It seems like a normal day

Winterstorm opende haar ogen, het was nog vroeg, maar dat maakte voor haar niet echt uit, ze had wel zin om naar buiten te gaan en het maakte dan niet echt uit hoe vroeg het was en waarschijnlijk had ze dan ook minder last dat katten naar haar keken als ze het kamp uit ging. Ze schudde haar hoofd bij die gedachte, daar moest ze niet aan denken. Ze keek even rond de den en zag de meeste warriors nog in hun nesten liggen, het mocht dan wel vroeg zijn, maar er was vast al wel iemand wakker, dat was altijd zo, maar dat maakte voor haar niet zo heel veel uit. Ze besloot dat ze voorzichtig en zachtjes moest doen, want anders zou ze iemand nog wakker maken die helemaal niet zo vroeg wakker wilde worden en dat wilde ze niet op haar geweten hebben. Ze stond langzaam op en begon voorzichtig door de den heen te lopen om niemand wakker te maken. Eenmaal buiten de den liet ze de zwakke zonnestralen haar vacht verwarmen en sloot ze haar ogen even voor een moment. Ze opende ze weer en keek even het kamp rond voor ze haar blik op de uitgang van het kamp vestigde en ernaartoe begon te lopen. Ze ging erdoorheen en het bos in.
Eenmaal aan de andere kant van de tunnel voelde ze niet meer de druk die ze in het kamp voelde, ze wist niet goed waar het van kwam, maar dat maakte voor haar niet echt uit. Ze begon rustig door het bos te lopen en luisterde naar de geluiden om haar heen, ze besloot uiteindelijk om naar de uilenboom te gaan. Waarom wist ze niet, maar dat maakte voor haar niet uit, ze wilde er blijkbaar naartoe, vaak ging ze ernaartoe om te jagen en misschien zou het ook niet zo'n slecht idee zijn om dat nu ook te doen. Ze liep rustig verder en het duurde gelukkig niet lang voor ze bij de uilenboom was. Ze herinnerde zich nog de keer dat Brightkit het kamp uit was geglipt en hier naartoe was gegaan. Ze was op dat moment boos geweest, maar ze wist dat de meeste kittens het wel één keer probeerden. Ze vroeg zich alleen af wat er de laatste tijd toch aan de hand was met Brightpaw, ze wist dat er iets mis moest zijn, maar ze begreep niet wat. Brightpaw had haar er ook nog niks over verteld, maar misschien zou het nog komen. Ze hoopte dat alles goed zou komen, maar daar kon ze niet zeker van zijn, zolang ze er nog niks vanaf wist, maar ze begreep ook wel dat Brightpaw het haar vanzelf zou vertellen als ze het wilde en als ze het niet wilde dan zou ze er vrede mee moeten hebben. Ze schudde de gedachte weg en probeerde zich te concentreren op de jacht.

(Brightpaw/soul)

Brightpaw lag nog lekker in haar nest. Het was een vroeger dag, de ochtend zonnen stralen schenen al een beetje naar binnen. Sommige katten waren wakker, en anderen weer niet. Langzaam hees ze haar kop op, ze keek de den rond en zag dat Moonpaw nog lag te slapen. Een kleine zucht verliet haar bek. De vorige dag had ze een rot gesprek met die kater gehad. Zij was verliefd op hem, hij was verliefd op een Riverclan poes. Dat kon toch niet?! Niet dat hij verliefd op haar moest zijn, maar dat zijn gevoelens bij een buiten staander stonden, een vijand om het zo maar te noemen. Moonpaw was een verrader. Brightpaw gaapte zacht en kroop de den uit, ze versmalde haar ogen tegen het zon licht en opende ze toen weer normaal. Haar vacht was een tikkeltje dof, en ze was mager, dat was allemaal vrij goed te zien. Vroeger zag ze er zo levendig en gezond uit. Nu niet meer.
Ze sloop het kamp uit, Apprentices mochten eigenlijk niet zonder toestemming alleen gaan. Maar ze had gezegd dat het van haar mentor mocht. Nu kon ze gewoon gaan. Al zouden ze het na vragen, haar duistere moordenaars mentor zou haar niet verraden, al wist hij het zelf niet eens. Haar poten brachten haar naar de uilen boom. Onderweg schoten er herinneringen naar boven. Dit was de plek waar ze stiekem heen was gegaan om dat ze dat uilen verhaal niet geloofde. Dit was de plek waar ze als eerste heen was gegaan met Moonpaw. Ze hadden zich alle bij toen een beetje op hun hoedde gevoeld. Een klein traantje gleed over haar wang. Maar de was al snel weg. Toen kwam er een witte bekende vacht en geur haar neus binnen. 'Mama?' Vroeg ze, en toen ze beter in zicht was glimlachte ze even. 'Hallo mama!' zei ze. Haat ogen waren een tikkeltje bedroeft. Maar ze voelde zich altijd wel wat beter wanneer ze bij haar in de duurt was.

