Deranged Little Girl [Amberhunt]

Harley liet haar blauwe ogen over het gebied om haar heen gaan. Ze wist heel goed dat ze niet meer in Rogue territorium was. Nee, ze was in het territorium van een van de clans die in het woud leefden. Waarom? Ze was gestoord, letterlijk. De stemmen in haar hoofd hadden haar verteld dat ze hier heen moest gaan. Ze vond het zelf wel leuk. Ze had zin om een nieuw slachtoffer uit te zoeken en die zater er hier genoeg. Dat was dan ook vrijwel de reden dat ze vrij luidruchtig door het territorium heen ging. Ze wilde immers dat ze haar opmerkten. De kattin liep dan ook met een lachje op haar gezicht.

Moest dit nu? Precies nu hij op het punt stond een mus te vangen hoorde Amberhunt het geluid van een kat die door achteloos door het bos heen banjerde. Het was ook nog eens geen Shadowclan kat. Het was een Rogue: niet Amare helaas. De rode kater sprong uit de boom waar hij op had gebalanceerd en stond binnen een paar seconden oog in oog met de Flampoint. Ze zag er niet veel ouder uit, misschien een moon of twee, maar ze leek wel gevaarlijk. "Keer om en verdwijn alsjeblieft" Miauwde Amber geïrriteerd.

Haar glimlach werd groter toen er iemand voor haar verscheen. Er was een gevaarlijke twinkeling te zien in haar ogen die de rode kater bekeken. Hij was best handsome, alleen hij leek niet zo blij met haar bijzijn. Hij vertelde haar dat ze moest ophoepelen. "Maar daar heb ik helemaal geen zin in." Glimlachte ze liefjes. "En waarom zou ik zo'n knappe kater alleen laten." Grinnikte ze terwijl ze speels haar staart langs de zijkant van zijn kopje liet strijken toen ze langsliep. Knap totdat je hem een klauw over zijn gezicht geeft klonk er een stemmetje in haar hoofd, waardoor ze weer grinnikte.

Ze was duidelijk gestoord, de kattin miauwde dat ze hem knap vond en raakte zijn gezicht aan met haar staart. Waarom kon Amber nou nooit meteen agressief zijn? Waarom moest het beginnen met pasief Agressief? "Ga gewoon weg, je bijzijn boeit me niet en ik heb al genoeg problemen' Miauwde hij, terwijl hij langzaam kwaad werd. Wat dacht deze kat wel niet? Dat ze her zomaar naarbinnen kon wandelen en doen alsof het allemaal van haar was?

Harley rolde met haar ogen. Dit was ook niet leuk, hij kon tenminste eventjes meespelen! "Maar ik doe toch niks." Zei ze onschuldig. Tja dat was geen leugen. Ze had nog niks gedaan. "A girl has gotta have fun, right?" Ging ze verder. Een kleine grijns vormde zich nu op haar gezicht. Als hij nu nog niet wilde spelen kon ze altijd haar lol nog vinden in het aanrichten van pijn bij hem. Never mess with the deranged, dacht ze. Ja dat klonk wel mooi. Die zin zou zou ze wel eens kunnen gebruiken.

Het werd Amberhunt duidelijk dat ze niet zonder slag of stoot zou verdwijnen. Nou ja, hij was nog steeds warrior. Het echte vechten was een tijdje geleden geweest, zijn laatste gevecht tegen een vijand was Shark geweest. Maar nee, hij zou niet weer toegeven aan zijn woede. In plaatst daarvan keek hij haar strak aan en probeerde de kleine warrior uit haar blik op te maken wat ze echt wilde. "Ik begrijp dat je je pleziertje nodig hebt maar kun je dit soort dingen niet uithalen bij een ander rogue?"

Snapte hij dan echt niks? Tja, knappe kopjes waren meestal niet de slimste. "Dan is het toch niet meer leuk." Zei Harley simpelweg. "I live for the danger." Lachte ze. Gevaar gaf haar altijd een kick. Dat was dan ook de reden waarom de kattin het gevaar altijd opzocht. Ze was dan ook duidelijk een adrinalinejunkie en dat vond ze wel goed zo, ze was immers niet bang om rood te laten vloeien. "En je mag geen onschuldig iemand aanvallen, heb ik gelijk?" Grinnikte Harley.

Ze ging maar door over dat het anders niet leuk zou zijn. Uiteindelijk grinnikte dat hij geen onschuldigen mocht aanvallen. "Op het moment dat je dit territorium betrad was je in mijn ogen geen onschuldige meer Miauwde Amberhunt schouderophalend terwijl hij zijn nagels uitsloeg. Als het dan echt moest wilde hij deze irritante flamepoint best een lesje leren. "Dus, ga je weg of blijf je me testen?" Vroeg hij kwaad.

Ze grinnikte. Dacht hij nou echt dat hij haar kon verslaan. "Zolang ik niets doe ben ik onschuldig, er is geen bewijs dat ik hier verdwaald ben." Glimlachte ze. "Maar als je een gevecht wilt kan dat ook hoor!" Reageerde ze vrolijk. Ze had altijd wel zin in een gevecht, zeker als ze het kon winnen. "Al zul jij er niet zo blij van worden." Zei ze met een grijnsje op haar gezicht terwijl haar blauwe ogen weer die gevaarlijke twinkeling aannamen. Harley nam een voorbeeld aan de rode kater voor haar en sloeg haar scherpe klauwen nu ook uit.

"Zolang ik niets doe ben ik onschuldig, er is geen bewijs dat ik hier verdwaald ben." Glimlachte de rogue en Amber schudde zijn kop "Ik heb je verteld dat dit ons territorium." Toen sloeg ze haar klauwen uit. Nee, hij ging niet weer verliezen.. en daarom begon hij de aanval niet, Als hij begon verloor hij. Amber was klein en kon snel ontwijken. Hij was niet goed in de directe aanval. "Kom maar op dan" Miauwde hij rustig.

Ze lachte geamuseerd. "Het is niet echt een gevecht dat je zult winnen." Giechelde ze. "Maar aangezien je zo aandringt." Mauwde ze gevaarlijk. Met een kleine grijns sprong ze naar voren en haalde ze uit naar de kater, daarna ging ze behendig weer uit zijn bereik. Ze lette er geen eens op of haar klap raak was of niet, het was gewoon veel te leuk om de kater uit te dagen. "Dus komt er nog wat van of ben je zo'n gentlemen die geen kattin aanvalt?" Vroeg ze mokkend en uitdagend.

Oke, ze dacht dus dat ze ging winnen van een warrior... en misschien was dat ook wel zo, Amber ging haar echter als eerste laten aanvallen. Hij keek haar uitdagend aan "Kom maar op, ik ga niet beginnen met de aanval" Knikte hij schouderophalend. Hij wilde zeker weten op welke manier ze hem zou aanvallen.