[open] I'm the perfect failure

Na Everstar en de verdwijning van Brindleleaf, was hij op pad getrokken, zo ver mogelijk bij het kamp vandaan. De vorige keer dat hij zich zo diep had weten zakken, had hij zich kunnen uitstorten bij een vriendin, maar deze was ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu slenterde hij door het territorium, hopend om de geur van Brindleleaf ergens op te vangen. Hij had bijna elke grens van de territorium bespeurd, maar nog steeds had hij haar geur niet op weten te vangen. Barksound bleef stilstaan bij één van de grenzen en staarde naar het andere territorium. Had ze het territorium verlaten? Moest hij de grens over stappen om haar daar te gaan zoeken? Was ze zelfs een ander territorium in gelopen of was ze naar de twolegs gegaan of het rogue gebied? Zijn poten kriebelden, ze wilden verder gaan, de grens over steken, maar als hij dat deed, kreeg hij van Everstar weer op z'n kop. Zijn oren schoven wat naar achteren bij die gedachten. Hij wilde zijn vriendin gaan zoeken, een clangenoot, in zijn ogen was dit een goed iets, een goede reden om de grens over te steken. Maar zag Everstar daar ook het goede van in? Zijn keuzes werden de laatste keer ook slecht ontvangen. Wist hij het nog wel, het verschil tussen goed en slecht? Hij sloot zijn ogen even en zette zich vervolgens met een zucht neer. Hij leek precies niets meer te weten en leek in al zijn beslissingen te falen, terwijl hij eigenlijk een grootse warrior was. Hij hield zijn ogen dicht en spitste zijn oren toen hij wat geluid hoorde. Brindleleaf? Hij schudde zijn kop en opende zijn ogen. Brindleleaf was weg, maar wie was het dan wel?

Amberpaw had niet eens door dat ze al zo ver van het camp gedwaald was, tot ze plotseling merkte dat ze wel erg dicht bij de grens was gekomen.. Maar de lichtbruine kattin ging gewoon door. Misschien ving ze een spoor van haar moeder op, hoewel ze nooit aan zichzelf zou toegeven dat ze daarop hoopte. Haar moeder was nergens te bespeuren, maar de apprentice merkte wel een zwarte kater op; Barksound, als ze het goed had. Hoewel ze niet veel had geweten over het persoonlijke leven van Brindleleaf, meende ze zich wel te herinneren dat hij en zij best close waren geweest. Misschien wist hij meer.. Nee, het maakte haar niet uit. Dat hield ze zichzelf toch voor. Ze had ook gehoopt dat ze niet weg zou gaan, en waar had dat toe geleid? Er gleed een harde uitdrukking over haar groene ogen toen ze naast Barksound ging staan en hem aankeek. Haar lichtbruine vacht, die zoveel op die van haar moeder had geleken, waaide wat door elkaar in de wind, maar dat was ze ondertussen wel gewend; ook al was ze nog niet zo vaak in het territorium geweest, omdat ze nog erg jong was. Amberpaw zei niets tegen de warrior, maar wachtte tot hij haar zou aanspreken.

Barksound herkende de jonge poes direct als Amberpaw, kitten van Brindleleaf. Hij had Brindleleaf's nest, in het begin, goed in de gaten gehouden omdat hij er nog steeds niet helemaal van overtuigd was dat Sparrowfeather hun vader was. Hij kende dan ook elke kitten van Brindleleaf bij naam. In haar vorig nest was er één kitten geweest die hem als vader beschouwd had, Mousewish, maar haar zou hij nooit meer te zien krijgen. Ze was, net als Brindleleaf, uit zijn leven vedwenen, alsof ze er nooit geweest was. Hij draaide zijn kopje naar Amberpaw om, die ondertussen naast hem was komen staan. Zij was oud genoeg geweest om de verdwijning van Brindleleaf mee te maken. Miste zij haar ook, dacht zij daar ook zo over na? Vanaf welke leeftijd drongen zulke dingen door bij kittens? "Amberpaw," mauwde hij even ter begroeting, om toch iets gezegd te hebben. Wat moest hij anders zeggen? Iets over haar moeder? Hij was niet zeker of hij wel gewoon over Brindleleaf kon praten, zonder een krop in zijn keel te krijgen.

De apprentice knikte naar de warrior ter begroeting toen die haar naam zei en staarde over de grens, hem niet echt aankijkend. "Je zoekt haar ook zeker.", mompelde ze, al was het sowieso hoorbaar voor de krijger. Het was niet nodig om te zeggen wie 'haar was, want dat wisten ze allebei. Ze misten haar allebei, ook al zou de ene dat misschien sneller toegeven dan de andere. Amberpaw legde haar oortjes in haar nek en ging zitten. "Ze is hier niet.", vervolgde ze. Daar was ze zeker van; waarom zou ze hier nog zijn. Ze was weggegaan, misschien omdat ze haar nestjes niet meer wou opvoeden of misschien omdat ze ze niet leuk vond - maar ze zou het niet riskeren om zo dicht bij Windclan gebied gezien te worden, of om de snuitjes van haar kittens nog eens te zien. Waarom zou ze anders weggaan?