Fifthy Shades of Twilight

Branchpaw was voldaan. Hij had zich gewassen en daarna was hij nog een hapje gaan eten. Onderweg naar hier hadden ze een muis gevangen en ook nog een rat. Nu racete hij een eekhoorn achterna. Branch was sterk en niet snel, dus hopelijk zou Redpaw hem voor zijn. Ze waren de geurgrens over gegaan en renden nu in Rogue gebied. Het was hier anders, minder bebost. Hij bleef verder rennen maar zette wel zijn vacht op. Hij voelde zich naakt.

+ Only Redpaw

Redpaw volgde de kater, en onderweg naar waar hij ook naartoe wou hadden ze al wat prooi gevangen. Ze hield haar pas in zodat ze naast hem kon blijven lopen ook al was hij trager dan haar; Toen Branchpaw de geurmarkering overstak haperde haar pas even. Gingen ze echt naar het rogue gebied? Ze was daar nog nooit geweest.. Was dat niet heel gevaarlijk? Wat als ze bloodclanners tegenkwamen, of een bloeddorstige rogue? De kleine apprentice ging nog wat dichter bij de grote kater lopen, zo dicht dat hun vachten tegen elkaar schuurden, en keek wat angstig om zich heen.

Oké die eekhoorn ging hem niet meer worden. Hij voelde dat ze daarvoor te bang was. Wat de eekhoorn wel goed had gedaan was dat ze hen naar een bosje had geleid. In dat bosje was een open plek. De droogte was hier niet zo duidelijk want er liep een klein stroompje en de open plek was bezaaid met sterren mos. Het knisperde onder zijn zware poten. Wauw. Hij keek verwonderd om zich heen. Slierten mist hingen tussen de kleine boompjes. Ze waren lang nog niet volgroeid. Midden op de prachtige plek knabbelde de eekhoorn aan een stukje mos. De kater zakte door zijn voorpoten en sprong op het diertje. zonder geluid ging het zijn dood te gemoet. Ooh god het sterren mos was zo zacht. Hij lag nu toch al half dus ging hij knus op zijn zijkant liggen. De bijna volle maan begon zijn toch naar boven. De nacht maakte zijn intocht.

Branchpaw bleef de eekhoorn volgen en de kleine poes bleef hem dan maar volgen, met elke stap nerveuzer wordend als ze verder het onbekende gebied inliepen. Ze kwamen op een soort kleine open plek in een bosje, een prachtige open plek. De grond was bezaaid met zacht sterrenmos en er stonden kleine boompjes rond. En daar stond de eekhoorn. Branchpaw sprong efficiënt op het diertje af en doodde het snel, waarna hij op het mos ging liggen. Redpaw liep hem tegemoet, nog altijd nerveus in dit onbekende gebied. Het werd donker, de maan - die bijna vol was - steeg verder. De rosse poes ging dan maar naast de veel grotere kater liggen, haar kopje tegen de zijne terwijl haar gouden ogen een beetje angstig om zich heen keken.

Branchpaw lag lekker knus in het sterren mos. Hij was misschien een klein beetje bang, maar dat liet hij niet zien. Vooral omdat Redpaw angstiger was. Hij gaf een haal over haar kop. Ze smaakte nog een beetje naar stof. "Het komt goed, iedereen is gaan slapen nu dus er zal w... er zal niemand komen." Bijna had hij zijn eigen zin in twijfel gesteld. Hij duwde zijn neus tussen haar oren. Haar parfum was bloemig en nu ook een beetje stoffig. Ze rook ook een beetje naar de jacht en naar honing. De reden wist hij niet. Hij zelf had een diepe muskus geur en ook een sterke toon van aarde en turf. "Zullen we de eekhoorn delen?"

De kleine poes knikte en ontspande zich ook langzaamaan. Hij had wel gelijk, toch? Wie zou er nu wakker zijn op dit uur? Niemand toch? Redpaw ademde diep in en weer uit. Ze glimlachte toen Branchpaw voorstelde om de eekhoorn te delen. "K-klinkt goed..", mompelde ze, even de verleiding om haar neus in zijn vacht te duwen niet kunnen weerstaan. Hij rook lekker, heel mannelijk en heel sterk. Ze gebaarde dat hij de eerste hap mocht en trok haar neus dan ook weer terug, zodat hij tenminste bij de prooi kon. Hij had hem immers gevangen, dus dan mocht hij de eer.

