Babysitter [Swiftclaw]

Het was vroeg in de ochtend toen Amberhunt uit het warrior's den kwam. Hij wilde gaan jagen, zoals hij altijd deed in de ochtend. Maar toen bedacht hij dat hij alleen het kamp uit mocht als Swiftclaw meeging. De rode kater zuchtte, dan maar vragen, dat zou nogal een ongemakkelijk gesprek zijn maar het moest. Hij draaide zich om en liep terug het den in, zijn ogen waren nog steeds gewend aan de duisternis van het den dus hij zag de rosse kattin meteen liggen. Hij mocht haar niet heel erg, maar hij wist dat ze een goede en loyale warrior was. Dus hij voelde zich een beetje schuldig om haar wakker te maken. "Hey Swiftclaw" Fluisterde hij, zacht om niemand anders wakker te maken. "Ik wilde gaan jagen, maar door die stomme straf moet jij erbij zijn... dus, ga je mee?" Vroeg Amberhunt.

Het was nu ongeveer een quarter moon geleden sinds de dood van Innerstar, of toch iets langer. Haar nachten waren eindelijk rustiger en het lukte haar weer om aan één stuk door te slapen. Ze vond het daarom niet fijn toen ze gewekt werd. Ze keek lichtelijk geërgerd naar de oorzaak van haar waken. Amberhunt. Hij wilde gaan jagen, maar door die stomme straf moest Swiftclaw er bij zijn. "Hoe langer je stomme straf blijft zeggen als een kitten, hoe langer je die straf behoud," merkte Swiftclaw licht chagrijnig op. Ze rekte haar lichaam uit en begon haar vacht wat te wassen.

Oke ze was geïrriteerd, logisch Dacht Amberhunt. Toen merkte ze chagrijnig op dat hij klonk als een kitten en als hij dat langer bleef doen dat hij de straf alleen maar langer zou hebben. Ze kwam echter wel overeind, Amberhunt rolde met zijn ogen "je had ook gewoon kunnen zeggen dat je wilde blijven slapen" Mompelde hij, nee ze waren niet echt de beste vrienden en het was best gemeen geweest van Tallshadow om nou juist Swiftclaw deze taak te geven. Toen ging Amberhunt het den uit om op Swiftclaw te wachten. Het was wel fijn dat ze haar nachtrust voor hem opofferde.

Swiftclaw knikte bij de woorden van Amberhunt. "Dat klopt, maar ik ben nu toch wakker, dus dan kunnen we ons beter nuttig gaan maken," merkte Swiftclaw op en begon haar dikke, rossige vacht een wasbeurt te geven. Toen ze dit gedaan had stond ze op. "Maar ik meen het, als je je straf stom blijft noemen, of iets dergelijks, dan zit je er alleen maar langer aan vast. Accepteert je straf gewoon," vervolgde ze en stapte toen de warriors den uit. Buiten de den liet ze haar ogen wennen aan het vroege ochtend licht die haar blauwe ogen bijna verblinde. Hierna wierp ze een blik op de prooistapel. "Er mag zeker wel wat voedsel bij komen," murmelde ze.

"Oke, de straf dan" Gaf Amberhunt toe, misschien had ze soort van gelijk.. wat haatte hij dat gevoel toch. toen kwam Swiftclaw ook naar buiten en miauwde dat er inderdaad wel wat prooi bij zou kunnen komen. De rode kater knikte en hij rekte zich uit. "Dat dacht ik ook, dus laten we gaan" Miauwde hij en hij trippelde naar de uitgang van het kamp, Amber ging het kamp uit en snoof meteen, het was altijd fijn om weer in het bos te zijn. De prooigeuren, en sinds hij samen met Bitterpaw kruiden had gezocht herkende hij de geuren van de kruiden nu ook, kwamen op hem af en hij wilde meteen gaan.

Swiftclaw glimlachte lichtjes toen Amberhunt zichzelf corrigeerde. Zo heel veel ouder was Swiftclaw niet eens, maar toch had ze het gevoel alsof ze al vele malen ouder was dan de kater. Amberhunt was het eens met Swiftclaw over de prooistapel en stelde vervolgens voor om te gaan. Swiftclaw knikte en verliet het kamp. "Hoe gaat het met je?" Besloot Swiftclaw te vragen toen de twee buiten het kamp waren gekomen.

