[Story] Golden eyes

Ik hou van mijn vader. Hij heeft veel slechte dingen gedaan in zijn, bestaan. Maar hij zorgde als enige voor mij. Ik haatte de degenen die hem hadden opgesloten, en veroordeeld tot een eeuwig durende marteling. Maar binnenkort konden zij zijn plaats in nemen, we zouden wraak nemen.

Rose keek naar buiten, alweer een mistroostige dag. De regen sloeg zachtjes neer, en maakte van de sneeuw een grijze drab. Het was de laatste dag voor de vakantie, maar ze zou hier niet meer blijven, als het meezat zouden ze me zelfs nooit meer zien. Ze keek niet op de klok, vandaag had ze elke seconde geteld tot de laatste les. Straks was het het feestje, en dan Kerstvakantie. Haar abnormale goudgele ogen gleden door het klaslokaal, iedereen zat druk aantekingen te maken, behalve Bianca. Haar blik kruisde de mijne, en ze kon zien dat we hetzelfde dachten, stop met de les! Ik zuchtte, Bianca was als enige een soort van vriendin. De meeste ontweken mij, of deden alsof ze niet bestond, alleen zij en Nico deden vriendelijk tegen mij. Vaal vroeg Rose zich af waarom, maar de reden die haar het meest aannemelijk leek, was dat ze allebij kinderen van de Onderwereld waren. Bij haar lag het natuurlijk anders, maar het principe was hetzelfde. Haar ogen fixeerden zich op Mss Gardener, die nog steeds aan het mompelen was over vergelijkingen. Haar hand vloog onder het houten tafeltje, en ze knipte met mijn vingers. Een mist verspreidde zich over de klas, en iedereen zag er gebrainwasht uit. ‘Mss Gardener? U zei nog dat ik vroeger weg mocht?’ De vraag was mijn een constatering, en ze knikte wazig. Bianca keek me vreemd aan, maar Rose gaf haar een teken met mijn hand dat ze het haar later zou uitleggen. Ze knikte als teken dat ze het begrepen had, en Rose voelde een enorme druk tegen haar gedachten aan. Ze was op tijd weggegaan, ze voelde het al de hele dag, maar nu was het onverdraagelijk bijna. De mist had nog steeds efect op de klas, en ze grijnsde een beetje, sterveling waren zo makkelijk te manipuleren. Eenmaal buiten rende ze naar mijn kamer, en liet zich daar neerzakken op het bed. Net op tijd, want ze kon zijn gedachten niet langer tegen houden. Ze stroomden de hare binnen, en al snel stond ze in een compleet onbekende omgeving. De Generaal draaide zich om, maar keek door haar heen. ‘Stuur de Mantichore op hen af!’ Zijn stem vulde de zaal, en deed die op zijn grondvesten trillen. ‘Ze mogen niet ontsnappen, anders zal iedereen hier ervoor boeten!’ Rose deed mijn ogen dicht, en bevond me aan de ingang van de Tartarus. Hier was ze al vaak geweest, en ze waachtte op de stem die zoals altijd plots zou komen. ‘Rosalinda, je moet met de nieuwe mee, en mee naar het camp!’ Deze stem was zwaarder, er woog macht in, en ook veel bekender. Rose knikte, ‘Ik zal het doen en u alles vertellen wat ik te weten kom’ Ik voelde de goedkeuring, en onwillekeurig glimlachte ze. Maar ze was nog niet weg, toen ze de oorlogtaferelen zag. Haar gezicht vertrok van afschuw, en snel duwde hij die gedachten weg. Hij wou nog iets zeggen, maar Rose voelde iets op mijn schouders, ergens vaag herinnerde ik me dat ik nog op mijn kamer lag. Op de academie. Zuchtend deed ze mijn ogen open, en zag Grover staan. Rose schrok, de sater was nog nooit zo dichtbij gekomen als nu, en ze zag zijn grote geitenogen zich verwijden. ‘Heb ik iets van je aan ofzow?’ Snauwde ze geïrriteerd. Hij deinsde achteruit, en begon zich al struikelend te verontschuldigen. Rose luisterde niet eens, wie had hij bedoel met de anderen naar het camp? Het zou haar straks wel duidelijk worden. ‘Wat die je hier eigenlijk? Dit zijn de meisjesslaapzalen!’ Vroeg ze toen hij eindelijk was uitgemekkerd. ‘Ik deed de tour, voor het feest, en hoorde je schreeuwen, ...’ De rest stierf weg, en ze fronste mijn voorhoofd. Schreeuwen? Had ze geschreeuwd? Ze kon me er niets van herinneren, en haar blik viel op mijn horloge. Het was later als ze zich gerealiseerd had. Rose liep de geitenjongen voorbij, zonder een woord te zeggen, en daalde de trappen af. Ze begreep niets van de opdracht van haar vader, maar het had iets te maken met iets dat nu ging gebeuren.

