At night we name every star

Het was volledig donker in het territorium, en toch was de rode kattin er in haar eentje op uit gegaan. Sandpaw stond om haar avontuurlijke en soms wat roekeloze karakter bekend, als kitten was ze vaak genoeg in de problemen gekomen. Ze wist nog hoe Coalkit.. eigenlijk Cole nu.. haar mee had genomen naar BloodClan toen de clan door hen was aangevallen. Een aantal manen had ze daar doorgebracht, maar Cole had ervoor gezorgd dat haar niets was overkomen. Maar nu ze weer terug was in de clan had ze hem niet meer gezien. Ergens mistte ze wel, de band die ze met elkaar hadden was speciaal. Echter had ze nooit gesnapt waarom hij de clan verlaten had..
Een bekende gestalte doemde opeens een eindje verderop op. Het was een schaduw, maar Sandpaw kon de grote gestalte al vanaf een afstand herkennen. "Tallpaw!" riep ze vrolijk terwijl ze bovenop hem sprong, haar poten om zijn nek heen sloeg en zachtjes gromde, speels. Ze zag de kater als één van haar beste vrienden en wanneer ze bij haar vrienden was leek ze weinig schaamte te kennen.

Tallpaw was eigenlijk op weg om zijn moeder bij de grens te begroeten toen hij plots zijn naam hoorde en besprongen werd door iemand. Ondanks dat hij toch even geschrokken was, verscheen er al snel een grijns op zijn snoet toen hij Sand's geur opving. "Saand", grauwde hij speels en liet zich omvallen om haar van zich af te krijgen. Hij rolde op zijn rug, zodat zij onder hem lag. Zijn voorpoten staken in de lucht en met zijn achterpoten op de grond, probeerde hij zijn balans te houden. Wat je allemaal wel niet moest doen om iemand van je rug te krijgen. Niet dat hij dit erg vond. Momenten als deze hielpen je enorm met je vechttechnieken en andere trucs.

Ergens vroeg ze zich af wat de kater hier op dit tijdstip nog deed, maar omdat ze hier zelf ook rondliep kon ze hem er niet op aanspreken. Wie weet had hij ook wel zin gehad in een late wandeling. Een luide lach verliet haar mond toen de ander doorhad wie ze was en zich vervolgens om liet vallen. Ze voelde het gewicht van de kater op haar lichaam drukken, maar van plan om zich nu al gewonnen te geven was ze niet. "Rawr!" lachte ze vrolijk terwijl ze probeerde onder hem vandaan te komen, maar toen dat niet meteen werkte aangezien ze hem ook niet los wilde laten, besloot ze om zijn oor te grazen te nemen. Grinnikend plaatste ze haar mond om het puntje van zijn oor, nom nom.

Sandpaw's poten lagen nog steeds om zijn nek, wat hem tegenhield om even snel weg te springen toen ze begon te knabbelen op zijn oor. Met dat ze dat deed, probeerde hij zich los te wringen uit haar grip. "Mmpf", preutelde hij terwijl hij zich probeerde los te trekken. "Straks hangt mijn oor vol onder jouw slijm!" mauwde hij, waarna hij met zijn voorpoten, haar poten probeerde los te wringen.

Sandpaw genoot er echt van, zeker toen ze merkte dat hij zich los probeerde te wringen uit haar poten toen ze op zijn oor begon te knabbelen. "Njom njom," zei ze al sabbelend om er nog een schepje bovenop te doen. Zijn oor was nu al redelijk nat geworden door haar slijm, en toen hij met zijn voorpoten probeerde om die van haar los te wringen liet ze hem gaan en rolde een eindje bij hem vandaan over de grond, hikkend van het lachen zowat.

Hij wrong behoorlijk goed tegen toen Sandpaw hem plots los liet hij wat verder rolde. Hij viel naar voren en belandde op zijn buik. Zijn poten lagen ver uit elkaar, waardoor hij een stuk groter oogde dan dat hij eigenlijk was. Ondertussen was Sandpaw wat verder gerold en was ze aan het gieren van het lachen. Tallpaw legde zijn kop op de grond en schoof zijn oren naar voren om de 'schade' te bekijken. "Ieeuwl," miauwde hij overdreven dramatisch. "Jouw warriorsnaam wordt hoogstwaarschijnlijk Sandslobber, ik weet het zeker!" grapte hij en haalde zijn poot over zijn ene oor. Toen het even stil was, viel hem pas op hoe stil het wel niet kon zijn in de nacht. Het was alsof iedereen even stopte met ademen en afwachtte tot er iets zou gebeuren. "Starclan heeft dit allemaal gezien en gaat je deze nacht een nacht-slijm-merrie geven." Wauw, wat was Tallpaw toch goed met zijn woordkeuzes.

