What if your own pawsteps seem too big?

Met vluchtige poot stappen maakte Ripplepaw zich een baan langs de grens. Hij was nou eenmaal dol op wandelingen, wat kon hij daar aan doen? Zijn ogen sloot hij even. Deze wandelingen die hij maakte, waren meestal gewoon om zichzelf te kalmeren en eventjes rust te vinden. Voor een katertje dat alleen maar het gezelschap van zijn broer prefereerde, en niemand anders, was nou eenmaal graag op zichzelf. Voor anderen zou hij waarschijnlijk als afstandelijk, en nukkig over komen. Maar eigenlijk was hij dat helemaal niet. Hij hield gewoon van zijn rust, en helemaal niet van die drukke, dagelijkse activiteiten. Zijn karakter was nou eenmaal complex, net zoals zijn zelfvertrouwen. Maar daar had hij het liever niet over. Behalve dat hij soms tussen neus en lippen door vertelde dat zijn eigen pootstappen te groot leken. Eventjes maakte hij zachte geluiden uit frustratie, hij wou groter kunnen zijn, sneller, beter. Maar in plaats daarvan leek het alsof hij vast stond op een plek en hij niet vooruit kwam. Figuurlijk gesproken natuurlijk. Plots hoorde hij iets, en hij spitste zijn oortjes. Meteen keek hij om zich heen, een defensieve houding aannemende. Het risico van op de grens zijn was dat risico van alle kanten zou kunnen komen..

Nightclaw liep rustig wat rond door het territorium. Gejaagd had hij vandaag al dus vond hij dat hij best wel wat tijd aan zichzelf mocht besteden. Een stukje terug lagen nog wat muizen begraven onder de grond om op de terugweg mee te nemen. Nu zou hij even voor de zekerheid een keertje langs de dichtstbijzijnde grens lopen en dan zat zijn taak er al weer op. Nightclaw liep stapte stevig door en analyseerde ondertussen de geuren in zijn omgeving. Planten, wat prooi, Shadowclan markeergeuren. Allemaal gewone dingen. Opeens drong een nieuwe geur zijn neus binnen. Verbaasd schoten Nightclaw’s oren naar voren en gelijk al nam hij een agressieve houding aan. Wie was daar zo dichtbij de grenslijn? Nog een keer snoof hij diep en herkende hij gerustgesteld de geur. Shadowclan. Nightclaw ontspande zich en liet zijn haren zakken. Het leek oké, maar toch klopte er iets niet. De geur was van een jonge kat, waarschijnlijk nog een apprentice en die waren nog niet toegestaan om zo dicht bij de grenzen te komen. Nightclaw zuchtte. Nu kon hij het werk van een ander weer gaan regelen en zelf had hij niet eens een apprentice! Hij hield ook niet van die jonge dingen die hun neus nergens uit konden halen. Geïrriteerd liep Nightclaw de geur achterna en zag al snel vanuit de struiken een jong, cypers katertje. Nightclaw deed niet zijn best om zijn aanwezigheid te verbergen. Waarom zou hij ook? Dit was tenslotte ook zijn territorium en de kit, zoals Nightclaw de kater liever noemde, was degene die fout zat, niet hij. De jongen had hem duidelijk al opgemerkt en keek om zich heen, een verdedigende houding aannemend. Nightclaw grijnsde. Tenminste al iets dat hij kon al vond hij het wel zwak dat hij Nightclaw’s richting niet kon bepalen. Met stevige stappen kwam hij uit de bosjes tevoorschijn. ‘Zeg kit, wat doe jij zo ver weg van de Nursery? Ik geloof niet dat jij hier hoort te zijn,’ zei Nightclaw grijnzend, maar wel serieus. Ergens voelde hij totaal geen respect voor de jongere kat, maar hij voelde zich eigenlijk ook niet geroepen om andermans zaakjes op te gaan lossen. Zolang hij er maar iets van zei was dat genoeg voor Nightclaw.

