeren want ze was al volop in beeld voor de twee. "Hey," miauwde ze dan ook en ze trok haar mondhoek op ter begroeting.