Quite alright

Ah, weer een heerlijke morgen dat hij niets kon doen. Zijn mentor had kennelijk iets met zijn poot uitgevoerd, waardoor hij amper kon lopen. Jackdaw had niet de moeite genomen om hem beterschap te wensen; de kater wist heus wel dat Tornado er niets aan kon doen, maar alsnog vond hij het schijtvervelend dat hij nu vast zat in het kamp. Het enige wat hij zo'n beetje kon doen, wat toegestaan was, was het vervangen van nesten en dat soort vieze onzin. Het mocht duidelijk dat de kater daar nu weer weinig trek in had, dus dan zou hij maar hopen op een taak. Tja, of herrie schoppen. Zolang hij maar niet zo verveeld als nu was, lui zittend aan de zijkant van het kamp. Godzijdank rook hij plots een half vreemde geur, waarna hij een de grijze gestalte zag waar dit vandaan kwam. Het duurde even voordat hij zich besefte dat dit die nieuwe rogue moest zijn, zijn broertje zijn scharrel. Jackdaw kreeg een grijns van oor tot oor op zijn gelaat en sprong meteen op, vast verzekerd om die kans niet te laten gaan, dus stapte hij geamuseerd op de poes af. "Goedemorgen," hij gaf zijn borst een paar ferme likken en sloeg zijn staart zorgeloos over zijn poten. "heb je al een beetje je draai gevonden hier?"Jackdaw keek haar geamuseerd maar vriendelijk aan, benieuwd wat voor vlees hij in de kuip had. Ze zag er onschuldig uit, maar uiterlijk kon bedrieglijk zijn.

Hm, dit was toch wel een bijzonder geval zeg. De jonge poes had vrolijke lichtjes in haar ogen branden en begroette hem maar al te vriendelijk. Oh god, dacht Jackdaw bij zichzelf, die ging het hier niet lang volhouden. Jackdaw wist dat het hier hard was, hell, hij was hier geboren. Maar hij zou de beste member worden, hij zou zijn vaders plek op een dag innemen. Het moorden dat daar bij kwam kijken? Well, hij was er zeker van dat dat hem ook wel moest lukken. Niemand maakte er hier een big deal van, dus zou hij dat ook niet doen. Deze jonge poes echter... Toch zeiden haar woorden iets heel anders. "Jep" de poes giechelde zachtjes, Jackdaw trok één wenkbrauw naar haar op. "Ik moet nog wennen aan het feit dat ik niet meer alleen slaap, maar dat lukt wel." de glimlach op haar lippen werd enkel breder."Ik ben Shallow trouwens." Jackdaw grinnikte, als een soort mannelijkere variant van giechelen. De coole variant. "Well, welkom iniedergeval. Ik ben Jackdaw, Chawl's broer... Ik hoorde dat je hem al had ontmoet?" hij keek haar veelzeggend aan. Huehuehue.

Hij liet zijn ogen eens over de jongere poes gaan. Ze was mooi, met haar twee verschillende gekleurde ogen, dat moest hij haar geven. Enkel bij zijn broer had hij deze ook gezien, enkel dan in een andere kleur combinatie. Hijzelf zat vast aan zijn vaal groene ogen, die zo gelijkend waren aan z'n pa. Eh. "Ja, dankzij hem zit ik hier." Hij knikte, nog steeds een grijns op zijn gelaat. "Hm-hm, dat had hij me verteld, hij leek je zeer te mogen." oké, misschien viel het wel mee hoe erg, maar alsnog. Hij wilde best wel eens zijn broer een beetje op de kast jagen zo, dat was wat broers deden niet? "Dusss...je kan het wel goed met hem vinden hé?" zijn ogen glommen veelzeggend. "Speelt er iets tussen jullie?"

Shallow ontmoette zijn blik. "Ja. Anders waren we geen vrienden geweest." grinikte de poes vriendleijk, maar met een soort 'ja duh' toon in haar stem. Oh great het kwartje was nog niet gevallen. Jackdaw was echter nog niet van plan het op te geven, totdat hij een duidelijk antwoord had. Dus ging hij nog even door, en kreeg een onbegrijpelijke blik als antwoord. Plots leek de poes het te begrijpen en ze begon te lachen, eindelijk."Nee, suffie." Hé, dat was nou jammer. Hij had best wel zijn broetje willen plagen met z'n vriendinnetje. "Hoezo vraag je het eigenlijk? Ben je ook al geïnteresseerd in sappige roddels?" nu was het zijn beurt om te gniffelen en geamuseerd keek hij de poes aan. "Oh meid, ik leef op sappige roddels." geinde hij vriendelijk. Jackdaw besloot dat hij haar wel mocht, al was ze wat naïef en voor zijn mening veels te vriendelijk om in de Elite thuis te horen. "Waarom heb je besloten hier eigenlijk heen te komen? Ik bedoel, de Elite staat nu niet bekend als een gezellig groepje."