Winterstorm besloot dat ze het maar uit haar hoofd moest zetten en zich maar op het jagen moest gaan concentreren. Ze wilde het dolgraag kunnen vergeten, maar ze wist dat ze het niet kon, ze zou zich altijd wel zorgen maken over Brightpaw. Een zucht ontsnapte haar mond, op deze manier ging het helemaal niet lukken om iets te vangen en misschien moest ze het ook maar niet gaan proberen. "Mama?" Hoorde ze plotseling, ze was zo in haar gedachten geweest dat ze niet door had dat iemand in haar buurt was gekomen. Ze kon aan de stem horen dat het Brightpaw was en ze draaide zich om. "Hallo mama!" Hoorde ze Brightpaw zeggen. Ze was blij te zien dat Brightpaw even lachte, maar de bedroefde ogen deden haar meer pijn dan ze zich had voorgesteld. Ze probeerde het te verbergen. "Hallo Brightpaw." Zei ze en probeerde te glimlachen wat ook nog aardig lukte ook. Ze bekeek haar dochter een keer goed, ze zag de dofheid van haar vacht en ook dat ze wat mager was, wat was er toch gebeurd dat dit liet gebeuren? Ze probeerde het uit haar hoofd te zetten, maar hoe kon ze? Ze wist dat ze het aan Brightpaw over moest laten als die wilde praten, maar ze wist niet wat te zeggen, wat kon ze zeggen? Zwijgen vond ze ook maar niks, misschien moest ze maar gewoon afwachten of misschien moest ze ergens anders over gaan praten. "Heb je zin om wat te gaan jagen?" Besloot ze uiteindelijk maar te vragen, ze zou er vanzelf wel achter komen of Brightpaw het wilde of niet en als Brightpaw wilde praten zou ze het jagen zo vergeten, maar ze wilde dat ze blij en gelukkig zou zijn, niet zoals nu, het leek alsof de apprentice al veel te veel voor haar korte leven mee moest maken en dat deed haar nog het meest pijn, wetend dat het zwaar is om zulke lasten te dragen. Ze keek Brightpaw aan en wachtte op haar antwoord.

'Hallo mama!' zei ze. Haar ogen waren een tikkeltje bedroeft. Maar ze voelde zich altijd wel een tikkeltje beter wanneer ze bij haar moeder in de buurt was. "Hallo Brightpaw." Zei haar moeder. Ze merkte dat haar moeder een geprobeerde glimlach maakte. Ze wist dat het om haar ging. Ze liep op haar af en gaf een kopje. "Heb je zin om wat te gaan jagen?" Vroeg haar moeder. Brightpaw schudde haar kop, 'mam, ik snap er helemaal niks meer van, mijn mentor is een duivel, en de gene waar ik van hou...' Ze slikte even. 'Ik weet niet of ik het zeggen kan, hij zou het me niet accepteren', mompelde ze. 'Maar ja, de gene waar van ik hou, ik zeg niet wie, die gaat met een riverclan poes om, ik vind het niet leuk...' Weer slikte ze. 'Ik hou van hem, en ik wil dat hij niet in de problemen komt!' Zei ze. Ze keek in de richting van het kamp. Ze kon het kamp reuken, maar niet zien. Zijn geur hing daar, wat als hij voor de Riverclan besloot te kiezen, dat hij de clan verliet voor de liefde van zijn leven? Nee! Snowpaw was zijn liefde van zijn leven niet! Dat mocht niet! Het is een Riverclan poes! Een wat je kan noemen, vijand! Ze schudde in zich zelf met haar kop. Ze toonde teleurstelling en verdriet, het verdriet van een gebroken hart.