Zijn buik tintelde toen ze haar neus in zijn vacht drukte. Hij boog over haar en nam een hap. Eekhoorns waren taai en het tegenovergestelde van muizen. Muizen waren vlezig en sappig, eekhoorns taai en droog. Dan toch liever muizen. Maar hij klaagde niet en slikte het hapje door. Hij duwde zijn bebloede neus in haar vacht. Die was toch al rood right?

Ze liet een gilletje los toen Branchpaw zijn bebloede snuit in haar vacht duwde. "Ieeeehw!", piepte ze, hem lachend aan de kant duwend. Bleh, bloed op haar mooie vacht! "Nu mag j-jij dat m-mooi opkuisen!", zei ze, haar best doend om hem met een strenge blik aan te kijken. Ze hield van hoeveel ze zichzelf kon zijn bij hem, omdat ze wist dat hij dat toch niet erg zou vinden.

Zijn haren vlogen alle kanten uit. HAAR VACHT WAS TOCH ROOD RIGHT? Blijkbaar geen goed excuus. "Aaaaaaah!" Schreeuwde hij. Vlug likte hij zijn bek schoon en daarna het bloed uit haar pels. "Done Leader Redstar done!" Grappige Branchpaw toch. Hij lachte en porde haar. "Eet nu jij maar." De mist dreef verder de open plaats over. Zelfs door zijn dikke vacht voelde hij de kilte. De kater legde zijn voorpoot over haar schouder en zijn achterpoot over haar heup. Misschien kreeg ze het warmer daardoor?

De kater likte inderdaad het bloed uit haar vacht nadat hij eerst zijn eigen snuit had afgekuist. Redpaw kreeg het er warm van, maar ze probeerde de lichte blos op haar wangen te verbergen. Goed dat het niet zo opviel met haar rosse vacht. Ze nam ook een hap van de eekhoorn en verslikte zich bijna toen Branchpaw zijn voorpoot op haar schouder legde en zijn achterpoot op haar heup. De kleine poes lag ze bijna helemaal onder de kater. Ze slikte haar hap in en tilde haar kopje op. In deze positie kon ze niet naar hem opkijken.

De kater snorde diep om haar gerust te stellen. Hij ging wat hoger liggen dat Red nog steeds naar zijn gezicht kon zien. Op zijn gezicht lag een warme glimlach. "Ik hou van je Red." Hij geeuwde en trilde. Gelukkig had zij het niet koud. Zijn buikvacht lag bijna helemaal over haar gedrapeerd. De mist dwarrelde over de verstrengelde katten heen. Hij dacht aan het moment terug van de boom en werd helemaal warm vanbinnen. Zijn gesnor haperde eventjes toen hij aan haar nekvel knabbelde. Haar zoete parfum overdonderde hem helemaal toen hij dat deed. "Je bent zo mooi," fluisterde hij. Nu hij zo lag kon hij geen rem meer op die liefde zetten. Branch hees zich een beetje overeind. Hij likte haar oren. Hij was nerveus. Was hij wel goed genoeg? Zijn hart bonkte zo luid dat hij dacht dat Redpaw het kon horen. Branchpaw haalde onhoorbaar diep adem. Hij drukte zijn half opgehesen lichaam tegen de hare aan zodat ze mee zou gaan in zijn beweging. Zijn poten stonden al op de juiste plaatsen. De kater liet zijn vacht vermengen met de hare. Wit en bruin met rood. Samen en toch apart. Ze waren net de goden van leven en dood. Er was geen scheidingsgrens en toch leek het zo ver weg. Hij beet zachtjes in haar nekvel en ontspande helemaal. Het kleine beekje murmelde, zijn hart bonkte samen met dat van haar. Er leek geen einde aan zijn liefde te komen. Zijn liefde voor haar was ongeremd en niet tembaar.

