You're different somehow.

“Let de volgende keer op je tellen, vuile BloodClanner,” snauwde de apprentice. “Ik weet je te vinden.” Met zwoegende flanken keek Jaypaw met een vuile blik naar de apprentice die tegenover hem stond. De apprentice was twee moons ouder en klaar om warrior te worden, maar toch had Jaypaw het voor elkaar gekregen om hem te verslaan. De she-cat die naast hem stond keek hem ongelovig aan. Jaypaw had geen idee waarom hij constant het mikpunt was van het getreiter van de meeste apprentices, maar hij begon er inmiddels echt zo’n hekel aan te krijgen. De enige die echt iets om hem gaf en met wie hij had goed kon vinden was Rousepaw, zijn beste vriendin. Routpaw uit WindClan vond hij ook wel aardig. Hij zou bijna denken dat hij een voorkeur had voor medicine cat’s apprentices, maar hij had de andere twee nog niet ontmoet en was dat ook niet bepaald van plan. Hoewel Jaypaw niet per se iets had tegen Clanvriendschappen was het ook niet bepaald iets wat hij opzocht. De tom draaide zichzelf een kwartslag en liep weg. Zijn schouders deden zeer van de krassen die de apprentice op hem had weten te krijgen. Jaypaw snoof. En dan begon de apprentice te zeuren dat hij moest opletten! Hij was zelf diegene die zijn klauwen uit zijn hulzen had laten gaan. Maar goed, de apprentices wisten tegenwoordig goed genoeg hoe ze de warriors om hun poot moesten winden en Jaypaw’s reputatie was al niet echt geweldig onder ThunderClan. Niet alleen omdat zijn vader een BloodClanner was, maar omdat hij vaak zijn geduld en zijn controle over zichzelf verloor tijdens trainingen. Naar zijn verklaring dat de apprentices hem zo maakten wilden ze vervolgens niet luisteren. Aan de ene kant wilde hij loyaal zijn aan ThunderClan, maar aan de andere kant begon hij zijn leven ook wel een beetje beu te worden op deze manier. De tom draaide zijn kopje om en begon te rennen. Hij rende maar door en merkte pas een beetje te laat op dat hij uit ThunderClan territory was gerend en bij de Twoleg Place was aangekomen. Hij merkte nu pas dat zijn ademhaling verschrikkelijk veel zeer deed. Hij zuchtte en ging zitten om op adem te komen, maar doordat zijn neusgaten verwijdden omdat hij lucht moest kwijtspelen, rook hij de geur van BloodClan. De tom ontblootte zijn tanden en liet zijn klauwen uit zijn hulzen gaan terwijl hij zijn kop in alle richtingen draaide. ‘Kom tevoorschijn!’ riep hij kwaad. ‘Ik weet dat je er bent, vuile BloodClanner.’

