Monsterpatrol

Vanwege het dramatische neerstorten in het kamp van Lurkingshade, wat gevolgd werd door een uitleg van Rough, had de deputy besloten een kijkje te nemen bij de plaats delict met Winddancer, zodat de warriors gerustgesteld zouden kunnen worden. Op het moment was hij door de hete zon aan het wandelen, niet te snel, aangezien Wind hem ook nog moest volgen.

- Winddancer

De ander kwam gelukkig mee, waar hij heel blij mee was, en Tall glimlachte dan ook opzij naar de poes toen die naast hem liep. Op naar het Thunderpath dan maar, zou goed moeten komen. "Waar denk je aan?" Vroeg hij, deels om de tijd te doden, deels omdat ze eruitzag alsof het een diepere kwestie was dan 'wat zal ik eens eten' en als vriend/mentor/familie vond hij dat ze dat met hem kon delen mocht ze dat willen.

Het antwoord verbaasde hem weinig, de poes was immers de zus van de kater. Persoonlijk vond hij dat de warrior iets te dramatisch gereageerd had, altijd rustig maar met een podium plotseling heel teer, hij vond hem om eerlijk te zijn maar een misselijk ventje maar dat tegen Wind zeggen deed Tall niet. Hij had sociale skills, gelukkig. "Snap ik," Mauwde hij daarentegen, en glimlachte even bemoedigend naar haar, "Maar hij heeft het overleefd gelukkig," Niets was minder waar, hij zou nog veel langer met Lurkingzeur opgescheept zitten.

Wind zei verder niets, en hij liet het dus maar voor wat het was, maar toen ze sneller ging lopen klonk er wel een geamuseerde grinnik uit zijn mond. Ze deed haar naam eer aan door zo snel te lopen, en het was grappig om te zien dat ook de Shadowclan een soort Windclanners bevatte, hoe stom het ook eigenlijk klonk.

Haar vragende blik sprak boekdelen, en de kater maakte een 'you know..' gebaar. Natuurlijk niet erg aardig, want nee Wind didn't know maar als oudere kat hoorde hij haar toch op z'n minst een klein beetje te klieren. Gelukkig voor haar was hij echter wel weer aardig genoeg om daarna ook duidelijk te maken wat hij precies bedoelde met zijn gebaar en zijn gegrinnik. "Je kan zo snel lopen, en dat is een gave die niet veel shadowclanners hebben," Legde hij rustig uit, al kwam hij er nu ook wel achter dat het zo een stuk minder grappig klonk.

De ander begon over haar naamgeving en Tall glimlachte wat waterig toen ze het liet vallen dat haar vader dat misschien al had voorzien. Die Thrush, misschien wel. Tall verwachtte niet per se dat zijn broer dat perfect zou weten, maar een idee, jazeker. Zo was 'ie wel geweest. "Misschien wel..." Mauwde hij in antwoord, ondertussen met zijn gedachten bij de herinneringen aan Thrush. Man wat miste hij die gast.