I'm not afraid.

Zuko trok kort met zijn oortje toen hij merkte dat Cliff niet op het tuinhek stond waar zijn nest was. Of zijn Twolegs nest dan. Hm. Jammer. Zuko had hem graag nog een keertje meegenomen voor te gaan jagen of naar de borders van de Clans om hun te leren kennen, maar hij nam aan dat Cliff momenteel niet naar buiten kon komen. Hoewel Zuko wel kon aannemen dat het fijn was als er constant voor je gezorgd werd en je zelf verder niks hoefde te doen, vond hij het vreemd dat Cliff het zo aangenaam vond dat zijn Twolegs konden kiezen wanneer hij vrijheid had en wanneer niet. Zuko zou gek worden bij het idee dat Twolegs hem voor één dag binnen zouden houden als ze dat wilden. Hij vond het een vreemd idee dat Twolegs konden beslissen over het aantal vrijheid dat hij mocht hebben en schudde zijn kopje afkeurend. Nee, hij wilde nooit bij de Twolegs gaan leven. Maar goed, zoals hij al zei kon hij begrijpen dat Cliff op zijn beurt Zuko’s leven ook niet aangenaam vond klinken. Zuko had althans best een plaatsje vrij in zijn schuur als Cliff zich mocht bedenken. Het zou sowieso een stuk minder aangenaam zijn als hij een vriend of vriendin had waarmee hij samen kon leven. Maar misschien moest hij die kat nog ontmoeten. De tom draaide zich om en besloot om langs de nesten te lopen. Zijn poten maakten zachte geluiden over de bosgrond terwijl hij zijn blikken langs de tuinhekken liet glijden, maar geen enkele kat leek vandaag buiten te zijn. Hm. Vreemd. Hij wilde net weer terug in de richting van zijn territory gaan toen hij plotseling de geur van BloodClan rook. Waar veel rogues vijandig zouden worden, bleef Zuko echter rustig staan en keek nieuwsgierig wie er was. Hellhound misschien? Maar nee, deze geur rook zoeter dan die van de robuuste oranjekleurige tom. Zuko besloot rustig te gaan zitten tot de BloodClanner zijn of haar aanwezigheid zou aankondigen.

Het duurde niet heel lang tot de BloodClanner zijn aanwezigheid bekendmaakte. Tot zijn verbazing was het een tom. Hij dacht eerst aan de zoete geur af te leiden dat het een she-cat was geweest, maar toen hij zijn bek opende rook hij, naast de bloederige geur, nog een andere geur. Eentje die niet bepaald zoet was. Waar kwam de zoete geur dan vandaan? Ach. Misschien een vrouwelijke kittypet die hier net geweest was? Het maakte eigenlijk ook niet al te veel uit. De vreemdeling richtte zijn blik op hem en begon met een begroeting. Voor een BloodClanner had hij wel een vrij alerte houding; een houding die Zuko nog niet veel had gezien bij BloodClanners. Meestal kwamen ze tamelijk zelfverzekerd over omdat ze wisten dat de helft van de katten in het woud hun vreesden. Zuko zelf vreesde hun niet echt; hij zou zelfs bevriend met ze worden. Zuko was op dat vlak dan ook heel neutraal aangelegd ondanks het feit dat zijn mentor vermoord was door BloodClanners, maar daar had zijn mentor destijds zelf voor gezorgd. Zuko vermoedde dat hij de druk niet meer aankon omdat hij zijn kittens en zijn vrouw was verloren. Zuko slikte en richtte zijn aandacht weer op de BloodClanner. Het had geen zin om over het verleden na te denken, hield hij zichzelf voor. ‘Hallo,’ mauwde hij terug tegen de tom. ‘Ook een heerlijke wandeling aan het maken door de Twolegplace?’ Hij glimlachte naar de vreemdeling. ‘Als het gesneeuwd heeft is het altijd mooi om te zien hoe de sneeuw op de nesten blijft liggen.’ Hij zwiepte met zijn staart in de richting van de nesten. Hij kon ze niet zien omdat houten tuinhekken zijn weg versperden, maar hij wist dat ze er waren. ‘Mijn naam is Zuko,’ ging hij verder. 'Met wie heb ik het genoegen?'