Het was lekker warm en gezellig met zijn lange vacht helemaal over haar gedrapeerd - waarschijnlijk zag je haar helemaal niet liggen. Hij kroop een beetje hoger, waardoor Redpaw hem aan kon kijken met haar gouden ogen en ze glimlachte. Er straalde zo veel liefde uit zijn groen gespikkelde ogen, het deed bijna pijn aan haar hart - alsof het zou barsten. Ze ademde zijn geur in en sloot haar ogen, zachtjes verplaatsend wanneer Branchpaw dat ook deed. Haar hart was als een klein vlindertje dat opsteeg en hem wou bereiken, haar felle kleuren wou laten zien aan de grote kater. "Ik hou ook van jou, Branchpaw..", mompelde ze zachtjes, lichtjes buiten adem van de liefde die hij haar toonde. Waar ze misschien nog geaarzeld had daarnet, was ze nu zo zeker - hij was helemaal van haar, zij was helemaal van hem. Hoe kon het ook anders? Ze ontspanden zich samen, moe van de felle emoties die door hun lichamen stroomden. Redpaw zuchtte gelukkig en legde haar rosse kop op haar pootjes, langzaamaan in slaap vallend..

Hij vleide zich gelukkig aan tegen haar lichaam. Zijn ogenleden waren net stenen die omlaag werden getrokken. Haar ademhaling veranderde al snel in die diepe snuivende modus. Hij likte teder haar nek en liet zich daarna ook wegdrijven.

Timeskip

Branch werd wakker. Hij voelde zich voor de eerste keer niet fris. Geen piepklein jong dat de wereld wou verkennen, maar eerder een oude pot die lekker lang wou blijven liggen. Hij gromde en strekte zich helemaal uit. Redpaw lag niet meer tegen hem aan, maar een vossenlengte verderop. Wat een woeler was hij toch. Hij duwde zijn nagels in het mos. Knipperend deed hij een oog open. Hmmpfff. De eekhoorn lag er nog. Vannacht was het zo koud geweest dat de eekhoorn onaangeroerd was. Zonder maden en zonder happen. Hij gromde nog een keer en kromde zijn rug. Na een paar minuten gestaard te hebben naar de mooie slapende poes leek het tot hem door te dringen wat er gisteren was gebeurd. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Hij sloot zijn ogen en zuchtte eens. Wat een leven had hij toch.

De kleine poes was helemaal opgerold, haar rode staart over haar pootjes gedrapeerd en haar snuit onder haar staart gestoken. Haar warmtebron was weggerold, misschien ergens in het midden van de nacht - ze wist het niet goed, want ze was niet wakker geworden. Zo vast had ze geslapen. Nu was ze wakker, maar ze had geen zin om op te staan. Het was fris, en de positie waarin ze nu lag was lekker warm. Dat Branchpaw ook al wakker was, dat wist ze niet - ze had immers haar gouden ogen gesloten. Ze dacht terug aan de vorige nacht. Hoeveel geluk ze met hem had. Ze had nooit gedacht dat ze iemand als hem zou vinden, en zeker niet zo vroeg al; ze was immers nog niet eens een warrior.

Ze leek nog te slapen en hij wilde haar niet wakker maken, maar ze moesten eens hun prooien gaan ophalen en naar huis gaan. Hij stond kreunend op. Eerst even de ochtend stretch. Toen zijn spieren helemaal tintelde en warm waren liep hij op haar af. Hij drukte zijn vuil roze neusje in haar rode vacht. "Ben je wakker?"

De rosse poes rolde kreunend om toen Branchpaw vroeg of ze wakker was en keek hem aan door halfopen oogleden. "Soort van.", mompelde ze, want voor het moment kon het haar echt niet schelen hoe ze overkwam. Haar rode vacht piekte alle kanten op en haar stem klonk ruw van de slaap. Met tegenzin stond de kleine poes op, niet eens moeite doend om haar vacht in orde te krijgen, en bijna grumpy (maar niet heus) keek ze de grote kater aan.

Hij vouwde zijn oortjes wat naar achteren. Hmmppff ze had een ochtendhumeur. Meestal was hij een vroege vogel dus moest hij die grillen niet mee maken, maar nu dus wel. "Last van gisteren ouwe oma?" Niet grappig Branch, niet grappig.

