This decision I'm making... [Draco] [SPT]

Stonepaw zuchtte toen hij aankwam bij de Fourtrees. Hij had er eigenlijks tegenop gezien om hier te komen, om dit moment... Een week of twee was voorbij geweest sinds hij Draco voor het laatst had gezien. Beidde hadden ze moeten denken, beidde hadden ze een keuze gemaakt en vandaag hadden ze de afspraak om hun antwoord bekent te laten maken, tijdens zonhoog, bij de Fourtrees. Stonepaw klom op de rots waar de vier leiders meestal op stonden tijdens vergaderingen, maar om een of andere reden zorgde dit er alleen maar voor dat hij zich slechter voelde. Hij had geen macht, hij was geen leider, hij kon al helemaal geen keuzes maken. Snel sprong hij weer van de steen af. Hij kreeg even een flashback naar toen hij hier met Draco voor het eerst was en plezier was. Zijn blik ging naar de boom waar Draco hem had uitgeduwd terwijl ze zowat een rap battle hadden. Het was geweldig geweest, en nu was het voorbij. Zou het ooit weer hetzelfde kunnen worden? Stonepaw hoopte dat hij de juiste keuze had gemaakt. Het zou niet lang duren voor Draco verscheen, het moment van de waarheid aanbrak, en hij niet meer terug kon. Hij zou voor de rest van zijn leven spijt hebben van deze beslissing, of er juist blij mee zijn. Stonepaw hoopte dat laatste.

[Draco only]

En toen kwam het, het moment dat hij Draco zag. Iets in zijn hart brak of stopte voor een moment. Hij was niet hetzelfde, het was niet de arrogante, vol zelfvertrouwen, hypere, maar ook evil kater. Het was een zielig hoopje witte vacht, dat spijt had van wat hij Stonepaw had aangedaan; of tenminste, dat mocht Stone hopen. ''Hey,'' mompelde Draco, zijn stem niet erg enthousiast. Het zou vreemd zijn geweest als ze dat wel waren geweest... Om een of andere reden voelde Stonepaw zich vreselijk gefrustreerd, gemixt met verdriet, angst of hij wel de juiste keuze ging maken, en boosheid, omdat hij maar niet kon vergeten wat Draco had gedaan. Hij wilde dat hij de emoties kon uitschakelen zodat hij gewoon een normaal gesprek kon voeren. ''Hey,'' zei hij als een soort reflectie van wat Draco had gezegd.

''I finally know what bread is.'' Wat? Even was Stonepaw in de war, maar in een flits kwamen de herinneringen terug. Hoe hij had gezongen over hoe Draco een stuk brood was, hoe Draco niet wist wat het was, maar Stonepaw door zijn twoleg kennis wel. En nu wist Draco wat Stonepaw hem al die tijd had genoemd; voedsel voor twolegs. Hij vroeg zich af waar Draco aan deze informatie kwam. Was hij zo wanhopig geweest na hun gevecht dat hij iedere herinnering van Stonepaw tot de bodem moest uitzoeken? Onwaarschijnlijk. Zelfs Stone kon weten dat Draco de eerste tien weken helemaal niks om Stonepaw gaf. Door al deze negatieve gedachtes wilde Stonepaw weer weg, weg van Draco, weg van deze keuzes, alsof het allemaal niet was gebeurd. Kon hij maar zijn leven opnieuw beginnen, aardiger zijn voor katten en- wacht, nee, dat wilde hij helemaal niet. Een softie kat zijn in ShadowClan die altijd maar doet wat iedereen zegt. Nee, BloodClan was de juiste keuze geweest; Draco alleen niet. Maar er was geen weg terug. Hij zette al deze ingewikkelde gedachtes van zich af, hij moest terug naar de realiteit. Hij moest reageren op Draco's openingszin. Openingszinnen was iets waar de kater nooit goed in geweest: ''De stenen worden met de dag mooier.'' Toch was het iets wat Stonepaw op een of andere manier toch heel leuk vond aan Draco. Stonepaw vond deze hele relatie maar ingewikkeld. Hij had kunnen zingen, rappen, willekeurige dingen, gedachtes en woorden geroepen naar de oh zo slechte arrogante BloodClan moordenaar, en nu moest hij zichzelf bijna dwingen om zijn bek open te trekken. ''It's what you are.'' Het klonk emotielozer dan dat hij bedoelde, Stonepaw had geprobeerd om het net zoals vroeger te laten klinken, maar in plaats daarvan was het alsof de herinnering van kleurig en vrolijk naar grijs was geworden.

''Shut up mudfur.'' Hij wilde het niet, maar toch gebeurde het. Hij glimlachte, een soort van, het was bijna onherkenbaar en tenzij Draco heel goed opgelet had had hij het gemist. Maar Stone wist het wel. Hij moest denken aan Mudfur, een kat in ShadowClan met een hele vreemde naam. Hij had hem altijd belachelijk gemaakt, niet hardop, maar wel in zijn gedachten. Hij zuchtte daarna en wilde er niet langer omheen draaien. Het zou alleen maar pijnlijker worden. ''Wat is je besluit, bread?'' Misschien was het onnodig om hem nog eens een stukje brood te noemen in een serieuze situatie, maar hij kon het niet helpen.

