I can('t) do this

Een diepe zucht rolde over Greywinds lippen. Zijn blauwe ogen stonden op de ingang van de nursery gericht en hij twijfelde zo erg. Zijn poten voelden als lood. Maar hij had het Oceanbreeze beloofd dat hij mee zou helpen in de nursery. Voor Silverkit, maar ook voor zijn nieuwe deputy die al haar taken maar probeerde te combineren. Oké, hij kon dit. Gaan. Nu. Met moeite kwamen zijn poten weer van de grond en hij liep de nursery in, meteen kroop de geur van melk zijn neusvleugels in. ‘Oceanbreeze, ik ben-’ Maar tot zijn grote schrik zag hij dat Oceanbreeze er niet was en hij alleen maar een nest vol met kleine monsters zag. Oké, nu begon de paniek wel omhoog te borrelen. Wat moest hij doen? Hij wist niets van kittens. Hoe kon hij ze nou weer bezig houden? ‘Uhhh,’ bromde de grijze kater onzeker. Eigenlijk wilde hij zich zo snel weer omkeren en wegrennen, maar wat zou iedereen dan wel niet van hem denken. Bevroren stond hij midden in de nursery, zijn ogen express Silverkit mijdend. Ja, en nu?

+ Eerste post Burnetkit <3

Ze hoorde iets... Ze hoorde iets! Nieuwsgierig keek ze op, haar pootjes waren op haar gezichtje gelegd... Nu kon... NIEMAND... Haar zien. Mwahaha, het was geniaal! Ze was geniaal, maar dat wist ze uiteraard wel al... ‘Oceanbreeze, ik ben-’Ze keek even op en bedekte haar gezichtje even... Wacht waar ging ie heen? Wait whut. Ze keek meteen terug op en sprong het nest langzaam uit... Dit uiteraard met eerst een bong op de grond en een plets neer... Maar al snel schoot ze recht... Hey! ‘Uhhh,’ En nom! Ze had zijn poot te pakken en hugde deze nu goed... Zijn achterpoot welliswaar. Meneer, u mag niet gaan!

Opeens was één van zijn poten een stuk zwaarder geworden en een klein monster hield zijn poot vast. Wat, nee, dit was absoluut niet de bedoeling. Zijn eerste instinct was de kitten van zijn poot te schudden, maar hij kon zelfs bedenken dat dat niet bepaald de bedoeling was. Hij keek achterom en zag het rosse vachtje van Burnetkit, nog een kitten die Oceanbreeze in haar nest had opgenomen. Toch leek de uitdrukking op zijn gezicht te verzachten. Ze was zo schattig, hoe kon hij mogelijk haar iets maken. ‘Burnetkit,’ begon hij voorzichtig en tilde toen zijn achterpoot waar het poesje zich aan vast had geklampt een héél klein beetje van de grond. ‘Wil je me loslaten?’ vroeg hij toen maar voorzichtig. Ja, wat kon hij anders doen. Hij kon haar niet pakken zonder drastisch zijn houding te veranderen. Hij was bang dat hij haar anders per ongeluk pijn zou doen. Ze zat op zo'n onmogelijke plek.

De ander had haar al snel aangekeken. Ja meneer, het was hier te doen! Hier beneden op haar niveau! Ze had zijn aandacht en dat liet haar tevreden snorren, zo wilde ze het zien meneer! Ze sloot even haar oogjes en werd plots wat van de grond getild. Oei! Ze moest zich stevig vasthouden hoor... En dat gebeurde ook! MWahaaha, geen ontsnappen aan meneer! Sorry meneer! ‘Burnetkit,’ Nooope! Ze keek langzaam op... Wat wilde hij van haar? Deze sterke meneer die haar zo met EEN poot van de grond kon tillen. Peh, wat een spierbonk! Was hij sterker dan haar andere papa's? Was hij een superkat??? ‘Wil je me loslaten?’ UH... Ze loste hem en ging voor hem zitten. "Swuppehswek!" zei ze even met en glimlach en een moeilijk uitspraak. Jaaa! Superkat!