OOC: Ik zal ff aan een admin vragen om dit topic te verplaatsen naar territorium

Mooi, een begon van een normaal gesprek. "Wel goed, gezien de omstandigheden. Na mijn nogal hersenloze beslissing om mijn zus te blijven ontmoeten heb ik de gevolgen gevoeld maar verder gaat het wel, en hoe gaat het met jou?" Vroeg hij en hij focuste zich op de dichtsbijzijnde prooigeur, die van een eekhoorn. Hij begon meteen heel lichtvoetig, waardoor je hem bijna niet hoorde. Toen zag hoorde hij het beestje, het was een ontzettend subtiel geluid van een eekhoorn die op een nootje knaagde. Met dit geluid en de geur samen kon hij de precieze locatie van het beestje opmerken. Amber sprong en lande bovenop de eekhoorn, Amberhunt beet hem meteen dood en kwam overeind met de prooi in zijn bek.

Het antwoord die Amberhunt haar gaf beviel haar wel. Hij zag overduidelijk in dat zijn beslissing dom was geweest en dat gold ook voor het hele gebeuren er over heen. Vervolgens vroeg hij hoe het met haar ging. "Wel oké, ik zit nog met de dood van mijn moeder... maar het ergste is gesleten en het slapen gaat weer goed," vertelde Swiftclaw eerlijk. Ook zij begon zich te focussen op prooigeuren. De droogte maakte het moeilijk en de kou daarbij ook. Maar omdat Shadowclan samen met Riverclan tot de vochtigere territoria behoorde, hadden ze wel iets meer kans op volle magen dan Windclan en Thunderclan. Maar ook bij Shadowclan was er geen drinkbare bronnen meer ter beschikken op een paar net niet uitgedroogd plasjes na. Tot nu toe wist Swiftclaw ook nog niks op te pikken behalve oude kraaien geuren. Maar toen kwam Amberhunt ineens in beweging. Zijn houding was veranderd. Wat was Swiftclaw ontgaan? De geur van een eekhoorn. Wat moesten die hier? vroeg Swiftclaw zich af en volgde de voorbeeld van Amberhunt door ook in een jachthouding te gaan. Hulp had haar jachtgenoot niet nodig, hij wist de eekhoorn helemaal zelf te vangen. "Een zegen vanuit Starclan," merkte Swiftclaw op. "Mooie vangst," prees ze hem vervolgens.

Voordat Hij de prooi had gevangen gaf Swiftclaw antwoord. Amberhunt knikte, de dood van de leider was een groot verlies geweest voor de clan, maar voor deze kat was het een stuk erg geweest. Zij was haar moeder kwijt geraakt, "gecondoleerd nog" Miauwde hij en het was duidelijk dat hij het meende. Toen hij de prooi het gevangen complimenteerde ze hem, hij glimlachtte. Bedankt, jagen is het enige waar ik echt goede beslissingen kan maken." Zei hij terwijl hij de prooi begroef, die zouden ze later ophalen.

Swiftclaw gaf een korte, dankbare knik op zijn condolence. En toen ving hij de eekhoorn. "Ieder zo zijn sterke punten, niet?" reageerde Swiftclaw na zijn vangst en de reactie op haar compliment. Swiftclaw snoof de geur weer op en merkte op dat de geur van kraai sterker werd. "Mijn sterke punten zitten 'm meer in t vechten, maar jagen is ook niet iets waar ik per se slecht in ben, anders had ik nooit warrior kunnen worden," miauwde ze en begon in de richting van de kraaien geur te lopen. "Begraaf jij je vangst? Dan graven we het weer op als we terug gaan." Ze liet haar ijsblauwe ogen, geërfd van haar moeder, rond gaan door haar omgeving, tot ze meende iets te zien bewegen. Daar sloop ze naar toe. Ze was nog niet heel dichtbij, of de kraai schrok van iets, maar niet van Swiftclaw. De kraai vloog weg en teleurgesteld liet ze haar oren hangen.

De kattin bleek ook iets te ruiken want ze rook iets, Amberhunt had de geur nu ook in de gate, Kraaien. Hij volgde hij een paar voslengtes terug toen de kraai oppeens opvloog, het probleem was alleen dat Swiftclaw geen geluid had gemaakt of dichtbij genoeg was geweest. "Waarom ging ie er oppeens vandoor?" Vroeg hij zich hardop af en hij keek om zich heen. De kraai was geschrokken geweest, maar waarvan? Er waren geen andere katten behalve zij en hij rook ook geen andere dieren... toen besefte hij dat het zijn schuld was geweest, de kraai was van hem geschrokken. Wat zou dit Kittenachtig lijken...

ooc; Kittenachtig is een mooi woord he? c:

Swiftclaw veranderde de stand van haar oren al snel toen ze door had waarvan de kraai geschrokken was. Amberhunt was nogal klunzig geweest. Ze draaide fel haar oren naar achteren en wierp een blik op de kater. "Wat een vraag. Zou je tijdens de jacht even wat minder luidruchtig willen zijn en gewoon goed opletten?" Bromde ze. Ze wilde graag aardig doen tegen Amberhunt. Maar er was iets waardoor ze keer op keer toch weer geïrriteerd naar hem toe raakte. Een brommerige zucht rolde over haar lippen en al snel begon ze weer door te lopen, waarbij ze hem mee wenkte. Ze kon niet wachten tot Tallstar deze straf ophief. Opnieuw snoof ze de geuren op, maar er was geen enkel spoor van prooi meer te vinden. Het enige wat ze hadden was een magere eekhoorn waar misschien één Queen mee gevoed kon worden. Sinclaw en Roughflower mochten dus gaan vechten.