Ripplepaw's staartje zwiepte nerveus door de lucht heen terwijl hij om zich heen keek. Zijn nog zachte neusje bewoog lichtjes terwijl hij weer de lucht opsnoof en probeerde te identificeren. Eindelijk kon hij de geur identificeren. Tot zijn grote opluchting was het Shadowclan. Maar voordat hij er op kon reageren, hoorde hij al een stem. Meteen draaide hij zich om, zijn nekharen nog steeds overeind. Kit? Kit?! De verontwaardigdheid die hij voelde was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Maar toen hij recht in de blauwe ogen van Nightclaw keek, bleef hij toch eventjes als bevroren staan, als bevroren. Een lichte grom had zich in zijn keel gevormd, maar hij twijfelde duidelijk of hij zijn woorden wel kon uitspreken. Echt impulsief was hij niet, hij dacht liever eerst na voordat hij iets deed. Maar uiteindelijk barstten de woorden toch uit zijn keel. "Ik ben geen kit!" Miauwde hij, zijn oren plat in zijn nek gelegd, een bijna wanhopige poging om zijn trots te verdedigen. "Ik ben een apprentice!" Misschien was hij Nightclaw gewoon niet opgevallen... Hij zat altijd aan zijn broertje vastgeplakt als lijm. Zelfs in zijn eigen clan stond hij een beetje buiten alles. "Ik was gewoon op verkenning!" Miauwde hij vervolgens, nog steeds op een verontwaardigde toon. Toch had hij een licht onderdanige maar toch defensieve houding aangenomen, en een pas achteruit gezet. De grijns van Nightclaw beviel hem in ieder geval helemaal niks. "Ik maakte gewoon een wandeling.." Murmelde hij er achteraan, iets wegkijkende. Hij had nou eenmaal niet zoveel contact met andere katten uit de clan, en eigenlijk had hij nog helemaal nooit met Nightclaw gesproken. De grijns op Nightclaw's gezicht beviel hem voor geen meter in ieder geval, en liet hem alleen maar meer in de verdediging schieten.

Nightclaw kon er niets aan doen dan dat zijn mond zich alleen maar verder opkrulde bij het zien van de kater’s verontwaardigde blik. Hij leek duidelijk te twijfelen of hij wat ging zeggen, maar uiteindelijk kwamen de gewenste woorden er toch uit. Nightclaw hield zijn kop tevreden schuin en ging rustig zitten. Hij bekeek de apprentice wat beter en probeerde hem te herkennen. Was het niet Ripplepaw? Zoveel contact had hij niet met de andere katten in zijn clan en dan al helemaal niet met de apprentices, maar daar had hij dan ook geen behoefte aan. Nightclaw liet zijn klauwen even in de aarde kneden, niet omdat hij boos was of de kater zou willen aanvallen, maar gewoon om zijn tenen even te rekken. Zijn ogen focuste zich daarop, maar toen hij toch een weerwoord ging geven op het katertje voor hem, keek hij toch op om hem aan te kunnen kijken. ‘Oh nou, sorry hoor,’ zei hij wat verveeld. Nightclaw sloeg zijn ogen even ter Starclan. Hij moest niet zo lichtgeraakt doen. De defensieve houding van de apprentice was echt overdreven. Nightclaw zou hem echt niet gaan aanvallen of zo. Als hij van een andere clan was geweest, was het een ander verhaal, maar daar was geen sprake van. Ripplepaw stapte achteruit en deed Nightclaw opkijken. ‘Rustig maar,’ zei Nightclaw relaxed, ‘ik ga je echt niet verraden of zo, hoor!’ Zijn stem klonk verveeld, maar niet echt boos of geïrriteerd meer. ‘Ik wilde je alleen maar zeggen dat je niet zo dicht bij de grenslijnen hoort te komen.’ Ja, dat zei Nightclaw allemaal wel zo makkelijk, maar hij herinnerde zich maar al te goed te tijden dat hij zelf van die leeftijd was geweest. Hij was geen gemakkelijke en nu eigenlijk nog steeds niet. Toen Nightclaw nog een apprentice was, glipte hij vaak uit het kamp om de drukte even te ontsnappen, maar vooral om zijn eigen broer te vermijden. Zo ver weg mogelijk ging hij dan en verder dan de grens kon je niet. De herinneringen aan zijn broer waren niet echt prettig voor Nightclaw. Iedereen zag hen altijd als de beste maatjes, maar niets was minder waar. Cloudkit was in Nightclaw’s ogen altijd een arrogante etter geweest die het altijd beter dan hem deed en in Cloudkit’s ogen was hij maar een chagrijnige, saaie bromkop die altijd onaardig tegen iedereen deed. Wel, beide hadden eigenlijk wel wat gelijk gehad, maar voor Nightclaw was het zwaarder geweest. Altijd had hij in Cloud’s schaduw moeten lopen. Gelukkig dat hij nu geen last meer van hem had. Opeens keek Nightclaw weer op toen Ripplepaw nog iets murmelde en wegkeek. Had de kit zijn mentor hem dan niet geleerd dat hij niet zo dicht bij de grenzen te komen? ‘Zeg knul, heeft je mentor je dan niet geleerd om weg van de grenslijnen te blijven?’ Een vragende blik verscheen op zijn gezicht, maar nog steeds niet helemaal geïnteresseerd. Tsja, het was en bleef tenslotte maar een apprentice.