Terwijl Jaypaw wachtte tot de BloodClanner tevoorschijn zou komen, deed hij zijn best om op adem te komen. Misschien was het niet zo’n goed idee om na een intensieve training naar hier te komen, maar hij wilde even weg uit het ThunderClan territory. Hij wilde even weg van zijn Clanmates die hem toch maar als een verrader beschouwden omdat zijn vader uit de BloodClan afkomstig was. Soms vroeg hij zich af wat er was gebeurd als zijn vader hem had meegenomen naar de BloodClan. Had hij dan anders tegenover de Clan cats gekeken? Misschien wel, maar het kon ook goed zijn dat hij een bepaalde nieuwsgierigheid had ontwikkeld naar de ThunderClan en geprobeerd had om daar weer binnen te geraken. Dan hadden de katten nog vijandiger op hem gereageerd. Alhoewel, het zal wel niet veel schelen van hun vijandigheid nu dacht hij schamper. Inmiddels was de BloodClanner naar voren gekomen en Jaypaw ontspande lichtelijk toen hij merkte dat het nog maar een apprentice was. Zo te zien net apprentice geworden. Met het doel voor ogen om volgende moon warrior te worden, zou Jaypaw deze tom makkelijk aankunnen. Zelfs al was hij moe van zijn training. Hij rechtte zijn rug zodat hij wat groter leek en ontblootte zijn tanden ook naar de tom toen deze dit deed, maar het leek wel alsof de tom een soort van act opvoerde. Zijn bewegingen met zijn klauwen kwamen niet eens in de buurt van Jaypaw en hij had pretlichtjes in zijn ogen. Was het een act om hem af te leiden zodat hij, zodra Jaypaw voldoende was afgeleid, gewoon kon aanvallen? Hij leek heel anders dan de verhalen die Jaypaw had gehoord over hoe de BloodClanners werkelijk waren. De elders vertelden hem altijd verhalen over de BloodClan, maar wisten dan zogenaamd nooit te vertellen wie zijn vader was. Het frustreerde Jaypaw enorm, maar aan de andere kant was hij de elders ook wel dankbaar dat ze hem namen voor wie hij was en dat hij geen vooroordelen op kon merken in hun gedrag wanneer ze tegen hem spraken. Jaypaw trok met zijn oortje terwijl hij naar de tom keek. ‘Je hebt een heel andere attitude dan die ik verwacht had bij een BloodClanner,’ gaf hij toe. ‘Of wil je me soms afleiden zodat je me even later beter kunt aanvallen?’ Hij keek de tom vijandig aan. ‘Haal dat idee maar uit je hoofd. Ik ben groter en waarschijnlijk ook sterker dan jou. Vergeet niet dat je hier met een apprentice te maken hebt die bijna warrior wordt.’ Toch voelde hij nieuwsgierigheid opborrelen. Misschien kon deze apprentice hem wel wat meer vertellen over zijn vader. ‘Ik neem aan dat de meesten niet zo’n karakter hebben zoals de jouwe?'

‘Goh,’ begon Jaypaw sarcastisch. ‘Misschien omdat jullie Clan die van mij al eens heeft overgenomen en een paar van onze katten heeft uitgeroeid? Misschien omdat er hier en daar nog steeds aanvallen uitgevoerd worden door jouw Clan? Ik weet het niet, maar dat zou eventueel wel eens een reden kunnen zijn dat jij mij gaat aanvallen.’ Hij rolde met zijn ogen. Wist deze tom dan niets van het feit wat zijn Clan die van Jaypaw had aangedaan? Jaypaw wilde het eigenlijk niet eens een Clan noemen, want de BloodClan leefde helemaal niet volgens de warrior code. Jaypaw moest toegeven dat hij sommige dingen van de warrior code ook wel eens iets te soepel omzeilde, maar hij zou zijn vacht geven voor de ThunderClan. Hij zou met man en macht vechten als zijn Clan aangevallen zou worden door anderen en zou in staat zijn om te doden als BloodClan erbij gebaat was. Normaal gezien mocht je niet doden, maar BloodClan liet ook niks van hun heel als zij de kans kregen. Alleen deze tom dan. Jaypaw voelde nog steeds wantrouwigheid voor de tom. Hij keek dan ook raar op en wiebelde verbaasd zijnde met zijn oortjes toen deze in lachen uitbarstte. Was het dan zo grappig wat hij allemaal zei? ‘Willen we het eens uittesten?’ vroeg hij uitdagend toen hij besefte dat hij iets te laat reageerde op de woorden die de tom daarvoor had gesproken. En hij kromde zijn rug al om op de tom te springen, maar plotseling ging de tom over op een ander onderwerp en verdween alle vijandigheid en uitdaging in zijn houding. Hoewel Jaypaw merkte dat zijn spieren op dat teken weer iets begonnen te ontspannen, behield hij natuurlijk wel zijn alertheid. Voor hetzelfde geld schuilden er hier ergens andere BloodClanners en lokte deze BloodClanner hem wel in een val. ‘Ik ben een boskat, ja,’ mauwde hij. ‘Ik woon in de ThunderClan. De Clan die jullie hebben proberen over te nemen en één van jullie mij daar achtergelaten heeft.’ Hij keek de tom strak aan. Hij wilde meer weten over zijn vader, maar hij wilde niet rechtstreeks in contact komen met zijn vader. Als deze BloodClanner zei wie hij was, wilde Jaypaw best aan hem kwijt dat zijn vader in de tom zijn Clan zat. ‘Niet dat ik dat erg vind, want ik zou geen BloodClanner willen zijn. Mijn plaats is in ThunderClan. Alleen is het vervelende dat ik door sommige katten met de nek word aangekeken omdat mijn vader afkomstig is van de BloodClan. Het is heel moeilijk om dag in dag uit mijn loyaliteit constant opnieuw te bewijzen.’ Hij ontblootte zijn tanden naar de tom. ‘Als ik de kans had, zou ik mijn vader op een dag willen vermoorden. Ik haat hem en ik haat jouw Clan. Als je echt zo anders bent als je zegt dat je bent, snap ik niet waarom je daar nog steeds blijft.’