Swiftclaw had het blijkbaar ook doorgehad en was nogal geirriteerd. En ze had weer een goede reden om geïrriteerd te zijn, het was ontzettend frustreerend. "Het spijt me" Zuchtte hij, waarom kon hij geen activiteit samen doen zonder dat hij iets verpestte? Het was al zo vaak gebeurd. Met Bitterpaw, Ruddypaw, Heartattack ookal was dat niet echt verpesten... en dat was nog maar het begin. Het correcte antwoord voor Swiftclaw was nu natuurlijk 'het spijt me vult geen magen' en als ze dat zei zou Amber echt gek worden. Hij besloot dan maar om toch zelf te proberen meer te vangen, niet om beter te lijken maar om productief te zijn. Hij snoof opnieuw en miauwde toen "die kant is het handigst om nu heen te gaan" En hij knikte naar rechts.

Swiftclaw zuchtte en had geen zin om Amberhunt nog meer af te foeteren. Op zijn excuses had de rossige poes een perfect antwoord op haar tong liggen, maar die sprak ze niet uit. Ze had graag, 'het spijt me vult geen magen' willen zeggen, maar dat deed ze niet. Het enige wat ze deed was hem de rug toekeren, mee wenken en verder gaan. Dan maar hopen dat ze nu iets anders zouden vinden. En Swiftclaw wou niet als enige van de twee met lege klauwen het kamp binnen komen. Ze was nogal gebrand op haar trots en imago. Ondanks haar jonge leeftijd, was ze al een zeer gerespecteerde warrior waar kittens en apprentices en zelfs sommige warriors naar op keken. Dat wilde ze zo houden. En ook deze eigenschap was weer één die ze had overgenomen van haar moeder. Swiftclaw wilde links gaan, maar Amberhunt adviseerde haar om rechts te gaan. Ze bromde en deed wat hij adviseerde. Hij had vast gelijk, al wilde ze dit niet toegeven. Verder sprak ze even geen woord.

Ze draaide hem de rug toe en wenkte hem en hij volgde haar weer. Toen hij adviseerde om rechts te gaan deed ze, duidelijk met tegenzin, wat hij zei. Ze was trots, dat wist hij, en Amberhunt vond het niet vreemd dat iemand als Swiftclaw niet naar iemand als hem wilde luisteren. Zij was een loyale en goede warrior en hij was... wat hij ook moest voorstellen. Ze liepen nog even de kant uit die hij had gewezen, en inderdaad, er waren hier meer prooigeuren. Het zou vreemd zijn als ze terugkwamen en alleen hij een prooi had terwijl het zijn schuld was dat ze er geen had. Daarom wilde hij Swiftclaw de kans geven om nu zelf een prooi te vangen zonder dat hij in de weg liep. "Ik ga die kant op en jij de andere, dan doe ik het niet nog eens, oke?" vroeg hij. Hopelijk vond ze het een goed idee.

Amberhunt kwam met een voorstel toen ze een stukje in zijn voorgestelde richting waren gelopen. En helaas had de kater gelijk gehad en waren er hier meer prooi geuren. Het ergste van haar geïrriteerdheid was voorbij. Amberhunt kwam met een voorstel waar ze even over na moest denken. Ze mocht hem niet alleen laten in het Shadowclan territorium. Maar als hij zich aan de afspraak zou houden, bewees hij haar weer dat hij ook loyaal kon zijn en kon luisteren. "Prima," miauwde ze. "Ik verwacht dat je straks weer hier, bij de struik bent en dat je niet te lang weg blijft. Zodra je iets hebt gevangen kom je terug, als je niet veel kans hebt om iets te vangen, kom je ook terug. Laat het niet te lang duren, je hebt dan alleen jezelf er mee," miauwde ze. En mij, vulde ze in stilte aan.
Ze wierp nog eens een blik op Amberhunt en ging toen de geur van een waterrat achterna. Ze zou niet veel verwachten van de waterrat. Deze zou waarschijnlijk uitgedroogd zijn. Uitgehongerd hoefde gelukkig niet per se. Maar ja, droogte gaf je niet bepaald een sterke eetlust. Ze ging er op af. In een strakke sluiphouding kwam ze steeds dichterbij. Na enkele momenten zette ze af met haar achterpoten en wist ze het ratje te vangen. De dood was niet ver geweest, merkte ze op toen ze het beestje bestudeerde en het was ook een makkelijke vangst. Met haar prooi ging ze terug naar het plekje waar ze afgesproken had met Amberhunt. Ze verwachtte hem zo wel terug, gezien zij haar prooi al gevangen had. Hield ze er wel rekening mee dat haar prooi een makkelijke vangst was geweest.

