{Claw} Here am I again (2)

Hield Rowanflight haar in de gaten? Nee, daar leek het niet op. Meteen glipte Whifflepaw het kamp uit en ging door naar de grens met de twolegplace. Ze waagde zich nu over de grens heen en ging wachten tussen wat grote voorwerpen. Ze zou Claw vast wel weer treffen, toch? Ze zouden trainen en Whifflepaw had nieuws. Ze snoof de lucht op en merkte een Bloodclanner op. "Hé," siste de poes. Ze was nu zeven moons, iets ouder dan de vorige keer en ze voelde zich iets sterker. "Zou je Claw voor me willen halen, ik heb nieuws voor hem." De kat verdween, had nog moeilijk gedaan, maar Whifflepaw had het voor elkaar. Dit ging wel goed komen en ze hoopte dat de informatie over Sunningrocks en dat vele Thunderclanners gewond waren, ook al hadden ze gewonnen, goed genoeg zou zijn.

Alleen Claw, anderen toestemming nodig.

Hij was een rondje door het kamp aan het lopen. Duwde tegen wat nesten aan om te testen of ze wel goed onderhouden werden of dat hij iemand op zijn kop moest geven. Tot noch toe zag alles er keurig uit, behalve het zand dan. Maar ja daar konden de katten niets aan doen, dat was een gevolg van die aanhoudende droogte. Toen hij bijna klaar was met zijn rondje en zijn kop in de Young One’s tower stak kwam er een member zijn kant op gehaast. Met een lichte irritatie draaide hij zich naar de kat op, wat nu weer? De member moest wel met wat heel belangrijks komen als hij geen klauw in zijn schouder wilde krijgen. ‘Een boskatje vraagt naar je Claw.’ Whifflepaw schoot er door zijn kop, hij gaf de member een nihil knikje en sjouwde het kamp uit. Hij volgde het spoor die de member gemaakt had en kwam zo uit bij de jonge kattin die al op hem zat te wachten. Een kalm grijnsje vormde zich om zijn lippen terwijl hij naar haar toestapte en voor haar stilstond. De blik in zijn groengele ogen richtte zich op de ThunderClanner. “Zo zo, daar was je weer.” Zei hij rustig terwijl hij haar in zich opnam. Ze was weer wat gegroeid sinds de laatste keer. Het werd tijd dat hij haar een vechttraining ging geven.

Het duurde lang. Ging Claw nog komen? Of had de Bloodclanner haar niet serieus genomen. Het was toch serieus als een andere kat, zeker een 'boskat', naar de beruchte Bloodclan leider vroeg? Na een poosje hoorde ze de zware stem van Claw en keerde ze zich tot de zwarte kat en om wat respect te tonen maakte ze een kleine buiging met haar kop. Was dat een Clan gewoonte? Of een Bloodclan gewoonte? Ze wist het niet meer, zo mixed-up was Whifflepaw. "Thunderclan heeft de Sunningrocks terug gewonnen, wel met een gevecht waarbij natuurlijk ook gewonden zijn gevallen," vertelde Whifflepaw meteen. "En door de droogte die er heerst zijn we allemaal ook wat zwakker," vervolgde ze. Ook Whifflepaw had wat last van de droogte, maar zij was nu gedurfd genoeg om stiekem in de tuinen van kittypets te dringen en daar wat smerig, staalachtig water te drinken. Ze hoopte dat dit genoeg waardevolle informatie was, want veelmeer bijzonders was er niet.

Whifflepaw liet haar respect naar hem zien en hij gaf haar een nihil knikje terug. Toen stak ze van wal en hij luisterde aandachtig. “Ik had daar al iets van vernomen van de fricties in de Clan, maar ook aan de kant van ThunderClan zijn gewonden gevallen? Een grote groep katten?” Vitani had hem verteld dat RiverClan in gevecht was geweest met WindClan, maar blijkbaar dus ook met ThunderClan. De Clans waren hun eigen ondergang aan het regelen en hij hoefde daar niet eens iets voor te doen. Het liet een kalm grijnsje om zijn lippen ontstaan. Ooh, heerlijk dit. Nog even en hij kon zijn Elite op één van de Clans afsturen, om ze dan één voor één met de grond gelijk te maken. En die droogte hielp voor de Clans ook niet mee natuurlijk. Hij kon zijn katten laten drinken bij de twolegs, ze moesten wel eens verder weg, maar ze zouden altijd aan water kunnen komen.