Jaypaw keek met samengeknepen ogen naar de tom. Hij had al veel meegemaakt voor zijn leeftijd, maar nog niet dat een BloodClanner zichzelf verontschuldigde voor wat er gebeurd was tijdens de overname van ThunderClan. Jaypaw dacht dat BloodClan hun apprentices juist aanleerden om er trots op te zijn. Om ermee te pronken zodra ze tegenover een ThunderClanner te staan kwamen. Om ermee te pesten zodra ze dat konden. Maar hij moest eigenlijk niet eens heel raar opkijken: deze tom had sowieso al aangeduid dat hij anders was dan de rest van de BloodClanners. Bovendien noemde hij zijn Clan een zooitje ongeregeld. Normaal gezien als je fan was van je Clan of accepteerde wat ze deden, zei je dat soort dingen niet. Dan toonde je loyaliteit, ook al was je het misschien niet echt altijd eens met de beslissingen die gemaakt werden. Jaypaw had daar echter vrij weinig van te zeggen, want tot nu toe vond hij dat ThunderClan de beste Clan was in heel het woud. Hij zou echt bij geen andere Clan willen zitten, hoewel hij dus soms nog steeds gepest werd omwille van zijn afkomst. Daar moest hij binnenkort maar eens verandering in brengen. Het mocht niet zo zijn dat hij als warrior zijnde nog steeds gepest werd door anderen. De tom bewoog kort met zijn oortje toen de BloodClanner een hint gaf. Had hij ook een hekel aan zijn eigen vader? Hij nam aan dat de vader van deze tom gewoon in de BloodClan leefde. Of de tom was van rogue zijnde naar de BloodClan gegaan, maar dat leek er niet op. Dan zou hij, als hij zijn eigen Clan al een zooitje ongeregeld noemde, niet eens naar de BloodClan gegaan zijn. Nee, het leek hem er eerder op dat deze tom in de Clan geboren was en geen keus had. Zijn oren schoten echter in de lucht toen hij de naam van Shark hoorde. Maar… maar dat was dezelfde naam die ze de kat hadden gegeven toen ze over hem aan het speculeren waren! Volgens de katten in zijn Clan was Shark zijn vader! ‘Wie is Shark?’ vroeg hij meteen, de rest negerend wat de tom zei. ‘Is Shark een belangrijke kat daar? Waarom zou je je familie niet bij hem achter willen laten? Is hij… je vader?’ De tom werd even stil. De opmerking over de gemixte loyaliteiten maakte daar echter snel een einde aan. ‘Houd je bek!’ snauwde hij. ‘Mijn loyaliteit ligt maar bij één Clan en dat is bij ThunderClan. Ik hoop dat BloodClan op een dag ten onder gaat en mijn vader ook. Ik ben in niks gerelateerd aan die Clan, in niks hoor je me!’ Hij keek de tom woest aan. Hoe durfde hij zelfs!