Do not throw away your shot!

_{Het was vroeg, eigenlijk nog veel te vroeg. Maar hij wilde zijn eerste dag als mentor niet verkeerd aanpakken, en dus was hij al een halfuur wakker. Hij was determined om dit goed te doen, wilde Jaypaw niet laten denken dat hij niets kon, al was hij daar zelf nog niet eens volledig overtuigd van. Hij was ongetwijfeld zenuwachtig, wat te zien was aan het constante getik dat zijn staart veroorzaakte terwijl hij zonder nadenken op een muis kauwde. Hij kreeg de helft door zijn keel geduwd, maar meer dan dat lukte hem niet. Hij was bang dat hij zou overgeven als hij meer zou eten, maar hij was ook bang dat hij honger zou krijgen als hij niet genoeg at. Hazel besloot echter toch maar voor het laatste risico. Dat zou dan maar voor later zijn. Hij trippelde richting de apprentice den, de den die voor zo lang zijn thuis geweest was, en stak zijn kop naar binnen. De bekende geur relaxte hem een beetje, maar liet de spanning niet volledig wegvagen. "Jaypaw?" riep hij naar binnen. Hij had geluk dat zijn stem vast was. Waarom precies hij zo zenuwachtig was wist hij ook niet.

- Jaypaw}

Jaypaw voelde opwinding door zich heen gaan. Als dit een goede mentor zou zijn en hem op een actieve manier zou begeleiden, kon het wel eens zijn laatste moon zijn dat hij apprentice was. En hoewel hij nog steeds kwaad was op Zealspark, wilde hij wel bewijzen dat hij het kon en dat de tom hem de volgende moon al als warrior kon benoemen. Maar dan moest hij natuurlijk wel goed zijn best doen en niet te veel kwaad worden. Het ging de laatste tijd wel beter omdat hij bij een groep gezet was geweest waar ze hem geaccepteerd hadden ondanks de afkomst van zijn vader. Jaypaw vroeg zich af of Zealspark twijfels over hem had omdat zijn vader afkomstig was van de BloodClan. Alsof hijzelf daar iets aan kon doen! Soms kon hij het echt wel uitschreeuwen van woede als het om zijn Clanmates ging, maar aan de andere kant zou hij ook in geen andere Clan willen zitten dat in ThunderClan. Jaypaw keek op toen hij geluid hoorde en draaide zijn kopje toen hij de stem van Hazelfray hoorde, zijn nieuwe mentor. Snel sprong de grijze tabby op en liep in de richting van de uitgang van zijn den. Daar kwam hij Hazelfray tegen. Jaypaw voelde te veel spanning om te gaan eten en bovendien dacht hij niet dat de training heel de dag zou duren; hij zou vast wel tijd krijgen om te eten. Maar eten was niet belangrijk nu. Zijn final assesment was dat wel. Was het zijn final assesment trouwens? ‘Goedemorgen, Hazelfray,’ dwong hij zichzelf om te zeggen. Hij wilde immers geen verkeerde indruk op zijn mentor maken, ook al was hij niet bepaald vriendelijk geweest tegen Zealspark tijdens de ceremony. Maar dat had de tom zelf uitgelokt met zijn rotopmerking. ‘Hazelfray,’ mauwde hij hoopvol. ‘Gaan we vandaag aan de slag met mijn final assesment? Ik wil volgende moon graag warrior worden en ik denk dat ik alles al beheers wat ik moet beheersen.’ Hoopvol keken zijn blauwe ogen de bruine tabby aan.

_{Het leek wel alsof Jaypaw op hem gewacht had, iets wat Hazel niet verwacht had. Hij zette dan ook verrast een aantal stapjes achteruit toen Jaypaw opeens al voor zijn neus stond, en hij wiebelde kort ongemakkelijk met zijn oortjes bij de onmiddelijke vragen. Hij was het mentor zijn nog helemaal niet gewend, en van iemand van zijn eigen leeftijd.. Dat al helemaal niet. Hij schraapte kort zijn keel, zette nog een stapje naar achteren gezien hij de afstand van hem en zijn apprentice toch wel erg dichtbij vond, en schudde toen zijn kop. "Ik denk dat we beter eerst even kunnen kijken wat je al beheerst, dan weet ik ook hoe ik je final assessment in elkaar moet zetten en zo. En als ik je final assessment meteen afneem, dan moet je ook nog een hele moon wachten tot je warrior kan worden, en dan kan je ook niet meer trainen. Dus dan heb je eigenlijk niks te doen." miauwde Hazelfray en haalde zijn schouders op. "Tenzij je ontzettend veel zin hebt om niks te doen voor een moon lang?" vervolgde hij en trok kort zijn mondhoek naar de ander op.}

