We'll always be enemies.

Jaypaw glimlachte voorzichtig naar de warrior die hem complimenteerde en voelde opluchting door zich heengaan. Dit was de eerste keer sinds tijden dat hij zijn opdrachten goed had gedaan zonder uit te vallen tegen andere apprencites of de controle over zichzelf te verliezen. Nu moest hij ook toegeven dat het groepje waar hij bij zat aardig tegen hem was; geen enkele apprentice had het in zijn hoofd gehaald om hem uit te dagen. Jaypaw voelde een soort van band met de apprencites met wie hij moest sparren vandaag en dat deed hem goed. De tom gaf een vriendelijk knikje naar de rest van de apprentices toen deze gedag tegen hem zeiden en draaide zichzelf om. Hij vroeg aan de warrior of hij nog wat mocht gaan jagen voor de Clan en de warrior stemde in, maar gaf wel aan dat Jaypaw tegen dat de zon onderging weer terug moest zijn. Dat wilde zeggen dat hij nog zo’n drie à vier uurs had om te gaan jagen. Genoeg voor hem als je het hem vroeg. De tom gaf een knikje aan de warrior en ging toen weg. Hij opende zijn bek zodat hij de verschillende geuren in kon drinken. Zijn huidige mentor was helaas ziek geworden tijdens het koude weer, dus Jaypaw verwachtte dat Silverstar hem een nieuwe mentor toe ging wijzen. Gelukkig hoefde hij niet meer veel te leren omdat hij al vrij veel vechttechnieken kende en jachttechnieken dankzij zijn vorige mentor, maar hij moest nog wel een final assesment en één laatste training krijgen om te zien of hij alles wel kon. Zodra dat achter de rug zou zijn, zou hij warrior mogen worden. Dat hadden ze hem in elk geval in de apprentices’ den toch gezegd. De ThunderClanner zuchtte en ging in de richting van de Steppingstones. Het jagen werd steeds lastiger dankzij de droogte en het koude weer, maar hij vermoedde dat ze zich er wel doorheen gingen slaan. Als ze een aanval van de BloodClan konden weren dan konden ze dit ook. Jaypaw kwam aan bij de Steppingstones en besloot om eerst nog wat te drinken voor hij ging jagen. Hij wilde net weggaan toen hij de geur rook van een RiverClanner. Vers. Jaypaw keek op en zag een zwart-witte tom daar staan. Hij voelde zijn spieren aanspannen en zijn vacht schoot omhoog toen hij de tom herkende. ‘Missen jullie Sunningrocks al?’ vroeg hij lichtelijk pesterig aan de RiverClanner. ‘Zielig zeg. En dat noemt zichzelf dan een toekomstige warrior. Je was doodsbang toen ik je aanviel.'

Soms snapte hij zichzelf niet. Hij had er een hekel aan dat hij gepest werd door zijn Clanmates om iets waar hij niks om kon doen, maar dan ging hij wel een andere apprentice pesten? Maar goed. Het had een totaal andere reden. En de apprentice had zich kunnen verweren als hij beter had opgelet tijdens zijn vechttrainingen. Bovendien was de tom ook nog eens van een vijandelijke Clan en had Jaypaw dus al het recht om hem te pesten. Hij wilde geen Clanmates pesten om iets waar ze niets aan konden doen, maar soms voelde het voor hem ook gewoon een keer goed aan om iemand anders te pesten met zijn zwakheden. Soms voelde het gewoon goed aan om zijn frustratie op een ander af te reageren zodat hij een beetje minder druk op zijn schouders had liggen zodra hij weer terug zou gaan naar zijn den. Daar zouden de apprentices hem opwachten om hem te ondervragen over zijn vader of om treiterige opmerkingen te maken over de BloodClan. Het gevecht om de Sunningrocks had de anderen herinnerd dat hij weldegelijk een loyale tom was. Rousepaw had er een hekel aan hoe hij behandeld werd, maar zelfs haar krachten die het haar toelieten om met StarClan te praten konden het gepest niet stoppen. En dus moest hij andere manieren vinden om zijn frustraties kwijt te spelen en zijn overwinning overdreven vieren tegenover deze tom was daar een voorbeeld van. Hij probeerde de leeftijd van de tom in te schatten, want daar had hij geen tijd voor gehad tijdens het gevecht. Hij wist wel dat de tom die de RiverClanner was komen joinen in het gevecht jonger was dan hun beiden. En hij wist dat hijzelf ouder moest zijn dan de tom. Het zou voor de RiverClanner waarschijnlijk nog langer duren om warrior te worden dan voor Jaypaw. En als hij niet snel aan zijn vechttechnieken ging werken, zou het voor de RiverClanner nóg langer duren om uiteindelijk een warrior te worden. Jaypaw kon zich niet indenken dat hij zijn Clan zou kunnen verdedigen met zo’n zielige vechttechnieken. Hij ontblootte nijdig zijn tanden en zijn klauwen schoten uit hun hulzen toen hij de opmerking van de RiverClanner hoorde. ‘Alsof ik het zo leuk vond!’ snauwde hij de tom toe. Als hij anderen pijn doen écht leuk zou vinden, zou hij te veel op zijn vader en op diens Clan lijken en dat wilde hij niet. Hij wilde geen lol vinden in het pijn doen van anderen, maar hij kon een lichtelijk euforisch gevoel niet onderdrukken toen hij dacht aan de afschuw waarmee de RiverClanner hem had aangekeken toen RiverClan verslagen bleek te zijn door ThunderClan en ThunderClan de Sunningrocks weer terug hadden mogen claimen. ‘Het was gewoon een kwestie van mijn Clan verdedigen. Het gaf gewoon een fijn gevoel om te zien dat jouw Clan verslagen werd door de mijne. En zo’n erge wonden heb ik je nu ook weer niet toegebracht, dus stel je niet aan.’ Hij keek de tom met vernauwde ogen aan. ‘Je bent gewoon pissig omdat je je Clan niet kon verdedigen op dat moment. Er knaagt een schuldgevoel aan je omdat een jongere apprentice zich in het gevecht moest mengen, alleen maar omdat jij te zielig was om mij aan te vallen. Je Clan zal nog veel belang aan je kunnen hechten als je zo doorgaat.’ Zijn stem had een sarcastische toon aangenomen en hij keek de tom geïrriteerd aan.

