Joos 1456
| |
| Onderwerp: [ verhaal ] Wrong time, wrong place di 23 aug 2011 - 1:47 | |
| Ik zat net een film te kijken, Ik kreeg ineens inspiratie voor een verhaal. Jeah, I know, ik ben net bezig met een ander verhaal, Maar kon dit niet laten varen. Enjoy! - Inleiding:
|| W R O N G x T I M E x x W R O N G x P L A C E / / Josephine England, Londen 02-01-2001Twee mannen stapten een oude drukkerij uit. Het was winter en de sneeuwvlokken dwarrelden naar beneden. Joanna zag dat ze aan het ruzieën waren. De een, schijnbaar jonger dan de ander, duwde de man in het zwart weg. Even verloor die zijn grip op het gladde ijs maar stapte toen woest op de jongen af. Boos pakte hij hem beet bij zijn schouders en schudde hem ruw heen en weer. Joanna gooide de deur van haar Mini dicht en liep wat dichterbij, om het beter te kunnen zien. Een paar mensen hadden hetzelfde gedacht en gingen in een kringetje rond de mannen heen staan. Steeds meer voorbijgangers bleven staan om te kijken wat er hier wel niet aan de hand was. Joan moest op haar tenen staan om alles goed te kunnen blijven zien. De jongen had nu roodbetraande ogen en stond er maar verslagen bij. "Je liegt," siste hij, "Mijn broer had gelijk," hij wierp de man een woedende blik toe, "Ik had jou nooit moeten vertrouwen," De man in het zwart had een triompfantelijke glimlach op z'n gezicht. "Je broer is dood, Alec, ik lieg niet. Ik zou niet durven," de blik van de man veranderde. Hij keek veel serieuzer. De jongen keek hem verslagen aan. "De politie zit achter je aan, Alec, en spoedig zullen ze je vinden," en met die woorden verdween de man in de mensenmassa. Het plein begon alweer wat rustiger te worden. Een aantal mensen keken nog even naar de verslagen jongen die ineengedoken op een houte krat zat. Hij had zijn hoofd in zijn handen. Zijn half doorweekte T-Shirt zat tegen zijn lichaam aangeplakt. Aarzelend haalde Joanna een wollen deken uit haar auto. Zwijgend liep ze terug naar de jongen, die blijkbaar Alec heette. Ze sloeg de deken om hem heen. Geschrokken keek hij op. In zijn blauwe ogen stond angst. Hij trok zijn rechter mondhoek omhoog en legde zijn hoofd toen weer op zijn handen. "Het leven kan zo oneerlijk zijn," zei hij triest. Joanna kreeg een steek van medelijden en besloot maar niet door te vragen. Alec haalde een paar keer zijn neus op. Minuten lang zaten ze daar. Er werd geen woord gesproken. Ongemakkelijk stond Joanna op. "Ik.. Eh, ik moet maar eens gaan. Je mag de deken houden," ze liep al een paar passen van de jongen weg. "Wait!" zei hij, en hij stond op, "Kan ik met je mee?"
- Hoofdstuk 1:
"Nee, Shit," vloekend zette Alec zijn druipende beker koffie op de voor zich op tafel. Snel pakte hij een servet en veegde zijn doorweekte shirt af. Die kon hij thuis wel weggeven. "Alec?" een bekende stem drong tot de jongen binnen. "Daav!" Alec stond op en omhelste zijn broer. "Jou herken ik uit duizenden, kluns," lachend wees David op de bruine vlek. "Balen, ik kan hem wel weggooien. Ga je mee naar huis? Pap zou blij zijn je te zien!" in éen beweging gooide hij de koffie in de prullenbak en liep samen met zijn broer de Starbucks uit. "Waar denk je dat ik voor kom?" De luide bel galmde voor de tweede keer door het huis. Met een klein klikje opende de deur. "Alec, jongen, hoe vaak moe.. David!" het mopperende gezicht van hun vader klaarde op. "Hi Pap," glimlachte David en omhelste zijn vader. Deze beantwoorde zijn groeting en kuste hem op de wang. "Kom binnen, vertel me alles. Ik stik van nieuwsgierigheid," lachend trok de vader zijn twee zoons naar binnen.
U N F I N I S H E D
- other:
|
|