[OPEN] Beauty lies in the eyes of the beholder

Fel licht scheen door zijn oogleden, die voor nu nog dicht zaten - al was het minder stevig dan ervoor. Het licht was helderder dan voordien, hij kon misschien zelfs al enkele kleuren uitmaken.. Of dat was gewoon de verbeelding van de jonge kitten. Hij zou zich dit moment nooit meer herinneren, want zo werkte dat nu eenmaal. Je herinnert je je jonge jeugd nooit niet meer, het moment dat je geboren werd of dat je oogjes open gingen, of wanneer je leerde lopen of je eerste woordje zei. Je ouders daarentegen, je moeder en je vader, zij droegen deze momenten voor altijd mee in hun leven. Dus wanneer Ribkit voor het allereerst zijn oogjes opendeed, zijn blauw-grijze, kittenblauwe, oogjes, zou het waarschijnlijk zijn (pleeg)moeder of zijn vader zijn die dat het eerste zou merken.

OPEN

De ogen van Snowkit waren nog helemaal dicht, ze zaten niet eens losser. Het was overduidelijk dat Snowkit later zou zijn met het openen van zijn ogen, al liep hij qua verdere groei juist voor. Hij was de grootste van het nest. Snowkit rekte zijn lichaampje uit door zijn vier de pootjes te strekken. Hierbij stootte één van zijn pootjes tegen een andere kitten aan. Snowkit liet een piepje horen ter reactie dat hij had opgemerkt dat hij iemand had aangeraakt. Ook voelde hij het lichaam van zijn pleegmoeder bewegen, die waarschijnlijk ging kijken wat er gebeurde, wat Snowkit zelf natuurlijk niet merkte. Hij was blind, niet doof, maar wel blind.

De jonge kitten richtte zijn pasgeopende oogjes naar zijn broertje toen hij een pootje in zijn gezicht kreeg. Hij piepte wat verontwaardigde en krabbelde verder weg door zijn grijze pootjes tegen de bijna-witte vacht van Snowkit te duwen. Hij kon niet opmaken uit het uiterlijk wie het was, aangezien hij zijn oogjes maar net open had en geen idee had hoe iedereen eruit zag, maar wel uit de geur natuurlijk - dat had hij al zijn hele leven. Ribkit piepte opnieuw. had Snowkit ook zijn oogjes open? dan kon hij ook zien hoe groot de wereld eigenlijk was!

Snowkit piepte verontwaardigd toen hij weggeduwd werd door de andere kitten. De geur vertelde hem dat het zijn broer, Ribkit was. Hij besloot daarom weer terug te duwen en misschien kon hij iets in zijn bekje nemen. Ja, dat leek Snowkit een heel goed idee. Daarom kroop hij terug naar Ribkit en wist de staart van Ribkit te vinden en deze in zijn bekje te nemen.

Ribkit piepte toen er plotseling tandjes in zijn staart gezet werden. Auw, dat deed pijn! Hij kronkelde zodanig tot hij kon zien hoe Snowkit zijn tandjes in zijn staart had, zijn oogjes nog steeds gesloten. De jonge kitten wou echter niet dat hij zijn staartje kwijt zou raken, en het deed pijn! Auwchie! Hij duwde met zijn witte sokjes tegen het kopje van zijn broertje, in de hoop hem zo weg te duwen.

Bij het horen van het gepiep van Ribkit liet de grote witte kitten meteen los. Hij was de grootste van het nest en hij wilde zijn siblings helemaal geen pijn doen. Snowkit liet daarom een beschuldigend piepje horen en het leek hem wel gepast om een sorry-likje te geven op het staartje van Ribkit. Papa gaf hun ook altijd likjes als ze pijn hadden of als er iets anders was wat niet leuk was. Omdat het woordje 'sorry' nog niet in zijn woordenboek zat, was dit zijn manier om zijn excuses aan te bieden.

