I have blossoms

Branchpaw kwam terug van de Herb Patrol. Ze hadden alles gevonden en hij was ondertussen nog wat gaan jagen. Na het jagen was hij terug gekomen en daarna weer terug naar het territorium. Hij glipte zo ongeveer drie keer naar binnen en naar buiten. De grote kater was goed aan het genezen, volgende week zou hij vast en zeker weer met Winterbird mogen trainen. Hij kwam dit keer niet binnen met een prooi, maar met bloemen. Hij had in Riverclan territorium moeten glippen om ze te plukken. De rest van het gebied was te verdord voor mooie bloemen. Er zaten rode, gele en blauwe tussen, maar ook een paar witte. Natuurlijk ook veel groen. Met zijn diepgroene kijkers zocht hij naar een bepaald persoon. Daar in een hoekje bij de varens zat ze. Branchpaw maakte zich groot, haalde diep adem en stapte op haar af. Hij stond voor haar nog maar eens beseffend dat ze eigenlijk heel klein was. "Hblmsooffvruujuuu." Hij glunderde en wiebelde met zijn oren.

+ Redpaw first

De herb patrouille was al een tijdje gedaan, en eigenlijk was Redpaw wel blij dat ze nu weer op haar gemak was, zonder de katten die ze slechts oppervlakkig kende om haar heen. Ze was liever bij haar familie, bij haar vrienden, hoewel dat op het moment een beetje gevoelig was. Ze wist nog steeds niet hoe het precies zat tussen Branchpaw en Hazelfray en ze durfde er zeker ook niet naar te vragen, maar haar onzekere hoofd verzon allerlei scenario's die niet echt gunstig voor haar waren - van Branchpaw die hen allebei aan het lijntje hield, tot Hazelfray die eigenlijk altijd al een vieze bloodclanner was geweest en hem probeerde mee te lokken om ook Bloodclan te joinen. Ze schrok op toen hij plotseling voor haar stond, bloemen in zijn tweekleurige snuit. Het witte plekje dat hem zo uniek, zo knap maakte. Zijn groen gespikkelde ogen die haar aankeken. Ze keek op naar hem met haar gouden ogen, geschokt. Wat.. Was dit voor haar? Moest ze het aannemen? De kleine poes ging rechtstaan maar kwam nog steeds maar tot aan zijn grote witte borstkas. Ze richtte haar snuitje omhoog, onzekerheid in haar oogjes. Ze durfde ze niet aan te nemen, dan kwam ze weer zo dicht bij hem - wat als hij weer flauwviel? Wat als Hazelfray weer woedend werd en haar aan de kant duwde?

Ooh, hij moest niezen. Branchpaw knipperde met zijn ogen en schokte. Ow sheez, dit kwam niet goed! Zijn nies was echt erg, echt heel erg. "Snziiieeee" Hij schudde met zijn kop en de bloemblaadjes vlogen overal heen. Toen de kater uit geniest was waren de steeltjes leeg en Redpaw vol. Branchpaw liet de steeltjes vallen hij liet zijn oren zakken. "Sorry." Hij had het nu wel verpest. Hij wiebelde ongemakkelijk met zijn klein staartje.

Oh nee. Ze zag het al aankomen, en voorzichtig stapte ze achteruit - maar zonder succes. Branchpaw niesde en Redpaw kwam vol bloemblaadjes te zitten. Anderen hadden het misschien vreselijk gevonden, maar op de één of andere manier.. Vond ze het wel grappig. De kleine poes lachte, misschien niet zo luid, maar ze lachte - en het was geen glimlach, nee, het was een echte giechel. Dat was zo typisch Branchpaw! Goede intenties en dan verpestte hij het helemaal. Misschien was dat ook hoe het was met Hazelfray. Misschien moest ze niet zo aan hem twijfelen. De kleine poes schudde haar hoofdje eens ze wat was gekalmeerd en duwde haar snuitje in zijn lange witte borstvacht. Zachtjes, natuurlijk, want hij was misschien nog niet terug op volle sterkte en ze wou hem geen pijn doen. "G-geeft niet.", antwoordde ze, nog steeds een geamuseerde ondertoon in haar stem.

