Surreality

Zijn leven was ook te makkelijk geweest om niet nu in één keer om te slaan. Nooit had hij het moeilijk gehad en dat verklaarde dan ook waarom hij geen idee had wat hij nu voelde. Woede en jaloezie, voorheen had hij er nooit last van gehad. Hij was een dom kind geweest, zo verschrikkelijk onwetend. Het ironische was hoe verstandig hij zichzelf voorheen in had geschat. Nu wist hij dat dat allemaal een façade was geweest. Zijn hele leven was een leugen, één grote, misselijke grap. En het was de schuld van de persoon die hij het meest liefhad. Misschien had hij de ironie kunnen waarderen als het hem niet zo persoonlijk had geraakt. Hij staarde naar beneden, in de klif die eens de dood van Everstar had betekend. Helaas had hij maar één leven. Een leven dat veracht werd door Starclan, dat had er ook nog wel bij gekund. Er was zoveel gebeurd en ergens schaamde hij voor wat hem het meest raakte: dat zijn moeder hem had vervangen door een tweede nestje. Was hij zo vervangbaar? Hij leunde wat naar voren, waarop er enkele stenen afbrokkelden die de diepte in vielen. Was hij niet voldoende geweest? Hij haatte dit breekbare gevoel, zweerde aan zichzelf dat hij het nooit meer zou ervaren. Even wilde hij de steentjes achterna.

- open -  

De brokkelende stukjes aarde vonden hun weg naar beneden, het water in, en even deed het hem denken aan Mousewish. Zij had ook aan de rand van dit ravijn gestaan, en was daadwerkelijk gesprongen. Hij was haar nu voor eeuwig kwijt, door een beslissing die ze hier had gemaakt. Hij slikte, niet zo goed wetend wat hij moest doen. Hij wist zelf ook wel dat hij nooit zou kunnen springen. Hij vreesde de dood, in tegenstelling tot Mousewish. Hij zou de sprong nooit durven maken. Hoogstens zou hij hier even zitten en vervolgens weer terugkeren naar het kamp, om daar zijn leven verder uit te zitten. Met een zucht draaide de rood-witte kater zich om, en keek in het gezicht van Scarpelt. Hij had de zwarte kater helemaal niet aan horen komen, vreemd genoeg. De kater liet hem weten dat hij de sprong naar beneden niet zou overleven, iets dat hij natuurlijk al wist. Hij had Everstar de val zien nemen, en ook zij had het niet overleefd. "Daarvan ben ik me bewust," miauwde de kater nors. Zijn zus had de val ook niet overleefd, en datzelfde gold voor zijn kleine neefje. Zachtjes vervloekte hij deze godvergeten plek.

De opmerking van de Elder deed Quietstep even fronzen. Dacht die oude kater nu echt dat Quietstep uit onwetendheid het ravijn in zou pleuren? Hij week zijn blik even af, terug de diepte in. De rivier spleet het gebied in tweeën, de rivier waar Everstar een tijd geleden in was gevallen. De rivier waar Mousewish in was gesprongen. Hij zuchtte nogmaals, hij kon het beeld niet uit zijn kop halen. De zwarte kater kwam naast hem zitten, en Quietstep wist eigenlijk niet of hij wel gezelschap wilde. Vooral van iemand die hij amper kende. De kat begon door te zemelen, over hoe de plek veilig en gevaarlijk tegelijkertijd was. Om eerlijk te zijn, kon het de rood-witte kater niet zoveel schelen. Voor zijn part kon iedere clan nu richting Windclan marcheren om iedere kat daar te doden en het zou hem niet boeien. Iedereen was toch al weg. Waarschijnlijk waren dat allemaal leugens, maar hij voelde zich zo verschrikkelijk onverschillig vandaag. Toen de Elder zei dat negatief doen niemand iets goeds deed, keek Quiet hem chagrijnig aan. "Ik herinner me niet dat ik om je mening heb gevraagd," zei hij op norse toon. Zijn verdriet was nog vers, het laatste wat hij wilde, was iemand die hem vertelde om niet te rouwen.