We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Reden nummer één nadeel van de Clan; de wind. Het was niet dat de kater het nu pas op had gemerkt. Want tja, je kon wel makkelijk raden aan de naam alleen al dat de Clan geen beter territorium kon vinden dan een kale zonder bomen. Vandaar dat het steeds moeilijker werd om te jagen. De wind werd steeds sterker en het draaide alle kanten op. Vandaar dat Runningtime al zonet bijna het meer ingeduwd werd. Een zucht ontsnapte uit zijn lippen terwijl hij zichzelf dwong te gaan zitten. Even rusten. Hij had zonet meer dan een uur rondgerend en geprobeerd iets te vangen, echter zou hij maar met lege poten terug het kamp ingaan. Alweer. De WindClanner bekeek zijn reflectie in het water. Nutteloos. Het enige woord wat hem kon beschrijven.
De wind blies hard. Het waaide door elke struik en ook door de haren van de prooidieren. Hoe raar het ook klonk de konijnen lieten zich meer zien. Ze roken sneller hun jagers en door het constante geritsel van de struiken konden ze niet gehoord worden. Alleen gold dat ook voor de jager. Hoe luid de witte kater ook stampte, de prooi zou hem niet horen. Dorstig had er zich een konijn zich begeven bij een gevaarlijke plek. Een plek waar geen vluchtweg was. Hij zat praktisch naast het konijn. In elkaar gedoken deed hij alsof hij een witte struik was. Het zou ook nog kloppen door de bruine strepen die als takken konden worden gezien. Cootsnarl ademde zachtjes in en stak zijn kont in de lucht. Hij strekte zijn gestreepte voorpoten. Het konijn draaide traag zijn oortje. Hij hoorde maar net het hartje luider kloppen. Ze wist het. Hij brak haar nek en mompelde een bedankje. Hopelijk zouden haar kindertjes op zoek gaan. Die waren makkelijker te vangen. De warrior hief zijn lichaam. Zijn blauwe ogen stelde scherp op een zwarte vlek. Een vlek genaamd Runningtime.
Eerst merkte hij de andere kater niet op. Pas nadat hij een paar stapjes naar voren liep vingen zijn blauwe ogen de gedaante van een gestreepte kater op. Cootsnarl, als hij het goed had. Ook een Clangenoot. Al wist Running nog niet wat zijn reactie op de verdwijning was. En ergens hoopte hij ook nog dat hij uitgescholden werd, en toch ergens zei een stem van niet. Als er meer katten zo aardig en vriendelijk tegen hem deden alsof er niks gebeurd was, zou zijn schuldgevoel steeds meer opzwellen. En dat was een akelig gevoel voor de zwarte kater zelf. Weer deed hij een paar stapjes naar voren en de kater merkte op dat hij iets gevangen had. Een konijn. Een grote vangst als je het vergelijk met de prooistapel. En dat liet de WindClanner zich meer nutteloos voelen. Toch, hij zou niets verraden. Dus liep hij wat dichter naar de andere kater toe en schraapte zachtjes zijn keel. "Hoi, Coot." Zei hij nogal langzaam. Waardoor je dus kon merken dat hij aan het twijfelen was.
Hij keek met lelijk dichtgeknepen ogen naar Runningtime. De verrader die nu plots terug was gekomen. Als hij Cootstar was geweest. De kater schudde zijn kop, net op het moment dat zijn naam werd begroet. Hij hield zijn oren rechtop, maar keek gemeen naar de zwarte kater. "Ben je Windclan al zo verleerd dat je de namen niet eens meer weet," siste hij. Runningpaw was vroeger zijn beste maat geweest. Hij kon goed babbelen en ze trainde vaak samen. Nu leek hij zelfs te twijfelen aan zijn naam. "Wie ben je nu eigenlijk, Runningtime of had je een vieze Rogue naam." Zijn beste vriend had hem in de steek gelaten en dat deed nog steeds pijn.
Echter leek de andere kater niet in de stemming om een gesprek met Running te beginnen. "Ben je Windclan al zo verleerd dat je de namen niet eens meer weet," SIste hij. Waardoor de zwarte kater voor even zijn oren naar achteren deed. Jep. En dit was zijn beste vriend geweest. Ooit. "Wie ben je nu eigenlijk, Runningtime of had je een vieze Rogue naam." Schuldgevoel welde in hem op en Runningtime zette een stap naar achteren. "Coot, luister", begon hij. Zijn blik vermijdend. "Het was niet mijn schuld, oké? Ik weet dat het soms wel zo kon zijn, dat ik niet oplet. Of dat ik gewoon eventjes weg wil. Maar ik zou nooit vrijwillig uit de Clan stappen." Hij dreigde over zijn woorden te struikelen en dat was het laatste wat hij zou willen op dit moment. Eerst zorgen om de witte tabby te kalmeren, misschien dat hij hem dan zou kunnen begrijpen.
