Blame

Vol met fustratie ging Bear op zijn aparte stuk nest zitten en sloeg zijn oogjes neer. Woedend was hij, neen, razend. Hij herinnerde zich niet eens meer wanneer zijn moeder eens tijd voor haar echte nestje had gehad. Het was pleegkitten dat, pleegkitten dit. Verschillende keren werd er in zijn kopje gedrumd dat hij voorzichtig moest zijn voor zijn pleegzusjes, dat hij moest opletten voor zijn pleegzusjes, dat hij rekening moest houden met zijn pleegzusjes en dat hij natuurlijk zijn pleegzusjes moest beschermen. Waarom snapte niemand dat hij enkel om zijn broertje en echte zusjes gaf? Hij had ze niet nodig, die achterlijke pleegkittens. Nooit had Oceanbreeze nog tijd voor hen, nooit, nooit, nooit! Die domme rang van haar maakte die enkel nog maar erger! Ze ging nog eens verdrinken in de drukte en kittens waar ze wou voor zorgen. Hij kon wel in een beek springen en hopen dat het vredige geluid van water zijn gedachten weg zou spoelen. Misschien zou dat iets zijn waardoor zijn moeder nog eens naar hem keek. Of nee, juist niet, ze zou nog steeds gebonden zijn aan het feit dat ze deputy was. Soms wilde Bear dat het stopte en heel soms, wilde hij dat hij zelfs nooit geboren was. Zijn oren trokken kwaad toen hij de aanwezigheid van een andere kitten opmerkte. O nee. Zij was wel de laatste die hij nu wou zien.

|| Burnetkit! ^^

Nieuwsgierig had ze hem aan staan kijken. Ze wist niet dat dat onbeleefd was namelijk dus deed ze het gewoon! Ze kantelde haar kopje even terwijl ze toekeek hoe de kitten van rond haar leeftijd het niet al te fijn leek te hebben. Hoe dan ook waren deze complexe emoties en expressies iets te ver voor de jonge Burbur, dus snapte ze er volkomen niks van! Toen de ander dan ook opkeek trippelde ze nieuwsgierig wat naar voren en piepte ze zachtjes naar de jonge kater. hey daar swibwing! Ze gaf hem een zacht kopje en keek tevreden naar hem... Hij was zoals mom right...? RIGHT!

Puh. Kwaad keek Bear de andere kant op, maar dat schrok de andere kitten niet af. Ze staarde naar hem, maar hij staarde niet terug. Hij wilde boos op haar zijn, omdat zij de oorzaak was dat mama bij hem weg hield, maar of hij het kon was een andere vraag. Hij ging hetzelfde proberen bij Oceanbreeze, dus misschien kon hij hier al eens oefenen. Met volle concentratie probeerde de grote kitten zijn oogjes boos half toe te knijpen en zijn blik expres van haar weg te houden. He, hij had iets nieuws geleerd - doen alsof katten er niet waren. Misschien ging dan zijn pleegzusje weg, als hij het aanhield. Ja, dat was zijn plan. Tot zijn verbazing ging ze niet weg, maar kwam ze enkel dichter! Ze gaf hem zelfs... een kopje? Nee! Dat was niet wat hij wou! Geschrokken en een beetje verward gaf Bearkit haar een stomp met zijn brede voorpootje. "Weg," zei hij terwijl hij streng op haar neer keek,

Het was enkel natuurlijk dat het jonge zusje van deze kater hem enkel wilde helpen! Haar liefde tonen was een van de dingen waarmee ze hem wilde helpen. DE kleine Burnet wist uiteraard nog niet wat ze had misdaan of dat haar aanwezigheid anderen pijn konden doen. Dat zag ze nog niet in, dat hoefde ze ook nog niet in te zien, ze was nog jong en moest zich geen zorgen over maken. de ander had echter andere plannen met de liefde die ze aan hem gaf. Ze kreeg een stomp en geschrokken keek ze op naar haar swibwing... Die haar geschrokken aankeek? ??? Wat???? Okay dan... "Weg," klonk er en ze glimlachte zachtjes en sprong zacht piepend naar zijn pootje om even deze vast te grijpen. Wilde hij spelen? Jaaaa! Best swibwing!