Superheroes {Training 1}

Uiteindelijk had Swiftclaw toch wat tijd voor hem vrij weten te maken. Nee, dat was niet eerlijk. Ze had vast iets belangrijks te bespreken met Tallshadow, en het was niet meer dan logisch dat dat voor ging. Daarbij was hun eerste training al snel genoeg: nu. In stilte volgde hij zijn rossige mentor, die niet ver buiten het kamp naar hem keek en hem vroeg wat hij wilde gaan doen. "Ik denk een tour door het territorium, misschien wat basistechnieken voor het jagen," miauwde hij rustig. Hij wilde zo snel mogelijk iets nuttigs met zijn tijd kunnen doen, en dat wilde het beste wanneer hij de weg hier een beetje wist en eventueel iets kon vangen. Maar goed, Swiftclaw was zijn mentor, en als zij iets beters in gedachten had, vond hij dat ook goed. Zij was nou eenmaal de krijger en hij de leerling. Ergens was het een beetje vreemd dat ze hem de training in liet plannen, maar hij begreep het wel. Innerstar's dood zat nog vers in ieder's gedachten gegrift. Charpaw had alle geduld van de wereld.

Swiftclaw leek het eens te zijn met zijn 'plan' voor de training. Ergens was hij er wel blij mee, maar aan de andere kant was hij ook maar een onnozele Apprentice. Wist hij veel waar hij mee bezig was. De rosse poes zette een glimlach op haar gezicht, al wist Charpaw niet zeker of deze wel oprecht was. Maar wederom begreep hij het: het was een zware tijd voor haar. Dat ze hem meegenomen had op training was misschien al wel een klein wonder: er was menig mentor dat zich een flinke tijd zou afzonderen na zoiets meegemaakt te hebben. Toch hield hij zijn complimenten voor zich, hij vond het niet echt leuk om zichzelf op die manier bloot te geven. "Prima," miauwde hij met een knik, toen Swiftclaw aangaf dat ze naar de Carrionplace zouden gaan. Sinds hij Apprentice was geworden, had hij een kleine tour door het gebied gemaakt, maar bij de Carrionplace was hij nog niet geweest. Na een redelijk tripje kwamen ze dan toch aan, en Swiftclaw stelde hem zijn eerste theoretische vraag. Hij fronste bedenkelijk. Hij wist het natuurlijk niet echt, maar hij had gezond verstand, dus kon hij zich eruit redeneren. "Tweebeners leggen hier soms voer neer voor kraaien. Er kunnen dan ook vooral kraaien en ratten gevangen worden, maar deze zijn soms besmet met ziektes. Je moet oppassen wat je hier vangt," miauwde de kater. De rattenplaag had dat wel duidelijk gemaakt. Er waren nog steeds katten in het kamp die de consequenties hiervan ondervonden.

Zijn mentor knikte goedkeurend, dus liet hij een klein grijnsje van voeldoening toe op zijn gezicht. Hij begon in ieder geval al goed. Hij luisterde aandachtig naar Swiftclaw toen zij zijn antwoord verder aanvulde. Hij mocht alleen naar de Carrionplace onder begeleiding van een Warrior. Misschien een kleine inperking van zijn vrijheid, maar het was er wel één die hij kon begrijpen. Ook jagen mocht alleen met toestemming, ook logisch. Vooral na die rattenplaag die zijn sporen duidelijk had nagelaten in het kamp van Shadowclan. Swiftclaw ging verder, vertellend dat ze door zouden gaan naar de grens met de rogueplaatsen. Zoals ze hem opdroeg, hield de kater zijn bekje licht open en zijn neus een tikkeltje in de lucht. Meteen was er een groot scala aan geuren dat hij opving, en één werd sterker naarmate ze dichterbij hun doel kwamen. "Ik ruik verschillende kattengeuren, maar geen Clangeur die hen samenbrengt," merkte de zwarte bengaal op. Daarbij werd tevens de geur van mensen sterker.

De zwarte bengaal luisterde aandachtig naar de woorden van zijn mentor, wetend dat ze misschien wel eens zijn leven zouden kunnen redden. Oké, misschien was dat meteen heel drastisch, maar toch. Hij keek even verbijsterd naar Swiftclaw toen ze vertelde over de Terrorclaws. Hij had nooit eerder van de groep gehoord, terwijl ze klaarblijkelijk toch wel indruk hadden gemaakt. De naam deed hem even fronzen. Terrorclaws? Dat was wel heel erg overduidelijk zeg. Moesten al die namen nou per se zo expliciet zijn zodat de groep maar edgy leek? Blijkbaar wel. Swiftclaw vertelde verder over de tweebeners, en weer één van hun rare apparaten. Hij had geen idee wat die mensen deden, maar zolang ze hen met rust lieten, liet hij ze maar op hun beloop gaan. Hij knikte begrijpend toen Swiftclaw hem opdroeg niet alleen naar het roguegebied te gaan, het was er immers gevaarlijk. Hij liep achter haar aan toen ze richting het Windclangebied liepen, waarop de geuren in de lucht duidelijk veranderden. "Hm, ik ruik de geur van hazen en konijnen. En duidelijke geurmarkeringen," miauwde de kater. Ze moesten dichterbij de grenzen komen, en Charpaw maakte een mentale notitie van de geur van Windclan. Dit kon altijd wel van pas komen.