Jaypaw dwong zichzelf met alle zelfbeheersing die hij had om niet in het water te springen en de tom aan te vallen. De tom haalde het bloed onder zijn nagels vandaan door te suggereren dat Jaypaw het leuk vond om anderen pijn te doen. En als hij wist van de afkomst van Jaypaw’s vader, zou hij dat alleen maar benadrukken. Dan zou hij Jaypaw vast en zeker voor een smerige BloodClanner uitschelden. Maar als de RiverClanner dat zou weten en hij zou het tegen Jaypaw gebruiken om toch maar iets te zeggen te hebben, zou het gedaan met hem zijn. Dan zou Jaypaw de border tussen hun negeren en hem echt een paar krassen geven die hij niet gauw zou vergeten. Maar goed. Hij moest ophouden hiermee, want hij was zichzelf weer boos aan het maken voor niets. ‘Als je niet zo’n verschrikkelijke angsthaast was om te vechten, zou je zelf ook euforie gevoeld hebben als je een tegenstander kon verslaan. Stel je niet zo verschrikkelijk áán.’ Nijdig zijnde keek de ThunderClanner naar de tom. ‘Hebzucht?’ Nou werd-ie echt mooi. ‘Jullie verschrikkelijk Clan probeert de Sunningrocks al heel lang van ons af te pakken. Dus welke Clan heeft nu last van hebzucht? Niet de onze!’ Uitdagend keek hij de zwart-witte tom aan terwijl hij met zijn staart zwiepte. Oh, wat hij er niet voor over zou hebben om nu de border over te steken en deze tom een goede mep tegen zijn kop te geven! ‘Blijf dat vooral volhouden voor jezelf,’ zei Jaypaw honend. ‘En misschien als de BloodClan jullie op een dag ook probeert over te nemen dat je hun kunt overtuigen dat je ‘andere kwaliteiten’ hebt. Misschien laten ze je dan zelfs wel met rust.’ Met een brede glimlach keek hij de tom aan, maar dat veranderde al snel weer naar zijn gebruikelijke norse blik. Yeah right. ‘Je kunt het zo zien of je kunt het ook als een soort botte advies zien,’ zei de tom deze keer al wat rustiger. ‘Ik meen het, dude. Je moet echt beter worden in je vechttechnieken. Nu waren wij het nog maar en Clans doden elkaar niet zo gauw, maar wat als je op een dag echt geconfronteerd wordt met de BloodClan of met een levensgevaarlijke rogue? Je Clan moet op je kunnen rekenen. Je moet niet jezelf verdiepen in je andere vaardigheden, je moet je vaardigheden aanscherpen die dat nodig hebben.’ Deze keer klonk zijn stem niet honend meer, maar keek hij de tom juist op een serieuze wijze aan. ‘Je moet ervoor zorgen dat je voor jezelf kunt opkomen als je alleen in de problemen raakt tot er versteking is. En dat gaat niet als je je enkel op je andere vaardigheden concentreert omdat je denkt dat je het vechten nooit volledig gaat beheersen.’