Zachtjes opende Rose de deur naar de grote zaal. Het feestgedruis drong niet tot haar door, en ze glipte naar binnen. Niemand had haar gezien, en even bleef ze zo staan. Langzaam kwam het echte leven weer tot haar door. Niemand danste echt, een paar schuifelden wel zenuwachtig, maar hielden al snel op toen ze hen aankeek. De meeste meisjes waren jongens aan het omsingelen, en toen die het te laat doorhad, zat hij al vol met lipgloss, en andere makeovers, de hel van iedere zichzelf respecterende jongen. Rose grijnsde, en liep naar de andere kant van de zaal. Groepjes gingen voor haar opzij, en ze keek hen onderwaarderend aan. Niemand wou met haar een aanvaring, ze dwong respect af, ook al had ze met niemand van hen ooit een woord geconverseerd. Al snel zag ze ook Grover verschijnen, maar hij had een paar onbekende meegenomen. Toen ze zich wou uitstrekken, liet juist Stekel langs liep. Iedereen was bang voor hem, maar ik wist wie hij werkelijk was. Mijn vader liet nogal eens wat van zijn pannetjes zien. Maar niemand kende haar, Rose was zijn geheime troef. En die zou zo uitgespeeld worden. Rose zag Bianca en Nico ruzie maken, en ongerust liep ze naar hen toe. Nico stampte boos weg, en Bianca keek hem verdrietig na. ‘Hey Rosey’ Zei ze afweziger dan normaal. ‘Wat was dat allemaal met Nico?’Vroeg Rose bezorgt. De twee Halfblooden waren haar zeer dierbaar. Maar dan ook alleen zij. Ze haalde haar schouders op, ‘Hij wil het niet begrijpen, dat ik niet constant grote zus wil zijn.’ Rose keek haar aan, dit was haar nog nooit opgevallen, maar toen ze erover nadacht was het wel redelijk logisch dat Bianca niet alleen een grote zus wou zijn. Nu was het Rosey’s beurt om haar schouders op te halen. Bianca vroeg nog wat, maar ze had het al niet meer gehoord. Ze zag Grover, en zijn vrienden eindelijk. Een schok ging door haar heen, en ze begreep eindelijk haar vaders plan. Vanuit de zaal aan de overkant, staarden de Zeejongen, de Hemeldochter, en nog een halfblood in haar richting, naar Bianca.

Rose keek hen geschokt aan, ze moest bij hen? Bij hen gaat infiltreren! Kwaad schudde ze haar hoofd, ze had geen zin om zodanig te liegen, dat ze evengoed kon gaan beweren dat de Tartarus leuk was. Dat was een minder grote leugen als de identiteit die ze nu moest gaan aannemen. ‘Ik ga Nico zoeken okay?’ Vroeg Bianca, terwijl ze zonder op mijn antwoord te wachten verdween. Ook het andere groepje probeerde op te gaan in de menigte. Rose liet hen maar begaan, en zette ondertussen haar gedachten op een rijtje. De stem had bevolen om naar het camp te gaan, en mee te gaan met de anderen, dus dan bedoelde hij waaarschijnlijk Grover en co. Rose zuchtte, en begon haar alibi en leugens uit te werken. Ze was een Halfblood, euhm, dochter van. Ze zuchtte, het kon geen olympiër zijn, want dan werd ze meteen doorzien. Hmm, Moros? Die kon ze wel gebruiken, die ging toch overlopen, dat wist ze zeker, en hij stond voor het noodlot, en het naderend onheil. Dat vond ze wel passend, Rose glimlachte zwakjes, en zag plots Seaweed haar kant op lopen. Ongerust keek ze om zich heen, waarom kwam hij deze kant op? Ze zag de anderen nergens, en plots kreeg ze door wat er aan de hand was. Het waren de Di Angelo’s, Bianco en Nico waren verdwenen.