Swiftclaw gaf hem de instructie om de geur van de markeringen goed te onthouden, waarop de kater standvastig knikte. Wat Swiftclaw vervolgens zei, deed Charpaw's ogen vernauwen. Die laffe angsthazen hadden het lef gehad om de Badgerset van hen af te nemen, terwijl ze deze eerlijk hadden verdiend. Het was nooit Windclan geweest die het gebied vrij had gemaakt van die ondieren. Vervolgens hadden ze een patrouille aangevallen toen Shadowclan op zijn zwakst was, wetend dat ze het anders nooit zouden kunnen winnen. Hij knikte weer op de informatie die hem gegeven werd, nog steeds verbitterd over het handelen van de Windclan. Ze zouden hun wraak nog wel nemen, nou ja, misschien niet als het aan Tallstar lag. "Zijn er al plannen om de Badgerset terug te nemen?" vroeg de donkere kater aan zijn mentor. Misschien was het nog niet de tijd voor de katten, misschien was Tallstar het wel helemaal niet van plan. Maar als iemand er meer verstand van had, was het waarschijnlijk een Warrior.

De rosse poes leek weg te trekken bij zijn vraag. Blijkbaar hoopte ze net zo hard als hij dat ze ooit hun welverdiende wraak zouden krijgen op Windclan. Toen de poes Innerstar noemde, schraapte Charpaw zijn keel even en staarde naar de grond. Misschien was dit niet helemaal het gepaste onderwerp voor een training. De dood van Innerstar was vrij recent, en bij iedere kat stond de gebeurtenis nog nauw aan het hart. "Nog gecondoleerd," miauwde de kater wat zachtjes. Innerstar was immers de moeder van Swiftclaw geweest. Zelf had hij geen tranen gelaten, half omdat hij de zwarte kattin lang niet zo goed had gekend, half omdat het niet naar zijn karakter stond. Toch wist hij hoeveel pijn het gedaan zou kunnen hebben voor Swiftclaw om haar moeder te verliezen. De training werd weer wat vrolijker toen zijn mentor hem de tunnel liet zien en de Gathering noemde. De kater greens, hij had wel zin om een keer mee te gaan. Swiftclaw noemde nog dat het niet de bedoeling was om buitenstaanders te spreken buiten de Gathering om, iets wat voor haar blijkbaar belangrijk was. Hij kende de regel, maar hij was zich er tevens van bewust dat zelfs katten in hoge rangen die nog wel eens wilden breken. Dan vooral de huidige Clanleider en Medicine Cat. De kater knikte op haar opmerking, van plan om zich er toch wel aan te houden. Vervolgens liepen ze naar het Thunderpath. Uit het niets hoorde hij een ronkend geluid, iets dat op hen af leek te komen. Een metalen voorwerp kwam met grote snelheid aan, en binnen in leek een tweebener te zitten. De kater hield zijn lichaam stokstijf op het gebied van Shadowclan. "Wat is dat?" miauwde hij, onbegrip duidelijk in zijn ogen.  

De waterige glimlach van Swiftclaw werd door Charpaw opgemerkt, en even voelde hij zich slecht vanwege het feit dat hij zich niet medelevend op kon stellen. Een vreemde fout in zijn karakter, aangezien hij het wel zou willen. Aan de andere kant had ze er misschien helemaal geen behoefte aan. Er was iets vreselijks gebeurd, en er waren katten die liever niet over dat soort dingen praatten, iets dat ook voor Charpaw zelf gold. Toch was het af en toe fijn om een vertrouwenspersoon te hebben, al had hij niet het gevoel dat hij dat zou kunnen zijn. Swiftclaw vertelde hem dat hij katten die de regels braken mocht corrigeren, waarop hij even greens. Heel veel genot haalde hij niet uit het verbeteren van anderman's fouten, maar toch vond hij het idee wel amuserend.
Zijn blik bleef uit voorzichtigheid gericht op de auto terwijl Swiftclaw uitlegde dat het een monster was. Ze waren gevaarlijk, dodelijk zelfs en er trok even een rilling over zijn rug. Het zou vast ontzettend veel pijn doen als zo'n ding je schepte. Zijn mentor leek eraan gewend te zijn, en droeg hem op met haar mee te komen, wat hij vervolgens deed. Luisterend naar haar opdracht, liet hij zijn bek half openhangen. Hij merkte de geur van uitlaatgassen, van asfalt en van tweebeners. "Ik ruik heel vaag iets dat naar katten ruikt," merkte de kater op. Het was behoorlijk lastig om de geur op te vangen, maar hij wist zeker dat het die van Thunderclan was.