Cold corners

Haar partner, haar geliefde partner. In al die tijd had ze nauwelijks een moment gevonden om met hem te spreken. Haar bevalling was al een Moon geleden en in die tijd hadden ze zware momenten gekend. Zwaarder dan gewenst, ze had willen genieten van haar nestje, samen met Neverland. Een vader aan haar kittens willen geven die hen de liefde kon leren, immers was Neverland een van de meest liefdevolle katten die ze kende. Een kater die goede Warriors voort zou bringen, mits hij wat zelfverzekerder van zichzelf zou zijn. De namen die ze de kittens hadden gegeven, sloten allemaal aan op vertrouwen, liefde en geluk. Familie, ze was familie van hem, of hij dat wilde of niet. Dat was ze, zal ze altijd zijn. Ze had dan ook al de keuze gemaakt meer tijd met hem door te brengen, de koude was fel en de droogte nog feller. Ze kon hem ook niet verliezen, niet nadat ze Rosekit verloren had. Ze had hem nodig, aan haar zijde. Net zoals Everstar haar broer niet kon verliezen en haar broer Everstar niet. Ze mocht dan nu ook tot Deputy benoemd zijn, en hierdoor een sterkere link met Everstar hebben, echter was dat niet het enige wat haar gevoelens zo sterk benadrukten richting hen. Everstar en Neverland hadden alleen elkaar nog, zij had misschien nog een grotere familie maar wist hoe close ze met haar oudere broer was geweest. Ze had haar broer niet kunnen zien wegkwijnen, iets dat Everstar ook niet verdiende. Daarom was het nu of nooit. Haar zachtte pootstappen waren voorzichtig toen ze hem naderde. Hij had zich opgekruld, in zijn mosnest, zijn lichaam zag er gebroken uit en ondanks dat hij ouder dan haar was, wist ze dat hij niet zo gebroken hoorde te zijn. Voorzichtig drukte ze haar warme, vochtige neus in zijn vacht waarna ze naast hem kwam liggen en haar vacht tegen die van hem aan drukte. "Oh, Neverland.." Mauwde ze zacht, bijna troostend. Niet alleen voor hem maar ook voor haar. "Ik wil je nog niet kwijt," mauwde ze hierna, haar stem zacht en breekbaar. Trillend, klonk haar stem. Ze wist dat als hij verder bergafwaards ging dat hij zijn leven zou verliezen.

Neverland stond gelukkig niet op en liep ook niet weg van haar, al had ze wel het gevoel gehad dat hij haar wat meed. Haar en de kittens, zijn kittens. Kittens die een vader nodig hadden, hij was hun vader. Ze hoopte dat hij snel genoeg weer in de Nursery te vinden was om rustig bij zijn kittens te zitten, hun kittens. Net als Neverland had ze zichzelf soms afgezonderd, in het begin ging ze soms het kamp uit om even niet tussen de kittens te zitten. Om zich daarna weer in staat te stellen voor de kittens te zorgen, ze had geen tijd gehad om enkel te rouwen, ze had verder moeten gaan. Zoals altijd was ze in staat geweest zichzelf weer op te pakken en in te zetten voor de clan. De kittens hadden haar nodig en ondanks dat ze nog steeds rouwde om de vroege dood van Rosekit, de te vroege dood. Was ze al wel verder dan haar partner. Haar geliefde partner die bijna door haar poten leek te glippen. Ze had hem nodig, zijn familie had hem nodig. Ze had zichzelf dan ook liefdevol tegen hem aan gedrukt. Duidelijk laten blijken dat ze hem niet kwijt wou, dat ze er voor hem was. Haar zachte stem sprak tegen hem, de stem die ze gebruikte tegen vele clangenoten en die haar ook kenmerkte. Ze hield zoveel van hem, zou breken als haar kittens en zij zonder hem zou moeten verder gaan. De kans was extreem groot en reëel dat ze langer zou leven als hem, dat hij Moons eerder zou overlijden omdat hij zoveel ouder was, dat wist zij, dat wist hij. Toch wist ze ook dat hij nog gezond was, dat hij nog heel lang kon leven. Misschien nog niet eens op de helft van zijn leven was, niet zolang hij zichzelf goed verzorgde. Echter zorgde hij niet goed voor zichzelf. Ze was bang dat hij nooit meer met haar zou spreken, ze miste zijn zachte stem. Ze legde haar kop langzaam op zijn rug zonder ook maar iets te zeggen en zuchtte even. "Even dat je het weet Neverland, als je morgen niet bij ons langs komt en aandacht aan de kittens besteed. Zal ik je persoonlijk naar de Nursery slepen en je daar vasthouden." Mauwde ze liefdevol en met een kleine ondeugende glimlach op haar gezicht. Ze zou het uitvoeren, dat was een ding dat zeker was, maar het was ook duidelijk een poging tot een luchtige opmerking. Soms hielp het anders te reageren op een situatie en een poging te doen tot het verlichten van die pijn.