Wat verveeld gaapte hij, waarna hij door zijn poten zakte en relaxt ging liggen. Hij had toch vrij weinig te doen, who cares? "Trouwens, heb jij al een mentor?" hij richtte zijn aandacht weer op de grijze poes. Eh? Mentor? Oh ja, dat was waar ook. Jackdaw wees met zijn staart naar de schuur waar zijn mentor lag te creperen. "Soort van, Tornado is mijn 'mentor'. Maar hij was dom genoeg om zijn poot te knakken, dus hij ligt nu zielig te zijn in die den en kan me niets leren." hij zuchtte dramatisch en rolde zich verveeld op zijn rug. "Nu zit ik vast in dit verdomde kamp tot m'n pa een nieuwe mentor aanwijst," hij greens schaapachtig naar de poes, naar haar opkijkend nu hij zo op de grond lag. "tot die tijd moet ik me bezig houden met sappige roddels verzamelen en mooie, grijze poesjes lastig vallen." Als zijn broer niets probeerde, kon hij het hem toch niet kwalijk nemen als hij het wel deed? Komop, er moest op z'n minst toch één man in het nest zijn.

Bij zijn woorden giechelde de poes, iets wat ze kennelijk vrij vaak deed. Jackdaw vond het ergens wel grappig, het klonk iniedergeval schattig. Bovendien was het best zeldzaam hier in de Elite. De meeste katten konden enkel duivels en/of hysterisch lachen, wat hem dan nu niet weer heel fijn in de oren klonk. Toch moest je het niet verkeerd opvatten, Jackdaw hield van deze plaats; hij hoorde er thuis. Tussen deze katten zou hij ooit uitrijzen als een leider, dat wist hij zeker. "Is dat wat je altijd doet? Dat zou veel uitleggen." Miauwde de poes plagend. Jackdaw grinnikte opnieuw en keek haar schaapachtig aan. "Soms, maar enkel bij uitzonderlijke grijze poesjes." Plaagte hij terug. "Ik zou zeggen; veel geluk. Ik help zelfs mee. Hey, is dat een grijze poes achter je?" zijn eerste reactie was om zich op zijn zij te rollen en te kijken naar wie er naast hem stond, toen hij daar enkel leegte zag trok hij met zijn oren naar achteren en rolde weer over naar Shallow. Inmiddels was te zeggen dat zijn zwarte vacht grijs was geworden van het stof. Heh, straks moest hij nog met zichzelf gaan flirten. That backfired quickly. "Grappig hoor," sprak hij droogjes, maar met een geamuseerde grijns op zijn gelaat. "hey, we zouden eens moeten gaan jagen ofzo, samen."

Al reactie rolde Shallow al even plagerig met haar verschillend gekleurde ogen. "Ik hoop het niet."Giechelde ze, iets waarvan Jackdaw had ondervonden dat ze het wel vaker deed. Net zoals hij altijd een of andere vieze grijns op zijn gelaat had geplakt, giechelde Shallow als een klein meisje. Awhh. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" Vroeg hij een beetje out of the blue, waarna hij zijn nachtzwarte schouders ophaalde. "Like, maken je ouders zich niet onwijze zorgen?" Hoewel hij gemengde gevoelens had tegenover zijn ouder, vooral zijn pa, hield Jackdaw wel erg veel van hen. Had Shallow dat niet?

Haar rechteroor trilde een beetje en Jackdaw voelde aan dat hij aan een gevoelige snaar had getrokken. Oeps? "Duidelijk niet" haar stem had zijn vrolijkheid verloren en de zwarte kater had meteen spijt van zijn woorden. "Anders hadden ze mij niet achtergelaten." De poes haalde haar schouders op alsof het haar niets deed, maar er leek meer achter te zitten. Even wiebelde hij met zijn oren. Oh shit, moest hij haar nu gaan troosten? Hoe ging dat? Alarm, dat was hem nooit geleerd. "Aye, kop op Shall," hij tikte met zijn staart even haar schouders aan. "als zij niet inzagen wat voor prachtige poes jij was, dan waren ze vast blind of hadden ze geen smaak. Beter dat je dan niets met hen te maken hebt, hm?" hij keek haar aanmoedigend aan en zuchtte toen zelf dramatisch. "Beter dan een pa die meer om z'n clan geeft dan om z'n kits," bracht hij grinnikend uit. Het deed ergens pijn, maar dat zou Jackdaw niet laten zien. Bovendien moest hij zich enkel nog bewijzen, dan zou zijn vader hem vast wél echter vaderliefde laten voelen.