Glory to the brave!

Angelos schudde zijn hoofd en zette alles op een rijtje, afgelopen nachten had hij zelfs voor hem weinig slaap gehad. Teisterende gevoelens, gewetens, waarschuwingen voor zichzelf en hij was geknapt. Jaren loyaliteit hadden hem in zijn merg gebrand en het was weer te zien. Hij stond overeind en voelde zijn pijnlijke spieren aangezien hij niet zo jong was als vroeger voor zijn gevoel. Hij had het besloten, hij zou het toch niet lang meer houden, zijn kinderen die hem toch al wouden doden als hij in het wild was, de leer van Bloodclan en het zogenaamde verraad. Angelos liep kalm richting de plek waar Scourge stond, hij keek om zich heen op zoek naar een teken van Silvercoat, Lionheart of Icy. Alleen hij zag hun niet, geen laatste woorden. Hij was hun dankbaar voor hoe ze tegenover hem waren geweest en hij wist bijna zeker dat ze hem gelijk gegeven zouden hebben met zijn gevoel. Aangezien alle drie ouders waren. Angelos stapte op de gedaante verderop af, de jongere maar fittere leider. Scourge, degene die dit alles had begonnen, de plannen op de clans. Angelos zuchtte en liep direct op Scourge af, hij ging niet loyaal doen tegenover een of andere kat hoe sterk die ook was, hij was loyaal aan iemand die dat verdiende. “Scourge…” zei Angelos zacht met zijn stem die nooit was aangetast door de tand des tijds. Nog steeds even duidelijk, mooi en vol zekerheid klonk die als toen hij riverclanlid was. “Ik kom gedag zeggen tegen de bloodclan en ik neem aan zo ook mijn leven. Ik heb toch al niet lang meer al zou ik hier blijven. De tijd heeft me veel aangedaan en ik heb dingen meegemaakt. Alleen dat maakt me niks uit.” Zei Angelos om te beginnen. ‘Starclan…. Ik verloor mijn geloof in jullie door tegenslagen alleen… het was mijn schuld. De dingen die gebeurden waren mijn schuld, ik had niet zo afhankelijk van jullie moeten denken. Ik heb dat recht niet, daardoor heb ik anderen pijn gedaan en geschaad. Als iemand gestraft moet worden wegens mijn daden moet ik het zijn, maar hou mijn kinderen goed en loyaal aan hun clan.’ Zei Angelos in gedachten en maakte vrede met zijn geweten en herstelde zijn geloof In Starclan, hoewel dat altijd licht op de achtergrond was gebleven. “Scourge, ik heb kittens in clans. Riverclan en Shadowclan, al willen sommigen van hun mij het liefst dood zien…. Dan alsnog ben ik hun vader, mijn loyaliteit ligt bij Riverclan, mijn originele clan. Mijn naam is niet Angelos, het is Silvervoice. Luister naar mijn woorden, je kan me doden, maar ik hoop dat mijn woorden ooit nog eens langs komen. Je kan de clans aanvallen maar hun loyaliteit breken is zwaar zolang hun hoop en geloof er is. Dood me maar, liever hier met mijn kop geheven de waarheid sprekende dan dat ik wegvlucht zonder dit te zeggen. Ik .. was door mijn toedoen niet meer in naam Riverclan maar wel in hart en ziel. Jammer dat jij die niet hebt,” zei Silvervoice. Hij had volledige gemoedsrust gekregen, al zijn mentale kwalen, zijn lichamelijke pijn was weggevaagd nu hij zich weer aan de juiste zijde had geschaard. Zijn kop geheven en met een triomfantelijke glimlach rond zijn bek keek hij naar Scourge. Hij zou dood gaan, dat was nu zeker alleen liever waardig dan laf.

‘Zoo Angelos..Hoe wens je te sterven? Snel of pijnlijk? Aan jou de keus…’ Scourge siste. Silvervoice keek hem aan met de trotse blik, "Pijnlijk zou jou plezier zijn, snel zou tot plezier van anderen zijn. Ik maak geen keuze, alsof je er toch naar zou luisteren. Je mag me noemen hoe je wilt, alleen de naam beschrijft de kat. In jou ogen ben ik dus Angelos, in die van mijzelf Silvervoice. Ik zal sterven met trots en eer, iets wat jij tekort komt." zei Silvervoice. Hij keek Scourge aan, liet zijn hoofd niet zakken en wachtte af. Zijn ogen die tijden kil hadden gestaan en leeg, leken te stralen. Dat hij kon sterven in vrede, misschien dan wel door iemand die hem niet verdiende een einde te geven alleen dat zei alles. Hij stierf liever rechtop staande en de dood aankijkend dan verstoppen tot het zover kwam. Hij bracht zijn hoofd dichtbij dat van scourge en keek hem met dezelfde stralende blik aan. "Zelfs als je me dood, ik zal lijden ja, alleen dat zal onopmerkzaam zijn voor jou. Tot mijn laatste adem en daarna zal ik trots kijken. Dood of levend, ik heb glorie behaald met mezelf te bevrijden vanuit jouw leugens, maar vooral vanuit mijn leugens." zei Silvervoice en met geheven hoofd wachtte hij tot het zover kwam. De seconde's gingen voorbij en Silvervoice telde kalm af, in gedachten speelde zich de stemmen van het verleden af. Tot het moment waar hij stierf.

Toen hij dood was, lag hij op de grond, dezelfde trotse blik in zijn ogen alleen nu met nattigheid onder zijn ogen. Tranen van vreugde, hij had zichzelf bevreid van leugens en was nu eindelijk..... vrij.

(dood, sorry ik moest time skippen moet zo gaan)