Paniek flitste even op in haar ogen, maar ze hervatte zich snel. Snel keek ze naar Seaweed, die met getrokken zwaard de deur uit stormde, de anderen achterlatend. Ze zag dat de ene Grover probeerde te waarschuwen, maar ze stond te ver weg om gehoord te worden boven de beats van een of ander stompzinnig liedje. Ze schudde haar hoofd, en was in een paar stappen bij Grover, ‘Doorn heeft de Di Angelo’s!’ Schreeuwde ze bijna, hij keek me niet begrijpend aan, maar gelukkig was de punkie sneller van begrip. Ze greep Grover bij de arm, en gebaarde naar iemand achter mij. Rose zuchtte opgelucht, ze had de anderen gewaarschuwd, haar onschuldigheid begon te werken. Dit was toch niet het plan, en zo dacht iedereen dat ze bij de ‘Good ones’ hoorde. Snel begon ze te rennen, terwijl ze haar stok uit haar laars haalde. Het was een geoefende beweging, Tijdens het rennen groeide het uit, tot een half Goddelijk brons, stuk Stygisch ijs, en menselijk staal. Iedereen voelde het eraf stralen, dit was een machtig zwaard, en het had een bloederig verleden. Mens, Mytisch iets, of geest, je kon er niet omheen zonder zwaard beschadigt te raken. Het was haar favo zwaard. Maar Rose had nu geen tijd om de geschiedenis uit de doeken te doen. Percy was al met het monster en mijn twee halfgoddelijke vrienden ervan door. Het ene meisje, stormde mij voorbij, en was er sneller dan zelfs een Halfgod verwacht. Halftitaan eigenlijk, maar ja. Ze vertraagde iets, zodat ze Stekel niet moest aanvallen. De anderen keken niet naar haar om, en gingen verder. Ze hoorde geslaakte kreten, en toen een.. Jachthoorn? Rose kwam een open plek in het bos in, en zag Seaweed over de kliffen staan. De anderen leken redelijk teneer geslagen, en Rose fronste haar voorhoofd. Er was iets gebeurt, maar wat? Bianca en Nico keken iedereen met grote ogen aan, en toen zag Rose pas dat ze nog meer ongewenst bezoek hadden. Onbewust balde ze haar vuisten toen ze al die meisjes zagen. De zilveren kleren die ze aan hadden, en de woeste blik toen ze zagen dat Rose naar Nico liep. De jongen keek haar aan, en stelde een vraag in zijn ogen. Rose schudde haar hoofd, en gaf hem even een hug. Blijkbaar hadden ze het uitgelegd over Halfbloods, en Bianca staarde me aan, alsof ze een mythe was. Het streelde Rose haar ego wel, maar het was ook wel raar. ‘Ze is niet weg!’ Mompelde Seaweed zacht. Een klein meisje, maar met een enorm sterk aura kwam naar hem toe. Ze zei iets tegen hem, wat ze niet kon verstaan, dus Rose liep snel een paar stappen naar voren. Een lange gebruinde Jageres stond op het punt hem een klap te geven. Het kleintje stopte haar, wat ze eigenlijk wel jammer vond, waarom kon niemand Seaweed slaan? ‘Nee Zoë, ik zie geen oneerbiedigheid, hij begrijpt het gewoon niet.’ Rose rolde met haar ogen, konden die dan ook nooit normaal praten? ‘Ik ben Artemis, de Godin van de Jacht.’