Snowkit leek echter al los te laten nog voor Ribkit hem kon raken met zijn pootjes, dus hij ging daar ook niet mee door. Dat was nutteloos, waarom zou hij zijn energie daaraan verspillen? De kleine kitten draaide zich om, een beetje geschrokken toen de ander aan zijn staart begon te likken. Hee, dat kon hij ook! Hij draaide zich zover met zijn voorpootjes tot hij met zijn snuitje helemaal naar Snowkit was gericht. Het jonge katertje lachte eventjes en gaf toen een likje over het kopje van zijn broertje. Als om te zeggen: hee broer! Ik kan dat ook!

Ineens verdween het staartje die hij allemaal sorry likjes aan het geven was en piepte Snowkit even verontwaardigd. Maar toen kreeg hij ineens zelf een likje over zijn kop. Ribkit kon dat dus ook! Snowkit liet ook een lacherig piepje horen en gaf Ribkit instinctief een likje over zijn wang, want die wist hij wel te vinden. "Wibkit," piepte hij, proberend de naam van Ribkit uit te spreken. Maar de R was niet echt een makkelijke klank, maar het ging hem wel lukken, want hij wist dat het niet goed klonk. Het was niet zoals papa het uitsprak.

Ribkit lachte nog eens toen hij een likje over zijn wang kreeg van zijn broertje. Haha, dat kietelde! Hij probeerde het ook te doen, maar ze lagen in zon positie dat het moeilijk was voor de kleine kitten om aan de wang van zijn veel grotere broer te raken. Hij piepte even opgewonden toen Snowkit zijn naam uitsprak - zelfs bijna helemaal juist! Dat moest hij ook kunnen! De kitten had het nog niet echt geprobeerd, maar hij wist dat het niet zo moeilijk kon zijn. Iedereen kon het! "Owki.. Jnowkid!", piepte hij vrolijk. Hmm, niet helemaal juist, maar het leek er in ieder geval al op!

Ribkit lachte toen Snowkit hem een likje langs zijn wangetje had geven en Snowkit giechelde terug. Hij hield van zijn broer. Snowkit was dan wel groter, hij was de laatste die geboren was. Maar ag, iedereen was op dezelfde dag geboren, dus iedereen was even oud. Snowkit probeerde de naam van Ribkit uit te spreken, wat bíjna foutloos ging. Ribkit probeerde zijn naam uit te spreken. Nee, dat was fout, want de S ontbrak. zijn eigennaam kon Snowkit namelijk wel uitspreken. Die zei zijn papa zoveel tegen hem. "S-nowkit," piepte de snow bengal kitten dan ook verbeterend. "Snowkit, Wibkit!" Piepte hij vrolijk.

"Ssssss-nowjkit!", probeerde Ribkit opnieuw, de nadruk erg leggend op de s. Ja, dat leek er al op, dat was mooi toch? Zou hij later nog weten dat zijn eerste woordje de naam van zijn broer was? Misschien wel, misschien niet. Wat maakte het op dit moment toch uit. Nu zijn eigen naam! "Jibkit!", piepte de lichtgrijze kitten enthousiast, zijn pootjes krullend rond zijn lichtere broertje in een soort knuffel. Jaa, hij kon het! Wat hield hij toch van zijn broertje en van al zijn andere siblings!

Snowkit grijnsde zijn kleine, net groeiende kittentandjes bloot. "Jaaaa!" piepte Snowkit blij toen het Ribkit zo goed mogelijk was gelukt om zijn naam uit te spreken. Toen ging Ribkit zijn eigen naam proberen. "Wwrwwrwwwribkit!" de R lukte Snowkit nog steeds niet goed om uit te spreken. De klank begon te komen, maar het lukte nog niet helemaal. Hij wilde het net zo kunnen uitspreken als papa.

Net zoals Snowkit grijnsde de lichtgrijze kitten zijn kleine tandjes bloot, een reflex op de lach van zijn broertje. Ja, Ribkit, zo zei je het! Nu dacht de jonge kater nog niet aan wat zijn naam betekende, of de naam van zijn broer of al zijn andere siblings - het waren gewoon betekenisloze woorden, want Ribkit had nog geen grote woordenschat. "Jeee!", riep hij vrolijk uit, waarna hij zijn kopje liet zakken op het lichaam van zijn broertje, zijn lichtgrijze pootjes nog steeds om hem heen geslagen in een erg klunzige omhelzing.