oh it's nothing, right

De poes hief zich wat moeizaam overeind en deed een poging de vermoeidheid van zich af te schudden. Slapen ging de laatste tijd maar amper, en als het laat werd moest ze alsnog vroeg op. Routpaw zuchtte dan ook even diep en begon haar vacht een goede wasbeurt te geven in stilte, zodat ze weer klaar zou zijn voor een nieuwe dag. De jonge poes was net klaar toen er gerommel in de den klonk. Waar Lizardpath was wist ze even niet, dus ze pakte haar moed bij elkaar en liep richting de ingang van hun hol, waar ze een zwarte pels zag. "Ehm, g-goedenmorgen Scarpelt," hakkelde ze wat nerveus. Hij was aangevallen door een Bloodclanner, wist ze, maar zijn wonden leken goed te helen. Al hadden ze hem wel zijn rang afgenomen. Nu was hij elder door hun toedoen. Routpaw dacht aan de kater die ze niet zo lang geleden had geholpen. Hij was een een bloodclanner geweest, toch had ze hem geholpen. Was dat slecht? "Waar, ehm, waar kan ik je mee helpen?" Ze schudde de gedachtes van zich af en richtte haar aandacht op de elder.

De kater ging zitten in de ingang van de den en vertelde wat hem dwars zat. "Ah, ja. Mijn rechterschouder doet pijn, prikt en erop steunen doet ook pijn, dus dacht ik laat ik maar een bezoekje brengen aan onze medicine katten." Routpaw knikte begrijpend en gunde hem een nerveuze glimlach. "G-goed dat je langs komt Scarpelt." sommige katten waren ofwel te koppig ofwel te verlegen om hulp te zoeken, een enorm domme zet als je het haar vroeg. "Ja, ik eh, ik zal er even naar kijken." ze knikte als om haar eigen woorden kracht bij te zetten en stapte op de kater af. De wonden waren inmiddels veranderd in lelijke littekens, maar niet meer open en daardoor ook niet ontstoken. "Ehm, het zijn voornamelijk je spieren die nog moeten terug groeien, d-denk ik." ze schudde even haar kop, wetend dat ze zekerder van haar zaak moest zijn. "Weet ik." verbeterde ze zichzelf dan ook snel. "Het is slim om iedere dag even uw schouder een beetje te rekken, steeds iets verder en meer. Maak ook af en toe kleine wandelingen, zodat uw spieren goed en sterk weer terug kunnen groeien. Het zal even pijn doen, maar des te meer en vaker u het doet, zal u steeds soepeler kunnen lopen." ze keek hem even aan, maar bedacht zich toen iets. "Oh! Wacht hier, ik heb nog wel iets!" En plots was ze de den in verdwenen. Niet lang daarna kwam ze terug met een grote, bruine wortel die ze voor zijn zwarte poten neer legde. "Dit is smeerwortel, kauw erop en smeer het dan in de randen van uw nest, het helpt tegen de stijfheid." Tevreden glimlachte ze naar hem. Misschien zou ze het toch nog gaan leren uiteindelijk.

Toen ze eenmaal uitgesproken was ging ze met haar borst toch wel een klein beetje trots naar voren gestoken voor de zwarte elder zitten. Misschien, heel misschien zou ze toch ooit nog een geslaagde medicine cat's apprentice worden? Hoe dan ook, de lessen van Lizardpath begonnen hun vruchten af te werpen. Een beetje, althans."Hé super bedankt, een betere medicin cat apprentice kunnen we niet hebben. Gaat het allemaal goed?" ze knipperde wat verbaasd met haar ogen en gaf net iets te laat antwoord. "Oh! Eh, ja hoor, het gaat wel. E-en bedankt Scarpelt, dat soort woorden maken deze rang leuk." een blije glimlach lag op haar lippen. "Ehm, is alles ook oké in de Elders den?" Het was een van de dens die ze sinds haar nieuwe rang veel op zocht. Het leek haar geen nare plek, maar ze begreep dat je uiteindelijk wel gek werd van kleine koters die rondhuppelden. "Of moet ik wat vervelende kittens wegjagen?" grapte ze en lachte wat onzeker.


-Geen probleem! ^^