Seaweed keek haar niet begrijpend aan, en Rose rolde met haar ogen. Begreep hij dan niets? Grover sprong voor hem, en begon aan een buiging. Ze beet op haar lip om niet in lachen uit te barsten. Saters waren al sinds hun bestaan verliefd op Artemis, en begrepen maar niet dat ze hun liefde nooit ging beantwoorden. Punkie hielp Grover overeind, en een klein kuchtje deed ons allemaal omkijken. Bianca stond ons met grote ogen aan tekijken, en wees met haar vinger naar ons allen. ‘Wie.. wie zijn jullie?’ Vroeg ze argwanend. Iedereen keek hen meedelevend aan, horen dat je de nakomeling van een God was, wou niet echt iedereen meteen geloven. Thalia liep als eerste op hen af, ‘Het is echt waar Bianca, en je moet ons geloven. Als je een Halfblood bent, dan is.. je leven vol gevaar.’ Zei ze. ‘Zoals dat meisje dat viel’ Antwoorde ze. Iedereen keek gepijnigd, behalve Rose. De anderen kwamen langzaam bij van de schok van de val, en de Jageressen begonnen het Camp te pakken. Artemis liep weg, met Zoë als een schaduw op haar hielen, Rose vroeg zich af hoe de Godin het duizend jaar volhield met die bemoeial. Bianca, en iets later Seaweed werden bij Artemis op verzoek gevraagt, en Punkhead bleef alleen achter. Rose haalde diep adem, en liep haar achterna. Niemand had haar nog gevraagt wie ze was, dus dat moest ze nu gaan doen. Thalia keek niet om toen ze naast haar ging staan, en Rose keek nu ook eindelijk naar het uitzicht. De sneeuwwitte dekens die over de velden lagen, het was prachtig. ‘Hoe?’ Vroeg Thalia uiteindelijk. Rose wist meteen waar ze het over had.’Ik weet al langer dat ik een Halfblood ben, en de Di Angelo’s vielen mij op, Stekel had ze nooit kunnen ontvoeren als Seaweed er niet tussen was gekomen’ Zei Rose. Ze keek boos even naar de grootste tent, waar die laatstgenoemde was verdwenen. ‘Ken je Zoë al?’ Vroeg ze dan maar. Het was iedereen opgevallen dat ze elkaar grondig haatten, om de een of andere reden. Thalia was een hele tijd stil, maar toen ze begon met spreken, was haar stem doortrokken met verdriet. ‘Ja, op onze tocht met Luuk en Annabeth...’ De rest stierf weg, en Rose keek moeilijk weg. Annabeth was gevallen, en Luuk was nu aanvoerder van Kronos. Het zou nu wel behoorlijk pijnlijk zijn voor haar. ‘En Bianca? Ze gaat het doen he?’ Vroeg Rose verdrietig. Thalia knikte, en als tweede antwoord op haar vraag kwam Bianca de tent uit gelopen. Ze keek even de plek rond, en kwam toen ook naar hen toe. Thalia zond haar een woedende blik, en stampte weg door de wolven. Bianca ging naast haar staan, en Rose zuchtte. Ze balde haar vuist, en het volgende moment waren Bianca schoenen doorweekt, en was er een droge plek gras ontstaan waar ze gerust konden gaan zitten. ‘Ik moest wel, ik.. Nico.’ Stamelde Bianca bij Rose kwade blik, ‘Dat is het juist! Heb je wel eens aan Nico gedacht! Hij had alleen jou!’ Snauwde Rose haar kwaad toe, en stond op. ‘Hij weet het nog niet he? Je hebt tot morgen, dan krijgt hij het van mij te horen!’ Gromde ze, en liep weg. Hoe kon Bianca dat doen? Nico was al zo alleen, het was zijn lot, maar tot nu toe had hij ook nog Bianca gehad! Ze keek niet om, omdat ze dan nog misschien een schuldgevoel zou krijgen. Ze hoorde de anderen in de verte, en liet zich neerzakken. Ze moest haar vader op de hoogte brengen. Ze concentreerde zich, en riep de schaduwen op.

