Playing games with Jon Snow }

Het was schemerdonker. De zon was verdwenen achter slierten mist. Ze hing laag, zo meteen zou de nacht invallen. Een schim trippelde door het territorium. Hij was op nachtwacht. De wachter liep in een soepele tred. Hij was groot en liep hoog op zijn poten. De vacht leek op satijn in de fonkeling van de eerste streepjes maan. Anders dan zijn familie was hij redelijk slank gebouwd. Niet om meteen te zetten dat hij van het schaduwenrijk kwam. Zijn poten zetten zicht gracieus op de grond. De puntjes van zijn oren trilde. Hij had konijn geroken. Het grappige was dat zijn naam heel veel op een konijn leek en daarom meed hij de prooi liever. Dat deed hem geen eer aan om zijn eigen naam af te slachten. Harepaw zo heette hij en hij was anders als de rest. Zijn vacht was heel heel licht. Toen hij geboren werd was hij bijna doorzichtig. Zijn ogen waren bijna nog lichter dan zijn vacht. Heel teder blauw. Toch was hij niet zoals die andere katten in twolegs huizen. Zijn ogen waren zwart omlijnd en niet super roze. Hij was ook niet doof of blind. Het enige wat hij gemeenschappelijk kon noemen was zijn prikkelbaarheid en zijn overgevoeligheid aan 'extreem' weer. Hij wendde zijn kop af. Iets had zijn aandacht getrokken.

+ Lionpaw

De kater had zijn oortjes in zijn nek gedraaid. Zijn nagels voelden rauw aan; hij had ze veel gebruikt, en kon het zowel aan zijn hulzen als spieren voelen. Dit keer had hij ze niet in een kattenlichaam laten zinken - al moest hij toegeven dat de adrenaline rush ervan toch wel miste, hoe fout het ook bleek te zijn - maar in een boom uit frustratie. Doordat hij zo weinig energie overdag verbruikte, leek hij teveel 's nachts over te hebben en hij moest het ergens op kwijt. Zijn mentor, Sandmask, was oud en wist niet wat met hem te doen. Lion had immers een immense hekel aan zijn training, al liet hij dit niet merken, glimlachte hij enkel liefjes door het hele ding heen. Toch was Sandmask door zijn oudere leeftijd ook wijs, en kon deze toch lichtjes door hem heen zien, wat enkel frustrerend voor hem zijn moest, gezien hij halve waarheden te zien kreeg. Voor Lion was het ook moeilijk, hij wilde immers de controle hebben, hij wilde zijn mentor laten zien wat hij moest zien, en het was een lastige opgave. Het zou hem niets verbazen als hij binnenkort een nieuwe mentor zou krijgen.
De boom die hij eerder uitgekozen had om zijn frustratie's op uit te leven, was vlak bij de grens met RiverClan geweest, een Clan waar ze op het moment mee neutraal stonden. Gelukkig, aangezien hij iemand tegen gekomen was. Ze was een mooie kattin geweest, en hij had haar redelijk kunnen plezieren, dacht hij dan. Niet volledig, natuurlijk, hij was niet dom. In tegenstelling; hij was ontzettend slim. Hij had haar genoeg aandacht gegeven zodat ze hem morgen niet vergeten was, maar niet genoeg zodat ze hem ging opzoeken in zijn eigen territorium. Dat zou pas ongelukkig zijn. Zijn vacht rook lichtjes naar haar, aangezien ze best wel dichtbij elkaar gezeten hadden, en gentlemen als hij was, had hij redelijk op haar signalen gereageerd. De geur van zich afwassen hoefde hij niet, het waaide hard, en hij wist dat het niet lang zou duren voordat alles verdreven was. Echter kwam hij nu wel aan bij het kamp, en zag hier zijn jongere broertje staan. Harepaw. Lion trok kort met zijn wenkbrauw. Hij vond zijn pleegbroertje raar, aangezien hij een ander effect op hem had dan iedereen. Hij voelde een zekere affectie richting het witte katertje en hij vond het zowel fijn, als ontzettend vervelend. Het was een lastige situatie. "Harepaw," sprak hij, vanaf een redelijk afstandje al, zodat zijn broer niet onnodig van hem schrikken zou.

Harepaw keek opzij naar zijn broer. Die stond op een redelijke afstand zodat hij niet schrok. Schattig. Een glimlach krulde zich om zijn lippen. "Broer hey!" Ze hadden dezelfde mentor. Die oude mafkees. Harepaw ging daarbij niet zoveel trainen, want die oude ketel was niet geschikt voor een jonge apprentice. De witte kater liep op zijn broer af. "Hoe gaat het?"