you, or me, amplified

In haar eentje had ze zich ergens in een hoekje geduwd, kauwend aan een adder die ze bij de Sunningrocks gevangen had. Bepaald lekker was het niet, maar op dit moment was dat wel het laatste wat haar iets uitmaakte. Ondanks het feit dat ze redelijk verscholen zat, hield ze de rest van het kamp nauwlettend in de gaten. Elke kat die binnen kwam en naar buiten ging, bekeek ze totdat ze uit zicht waren geraakt. Onbewust was ze op zoek naar haar broer, het frustreerde haar altijd wanneer ze niet wist waar hij was. Iets zei haar dat hij zo wel terug zou komen, al durfde ze daar ook wel weer aan te twijfelen. Al met al zorgde het voor een raar gevoel in haar onderbuik, en ze probeerde het wanhopig weg te duwen. Alles terwijl haar ogen nog steeds gefixeerd waren op de ingang van het kamp.

- Branchpaw -

  

Het vlees van de adder smaakte naar rubber, niet bepaald lekker, maar het was niet hetgeen waar ze zich op concentreerde. Het duurde haar veel te lang. Van haar maaltijd was bijna niets meer over en het begon al te schemeren toen ze haar broer zichzelf door de ingang van het kamp zag werken. Hij had een grote raaf in zijn bek, en leek duidelijk trots te zijn op zijn vangst. Er kwam een frons op haar gezicht toen hij haar niet leek te zien, en in een directe lijn doorliep naar de Elders Den. Ze wist ook wel dat dat waarschijnlijk zijn opdracht was geweest, maar toch zag ze het als een afwijzing. Zag hij haar niet, of wílde hij haar niet zien? Haar kop begon alweer van stapel te lopen, opkomend met theorieën waarom hij niet meer met haar zou willen praten. Uiteindelijk kwamen de twee groene ogen weer uit de Den, en deze keer gingen ze langs de prooistapel naar haar toe. De kater vroeg of hij bij haar kon zitten, waarop ze meteen knikte. "Ja, natuurlijk!" miauwde ze opgetogen, terwijl ze de resten van haar prooi aan de kant schoof. "Hoe was je training?" vroeg ze, terwijl ze iets meer naar haar broer schoof. Ze had geen behoefte aan een derde persoon nu.

De overblijfselen van de adder werden onsmakelijk op een hoopje geduwd, en het duurde niet lang voordat het vlees bedolven werd onder een mierenkolonie. Het zag er al met al behoorlijk naar uit, en het rook daarbij ook niet heel lekker, maar oké. Er was nu toch maar één ding waar ze oog voor had. Haar broer kwam aanzetten met twee muizen, waarvan één voor haar. Ze glimlachte dankbaar naar hem. Eigenlijk had ze helemaal geen honger meer na die smerige adder, maar Branchpaw had het voor haar meegenomen, dus zou ze het opeten ook. Op haar vraag reageerde hij eigenlijk niet, maar het maakte haar niet zoveel uit. Hij was er nu, en dat was prima. De kater vroeg of het een beetje lukte met Warrior worden. Ze haalde even haar schouders op. "Jawel," loog ze. Er was meer dan genoeg gebeurd om haar training te laten stagneren, en het was allemaal voornamelijk haar schuld. Maar dat hoefde hij niet te weten. "Mijn mentor zei dat ik één van de beste jaagsters was die hij ooit getraind had," ging ze verder. Weer een leugen, maar ze wilde zo graag dat hij onder de indruk van haar was.

Haar ogen waren nog steeds op haar broer gericht, en ze bewogen niet van hem vandaan. Om één of andere reden had ze het gevoel dat hij plotseling kon verdwijnen als ze even weg zou kijken. Complete onzin natuurlijk, en dat wist ze ook wel, maar toch... Ze keek graag naar hem, was dat nou zo raar? Daarbij, ze hadden elkaar al een flinke tijd niet gesproken. Ze vroeg zich regelmatig af waarom. Wist hij het? Dat kon toch haast niet? Nee, dan zou hij niet zo vriendelijk bij haar gaan zitten. Dan had hij waarschijnlijk niet eens meer tegen haar willen praten. Alles was goed, alles was goed. De kater leek echter ineens te stikken in zijn eten, waarop Twirlpaw enorm schrok. "Gaat het wel?" miauwde ze. Hij moest echt eens wat voorzichtiger zijn, zeg. Vervolgens complimenteerde hij haar, en zette ze diezelfde grote glimlach weer op haar gezicht. "Ik weet het," zei ze met een zwaai van haar staart. "En jij? Hoe gaat het met jou?" vroeg ze toen, oprecht benieuwd. Ze wilde alles weten over haar broer. Echt alles.

De bezorgde blik op haar gezicht verdween zodra het weer goed leek te gaan met haar broer. Haar hart begon weer keihard te kloppen toen hij vertelde dat hij zijn final assessment had afgelegd en geslaagd was. Hij zou de eerstvolgende ceremonie Warrior worden, en zij moest haar opdracht nog afleggen. Ze wilde absoluut niet achterblijven, ze moest het deze keer halen. Anders zou Branchpaw een krijger worden terwijl zij nog een zielige leerling was. Ze zouden allebei in andere Dens moeten slapen. "Gefeliciteerd," bracht ze er met moeizame glimlach uit. Ze bloeide echter weer helemaal op toen haar broer een poot over haar heen legde en in haar neus beet. Ze grinnikte, hij wist vast niet hoeveel dat voor haar betekende. "Ik mis dit," miauwde ze, haar ogen op de grond gericht. "We zien elkaar niet zo vaak meer." En daar moest ze hoognodig verandering in brengen.

Toen haar broer aangaf dat hij haar ook miste, werd ze euforisch. Ze wilde rondjes rennen, op en neer springen, gillen van geluk. De plotselinge uitspraak van haar broer - die waarschijnlijk betekenisloos was voor ieder andere kat - maakte haar zielsgelukkig. Ergens wist ze wel dat daar iets niet helemaal aan klopte, maar voor nu boeide het haar allemaal niet. Branchpaw miste haar ook! Ze giechelde toen hij haar omver duwde, en zette speels haar poot tegen zijn borstkas om zich te 'verdedigen'. De kater vertelde toen dat ze wel naast hem mocht komen slapen, en dat hij haar wel wilde helpen met trainen. Meer tijd met Branch doorbrengen klonk absoluut niet slecht, en het zou haar tevens helpen met haar final assessment. "Wat lief van je," miauwde ze met een brede glimlach op haar gezicht. "Ik waardeer het echt, Branch." Hij was toch ook zo lief en zorgzaam, geen wonder dat ze hem dichtbij wilde houden.