Branchpaw begon weer helemaal te glunderen. Ze lachte! "G-geeft niet," mompelde ze in zijn vacht. Een ronkend geluid kwam vanuit zijn borstkas. Het klonk nog niet helemaal gladjes, maar toch beter dan die ene keer. Hij schuurde met zijn roze tong over haar kopje. "Ik wil wat zeggen," miauwde hij serieus. Hij stopte met snorren. "Ik weet niet wat er is gebeur toen... nu ja toen ik flauwviel, maar er is iets tussen jullie drie hé?" Hij keek naar de overkant. Daar stond Hazelfray en aan de den was Snowdance aan het eten. Hij keek weer terug. Zijn gespikkelde ogen serieus. "Ik meen nog steeds wat ik daarvoor zei. Jouw zus ken ik niet zo goed en Hazelfray is gewoon mijn beste matti." Hij grijnsde met opgetrokken mondhoek. "Maar jij zult altijd op de eerst plaats komen, dat had ik je toch beloofd zoveel maanden geleden?" Hij legde zijn hoofd op haar hoofd.

De kleine poes zette een stapje achteruit en keek hem aan, haar rosse vacht nog steeds vol bloemblaadjes. Ze luisterde naar wat hij zei en sloot haar gouden ogen toen hij zijn hoofd op de hare legde. Ze had niet aan hem moeten twijfelen. Het was alsof ze haar eigen onzekerheden op hem afspeelde en vergrootte, terwijl hij dat helemaal niet verdiende. Ze kende Branchpaw toch? Waarom ging ze dan van zoveel slechte dingen uit? Omdat ze niet kon geloven dat hij echt van haar hield. ze had het nog steeds niet teruggezegd.. Maar eigenlijk moest ze dat wel. Ze kon dit niet langer voor haarzelf houden, kon hem niet zo laten wachten. "I-Ik... Ik hou ook van jou.", mompelde Redpaw, haar ogen nog steeds gesloten en zijn kopje nog steeds op de hare.

Hij had lang en veel kunnen nadenken over hun relatie. De coole grote kater trilde nu een beetje. Zijn liefde voor haar was al ontstaan op de aller eerste dag, maar hij had dat pas ontdekt toen ze samen opgesloten zaten. Toen hij zo bang was geweest haar te verliezen. Het was een stom accident en hij had nu warrior kunnen zijn. Redpaw was ook al goed volwassen dus vond hij wel dat hij het mocht vragen. Ze was zo snoezig met die bloemblaadjes in haar haar. "Red..." Hij ademde diep in en uit. "Als we... als we over een paar moons warrior worden... w-wil je dan mijn partner worden?" Zo dat was er uit.

Ze slikte even bij zijn vraag, opnieuw opkijkend - hem recht in zijn prachtige groen gespikkelde ogen aankijkend. Het was een grote stap, en ze was er zeker van dat ze wel binnenkort warrior zouden worden; misschien wel tegelijk. Dat zou fijn zijn, dan konden ze samen hun vigil uitzitten.. Ze beeldde het zich al in, hun vachten tegen elkaar en hun snuiten gesloten terwijl ze samen opkeken naar het ochtendlicht, geen geluid makend want ze mochten niet spreken - en hij zou haar behoeden voor de kou en voor enig gevaar, en ze zou hem steun bieden in de lange nacht. Misschien was ze er wel klaar voor. En daarbij, ze kon het zich met niemand anders inbeelden dan met Branchpaw - ze kon zich niet inbeelden van iemand anders kittens te krijgen of naast iemand anders te gaan liggen na een lange dag. "Ja, natuurlijk.", antwoordde Redpaw uiteindelijk, na een stilte die ze misschien te lang had laten duren. Haar stem was zacht, maar niet aarzelend - dit was wat ze wou, ze was er zeker van. En iedereen die de poes kende, wist dat ze niet vaak zeker was van iets.

De poes liet een lange stilte wachten, maar Branchpaw twijfelde niet meer. Hoe ze zo tegen zijn buikvacht zat en zijn witte haren in ademde. "Ja, natuurlijk." Zijn hard begon als een razende te bonzen. Spijtig dat hij nu geen bloemetjes had. Branchpaw begon te lachen en ging op zijn achterpoten staan. Hij liet zich achterover vallen en rolde dan om. Zijn lach was niet ziekelijk of raar, maar gewoon een lach van vreugde. Hij sprong met een heel stoflawaai recht en huppelde door het kamp. Bijna wou hij JOEPIE roepen, maar dat zou echt heel raar zijn. Dat hij huppelde was nu trouwens al heel raar.

Redpaw lachte om zijn rare reactie, al geneerde ze zich ook een beetje omdat iedereen hen aankeek. Ze trippelde op hem af, een glimlach om haar snuitje al zeiden haar ogen ook: 'doe normaal.' Ze probeerde hem te kalmeren door haar staart op zijn schouder te leggen. "Kalm aan!", maande de poes Branchpaw aan, een geamuseerde ondertoon in haar stem. Oh, die reactie was echt zo typisch Branchpaw - en ze vond het ook een veel betere reactie dan flauw te vallen.

