Owl Parade

Jaypaw zwiepte geïrriteerd met zijn staart. Great. Door zijn uitval tijdens de ceremony zou vast iedere ThunderClanner een hekel aan hem hebben of twee keer nadenken voordat ze contact met hem wilden hebben. En dan wilde hij nog niet eens nadenken over wat Zealspark en Silverstar nu van hem dachten. Hij herinnerde zich de boze glans van de deputy nog toen deze hem op zijn plaats had gezet. Hij had de deputy helemaal verkeerd begrepen en daar moest hij nu voor boeten. Voorlopig had hij nog geen straf gekregen, maar hij durfde te wedden dat Zealspark snel genoeg een straf zou verzinnen voor hem. Hij onderdrukte een zucht. Waarschijnlijk zou de deputy hem geen warrior laten worden, wat de uitkomst dan ook was van zijn final assesment met Hazelfray. Hij had het behoorlijk verpest voor zichzelf. Soms wilde hij gewoon naar het rogue territory gaan zodat hij kon verdwijnen van de ThunderClan. Alsnog voor de BloodClan gaan was voor hem geen optie; hij haatte de BloodClan en alles in hem wilde vermijden dat hij daar ooit terecht zou komen. Hij vond in ThunderClan blijven echter ook maar een straf. Hij sloot zijn ogen en merkte dat zijn gedachten heel even naar de zachtaardige medicine cat’s apprentice gingen die hij in WindClan had ontmoet. Routpaw. Hij wilde dat hij nu even met haar kon praten. Net toen hij zijn ogen terug opende, ontmoette hij de blik van Branchpaw en liet hij zijn klauwen verbaasd zijnde uit hun hulzen schieten om deze naar voren te richten. Net op tijd kon hij zich inhouden toen hij besefte dat Branchpaw van zijn eigen Clan was en onderdrukte een zucht. Waar was de tom nu weer mee bezig? Jaypaw wachtte af tot de oudere tom voor zijn neus stond, maar zijn boosheid en irritatie verdween toen de tom tegen hem begon te spreken. ‘Hoi Branch,’ mauwde hij terug. ‘Ik weet niet welk raar ritueel je daar aan het doen was, maar zover ik weet worden we daar niet op getraind in de Clan.’ Hij grijnsde plagerig naar de tom en gaf hem een zet. ‘Bedankt dat je voor me opkwam tijdens de ceremony. Ik denk dat jij zowat de enige bent die nog geen hekel aan me heeft.’ Hij zuchtte. ‘Ik wilde dat ik niet zo was uitgevlogen tegen Zealspark, maar ik kan mijn acties niet meer ongedaan maken. Soms zou een rogue worden de beste optie voor me zijn, dacht ik zo.’ Hij keek de tom lichtelijk somber aan.

De tom grinnikte toen hij een zet terugkreeg, maar gaf voor de zekerheid geen tweede zet terug. Dan zou het speelvechten worden en dat had hij nu even niet nodig nu dat hij een serieus onderwerp aansneed met Branchpaw. Uhum. Serieus? Jaypaw trok met zijn oortje toen de tom begon te spreken en om hem heen liep. Expres bewoog hij met zijn gat heen en weer zodat hij liet zien aan de tom dat hij de woorden niet erg opvatte. Hij wist dat de tom ze voor te lachen bedoelde. Hij wist best wanner iemand iets voor te plagen zei en wanneer ze hem daadwerkelijk wilden kwetsten; Branchpaw was één van de katten die alles zei voor te plagen. En dan kon Jaypaw wel lachen met een beledigende opmerking, hoewel hij niet zo beledigend was omdat het gewoon nergens op sloeg. ‘De Branchclub? Seriously? Die heb je ook nog maar net verzonnen, zeker?’ Hij keek de tom aan en draaide met zijn ogen. ‘Ik vind de Jayclub beter klinken.’ Vervolgens stapte hij naar de tom toe en gaf hem weer een zet, deze keer iets harder dan de vorige. ‘Die had je nog te goed,’ zei hij met een uitdagende grijns. Hun kennende zou het sowieso een speelgevechtje worden dadelijk. Vond hij niet erg. Echter wilde hij wel nog één vraag hebben voordat ze dadelijk vechtend over de grond zouden rollen en vragen stellen er niet meer bij was. ‘Wanneer word je nu eens eindelijk warrior, man? Je aanwezigheid is te veel aan het worden in de apprentices’ den.’ Hij keek de tom plagerig aan. Als Branchpaw de volgende ceremony warrior zou worden, hoopte hij dat hij de apprentice zou joinen.