Threads

De laatste tijd was ze te vaak bij grensgebied. Oké, ze gaf het toe. Maar ach, je moest ergens proberen te jagen en laten we eerlijk zijn.. diep in het bos waar ze een van haar clanmaten kon tegenkomen? Dat durfde ze niet. Sommige katten oké, sure, waarom niet. Maar de meeste katten kende ze niet goed en de onzekere poes bleef daar dus even uit de buurt. Niet dat het leek te helpen... Bij de grenzen waren er ook katten. Maar dat waren niet altijd haar clanmaten, eerder van andere clans, rogues of... bloodclan. Ja, ze kon het nu heus wel ruiken, én zien. Net over de grens. Alsof Thunderclan niet al genoeg had van de zogenaamde clan. "Wat doe jij hier?" gromde ze vijandig. Bloodclanners moest ze niet hebben hier. Ze wilde hém niet hebben hier. Ze had geen zin in gezelschap. Nu niet.

De kater voor haar trok zijn lippen op, en liep naar haar toe op een.. bepaalde wijze. Ja, kittens zouden er zeker bang voor zijn geweest. Maar zij was geen kitten. Ze was misschien geen sociale kattin. Misschien niet zo goed in het praten met katten. Maar ze was niet bang voor bloodclanners. Ze was niet bang om zo'n arrogante haarbal zijn ogen uit te krabben. "Ik kom jullie kittypet clan gezellig bezoeken. Is dat dan een probleem?" Juist, doe maar alsof je niet weet dat het tegen de warrior code is. Bloodclanners leven daar niet mee, maar zij zeker wel. "Kittypets leven bij Twolegs. Het is je waarschijnlijk nog niet opgevallen, maar jouw 'elite' woont dichter bij de Twolegs dan wij. En meer elite-katten dan Thunderclan katten hebben een kittypet achtergrond geloof ik?" antwoordde ze al even 'onschuldig' terug. Immers nam Bloodclan katten aan van clans, rogues en ja, vast en zeker ook kittypets als ze moordlustig genoeg waren. "En gezien wij hier sinds wat moons weer een geen-bloodclan beleid hebben... Ja, dat is dus een klein probleempje."

De kater toonde simpelweg geen respect. Hij zuchtte maar wat en gaf minachtende blikken. Niet dat zij hém respecteerde, maar ze was niet degene op vijandig grond gebied. "Een ander klein probleempje is jouw aanwezigheid in mijn leven." Verontwaardig snoof de rossige poes. "Oplossing: Blijf weg uit Thunderclan territorium." antwoordde ze terug. De kater zag er niet ouder uit dan haar. Ze was niet bang voor zijn klauwen. Jeah sure, bloodclan vocht puur op het moorden, en ze vond zichzelf geen topvechter, maar ze was een Warrior. Ze kon dit. Naast die vuile bloodclanner was er toch niemand om haar te judgen over haar vechtskills en laten we eerlijk zijn: op dit moment maakte de bloodclanner zijn mening haar geen haarbal uit. "Gelukkig heb ik mijn hele leven al het geen-Thunderclan beleid." De witte kater zei dit niet zo schijnheilig als eerst. Hij begon te dreigen. Een dreigement? Was hij alzo kinderachtig bezig? "Zeker dat je deze kant op wilt? Ach, iets anders kun je ook niet verwachten van een bloodclanner." snauwde ze, terwijl ze haar nagels uittrok.

Een grom kwam uit de keel van Gravelsmoke. Haar lange staart was ondertussen al gevaarlijk dichtgeworden en ook haar nekharen stonden recht overeind. "Ik ben er zeker van dat, welke kant ik ook op wil, een stukje muis als jij me niet gaat tegenhouden." Muis? Ja, dat was ze. Een stille muis. Maar er was een klein verschil met andere muizen.. Deze muis had wel leren vechten en ookal was ze onzeker naar haar clanmaten toe, ze zou sterven om hen te verdedigen. "Ik denk dat jij je daarin vergist." antwoordde ze terug. Ze zou niet als eerste aanvallen. Dat plezier zou ze hem niet doen. Maar als hij zou aanvallen, dan stond ze klaar.

De bloodclanner begon ook te grommen en liet zijn tanden zien. Gravelsmoke bleef staan waar ze stond, als een standbeeld, in dezelfde houding blijvende. "Dus ga je me nog wegjagen muisje?" Ze zag de witte kater in een vechthouding gaan. Ze stonden beide klaar voor een gevecht. Het leek erop dat hel zomenteen ging losbreken. "Bang om zelf als eerste aan te vallen?" Ze siste en haar stem was duidelijk uitdagend.

Dat was de druppel. "Echt niet." Meteen kwam de kater op haar af en schoot een klauw richting haar hoofd. Snel dook de rossige poes omlaag, rolde ze om en sprong ze weer op haar poten. Bloed welde op vanuit haar wang. Ze was niet snel genoeg geweest om hem compleet te ontwijken, maar dat maakte haar niet bang. Ze sprong met klauwen uitgestrekt richting de Bloodclanner toe hopend om zijn zij te raken en een wond toe te brengen op zijn rug.

De kater ontweek haar aanval en zijn poten kwamen haar kant op. Snel draaide ze rond haar as (-zoals zo'n kant die valt-) en kwam op de grond terecht, de klap opvangende met haar poten. Zeker met het koudere weer zou ze wel last krijgen van haar achterpoot, maar dat maakte nu niet uit. En met wat geluk zou niemand haar stijfheid morgen opmerken.. En ze wel kon ze altijd vertellen dat het kwam door een Bloodclanner. De poes blies naar de witte kater voor ze een grote sprong maakte, proberende op zijn rug te komen.

Ze merkte dat de Bloodclanner had willen ontwijken, maar zonder succes. Haar klauwen boorde zich in zijn rug, waarna ze de witte kater voelde draaien. Bij het rollen werd alle lucht uit haar longen geperst en toen de kater sprong, had ze te weinig houvast over om te blijven zitten. Gefrustreerd probeerde ze haar ademhaling te herstellen. Starclanverdomme. Vanaf zijn rug had ze veel schade kunnen aanrichten. Pissig kijkt ze richting de Bloodclanner. "Vertrek!" Yeah, weinig kans dat hij het zou doen, maar ze had hem tenminste die keus gegeven, nogmaals. En nu was het afwachten voor zijn volgende set. De poes zakte iets door haar poten heen, klaar om te springen, te rennen, of weg te rollen.