Verrek, het kleine monster liet ook nog eens los. Poeh, misschien kon je toch ver komen met lief vragen. Een glimlach kwam op zijn gezicht en hij volgde het poesje haar pasjes toen ze voor hem kwam zitten. Hij liet zijn kop zakken, over vervolgens iets compleet onbegrijpelijks in zijn gezicht geschreeuwd te krijgen. Hij knipperde een paar keer. Ergens was het ook wel schattig. Met haar kleine brein was het leven nog zo simpel en makkelijk. ‘Uhhhh,’ was natuurlijk weer het enige antwoord wat eerst uit zijn bek kwam. Hij kantelde zijn kop. ‘Ja?’ antwoordde hij vervolgens maar voorzichtig. Ja kon moeilijk een fout antwoord zijn, toch? Tenzij ze hem net verschrikkelijk had uitgescholden, dat kon natuurlijk ook nog. Maar ze had redelijk enthousiast geklonken. Hij kon haar ook niets kwalijk nemen en een verterende blik kwam op zijn gezicht. Wat een dotje.  

Hij liet zijn kop zakken. Dat was duidelijk goed want ze moest lachen. Hij was sterk en aardig. Ze had het magische woord gezet en nu was het wachten op een magisch antwoord terug van mister grijs! ‘Uhhhh,’ Nooouuu??? Ze wachtte geduldig af, voor nu dan. Het zou van korte duur zijn voordat ook haar geduld, die echt maar vijf seconden was ofzo, op zou zijn. Dan zou kracht een wapen worden! Vrees haar! ‘Ja?’ Oh... Ze keek even verbaasd naar hem maar piepte vervolgens blij en begon zachtjes te lachen. "Swuweee!" zei ze veel te happy terwijl ze rond hem huppelde, met het nodige en veel te veel vallen tussendoor. Hij was Superkat! Ze wist het wel!

Blijkbaar was zijn antwoord goed geweest, want Burnetkit begon om hem heen te dansen, vallend en opstaand weliswaar. Greywind lachte kort om het poesje. Elke keer als ze viel, voelde de grijze kater alsof hij haar moest helpen. Hij kwam er echter snel achter dat ze zich prima zelf kon redden. Oké, tot nu toe ging het redelijk soepel. ‘Jeeh!’ juichte hij zachtjes, er was weinig enthousiasme in zijn stem te horen, maar hopelijk was het weer goed genoeg voor Burnetkit. Ze was tot nu toe redelijk makkelijk te overtuigen. Greywind besloot haar uiteindelijk maar te volgen in haar vreugdedansje en schuifelde langzaam achter de huppelde kitten aan. Was dit goed? Blijkbaar was deze belevenis "swuwe", wat dat ook mocht betekenen.

‘Jeeh!’ Yaaaa! Ze keek blij naar hem en stopte na zijn geluid van overwinning voor zijn poten en keek hem met grote ogen oogjes aan. Toen hij echter ook begon te dansen werden haar ogen nog groter. Superkat wilde met haar dansen? Haar hartje leek even te stoppen voordat ze in al haar enthousiasme weer rond te spingen, half dansend. Het struikelen enzo was ze uiteraard niet verleerd in die enkele seconden dat ze had stil gestaan, maar ergens leek het nu al wat beter te gaan omdat haar pasjes rustiger begonnen te worden dan eerst. Ze stopte echter even en keek hem afwachtend aan. "Wucje?!" zei ze even terwijl ze haar kopje kantelde.

Het gehobbel kwam al snel tot een einde, maar ze had erg blij geleken. Hé, misschien was dit nog niet zo moeilijk. Omgaan met kittens, ze bezig houden. En misschien vond hij het ook nog wel gezellig ook. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht en hij liet zijn kop weer zakken toen Burnetkit weer tegen hem begon te praten. Zijn tevreden uitdrukking werd vervangen door weer een blik van complete verwarring. Wat bedoelde ze nu weer? Hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze het nog niet helemaal precies duidelijk kon maken, maar ze had waarschijnlijk precies in haar eigen kopje wat ze bedoelde. ‘Uhhm,’ begon Greywind voor de zoveelste keer. Maar, de vorige keer had het geholpen om gewoon "ja" te zeggen, dus dat zou nu vast ook wel werken, toch? En zelfverzekerd en volmondig zei hij: ‘Ja.’