We can never obtain peace in the outer world until we make peace with ourselves

Het was vreemd. Hoe verschillend ze zich soms voelde. De ene dag werd ze wakker en was ze vrolijk en de andere dag rusteloos. Het leek de laatste tijd erger te worden en ze wist niet zo goed waarom. Misschien omdat ze bijna 6 moons was. Het moment dat ze de nursery uit mocht kwam steeds dichterbij en stiekem kon ze niet wachten. Ze had niet echt een band met haar pleegmoeder. Ze had geen hekel aan haar dat niet, maar ze hadden gewoon niet echt iets met elkaar. Met haar andere pleegmoeder was dat anders. Ze keek tegen Rockbell op, maar haar had ze al een hele tijd niet meer gezien. Dat maakte haar drang om te trainen alleen nog maar groter. Misschien kreeg ze weer interesse in haar als ze zag hoe goed ze het deed. Ze zuchtte en stapte het nest uit. Zonder iemand goedemorgen te wensen sjokte ze de nursery uit. Ze plofte weer neer iets buiten de nursery en keek om haar heen. Ze had al meerdere keren geprobeerd aandacht te trekken de laatste tijd, maar niets leek te werken. Op zulke momenten speelde die ene vraag weer in haar kop: Wat als ze haar moeder had gekend en die haar gewoon meegenomen had?

[Open]

Blossomflight kwam het kamp binnenstormen met 2 grote woelmuizen in haar bek, ze kon de geur van de prooi bijna niet weerstaan dus liep ze zo snel mogelijk naar de hoop om ze neer te leggen. Daarna keek ze eens het kamp rond en zag toevallig een kit uit de nursery komen, ze herkende de kit maar kon zo even niet op haar naam komen. Ze zag er nou niet bepaalt blij uit, ze sjokte over de grond en plofte neer. Ze zit ergens mee, dat zag ze wel. Misschien kan ik haar helpen, dacht Blossomflight. Ze was nooit zo goed in gesprekken beginnen, dus een klein beetje nerveus trippelt ze de open plek over richting de kit. Ze leek haar al oud genoeg om fatsoenlijk mee te praten. Ze ging een beetje ongemakkelijk bij haar zitten en mauwde een begroeting ''Hoii, alles oke?''