‘Laffe aanval?’ Jaypaw ontblootte zijn tanden woest naar de RiverClanner. ‘Ik heb gevochten zoals het moest voor mijn Clan. Dat jij nu zo’n watje bent en me niet fatsoenlijk aan kunt vallen, is niet mijn probleem.’ Wie dacht deze tom wel niet dat hij was? Dat hij Jaypaw zomaar kon vertellen dat het een laffe aanval was en ermee wegkomen? Maar zo te zien begon de tom ook laaiend op hem te worden. Hij hoopte eerlijk gezegd dat de RiverClanner zijn geduld zou verliezen, de border over zou steken en met hem zou komen vechten. Nu waren er geen RiverClanners en geen Clanmates die konden helpen bij het gevecht. Ze stonden er alleen voor. Hij had zin om deze tom een harde klap voor zijn kop te geven die hij niet gauw zou vergeten. En dan kon het hem eerlijk gezegd niet schelen of de tom er iets aan over zou houden. Zo boos was hij op de RiverClanner. Met een schok besefte hij zich dat zijn gedachten bijna gelijk liepen met die van een BloodClanner en even schoot er twijfel door hem heen. Zou hij dan toch wel een beetje op zijn vader letten zoals sommigen beweerden? Hij slikte, maar concentreerde zich koortsachtig op de tom. Hij mocht niet afgeleid raken! ‘Onzin!’ snauwde hij terug. ‘Sunningrocks behoorde vanaf het begin al tot ons territory. Jullie hebben het gewoon altijd van ons af proberen te pakken. Je moet de rivier doorkruisen om op de Sunningrocks te komen, dus de Sunningrocks liggen nog aan het land van ThunderClan territory. Die zielige rivier is voor jullie. Welke kat wil zijn pels nu eenmaal nat maken, right?’ Hij keek de tom opnieuw spottend aan. Toen de tom over de BloodClan begon, ontblootte hij opnieuw dreigend zijn tanden en liet zelfs een gefrustreerde sis ontsnappen. ‘Ik denk dat als BloodClan jouw vechtkunsten zien dat ze wel anders denken. Dan zullen ze RiverClan als een makkelijk slachtoffer zien. Stel je eens voor dat een hoop van je Clanmates gewond raken door de BloodClan en jij moet ze redden? Ik zie het nog niet gauw gebeuren.’ Hij wist dat hij gemeen bezig was, maar dat was de tom voor hem ook. ‘Ben je daar zeker van?’ mauwde hij honend op de opmerking van de RiverClanner. ‘Weet je zeker dat RiverClan op je kan rekenen? Misschien voor de zielige taken die je als apprentice uit kunt voeren, ja. Maar voor een gevecht zou ik nog lang niet denken dat je zodanig klaar bent dat je Clan echt op je kan rekenen.’ Hij liet zijn klauwen uit hun hulzen gaan. ‘Tenzij je natuurlijk hier anders wilt bewijzen?’ Zijn ogen keken de tom uitdagend aan. Als de tom wilde vechten, was hij klaar voor dit gevecht.

Jaypaw blies van woede. ‘Je hebt het recht niet om zo over onze elders te spreken! Zij hebben ThunderClan al seizoenenlang gediend. Geen kat mag zo over ze spreken. En dan vooral niet de katten die in een andere Clan zitten.’ Nee, de tom ging hiervoor boeten. Niemand had het recht om zo over zijn elders te spreken. Jaypaw had als kitten zijnde een paar dagen bij hun doorgebracht en was te weten gekomen hoe geweldig ze wel niet waren. Ja, er was hem geleerd dat RiverClan de Sunningrocks onterecht steeds terug opeiste en dat de rechtmatige eigenaar ThunderClan was, maar dat wilde nog niet zeggen dat Aspenpaw dat tegen mocht spreken. Hij kende zijn feiten; het werd tijd dat die domme RiverClanner hetzelfde zou doen. Natuurlijk groeiden ze op in twee verschillende Clans en kregen ze dan ook twee verschillende verhalen aangeleerd, maar Jaypaw zou er nooit aan denken om een elder uit te schelden. Daar had hij te veel respect voor. Ja, hij mopperde wel eens als hij een taak moest doen die hij niet wilde doen, maar het was niet dat hij ging zeggen dat de elders in RiverClan bijen in hun brein hadden. Alleen dat al was voor hem een reden dat hij de RiverClanner eens goed op zijn plaats moest zetten. ‘Ik wil het je graag zien proberen,’ mauwde Jaypaw al even uitdagend terug toen hij de woorden van Aspenpaw hoorde. En daar werd voor gezorgd, want niet veel later sprong Aspenpaw, na nog wat uitdagende woorden gesproken te hebben, in het water. De tijd die Aspenpaw nodig had om tot hier te geraken kon Jaypaw gebruiken om in te schatten welke schade hij toe kon richten. Aspenpaw kon zijn kop onmogelijk verdedigen. Daar deed hij schijnbaar ook niet echt veel moeite toe, want het eerste wat hij probeerde was Jaypaw in het water te krijgen. Jaypaw haalde ongenadig hard uit met zijn klauwen in de richting van Aspenpaw’s gezicht; hij mikte tussen de ogen van de tom zodat hij zich in elk geval dood zou schrikken. Daarna boog hij snel naar beneden en beet met zijn tanden in de richting van de poot, maar hij was zijn evenwicht ondertussen wel al verloren. Hij voelde pijn door zijn klauwen schieten toen hij zich nog nét kon redden van een vervelende val in het water en sissend van woede week hij wat naar achteren zodat Aspenpaw hem niet meer in het water kon trekken. ‘Kom dan op het droge land vechten, watje. Maar dat ben je zeker niet gewend, hè? Dat liep ook niet zo goed af bij de Sunningrocks.'