''Ik, Dracostar..'' Wat een begin. Ook Draco kon blijkbaar dit gesprek niet serieus gaan voeren. Het was wel serieus, een soort van, maar ook weer niet helemaal. Ach, het was gewoon vaag. Stop nu maar met het herhalen van het woord serieus want ik word er serieus gek van, mauwden zijn gedachtes, die niet hielpen. Eigenlijks deden ze dat nooit. ''...heb besloten dat we kittens uitmoorden in een bos!'' Ehm, what? Even stopte alles. Kittens uitmoorden in een bos? Okay first of all, moorden klonk niet slecht maar met Draco? Even voor de duidelijkheid. Hij wilde een antwoord op de echte vraag die hier uit maakte: zou Draco kunnen leven en eeuwig trouw zijn aan Stonepaw zonder ook maar eens te cheaten? Daarna zou het antwoord van Stonepaw komen; kon hij Draco vergeven? Draco, herstelde zichzelf snel: ''wait, niet dat! Dat wou ik niet zeggen!'' Stonepaw grijnsde. Verdomme, niet grijnzen! Hij kon het niet helpen, de socially awkward-ness van de kater bracht hem geluk. Waarom moest hij nog steeds van Draco houden... Kon Draco dat antwoord maar gewoon geven. Dan wist hij of hij deze gevoelens moest negeren of juist accepteren. Goed, wat moest hij hier op zeggen? ''Dracostar-'' wacht, nee, ''bread-'' herinneringen vlogen door zijn gedachtes en het hielp niet. Wat wou hij ook al weer zeggen? ''Ik moord-'' nee. ''Ik moord toch echt het kitten-'' Wauw, hij was besmet met socially awkwardness. Als Draco maar niet ging lachen - de kater zien lachen zou Stonepaw kapot maken. ''Ik moord- Moet. Wil. Ik wil toch echt- het antwoord weten, van jou, waar je hebt over uitgemoo- na gedacht.'' Dit was zo awkward.

Natuurlijk, natuurlijk... Draco deed zijn best, maar hij kon het niet tegenhouden. De witte kater rolde op zijn rug, lachend, en de flashback's overspoelden Stonepaw. Het gelach dat hij zo vaak had gehoord, het gelach dat hij zo lang niet meer had gehoord, en vooral het gelach dat hij zo erg had gemist. ''S-sorry, ik kan- kan het niet aan.'' Damn. Het deed pijn, en tegelijkertijd voelde het zo goed. Stonepaw probeerde zijn glimlach tegen te houden, zijn gevoelens weg te stoppen. Niet lachen Stone, het is niet grappig, vertelde hij zichzelf. Je moet deze gedachtes uitmoorden alsof het kittens- WACHT NEE! Nu rolde ook Stonepaw lachend over de grond, tot hij geen adem meer kreeg van het lachen en tranen in zijn ogen stonde. Toen pas besefte hij hoe erg hij dit wel niet had gemist. Goede oude tijden... Ze kwamen niet terug, maar dit kwam in de buurt. Stonepaw stond op, nog steeds aan het trillen door al het gelach. Hij keek neer op Draco die nog niet eens op kon staan en grijnsde naar hem. ''Je- Ik zal je het uitgemoorde antwoord geven.'' Dit zou hem voor de rest van zijn leven achtervolgen, of niet soms? In ieder geval was het niet zo erg. ''Ik wil graag met jou kittens uitmoorden Stone,'' verklaarde Draco. ''Als jij dat ook met mij wilt.'' Stonepaw ging zitten. ''Beloof mij dat je altijd bij mij zal blijven,'' begon hij. ''en niet weer zal cheaten. En dan ben ik bereid om samen met jou te gaan moorden.'' Moorden, de perfecte eerste date na hun break-up.

''Nooit meer Stone, ik beloof het.'' Stonepaw voelde zich gelukkig, ondanks alles. Ondanks het verdriet dat Draco hem had gegeven, ondanks de twijfels of dit wel de goede keuze zou geweest zijn. Ondanks dat zelfs Stonepaw wist dat dit Draco's laatste kans zou worden. Ondanks al de pijn waar ze allebei doorheen waren gegaan. Hij was gelukkig. Het zou misschien niet meer zoals vroeger worden, maar ze zouden plezier beleven. Veel plezier, en goede tijden. Er was een kans, een kans dat alles weer goed zou komen in hun leven. En het hing van Draco's acties af. ''Let's go on a celebrating kill spree then, shall we?'' vroeg hij met een grijns. Hij had Draco vergeven, al zou hij nooit vergeten wat er was gebeurd. Maar dit was een begin, een begin naar hele nieuwe tijden, met nieuwe kansen en nieuw geluk. Voor hun allebei.

(OOC: stonepaw is het topic uit)