Niet veel later strompelde ze het bos uit, de aanvaring was vermoeiend geweest en het had bijna al haar kracht gekost. Iedereen verzamelde, en ze liep naar Nico toe. Hij stond niet bij zijn zus, en keek boos haar kant op. Goed, dan wist hij het tenminste. ‘Nico, wat is er? Waarom staat iedereen klaar?’ Vroeg Rose voorzichtig. ‘We wachtten.’ Fluisterde de jongen terug. Ze staarde hem niet begrijpend aan, en eindelijk gaf hij antwoord. ‘Op Apollo’

Rose staarde de jongen enige tijd aan, meende hij dat nu? Wachten op Apollo? Maar met een onsterfelijke als vader kon wachten op de Zonnegod geen groot probleem zijn. Alle jageressen kreunden, en keken ongelukkig met het nieuws. Alleen daarom al mocht Rose hem meteen. Als die vriendinnenstelende meisjesclub er maar pech aan had, was zij gelukkig. Ze zag Nico’s gezicht, en wist dat hij hetzelfde dacht. Ze grijnsde even kort naar hem, en keek toen naar Seaweed. Hij leek ongeduldig, en dat kon ze hem niet kwalijk nemen, ze stonden hier al een paar uur te wachten! Eindelijk brak de dageraad aan, en in de verte ontstond een fel schijnend licht. Rose wendde automatisch haar hoofd af, en deed haar ogen dicht. Toen ze weer keek, was iemand nog duizelig van het licht, en ze zag een jongeman geleund staan tegen een.. Wauw! Was dat een rode Maserati Spider? De jongegod grijnsde breed, en Rose nam hem even snel op, gescheurde jeans, gebruinde teint, top zonder mauwen, en moccasins. He’s a hottie! Hij gaf haar een knipoog, hij had waarschijnlijk zojuist haar gedachten over hem opgevangen, en het streelde zijn ego waarschijnlijk wel. Ook Thalia keek niet zonder een blos naar Apollo, en hij stapte op zijn zusje af. ‘Artemis, dat is lang geleden! Je belt nooit, je schrijft nooit, ik begon bijna te denken dat je me negeerd!’ Zei hij gespeeld beledigd. ‘Apollo, ik ben niet je jongere zusje! Hoeveel eeuwen moeten we nog twisten?’ Vroeg de Maangodin gefrusteerd. Rose grijnsde, en keek hem aan. Haar blik werd gevangen door zijn auto, en daardoor miste ze een deel van het gesprek. ‘.. maar passen we er wel allemaal in?’ Hoorde ze nog net Nico zeggen. Ze keek even onebgrijpend naar hem, en snapte het toen. De auto had plaats voor vier personen, we waren met zo’n man of twintig. Ook de zonnegod leek het nu pas door te hebben, en zuchtte. Ze klikte evn op de sleutels, en met ‘GEWIEUUUW’ veranderde de auto in een oude schoolbus, zoals er ook altijd naar basketbal wedstrijden gingen. Apollo bukte zich om een tas over te pakken van Zoë, en zei iets tegen haar, ze liep achteruit, en moordlust schitterde in haar ogen. Rose moest de moeite doen om niet te gaan lachen, en ze zou zweren dat Apollo haar een knipoog gaf. Uiteindelijk was iedereen in gestapt, en Rose deed haar best om zo verleidelijk mogelijk in de buurt van Zoë naar Apollo te kijken. Alle Jageressen deden hun best om zo ver mogelijk vanachter te gaan zitten, en Apollo keek iedereen aan. ‘En wie wilt rijden?’ Vroeg hij spontaan. Iedereen staarde hem aan, vroeg hij nu net echt om een ritje te maken in de zonnewagen? Hij liet zijn blik heel toevallig op Thalia neervallen. ‘Aah, de Hemeldochter, perfect’ Zelf zag de ‘Hemeldochter’ er niet zo blij uit, het leek wel of ze haar best om weg te kruipen, in haar hoekje. Apollo trok haar overeind, en knipte even met zijn vingers. Een bordje verscheen, maar het duurde even met onze dyslexie voor ik het achterom gelezen had. Er stond ‘Lesauto’, en Rose grijnsde even. Dit kon niet eens zo slecht worden! Thalia trok aan de gashendel, en ommiddellijk vlogen we omhoog. Iedereen viel om, en Rose viel op Nico, terwijl ze zich vast probeerde te houden. Apollo belandde ergens achter in de bus, en probeerde naar voren te komen, wat nogal moeilijk was omdat we in een hoek van 70 graden omhoog zaten. Seaweed schreeuwde iets, maar Rose kon hem niet verstaan. Ze vlogen nu rechtop, en Thalia draaide aan het stuur. Een Engels dorpje begon te smelten, en toen zelf de kerktoren begon te smelten bereikte Apollo het stuur. Iedereen leek opgelucht, en misschien Thalia nog het meest van iedereen. Ze landen midden in een meer, en een paar gesmolten plastic kano schommelden even. Rose kende het hier niet, maar toen ze een Centaur op hen af zag komen, begreep ze het plots. Ze waren in Camp Halfblood aangekomen.