Bloodbath {open}

Na adem snakkend zat hij bovenop het hek. De wereld draaide om hem heen terwijl hij probeerde lucht binnen te krijgen. Zijn tong hing uit zijn mond en zijn borstkas zwoegde heen en weer. Hij had zichzelf bovenop een dun hekje geperst en overeind blijven was lastig. Toch bleef hij zitten waar hij was want onder hem zat een wilde hond te blaffen. Geen gigantische maar wel heel agressief. Draco kreeg eindelijk de lucht binnen die hij nodig had en de wereld stopte met schommelen. Zijn blik verscherpte en nu kon hij goed de situatie inschatten. Net was hij in een wilde vlucht uitgebroken maar nu kon hij zijn dat hij een kans had. "That's what you get for chasing me."
De witte tom storte zich van het hek bovenop de bruine hond. Daarna was er onduidelijk wat er gebeurde, het enige waarom het ging was dat hij de hond zoveel beschadigde als hij kon. Het voelde als een soort wraak op de twolegs voor het verpesten van zijn leven. Het gevecht eindige toen zijn klauwen zich door de keel van de hond boordde tijdens een onbewaakt moment.
Daar stond hij alweer happend naar adem met bloed die zijn witte vacht besmeurde. Onder hem lag de hond morsdood. Draco zuchtte zachtjes. De hond had een paar lelijke krassen gemaakt over zijn rug die nu begonnen te steken. "Well shit" zijn kop schoot omhoog. Had iemand dit gezien?

Kamille, dat moest ze hebben. De jonge poes slikte nerveus terwijl ze op het hek stond dat het territorium met de Twoleg plaats scheidde. Ze wist heus wel dat ze eigenlijk iemand had moeten vragen om haar te vergezellen, al helemaal gezien ze nog nooit ook maar één gevechtstraining had gehad. Toch had ze het niet gedaan, met het excuus dat ze heel snel zou zijn. De echte reden was dat ze niet wilde dat iemand erachter kwam dat ze de kamille voorzichzelf nodig had.
De jonge poes keek even om zich heen en bewonderde zich over de enorme gebouwen die hier stonden. Ze had wel eens de nesten van Twolegs gezien die aan de rand van Windclan territorium stonden, maar die waren klein en alleenstaand. Niets vergeleken de ijle hoge gebouwen die hier het uitzichte vervuilde. Even twijfelde ze om terug te gaan, maar uiteindelijk vond ze haar moed en dook een aanliggend tuin in. Zoals ze al had verwacht kostte het haar weinig moeite om de kamille te vinden, het had immers een sterke geur. Tevreden wilde de poes dan ook terug gaan, toen ze langs een enorm bloedbad kwam. Vol angst keek ze naar de witte kat wiens vacht rood besmeurd was van een stervende hond. Als versteend bleef ze staan en ze had de benen genomen als haar de wonden op de rug van deze kater niet op waren gevallen. Twijfelend bleef ze staan; ze wilde hem helpen, maar vreesde dat dat niet goed uit zou pakken. Toch kon ze het idee niet aan om een gewonde kat niet eens hulp aan te bieden. Ze was een medicine cat, dat betekende dat ze katten moest helpen van iedere clan, right? Dus stapte ze trillende op de kater af, waarbij ze de kamille neerlegde. "H-hallo," stamelde ze angstvallig. Haar groene ogen gleden naar zijn rug en de poes slikte even. "Je bent gewond. I-ik ben een m-m-medicine cat, ik kan je, ehm, ik kan je helpen." even maakte oogcontact. "Tenzij je dat niet wilt, natuurlijk!" voegde er haastig aan toe.