Branchpaw stopte met huppelen en keek met een brede glimlach naar Redpaw. Hij zette zijn grote poot op haar borstkas en gaf net zoals hij bij Sandpaw had gedaan een duw. De broze poes zou gegarandeerd omvallen dus sprong hij bovenop haar om haar oor te pakken te krijgen. Zo een stoeipartij was veel te lang geleden.

Redpaw piepte verrast toen Branchpaw haar plotseling omver duwde maar lachte wel daarna, ondanks het feit dat ze wat last had van haar schouder toen ze op de grond neerkwam. Dat kwam door Hazelfray, natuurlijk - Branchpaw was altijd veel voorzichtiger. Hij probeerde haar oor te pakken te krijgen en de kleine rosse poes probeerde onder hem uit te rollen, haar pootjes duwend op zijn witte buikvacht terwijl ze lachend zijn snuitje opzij duwde.

Hij was altijd extra voorzichtig bij haar. Branchpaw deed alsof hij zo hard werd neergeduwd dat hij twee meter ver vloog. Niet dat dat lukte, hij kwam een centimeter verder. Hij hapte in zijn eigen buikvacht, giechelde en rolde zich om. Nu lag hij in de kattenhouding. Poten onder zich gevouwen. Hij haalde er een poot uit en tikte tegen het oor van Redpaw. "Rauwr." Met die grom stortte hij zich weer op de rode apprentice. Hij wou absoluut haar oor.

De grote kater deed alsof hij ver weg geduwd werd door haar duw, al was het zeer duidelijk nagedaan. dat maakte niet uit, Redpaw vond het geweldig dat hij zelfs deed alsof. Ze lachte en sprong recht, haar staart uitdagend heen en weer slingerend en door haar voorpootjes gebogen, in een houding die klaarstond om te springen. Branchpaw gromde en sprong weer op haar, maar de kleine rosse poes sprong zo snel mogelijk opzij en lanceerde zichzelf op hem, in de hoop haar pootjes om hem heen te kunnen klampen en zo op zijn rug te gaan zitten.

Zijn mond streek langs haar oor, maar ze was al weg. Damnit. Het was een onderkruipsel dat nu op zijn rug zat. Branchpaw bolde zijn rug. Hielp niet. Oké. Hij bleef eventjes staan en keek vooruit. Nu! Als een gek begon hij wilde sprongen te maken. Hij schopte met zijn achterpoten. Toen hij klein was had een elder hem eens verteld dat Twolegs op grote dingen zitten die ook zo doen. Die grote dingen waren te vinden voorbij Windclan gebied.

De kater bolde zijn rug, maar Redpaw had zich goed aan hem vastgeklemd en bleef mooi zitten. Toen begon hij wilde sprongen te maken. De kleine poes piepte geschrokken en duwde zich nog dichter tegen hem aan, haar snuitje in zijn nekvacht duwend terwijl ze bleef gillen. Aaaaah!! Straks viel ze nog! De adrenaline zorgde ervoor dat ze zich goed stevig aan hem vast hield, haar poten bijna verkrampt en een verstikkende houding rond zijn lichaam.

Lang kon hij het niet volhouden. De kater kreeg niet genoeg lucht om die inspanning vol te houden. Hij liet zich opzij hangen en schudde. Red ga er af! Hij duwde haar met zijn poot op de grond en ging dan over haar staan. Zijn donkerroze neusje raakte bijna haar lichtroze. Ze was zo mooi van dit perspectief.

Branchpaw gooide het dan maar over een andere boeg - redelijk letterlijk. De grote kater duwde haar met zijn poot op de grond en ging toen boven haar staan. De rosse kattin giechelde zachtjes, haar gouden ogen blonken vrolijk. Dit was best een intieme positie, zeker ze midden in het kamp - en met een geamuseerde blik in haar oogjes duwde ze lachend zijn snuitje wat opzij.

Haar lach was lekker aanstekelijk. Branchpaw deed mee en elke keer als hij lachte dan twinkelde zijn ogen. Zijn snuit werd weggeduwd. De grote gespierde kater rolde mee. Ze lagen midden in het kamp op hun rug. Hij lachte nog wat na. Dit was zo heerlijk. Hij bracht zijn poot naar hem toe en likte eraan. Tijd om te wassen.

Branchpaw rolde van haar af en ging op zijn rug liggen, nog steeds wat lachend. Terwijl hij zijn poot begon te wassen draaide Redpaw zich, zodat ze op haar buik lag, en ze legde haar kop op haar poten om naar hem te kijken terwijl hij dat deed. Ze begreep nog altijd niet hoe ze zo veel geluk had gehad - waarom hij haar zo leuk leek te vinden. Ze begreep het niet, maar ze ging er niet om klagen.