Whifflepaw wiebelde even met haar oren. "Het aantal gewonden in Thunderclan valt eigenlijk wel mee, om eerlijk te zijn," murmelde ze. "Maar er heerst wel een enorme droogte, wat jullie misschien ook wel gemerkt hebben, maar de clans hebben er veel meer last van," vervolgde ze. "Ik probeer aan meer informatie te komen, maar ik word niet vertrouwd. Wel is het mij gelukt om verschillende mede apprentices de regels te laten overtreden, wat wel weer leuk is," voegde ze er aan toe, een tikkeltje trots. Op haar manier wist ze haar leeftijdsgenoten te beïnvloeden, ze hoopte dat Claw er net zo positief overdacht als zijzelf.

Hij knikte kalm na haar woorden. “Ik kan mij voorstellen, dat dat een goed gevoel geeft. Let alleen wel op dat ze niet te veel praatjes krijgen en dat het op gaat vallen. Ze moeten geen argwaan krijgen.” Toen wenkte hij haar met zijn staart. “Het is tijd voor een vechttraining. Je hoeft je nagels niet in te houden zoals bij de softe trainingen in die Clan van je. Ik wil juist dat je je helemaal niet in houdt. Laat maar eens zien wat je kunt.” De blik in zijn ogen bleef kil en emotieloos, maar er ontstond wel een klein uitdagende grimas om zijn lippen. Terwijl hij afwachtte wat ze zou gaan doen.

Whifflepaw knikte braaf bij de woorden van Claw. Oké, dan zal ze wel iets voorzichtiger zijn met het overtreden van de regels met haar mede apprentices. Toen begon de training. Whifflepaw mocht haar nagels niet in houden en moest álles geven. Nou goed dan. Maar waar ging ze beginnen. Whifflepaw sloeg als eerste haar nagels uit, die moest ze namelijk niet gaan vergeten. Claw was zoveel groter dan dat zij was. Wat ging ze doen? En toen besloot ze maar gewoon direct uit te halen naar de kop van Claw. Ze sprong naar voren en met haar nagels sloeg ze naar zijn kop, in de hoop deze te raken en toch gaf ze nog niet alles. Dat zachte van Thunderclan zat er toch wel een beetje in en dat merkte ze toen ze haar poot weer terug had na haar eerste aanval.

Hij had er geen moeite mee om de slag van Whifflepaw te ontwijken en dat kwam omdat ze zich inhield. Het waren die kleine terughoudendheden, die meteen terug te merken waren in de spierbewegingen. “Je houdt je in!” Bulderde hij. Zijn eigen Young One had hij nou de huid open gehaald, maar bij Whifllepaw kon hij dat niet zomaar doen. Het zou opvallen en ze zou vragen krijgen. Ze kon moeilijk zeggen dat dat kwam omdat ze getraind werd door een BloodClanner. Dus deed hij dat niet, maar in plaats daarvan beukte hij zijn schouder hard naar die van haar. Met de bedoeling om haar onderuit te krijgen.

De reactie van Claw was daarom ook geen verassing. Hij ontweek haar aanval en wees haar er toen bulderend op dat ze zich in hield, wat niet mocht. Whifflepaw draaide haar oren naar achteren. "Sorry!" Kwam er bij haar uit. Toen werd ze omver gebeukt. Ze moest dit recht zetten. Whifflepaw sprong op, licht wankelend van de impact die Claw had gehad en haalde daarna opnieuw uit naar de kop van Claw, met alle kracht die ze had, maar nu vergat ze haar nagels uit te steken.

Ze moest zich herpakken en in die seconden, had hij de tijd om haar in zich op te nemen. Haar spieren spanden weer en ze haalde uit naar zijn kop. Hij bleef gewoon staan waar hij stond, omdat hij zag dat ze haar nagels ingetrokken hield. Haar poot raakte zijn kop, maar hij was wel erger gewend. Hij had zijn nagels in de grond geboord om zijn evenwicht te bewaren toen haar poot tegen hem aankwam. Daardoor wankelde hij amper terwijl zijn blik strak naar die van haar keek. “Zwak.” Sprak hij enkel. Hij nam niet eens de moeite om het uit te leggen. Ze had haar nagels niet gebruikt en dat wist ze zelf ook wel. “Nog een keer.” Zei hij toen.