Jaypaw had niet in de gaten dat Hazelfray de afstand tussen hun ongemakkelijk vond en daardoor een stap van hem wegdeed. Zijn gedachten schoten automatisch naar gisteren toe, naar hoe hij tegen Zealspark was uitgevlogen en over zijn vader had verteld. In eerste instantie dacht hij dan ook dat Hazelfray expres wat afstand tussen hun wilde bewaren omdat hij Jaypaw niet bepaald een geweldige tom vond op dit moment, maar hij was te enthousiast om daar boos over te zijn op dit moment. Bovendien had hij sowieso geen idee meer wat hij van zijn Clanmates moest denken en besloot dus om niet meteen van het ergste uit te gaan. De tom gaf een knikje toen Hazelfray zijn uitleg gaf en besefte dat de tom gelijk had. Als ze nu gelijk zijn final assesment af gingen nemen en hij bleek een natuurtalent te zijn, had hij één moon lang niks te doen. Alhoewel… ‘Ik denk niet dat als het aan Zealspark ligt dat ik niks te doen heb één moon lang.’ Zijn mondhoeken trokken gelijk naar beneden toen hij aan de ceremony dacht. Die was rampzalig verlopen omdat Jaypaw iets verkeerd had opgevat en gelijk heel zijn gedachtegang en gevoelens bloot had gelegd aan ThunderClan. En nu zou hij daar voor moeten boeten. ‘Sorry daar nog voor trouwens,’ mompelde hij. ‘Ik heb niet bepaald de beste indruk gemaakt, maar het werd me gewoon allemaal wat te veel.’ Hij schudde het onderwerp echter van zich af en voordat Hazelfray er op door kon gaan vroeg hij: ‘Goed dan, waar gaan we mee beginnen?’ Dat de tom hem niet mocht zou sowieso wel voor de hand liggen, maar gelukkig was het maar voor één moon. En daarna werd hopelijk alles anders, hoewel de drang om ThunderClan acher zich te laten en rogue te worden best wel aanlokkelijk was op dit moment.

_{De andere kater miauwde wat over dat Zealspark dat waarschijnlijk niet goed vond, en Hazel knikte. Hij kon haast ook met zekerheid zeggen dat zijn oom het niet goedkeuren zou. Toen Jaypaw zich verontschuldigde voor zijn nogal overdreven uitval van gisteren, haalde Hazel zijn schouders wat op. Hij was er niet comfortabel mee - verre van, zelfs - maar ze hadden er ook niets aan om hier teveel tijd aan te besteden. "Het is gebeurd," miauwde hij en knikte, om aan te tonen dat dit onderwerp afgesloten was. "Oké dus, waarom beginnen we niet met dat je laat zien wat je al aan vechten kan. Ben je daar goed in?"}

Hoewel hij niet te veel aandacht wilde besteden aan het verontschuldigen en aan het feit dat hij iets misdaan had, wilde hij er ook weer niet te lang in blijven hangen. Zealspark zou zelf wel komen als hij een gesprek wilde hebben. Hij had zijn gedrag gisteren ook al wel wat uitgelegd, dus wie weet kwam de tom hem nog wel op zijn plek zetten. Hij wist dat hij sowieso straf ging krijgen voor zijn acties, maar hij wist niet wat Silverstar en Zealspark voor hem in petto hadden. En hij wist ook niet zeker of hij het wilde weten. Nu niet in elk geval. Nu wilde hij zich concentreren op zijn training zodat hij Hazelfray kon laten zien dat hij klaar was voor zijn final assesment. Toen Hazelfray zijn vraag stelde, glimlachte hij wat twijfelachtig naar zijn mentor. Hij wilde ook weer niet arrogant overkomen, maar hij wilde ook zijn kennis en zijn kunnen niet achterhouden voor de jonge tom. ‘Ik weet niet wat het is of hoe het komt, maar voor de één of andere manier kan ik vaak prima inbeelden wat aan ander gaat doen. Het is gewoon alsof iets in me instinctief reageert en voordat ik het weet, heb ik diegene al tegen de grond. Ik denk dat ik gewoon geboren ben om te vechten of zo.’ Jeetje, dit klonk verkeerd. ‘Ik bedoel dus geboren om te vechten zodat ik mijn Clan kan verdedigen,’ mauwde hij snel. ‘Ik win de meeste gevechten wel als ik moet sparren en ik denk dat als ik nu tegen een vijandelijke Clan cat zou moeten vechten dat ik ook wel zou winnen. Ik ken de meeste vechttechnieken al die ze me wilden aanleren, maar ga meestal puur af op de grootte van de kat en de manier waarop hij of zij vecht.’

Onderwerp: Re: Do not throw away your shot!