Haar geur en aanwezigheid leek nu tot haar geliefde partner door te dringen. Zijn diepe groene ogen, die ergens veel pijn droegen, waren op haar blauwe gericht. In de diepte van haar blik was er ook pijn te lezen, echter was er een duidelijk verschil tussen haar blik en die van Neverland. Haar blauwe blik was aan de oppervlak gelukkig. Ze was een sterke kattin, kon niet stil blijven staan in het verleden. Ze dacht misschien ook minder lang na dan Neverland. Hij leek altijd wel ergens over na te denken, te lang misschien. Hij was vaak in zijn eigen droomwereld te vinden, al was het wel duidelijk voor haar waar zijn gedachten over gingen, vaak over hun lieve overleden kitten, Rosekit. Het had niet alleen zijn hart gebroken, ook die van haar. Echter was ze langzaamerhand aan het helen, van de intense pijn. Ze had zoveel kittens die haar hart met liefde en onschuld vulden, dat ze zich daar op focuste. Daarbij had ze nu als Deputy de hele clan om voor te zorgen, Everstar was een geweldige Leader en kattin, eentje die ze vol vertrouwen volgde. Tevens was die rosse kattin, de tante van de kittens. De zus van Neverland, ze begreep dat beide relatief afwezige katten, er niet alleen uit kwamen. Ze hadden een extreem sterke band, een sterke band die ze Neverland ook met de kittens gunde. "Ocean..
Breeze", kraakte de kater met een verzwakte stem. Meteen tilde ze haar kop op en gunde ze hem een hoopvolle blik. Een vriendelijke, liefdevolle blik die zijn groene ogen vasthield. Ze zei niets behalve dan dat er een zacht tevreden gesnor haar keel verliet, maakte ze geen geluid. Ineens merkte ze zacht getrippel op, zoals die van een kitten waardoor haar vriendelijke, liefdevolle blik van Neverland werd afgewend en naar een witte kitten keek. Een bekende witte kitten die duidelijk van slag was, Faithkit. Haar dochtertje, de jongste van het nest. Ze had de kitten niet horen roepen toen ze de den binnen kwam trippelen. "Mama," piepte het arme ding snikkend terwijl ze op haar af stoof. Met een huppelpasje gooide Faithkit zich tegen de warme zilvergrijze kattin aan waarna Oceanbreeze onmiddelijk haar kop beschermend over het kleintje boog. Ze gaf haar een warme lik over haar kopje waarna ze wat ruimte voor haar, hun kitten maakte. "Faithkit, het is al goed lieverd," suste ze voorzichtig waarna ze zacht snorrend dichter tegen zich aan trok. "Ik ben hier, ik was even bij je papa op bezoek," fluisterde ze kalmerend. Wetende dat Faithkit haar waarschijnlijk had gemist in de Nursery. Immers had ze hen niet gewekt toen ze weg was gelopen om Neverland te spreken. Ze had dan ook niet verwacht dat een van haar kittens wakker zou worden, alleen.