Gierend van het lachen rolde ze een eindje weg over de grond. Op haar zij bleef ze liggen, haar kop in de richting van Tallpaw zodat ze grinnikend toe kon zien hoe hij zijn oren naar voren schoof, om vervolgens dramatisch commentaar te geven op haar koninklijke slijm. "Sandslobber! Het heeft wel wat, hé?" zei ze grinnikend terwijl ze overeind kwam, een likje over haar poot gaf en deze vluchtig over haar eigen kop heen haalde. Lichtelijk ijdel was ze wel ja, al konden er ook nog andere oorzaken zijn voor dit gedrag..
Het was eventjes stil, 's nachts was het veel stiller dan overdag. "Dan kom ik wel weer bij jou uithui-.. uitslijmen als ik wakker ben!" zei ze met een grote grijns terwijl ze weer naar hem toe wandelde. "Wees maar blij, je hebt niet elke dag slijm van een royal aan je oren." Vervolgens begon ze weer te lachen, waarbij ze houvast zocht tegen de grote kater heen, omdat ze anders waarschijnlijk weer om zou vallen.

Hij grijnsde even toen ze zei dat Sandslobber wel wat had. "Natuurlijk, ik heb het uitgevonden." zei hij met een kleine knipoog. Sandpaw trok zich ondertussen recht en gaf een korte lik over haar eigen poot om vervolgens haar vacht wat te fatsoeneren. Tallpaw trok even met zijn oren en legde zich iets gemakkelijker neer. "Dan kom ik wel weer bij jou uithui-.. uitslijmen als ik wakker ben!" Hij lachte even bij haar antwoord. "Ik zal er op letten dat ik dan mee ga op een vroege patrouille." mauwde hij en haalde even zijn mondhoek op in een grijns. De rosse poes wandelde ondertussen zijn richting terug uit, waardoor Tallpaw zich automatisch schrap zette. Je wist maar nooit. "Wees maar blij, je hebt niet elke dag slijm van een royal aan je oren. "Pffh." greens hij en draaide zijn kopje naar haar om toen ze weer begon te lachen en tegen hem aanleunde om niet terug op de grond te belanden. Hij keek net niet scheel, omdat ze zo dicht bij hem zat. Even trok hij met zijn snorharen en keek vervolgens even naar de sterrenhemel. "Weetje, ooit worden wij legendes en vertellen ze verhalen over ons." mauwde hij. "Het gevreesde en machtige duo: de slijmbal en handsome Tall."

Sandpaw rolde dramatisch met haar ogen toen hij haar een knipoog gaf, nadat hij de woorden had uitgesproken dat hij de naam immers had uitgevonden. Toch kwam de zandkleurige kattin met een goed idee, ze ging wel uitslijmen bij hem nadat ze haar nacht-slijm-merrie van StarClan had gekregen. "I will always fiiiiind youuu!" zei ze op een plagerig toontje terwijl ze weer overeind was gekomen en naar hem toe was gelopen, opnieuw in een lachbui uitbarstend toen ze over haar royal-slijm begon. De jonge kattin vond de kracht weer om op haar eigen poten te staan en liet zich naast hem op de grond zakken, haar vacht lichtelijk tegen die van hem aan omdat ze zo dichtbij was gaan zitten.
Sandpaw keek naar de sterrenhemel, net zoals Tallpaw dat deed op dat moment. "Ik ben benieuwd wat voor geweldige daden wij dan in ons leven gaan verrichten, dat we legendes worden," zei ze met een kleine grijns terwijl ze vanuit haar ooghoek naar de grotere kater keek, lichtjes uitdagend nog altijd. "Brombeer." De bijnaam kwam er totaal random uit, maar aangezien hij er ook eentje voor haar had bedacht moest hij het nu ook ontgelden. "Omdat je soms een beetje knorrig kan zijn," lichtte ze de bijnaam toe.

Tallpaw had zijn blik op de sterren gericht. Sandpaw was ondertussen gestopt met uitbundig lachen en had zich naast hem neergelegd, dat wist hij omdat ze nu naast hem lag. "Ik ben benieuwd wat voor geweldige daden wij dan in ons leven gaan verrichten, dat we legendes worden," Mh, Tallpaw dacht even na over wat haar vriendin net gezegd had. "We gaan nieuwe territoria ontdekken en we gaan nieuwe clans ontdekken en we gaan natuurlijk de wereld veranderen en nog zoveel meer... Met twee." zei hij met een knikje. Hij draaide zijn kopje om toen ze hem een nieuwe bijnaam gaf. "Hehe," grijnsde hij en liet zijn blik terug naar de sterren gaan. "Slijmbal en Brombeer, de befaamde krijgers van Thunderclan." Tallpaw zwiepte even met het puntje van zijn staart, waarna hij deze naast zich neer wou leggen. Sandpaw lag echter in de weg, waardoor zij zijn staart op zich kreeg. Oeps.

Haar ogen werden automatisch een beetje groter toen ze de woorden van de kater hoorde. Het klonk allemaal zo aanlokkelijk, zo geweldig om mee te maken. Nieuwe territoria ontdekken, nieuwe clans vinden, de wereld veranderen en nog veel meer als ze Tallpaw mocht geloven. De nieuwe bijnaam leek hij wel oké te vinden. Met een tevreden grijns keek ze weer naar de sterrenhemel. "Het terrorduo van het woud," vulde ze hem nog aan. Plots voelde ze hoe zijn staart tegen haar rode vacht aankwam. Met een scheef oog keek ze naar de grote kater. "Niet eerlijk, mijn staart is veel kleiner," mauwde ze terwijl ze hem aankeek met haar gelige kijkers.

Onderwerp: Re: At night we name every star