Swiftclaw liet hem beloven dat hij terug zou keren als hij klaar was en Amberhunt knikte, hij was blij dat ze hem een beetje losliet. En hij kon laten zien dat hij zich wel aan de regels kon houden. Hij ging snel zijn kant op en werd meteen afgeleid door de geuren van verschillende prooien, de meeste waren echter te ver weg en dus focuste hij zich weer op de dichtstbijzijnde. Het duurde een paar tellen tot de jonge kater die geur eruit haalde, het was een ekster. Amberhunt deed hetzelfde als bij de eekhoorn, vogels waren echter moeilijker, ze konden namelijk wegvliegen en dan was je ze meteen kwijt. Toen maakte hij zijn sprong, het diertje keek op en Amber zag hoe het zijn vleugels spreide voordat de kat bovenop hem lande en doode. Mooi zo, dacht hij en hij raapte de vogel op en ging terug naar de struik waar ze hadden afgesproken. Swiftclaw was daar al met een gevangen Waterrat "Zonder mij gaat het dus wel goed" glimlachte hij terwijl hij de vogel neerlegde.

Het duurde iets langer tot Amberhunt terug kwam, maar waar hij mee terug kwam verklaarde een hoop. Een mooie ekster. Ja, dat was nu het beste waar je mee terug kon komen. Vogels, die vlogen van her naar der en wisten zich beter te voeden dan andere beesten. "Jij hebt alsnog meer geluk dan ik," merkte Swiftclaw met een zucht op. "En ik denk dat ik dit ding ook prima met jou er bij had kunnen vangen," en ze wenkte naar haar magere waterrat. "Dit vult nog geen kitten, de jouwe daarentegen een Queen en haar nest," zei ze. Ze ging niet ontkennen dat Amberhunt meer geluk had dan zij. Maar goed, ze was een betere vechter dan een jager. Swiftclaw begon met het graven van een gat en stopte daar haar magere waterrat in en verwachtte dat Amberhunt haar voorbeeld volgde, zodat ze nog even verder kunnen, om daarna weer terug te gaan.

Swiftclaw miauwde dat zijn prooi een stuk meer waarde had dan de hare. "dat valt best mee" miauwde hij schouderophalend en hij volgde haar voorbeeld door zijn prooi weer te begraven. Het was anders dan hij eerst had gedacht, Swiftclaw was niet een verschrikkelijke kat. Onder andere omstandigheden zouden ze waarschijnlijk vrienden kunnen zijn geweest, maar nu was dat nogal moeilijk. "laten we nog even doorgaan en dan terug naar het kamp gaan. Sinclaw, Roughflower en hun kittens moeten als eerste eten" Miauwde de rosse kater en hij keke Swiftclaw aan, ze had zoveel... controle, ze bleef kalm. Hij leek misschien kalm maar vanbinnen werd hij vaak helemaal gek. Maar de kat die voor hem stond leek echt van zichzelf kalm.

Swiftclaw negeerde de compenserende woorden van Amberhunt. De prooi van de kater zou meer vullen dan het arme beest dat Swiftclaw zelf gevangen had, dus die woorden waren nergens voor nodig geweest. Het was zoals het was. Ook deze prooien waren begraven en ze gingen weer verder. "Ja, en om de Elders maar niet te vergeten, zoals de blinde Slatefur en de elder blinde Ghostface," miauwde ze. Slatefur was jong, zusje van Roughflower, Ghostface was wel op leeftijd, en blind. Voor hun moest gezorgd worden. Swiftclaw ging weer verder samen met Amberhunt en nu leken ze toch nog een echt succes op hun pad te krijgen. Roughflower merkte de geur van een haas op. Als zij en Amberhunt deze met z'n tweeën wisten te vangen, had de clan toch nog een soort van feestmaal. De haas was vast door getrokken vanaf Windclan of rogue territorium, naar hier, in de hoop wat vocht te vinden. Dat was vrij logisch, gezien Shadowclan gebied niet de droogste was.