Draco's oren schoten instinctief naar achter en zijn plakkerige vacht omhoog. Hij keek naar de kat die op dit moment alarmbellen in zijn hoofd liet afgaan. Hij was duidelijk zwak op dit moment. Zoals hij naar adem aan het happen was met grote wonden op zijn rug. Pas toen ze begon te praten kon hij logisch nadenken. Ondanks zijn wonden was hij nog wel ouder en er zat nog genoeg energie in hem om een gevecht te hebben. Hij ontspande weer langzaam, slechte keuze want van lichaamsverhouding veranderen deed zeer. "Ik-- Ik wil dat wel." Zo ging het dan, hij had een aanbod van een Clankat aangenomen. Een Medicine cat blijkbaar. Dit kon zoveel gevolgen hebben. Het was wel komisch dat hij er zo slecht uitzag dat een kat van een andere clan hem hulp aanbood. Zelf kon hij de wonden niet zien maar het bloed wel. "Zolang je het aan niemand vertelt.." Een dreigende toon brak door in zijn stem. Draco wou niet laten merken hoe nerveus hij was over dit hele gebeuren. Hoe deden ze dat in Clans? Moest hij nu aan deze kat zijn kwetsbare rug tonen?

Hij zag er gehavend uit en alles in haar wilde hem helpen, maar zijn met bloed besmeurde vacht en vijandige houding weerhielden haar daarvan. Ze kende Bloodclan enkel van angstaanjagende verhalen en om eerlijk te zijn scheet ze bagger. Toch weigerde de poes te vluchten. "Ik-- Ik wil dat wel." Ze haalde opgelucht adem en gunde hem een glimp van een glimlach, voor zover dat ging met haar bange, groene ogen."Zolang je het aan niemand vertelt.." De dreigende toon in zijn stem liet haar enigszins ineen duiken. "I-ik zeg niets, beloofd." ze slikte en schudde haar kop, wetend dat ze nu helder moest denken. De poes keek om zich heen en probeerde wanhopig te herinneren wat Lizardpath haar de laatste paar maanden allemaal had geleerd. "Wacht hier," klonk haar fragiele stem, waarna wat onhandig op een hek sprong en verschillende tuinen in keek. Ze moest verschillende tuinen doorspitten totdat ze vond wat ze zo nodig had; goudsbloem. De kater had geluk, want ze bloeiden normaal gezien tot het begin van Leaf fall. Deze waren dan ook half verdord, maar Routpaw hoopte dat ze hun ontsmettende werking nog hadden. Vervolgens wist ze wat spinrag om haar poot te binden bij een verlaten schuurtje, die haar de stuipen op het lijf joeg. Al laatste vond ze kleefkruid, wat ze nog net tussen haar kaken wist te klemmen. Eenmaal terug bij de kater stapte ze voorzichtig op hem af en legde het kleefkruid en de goudsbloemen voor hem neer, waarna ze van de een op de ander wees. "Eh, eh, h-het Goudsbloem heeft een ontsmettende werking, k-kleefkruid houd het op zijn plaats en de spinrag stelpt het, ehm, bloeden." Ze slikte en keek van twijfelend naar zijn gewonde rug. "M-mag ik?" Vroeg ze onzeker, nog steeds erg bang voor de witte kater.

Draco knikte langzaam. De vraag was nog maar of ze zich aan die belofte zou houden. In zo'n camp kon hij haar nooit iets aandoen. Hij hoopte maar dat het niet veel kwaad zou doen als ze het zei. Zolang Claw het maar niet uitvond. "Wacht hier," Hij had daar geen problemen mee. De pijn die eerst werd onderdrukt door restjes adrenaline begon hij nu te voelen. Hij had een paar krasjes over zijn lichaam die nauwelijks voelbaar waren, een snelle lik en hij was er klaar mee. Maar zijn rug was wel wat anders. Zijn oren schoten weer omlaag toen ze weer verscheen. Argwanend keek hij naar de blaadjes die voor hem lagen. Zijn eerste instinct was het niet vertrouwen maar deze medicine cat wist meer dan hij. Misschien kon hij zelfs nog wat met deze kennis als iemand gewond raakte. Goudsbloem voor ontsmetten, kleefkruid voor het kleven en spinrag voor het bloeden. Dat was niet zo moeilijk. Draco zakte langzaam door zijn poten en toonde aan haar zijn rug. "Ga je gang." Met een paar blaadjes kon ze hem toch niet vergiften, right?

