HUNTPATROL 1: TO MUCH TO FEED (Crowfur, Crowcall, Amberpaw & Spotcoat)

Met een liefdevolle blik keek Crowfur naar zijn dochter. Hij wenste deze welterusten, gaf haar nog snel een lik over haar kopje en ging toen naar buiten. Tegelijkertijd met Oceanbreeze schijnbaar; hun nieuwe deputy liep naast hem. Crowfur wilde haar een respectvol knikje geven en doorlopen naar de warriors’ den zodat hij zelf zijn rust kon nemen, maar Oceanbreeze had andere plannen. Hoewel veel katten zouden verwachten dat Crowfur op dit punt geïrriteerd zou raken, spitste hij enkel geïnteresseerd zijn oren toen ze hem mee wenkte. Een patrol? Nu? Normaal gezien deden ze hun patrols ’s morgens en ’s middags, maar hij zag er het nu wel van in om het ’s avonds te doen en volgde de she-cat dan ook mee. Hij bewoog kort met zijn oren toen hij de naam van Crowcall hoorde; hij wist niet direct hoe hij moest reageren op de she-cat. Spotcoat kende hij niet echt qua karakter, maar hij herkende de kat wel van de warriors’ den natuurlijk. Dit zou voor hem ook een moment zijn om anderen beter te leren kennen. Toen hij Oceanbreeze richting de apprentices’ den zag gaan, knikte hij de anderen kort toe en wachtte tot Oceanbreeze weer voor hun stond. Hij bewoog verrast zijnde met zijn oren toen hij hoorde dat hij de patrol mocht leiden, maar gaf een bevestigend knikje. Misschien zou hem dit ook een stap dichter naar een eigen apprentice brengen. Hij gaf een knikje naar de she-cat ten teken dat hij het begrepen had en wenkte de katten met zijn staart. Eerst wilde hij hun ver genoeg uit het camp leiden zodat ze niemand zouden wekken voordat hij begon met spreken. Eenmaal buiten het camp aangekomen draaide hij zich naar de katten toe van zijn patrol. ‘Hoewel we een goede kans op muizen hebben om te jagen, denk ik dat we ook wel wat binnen halen als we voor de konijnen gaan op de Moorlands. Dat zijn immers nachtdieren en zullen het nu misschien minder riskant vinden om naar voedsel te zoeken dan overdag wanneer wij daar rondlopen.’ Hij wachtte even tot de rest de informatie had laten inzinken en wenkte de katten toen met zijn staart. ‘We jagen in paren,’ mauwde hij. ‘Aangezien we al een hele dag achter ons hebben, zijn we sowieso minder energiek dan als we ’s morgens aan de dag waren begonnen of wanneer we net geslapen hadden. De bedoeling is dat de één het konijn gaat opjagen en de ander het uiteindelijk gaat vangen.’ Hij merkte dat ze de Moorlands naderden en zwiepte met zijn staart ten teken dat de anderen stil moesten staan waarna hij zich naar hun toedraaide. ‘Crowcall, jij gaat met Spotcoat samen werken,’ mauwde hij. ‘Ik zal met Amberpaw samen werken. Wij nemen de linkerhelft voor onze rekening en jullie de rechterhelft. We verzamelen terug hier op deze plaats als we de allereerste tekenen van licht beginnen te zien. Daarna gaan we terug naar het camp, vangst of geen vangst.’ Hij gaf hun een knikje. ‘Veel succes.’

Crowfur had op de één of andere manier verwacht dat er geprotesteerd zou worden tegen zijn beslissing. Waarom hij dat dacht wist hij niet, maar de gedachte was wel kort door hem heen geschoten. Deze katten waren immers niet gewend om orders van hem aan te nemen. Maar ja, dat waren ze ook niet van Ocenbreeze en zo te zien had iedereen de grijze she-cat al goed geaccepteerd als deputy zijnde. Er zouden natuurlijk altijd katten ertussen zitten die het er niet mee eens zouden zijn, maar daar besteedde Crowfur voor het gemak gewoon geen aandacht aan. Everstar had door Oceanbreeze te benoemen een juiste beslissing gemaakt naar zijn idee. Hij vond haar in elk geval beter dan Frostfaith. Oceanbreeze leek ook een wat meer volwassenere houding aan te hebben genomen de laatste moons en dat was ook wel goed ook. Hij gaf een knikje naar de katten nadat hij hun verdeeld had in groepjes en wenkte vervolgens Amberpaw met zich mee. Omdat ze nog maar een apprentice was en prooi schaars was op dit moment, wilde hij zelf het eerste konijn opjagen. Voor het tweede konijn mocht zij het eens een keertje doen zodat hij kon oordelen of ze fit genoeg was om het te blijven doen. In elk geval verwachtte hij een goede samenwerking en hoopte hij dat dit een apprentice was die even leergierig aangelegd was als toen Pantherpaw met hem samen ging jagen. ‘Oké, Amberpaw,’ mauwde hij. ‘Ik zal voor het gemak het eerste konijn opjagen zodat je ziet hoe het gedaan moet worden. Nadat we die succesvol hebben gevangen, mag jij eens proberen. Het is belangrijk voor deze opdracht dat je alert blijft en dat je mijn bewegingen volgt. Ik zal zorgen dat het konijn jouw richting op komt, dus schiet in actie als hij opeens uit je pad wijkt.’ Nadat hij de apprentice had toegeknikt, leidde hij haar naar de linkerhelft van de Moorlands en opende zijn bek. Hij zwiepte zijn staart naar de apprentice ten teken dat ze stil moest blijven zitten en keek naar een kop die nieuwsgierig uit een hol gestoken kwam. ‘Ga daar staan,’ murmelde hij tegen Amberpaw terwijl hij naar de juiste plek wees met zijn staart. ‘Ik ga hem opjagen.’ Nadat hij zich ervan verzekerd had dat Amberpaw de juiste positie had aangenomen, sloop hij naar het konijn toe en zorgde dat hij zich achter het beest kon plaatsen zonder dat het beest hem kon ruiken. Daarna liet hij een angstaanjagende kreet ontsnappen en zag hij met tevredenheid toe dat het beest al in Amberpaw’s richting begon te gaan. Toch zette hij voor de zekerheid de achtervolging in.