It's showtime

Prompt kreeg Settled een poot op zijn snufferd gedrukt. Wat? Hey! Dat was niet tof. Het katertje kreeg een boze uitdrukking op zijn gezicht. ‘Mmwhuh mwwuhffss mwff!’ protesteerde hij hard, maar onbegrijpelijk tegen de poot van de zwarte kitten. Snel deinsde hij een beetje achteruit en eindelijk verloste de zwarte kater hem van zijn spreekverbod. Hij wilde heel boos nóg een keer klagen tegen de kitten, maar zijn interesses werden meteen gewekt toen hij het had over een geheime missie. Zijn gezicht klaarde weer op. Ohhhh! ‘Wat voor geheime missie?’ vroeg hij zo zacht mogelijk. Hij kon zijn enthousiasme nauwelijks meer in zijn kleine lichaampje bewaren. Nieuwsgierig schuifelde hij wat dichterbij, waarna de zwarte kitten zich voorstelde. ‘Settledkit,’ miauwde hij vervolgens zijn eigen naam terug. Ohh, dit was zó tof. Hij was zomaar deel van een geheime missie! Zou hij een speciale opdracht hebben gekregen van Tallshadow? Hij wilde het zó graag weten!

Oh tjonge, zijn eerste geheime missie. Hij zou het perfect uitvoeren. Nee wacht, perfecter dan perfect! Hij knikte dan ook enthousiast toen Ghostkit vroeg of hij de nesten zag. Ja, natuurlijk. Het waren er miljoenen! Hij stond bijna op springen, wat moesten ze doen? Er een rotzooi van maken? Maar dat was een hele leuke opdracht. Dan kon hij eindelijk laten zien hoe scherp zijn klauwen en tanden wel niet waren. Hij zou dat mos tot moes schoppen. Hij mocht nooit het nest van Rivernight en zijn zusjes kapot schoppen, dus nu had hij eindelijk de kans. Settled kreeg een zelfverzekerde blik op zijn gezicht en toen Ghostkit toen óók nog zei dat het een geheime missie van Tallshadow was, voelde hij zich super speciaal. ‘Écht?’ vroeg hij vol ongeloof. Het katertje kon zijn geluk bijna niet op. Hij sprong stevig op zijn korte pootjes en stak zijn staart zo hoog en fier mogelijk in de lucht. ‘Waar wacht je dan nog op?’ sprak hij heroïsch en hij viel meteen het dichtstbijzijnde lege nest aan met zijn klauwen en begon wild mos uit elkaar te trekken.

Ergens kwam er nog bij een oor binnen dat hij zachtjes moest zijn, maar dat was gewoon te moeilijk. Mos scheurde onder zijn klauwen en hij gooide het zo ver als hij kon de héle den door. Niet meer op lettend waar het lande. Kreetjes van plezier kon hij nu echt niet meer onderdrukken en lachend en rollebollend ging hij door de den. Waarschijnlijk tot Ghostkits grote ongenoegen, maar hij deed het voor Tallshadow! Dan móést het wel goed komen. En zij zouden het niet op hoeven te ruimen, want dat was voor de Warriors om te doen om een lesje te leren. Ja, die domme Warriors moesten hun nesten maar netjes houden. Dat werd al aan hém geleerd. Op een gegeven moment kwam hij Ghostkit weer tegen en drukte voorzichtig een pootje tegen hem aan. ‘Doe ik het goed?’ fluisterde hij enthousiast en keek achterom naar het spoor van ravage wat hij achter had gelaten.

Settledkit deed het geweldig! Oh, tsjonge. Trots keek hij zijn nieuwe beste vriend aan. Tot hij zei: "maar". De uitdrukking op zijn gezicht veranderde van dag tot nacht en onzekerheid vulde zijn ogen. Deed hij toch iets verkeerd? Hij moest er bijna van janken, totdat Ghostkit zei dat hij het nog beter kan. Settledkits zijn oogjes gingen weer wijder open staan en hij knikte vervolgens enthousiast. ‘Oké, dan ga ik nóg beter mijn best doen,’ sprak hij vastberaden. Meteen dook hij weer de nesten in en met nog grotere bewegingen probeerde hij de nesten  te verprutsen. Hij pakte het mos in zijn bek en schudde het zo hard als hij kon heen en weer. En dat alles, terwijl hij nog stiller te werk probeerde te gaan. Hij wilde de andere warriors echt niet boos maken. Straks was Tallshadow dan boos dat hun geheime missie was mislukt en dan zou hij nooit meer de beste warrior van de clan kunnen worden. Dan stond hij voor altijd bekend als de sukkel die zijn allereerste geheime missie had verprutst. Dat zou echt niet gaan gebeuren. Hij zou meester worden in geheime missies, en dan zou de clan hem heel cool vinden.

Een paar tanden zetten zich in zijn staartje en hij draaide weer supersnel om. ‘Auw,’ mompelde Settledkit klagend, waarna hij naar Ghostkit luisterde. Hij knikte uitbundig. ‘Beloofd,’ sprak hij, waarna hij verder ging met zijn sloopkunsten. Maar, hij begon zich toch aan de logica van Ghostkit zijn verhaal te twijfelen. Daarom trippelde hij weer naar de zwarte kitten en drukte opnieuw een poot tegen hem aan. ‘Maar we mogen het toch wel aan Tallshadow vertellen? Om te zeggen dat we het goed hebben gedaan?’ Zijn ogen twinkelden vragend naar de zwarte kitten. Dat zou toch wel de bedoeling zijn. Vrolijk ging hij verder met zijn nest sloop skills. Ghostkit kon zien dat hij echt wel goed genoeg was voor deze geheime missie en ook Tallshadow. Dit zou hij voor altijd onthouden en dan kreeg hij de beste mentor en de beste warrior naam. Oh, hij had er nu al zin in!

Met zijn bekkie bijna open, luisterde hij aandachtig naar Ghostkits woorden. Hij knikte instemmend. Ja, die gemene warriors zouden hun dan expres slecht trainen, zodat ze nooit beter zouden worden dan hen! Dat zou hij niet laten gebeuren. ‘Oké, dan is dit alleen ónze geheime missie,’ snorde hij met een tevreden blik op zijn gezicht. De twee kittens gingen weer beide hun eigen gang, totdat hij opeens een stuk mos op zijn kop kreeg. Settledkit struikelde en tuimelde op zijn kop, waarna hij gedesoriënteerd zijn kopje weer omhoog stak. Auw, dat deed pijn. Hij wreef met een pootje over zijn kop en hij voelde de tranen al in zijn ogen opwellen. Ghostkit zei nog sorry, maar hij keek een beetje boos naar zijn nieuwe vriend toe. Het was vast niet expres, maar het deed alsnog zeer. Maar hij zou écht stoer blijven, hij mocht niet gaan huilen om zoiets stom. ‘Is niet erg,’ piepte hij met een geknepen stemmetje om de tranen tegen te gaan. Hij snikte nog eens zachtjes, voordat hij verder ging met slopen. Al was het nu lang zo leuk niet meer.