Redpaw snoof eens als antwoord en rekte zich eens goed uit, van het topje van haar staart tot het topje van haar roze neusje. Daarna stond ze weer recht en liep ze langs de kater heen, hun vachten tegen elkaar vegend. Nog steeds stond haar tabby vacht alle kanten uit, maar dat kon haar weinig schelen op het moment.

Hij gaapte eens en maakte een draai. Zijn maag gromde, maar de eekhoorn was niet vers niet meer en hij durfde dat niet te riskeren. Daarom schudde hij zich eens uit en ging opzoek naar prooi. Hij had de eekhoorn in zijn mond en legde die een stukje buiten het bosje. Hij zette zijn klauwen erin zodat nieuw bloed opwelde. Zo zou het geen kraaienvoer worden, maar wel eten voor de raven of vossen. Hij snuffelde in de lucht. De geur van muis kwam in zijn neus. Hij scande het gebied af terwijl hij zachtjes wandelde over het knisperende gras. Daar. Het muisje zat aan de ingang van zijn holletje. Hij hoorde het hartje bonzen. Branchpaw moest het er maar op wagen. Hij dook in elkaar en sloop pootje voor pootje vooruit. Met een snelle flits en een harde bijt was het diertje opslag dood. Met het muisje in zijn bek liep hij naar Redpaw. Zelf kon hij nog wat wachten. Hij zou de kruimeltjes wel opeten. Hij liet het muisje vallen voor haar voetjes. "Ontbijt op bed," snorde hij. Subiet zouden ze wel nog wat jagen om het goed te maken.

De tabby reageerde echter niet en draaide zich in plaats daarvan om. Redpaw fronste, al bedacht ze dat hij haar nooit alleen zou laten en waarschijnlijk gewoon zou gaan jagen. Daarom keek ze gewoon toe terwijl de knappe kater wegliep, en zette ze zich in plaats daarvan neer. Misschien zou ze moeten helpen met jagen, maar ergens vond ze het niet zo erg dat hij dat alleen deed -hopelijk vond Branchpaw dat ook niet natuurlijk. Ze zouden straks wel samen gaan jagen, zodat ze een excuus hadden om zo lang het camp uit te zijn.. Zenuwen voor de reactie van haar clangenoten teisterden de jonge kattin terwijl die haar vacht begon te wassen. Zouden ze het ruiken..? Of zouden ze merken hoe anders de poes zich leek te gedragen? Zouden ze vragen stellen omdat ze zolang weggeweest waren, zouden ze hen missen en bezorgd zijn? Redpaw kon het niet met zekerheid zeggen. Ze waste haar rosse haren en kamde ze mooi plat, zodat ze tenminste een beetje toonbaar was. Nu ze langzaamaan wakkerder begon te worden begon ze te twijfelen aan haar gedrag van daarnet, ook al leek Branchpaw het niet erg gevonden te hebben. Ze had kribbig gedaan, ze had zich onbeleefd gedragen en ze was niet eens toonbaar geweest! Oh nee, straks had hij er genoeg van gehad en was hij wel gewoon weggegaan, en had hij haar achtergelaten.. Net voordat de twijfels echt de overhand konden nemen, kwam de kater gelukkig al terug. Ze wist dat ze niet zo aan hem moest twijfelen, en diep vanbinnen geloofde ze al haar twijfels ook nooit, maar het was een gewoonte die moeilijk te breken was. Het was gewoon zo surreëel, dat de kater echt van haar hield - dat hij haar gewone uiterlijk knap vond, dat hij haar geur altijd zou herkennen, en dat zij hetzelfde voor hem voelde. De kleine poes glimlachte op naar Branchpaw, haar gouden ogen dankbaar glinsterend. Dankbaar voor het eten dat hij haar bracht, maar ook gewoon voor het feit dat hij teruggekomen was. "Dankjewel.", zei ze, zachtjes zoals altijd - ze had gewoon geen luide stem. Daarna nam de rode poes een hap van de versgevangen prooi, die zelfs nog een beetje warm had, en toen ze haar hap had doorgeslikt en nog een had genomen duwde ze het muisje naar Branchpaw. Hij moest toch ook wat eten, hij had het immers gevangen en ze zou zich schuldig voelen moest ze het helemaal alleen opeten, ook al was het maar klein.