Winterstorm zag hoe Brightpaw haar hoofd schudde, dat was wel iets wat ze verwacht had. Ze had het alleen voorgesteld om Brightpaw meer op haar gemak te krijgen, maar het leek erop dat het op die manier niet ging lukken. "Mam, ik snap er helemaal niks meer van, mijn mentor is een duivel, en degene waar ik van hou..." Ze hoorde Brightpaw even slikken. "Ik weet niet of ik het zeggen kan, hij zou het niet accepteren." Hoorde ze Brightpaw mompelen. Ze dacht na over wat het kon zijn, maar het moest iets zijn waardoor Brightpaw van slag was, want anders kon het niet zo zijn zoals het nu is. Ze zuchtte, soms was het al moeilijk genoeg en dit soort dingen erbij waren vaak nog veel lastiger. "Maar ja, degene waar ik van hou, ik zeg niet wie, die gaat met een Riverclan poes om, ik vind het niet leuk..." Ze hoorde Brightpaw weer slikken. "Ik hou van hem, en ik wil dat hij niet in de problemen komt!" Ze hoorde de woorden en ze bleven in haar hoofd. Problemen, daar had ze zelf ook vaak genoeg aan gedacht sinds ze met Felix omging, maar niemand had hun nog gezien tot nu toe, ook al was ze niet zeker dat het voor altijd zo zou blijven. Ze wist wel dat ze het nooit aan iemand kon vertellen. "Ik begrijp dat je van hem houdt en dat je niet wil dat hij in de problemen komt, maar wil je ook niet dat hij gelukkig wordt?" Vroeg ze aan Brightpaw. "Ik snap dat het in het begin moeilijk zal zijn om het te accepteren, maar naarmate de tijd vordert zul je merken wat hij echt wil en als hij voor de Riverclan poes kiest is dat zijn eigen verantwoordelijkheid en je zult het ooit moeten accepteren als er geen verandering in komt." Zei ze. Hoe kon ze ook commentaar leveren op een andere kat die de warrior code overtreed vanwege de liefde, dan zou ze zichzelf ook commentaar moeten geven en dat deed ze niet, in het begin had ze getwijfeld, maar naarmate de tijd vorderde voelde ze zich er steeds beter onder en wist ze dat ze Felix niet kon opgeven om volledig trouw aan de warrior code te worden. Ze richtte haar aandacht weer op Brightpaw en wachtte haar antwoord af.

"Ik begrijp dat je van hem houdt en dat je niet wil dat hij in de problemen komt, maar wil je ook niet dat hij gelukkig wordt?" Zei haar moeder. Brightpaw slikte. Hoe kon ze dat zeggen, hij overtrad de Warrior code, hij deed on-loyaal tegen over zijn clan, tegen over zijn familie! "Ik snap dat het in het begin moeilijk zal zijn om het te accepteren, maar naarmate de tijd vordert zul je merken wat hij echt wil en als hij voor de Riverclan poes kiest is dat zijn eigen verantwoordelijkheid en je zult het ooit moeten accepteren als er geen verandering in komt." Vervolgde haar moeder. Ze snapte het wel, liefde was sterker dan een code. Maar toch deed het haar pijn. 'Mama, dankje wel', zei ze. De witte poes wist alles altijd wel goed en wijs te vertellen, en daar was ze blij mee. Zo'n moeder zou elke kat wel willen hebben. 'Mama, is het misschien dat onze vader ook niet in deze clan leeft?' Vroeg ze plotseling met ogen op de grond gericht, niet bedroefd, gewoon verlegen om dat ze dat zo plotseling vroeg. Ze had namelijk nooit geweten wie haar vader was, waar hij weg kwam. Maar hij was niet in de clan, daar was ze honderd procent zeker van.

"Mama, dankje wel." Hoorde Winterstorm Brightpaw zeggen. Ze was blij dat het misschien iets had geholpen, maar ze wist ook wel dat het nu nog steeds moeilijk was en ze hoopte dat de tijd inderdaad de wonden zou helen. Het deed nu nog pijn, maar die pijn zou weggaan, dat wist ze wel, maar bij de een duurde het veel langer dan bij de andere. Ze sloot even haar ogen, wat zou ze moeten doen als er geen verandering in kwam? Ze schudde de gedachte weg, er zou vast wel iets veranderen, maar ze wist dat als die kat verliefd was op de riverclan poes, dat er dan niks aan te doen was en dat ze er zelf achter moesten komen dat het niet goed was. Ze wist zelf ook wel dat wat zij deed dat het ook niet goed was en ze had er ook al tig keer over nagedacht, maar er viel niks aan haar gevoelens te veranderen. "Mama, is het misschien dat onze vader ook niet in deze clan leeft?" De vraag overviel haar een beetje en haar ogen schoten los. Ze zag dat Brightpaw naar de grond staarde en ze begreep dat Brightpaw een beetje verlegen was. Ze wilde dolgraag wegrennen nu, maar ze wist dat dat ook een antwoord zou zijn. Dan was het wel duidelijk dat ze ervoor weg wilde rennen, omdat ze het antwoord niet wilde geven. Wat moest ze nu? Ze staarde nog steeds naar haar dochter en ze wist niet wat te zeggen. Ze maakte met haar nagels kuiltjes in de grond en keek naar haar poten. Hoe moest ze het toch zeggen? Ze wilde niet dat Brightpaw het echte antwoord zou weten, maar hoelang zou ze zoiets nog verborgen kunnen houden? Ze wilde Brightpaw niet meer verdriet aandoen dan ze al had, maar ze wist niet hoe ze moest antwoorden. Ze kon wel zeggen dat ze er niet over wilde praten, maar dit was een nogal directe vraag geweest en ze wist niet goed hoe die te ontwijken. Ze keek naar Brightpaw, ze was radeloos, wat zou ze kunnen zeggen? Een bijna onhoorbare zucht ontsnapte haar mond. Ze wilde dat ze het kon vertellen.