Runningtime was zijn beste vriend geweest en hij had hem alleen gelaten. Terwijl de zwarte kat goed genoeg wist dat hij niks was tegen Mousecoat en Cloverpath, de meisjes van het groepje. Ze waren echte b*tchen en bleven alleen maar omdat Running een knappe kater was geweest en Coot zijn beste vriend. Nu had hij ruzie en echt waar die twee konden je het leven zuur maken. Cootsnarl zette zijn nekharen overeind. "Jouw keuze niet, laat me niet lachen. Wie is er vrijwillig weg gegaan? Wie heeft zijn beste vriend achtergelaten bij je-weet-wel-wie." Een verrader was het en hij zou geen tweede kans krijgen. Toch niet nu.
De wolk dat boven hun zweefde begon alsmaar donkerder te worden. Wat Running wel kon begrijpen. Ze hadden geen gesprek gehouden sinds hun ruzie. En dat was manen geleden. "Jouw keuze niet, laat me niet lachen. Wie is er vrijwillig weg gegaan? Wie heeft zijn beste vriend achtergelaten bij je-weet-wel-wie." Hij spitste zijn oren. Dacht hij serieus dat de zwarte kater zó was dat hij zelf uit de Clan wou lopen? Toch, dat was niet het belangrijkste wat door zijn kop schoot. Vooral de laatste woorden lieten zijn frustratie wat vonken. Right. Mousecoat en Cloverpath. "Ugh, laat me er niet aan terugdenken, alsjeblieft." Zei hij in zijn oude, arrogante toon. Oi, hij had de oude Runningpaw wat terug laten komen. En als hij niet voorzichtig was kon het weer bergafwaarts gaan.
Hij snoof hard. De kater was irritant en hij voelde ook alleen maar irritatie. "Hmmm graag gedaan hoor." Hij deed een stap naar voren. Niet om te dreigen ofzo, maar hij tolereerde het gewoon niet dat Runningtime slecht over ze sprak. Hij had niet meegemaakt wat hij nu meemaakte. "Weet je wel dat ze me nu pesten. Ze maken mijn leven zuur en allemaal door jouw. Ze zagen me de oren van de kop over Willowfeather." Ja hij had hem bij de balls. "Weet je, dat wou ik niet zeggen toen ik je vriend was. Ik en Willow waren een koppel, ze vertelde me dat ze jouw echt heel irritant vond en toen maakte we kittens." Hij greens geniepig. "En toen... toen kwam jij, jij bezorgde haar veel te veel stress met jouw bezorgdheid en vragen. Toen stierf ze door jóuw. En MIJN kittens door JOUW." Het was een leugen, maar wel een goeie en hij deed alsof hij echt gepakt was door dat gebeuren. Hij liet een boze traan over zijn gezicht rollen en veegde die 'stoer' weer weg. "Ik haat je! Bijna harder dan ik van Willow heb gehouden!" Het ging pijn doen in Runnings hartje. Heel veel pijn.
Alright, de kater was zijn geduld aan het testen. En hij deed goed werk daarmee. "Weet je wel dat ze me nu pesten. Ze maken mijn leven zuur en allemaal door jouw. Ze zagen me de oren van de kop over Willowfeather." Meteen ging zijn vacht overeind bij het horen van haar naam. "Weet je, dat wou ik niet zeggen toen ik je vriend was. Ik en Willow waren een koppel, ze vertelde me dat ze jouw echt heel irritant vond en toen maakte we kittens." Hij klemde zijn kaken op elkaar. "Leugens." Spuugde hij uit. "En toen... toen kwam jij, jij bezorgde haar veel te veel stress met jouw bezorgdheid en vragen. Toen stierf ze door jóuw. En MIJN kittens door JOUW." Runningtime deed een dreigende stap naar voren. "Kant en klare leugens, Coot." Siste hij. "Ik haat je! Bijna harder dan ik van Willow heb gehouden!" Een grauw ontsnapte uit zijn bek. "Hoeveel heb je je best gedaan dat geloofwaardig te laten klinken? Alsjeblieft zeg, de kattin haatte jou meer dan jij mij haat. En hoe kan jij nou, StarClanverdomme, haar naam erbij halen. Harteloze hond."
Hij schudde mistroostig zijn hoofd. Wat een miserabel jonkie. "Heeft ze het komen fluisteren toen ze stierf, dat ze mij meer haatte? Trouwens jij was mijn vriend toen, ze zou jouw nooit willen kwetsen hebben." Hij zette een stap achteruit. Het gesprek moest hier stoppen. Hij haalde zijn schouders op. "Ik vertel je de waarheid, het is aan jouw om het te geloven of om er niets mee te doen." Hij draaide zich om en sjokte weg. Harteloze hond pfff, dan was Running een overgevoelige kikker.
Onderwerp: Danger 
za 26 nov 2016 - 22:55