De kater hield haar strak in de gaten toen ze terugkeerde, een argwanende blik in zijn mooie, groene ogen. Routpaw slikte de brok in haar keel weg en legde hem zo goed en kwaad mogelijk uit wat ze van plan was. Toen ze hem vroeg of ze hem mocht helpen, zakte hij weemoedig door zijn poten en toonde zijn verminkte rug aan haar. "Ga je gang." ze knikte wat trillerig en stapte op hem af. "D-dit kan branden." waarschuwde ze hem waarna ze echt aan de slag ging. De jonge poes kauwde op de bloemetjes van de goudsbloem, waarna ze het goedje in zijn wonden smeerde, voorzichtig om met haar nagels de wonden niet nog verder te irriteren. Vervolgens vocht ze even met het spinrag om dit goed op de wonden te drukken. Lizardpath had het enkele keren laten zien maar nog steeds ging alles niet zo soepel af als bij haar mentor. Toch wist ze uiteindelijk alles bij elkaar te krijgen en drukte een paar blaadjes van het kleefkruid rond de wond en het spinrag om alles op z'n plaats te houden. Tevreden en lichtelijk buitenadem keek ze naar haar werk. "Ziezo, klaar," klonk ze tevreden, even haar angst vergetend. "laat dit er één of twee dagen opzitten, haal het er dan voorzichtig af en houdt de wond altijd schoon," haar blik ontmoette die van de bloodclanner en plots leek ze zich te herinneren dat hij de vijand was. "alsjeblieft."voegde ze er dan ook angstig aan toe en krabbelde wat achteruit.

-Laat sorry :c

"Dit kan branden." Dat klonk niet heel bemoedigend in zijn oren. Hij was wel wat gewend maar er lag meer eer in pijn van een gevecht dan pijn van een hoopje kruiden. Maar ze waarschuwde hem in ieder geval wel. Hij klemde zijn kaken alvast samen zodat de kans dat hij het kon uitschreeuwen van de pijn minimaal werd. Tenslotte kon dat alleen maar beidragen aan zijn grote vernedering.
Het deed lang niet zoveel pijn als hij verwacht had. Het stak een beetje maar het was niet iets waarvoor hij een andere kat zou waarschuwen. Maar hij was dan ook geen Medicine cat die alleen in het leven stond om anderen te helpen. Zodra de apprentice klaar was kwam hij overeind, even vergetend dat ondanks de helende werking van de kruiden het nog wel even pijn zou blijven doen. Draco kreunde zachtjes. "Doe ik." Hij ontmoette haar blik, tevreden dat ze ietwat achteruit ging. "Nogmaals, niemand komt dit ooit te weten." Indringend keek hij haar aan.

Toen ze klaar was stond de kater meteen op, waardoor Routpaw ook overeind veerde. "Kijk uit!" sprak ze en beet nerveus op haar lip. Ze had alles gedaan wat ze kon, maar dat betekende niet dat zijn wonden plots genezen waren. Enkel het lichaam kon dat doen, aan haar was om dat proces goed en snel te laten verlopen. "Doe ik." hij ontmoette haar blik en leek uiterst tevreden met zichzelf. Als ze niet zo'n schijtluis was geweest, had ze haar mond wel open getrokken. Helaas was dat niet helemaal het geval, dat bleek maar weer. "Nogmaals, niemand komt dit ooit te weten." zijn indringende blauwe ogen lieten haar nog wat verder ineen krimpen en de poes schudde haastig haar kop. "N-niemand, beloofd." bracht ze ademloos uit. Bah, wat waren Bloodclan katten toch eng.

Hij keek even over zijn schouder naar wat hij kon zien van de wond. Inmiddels vertrouwde Draco volledig dat hij zijn aandacht niet erbij hoefde te houden. Waarom zou je iemand verzorgen en vervolgens aanvallen? Hij zag het bloed nog in zijn vacht opkoeken en hoe het stuk dat hij kon zien erbij lag. Daar ging hij nog wel even last van hebben, d*mnit. Zijn blik ging weer terug naar de Medicine apprentice. "Goed." Tevreden knikte hij terwijl hij langzaam naar achteren begon te stappen. Nu dit voorbij was wou hij geen seconde langer het risico lopen om zo gezien to worden. Na nog een laatste vlugge blik draaide hij zich om. Dit was niet wat hij van vandaag had verwacht maar het was zeker iets. Rustig liep Draco weg.

-Draco out