Your name is Faith (Faithkit)

Ze keek met trotse blauwe ogen naar de witte kitten die haar ergens aan Whitelion en de rest van haar familie deed denken. Faithkit, ze hoopte maar dat ze genoeg vertrouwen had, vertrouwen in haarzelf en in de toekomst. Zelf zou de jonge Deputy en Queen dat vertrouwen ook nodig hebben en op moeten bouwen, toch wist ze zeker dat ze het uiteindelijk kon redden, kon ze het ook maar zo zeker weten voor haar kittens. Faithkit was alles behalve zorgenbarend, nee, als ze zich over een kitten zorgen maakte was het wel Bearkit, de oudere broer die zich zo afstandelijk gedroeg. Hoe dan ook, daar viel nu weinig aan te doen. Kort daarvoor had ze al met haar eerstgeboren zoon gesproken, om daarna weer terug te keren aan de zijde van haar kittens. Ondanks dat ze nu voor vele kittens zorgde, was ze nog steeds het meest bij haar eigen nestje te vinden. Hoeveel taken ze ook had, ze zou altijd tijd maken voor haar kleintjes, immers werden die kleintjes vast snel groot. Net zoals zijzelf had gedaan, en zouden ze voordat ze het wist Apprentices of Warriors zijn en aan hun eigen toekomst bouwen. Voor nu waren ze nog kleine kittens, die haar nodig hadden om te overleven maar of dat altijd zo zou blijven betwijfelde ze. De hele clan had haar nodig, nu meer dan ooit. De clan zou haar altijd nodig blijven houden, zeker met de hoge rang die ze bezat. Ondanks die kennis was ze niet bang, want de clan was een deel van haar familie en voor haar familie had ze veel over. Ze hoopte echter wel dat de drama eindelijk minder zou worden. Het was al druk genoeg, moeder en Deputy zijn. Laat staan als de halve clan uit elkaar viel. Nu ze zag dat Faithkit langzaam wat wakkerder of actiever leek te worden, snorde ze geamusseerd naar haar jonge dochtertje, waarna ze haar neus in haar vacht drukte.

De kleine mini Whitelion, mini Icecloud of mini Snowbird lag vredig te slapen. Ze heette alleen niet zo. Faithkit was haar naam en die was helemaal misplaatst. Ze had geen faith in haarzelf. Als er iets gebeurde klapte ze helemaal dicht. Dat was gelukkig haar minste zorgen. Haar grootste zorg was... niets. Daarom dat ze zo vredig en droomloos lag te slapen. De kleine mollige kitten werd gewekt. Er was niets speciaal dat haar had wakker gemaakt, maar het was gewoon tijd. Ze gaapte en strekte haar lichaam helemaal. Haar kleine pootjes tikten tegen mama's buik. Mama! Ze opende haar kleine blauwe oogjes. "Mwawa!", snorde ze zachtjes.