On time[Training 1]

Zijn helder groene oogjes keken vanuit de grote gat die zich in de muur van te Young one tower bevond. Zijn best grote en sterke lichaam was warm om die van zijn zusje heen gekruld en met een beschermde uitstraling gaf hij haar een kleine lik over haar oortje. Hij zou haar beschermen en hoe ouder hij dan ook werd hij beter hij dat kon doen. De lucht was nog donker maar de maan zakte zachtjes wat vertelde dat het bijna ochtend zou worden. Claw had hem erop gewezen om op tijd te komen en dat zou hij dat ook doen dus toen ook de eerste zonnestralen de tower in scheen sprong hij op. Zijn fluffy vacht was de nacht daarvoor al goed verzorgd door Violet dus hoefde hij er nu gaan tijd aan te besteden. Zo geruisloos als hij kon stampte hij de slaapplek uit en schudde zijn dikke vacht toen deze de ijskoude ochtendwind ontmoette. Bibberend keek hij om zich heen en tippelde naar de barn van Claw. Hier moest hij naar toe komen dus nu stond hij er ook, -ruim op tijd zelfs- wachtend op toestemming om zijn mentors barn te bestreden.

Met een snelle haal over zijn borst stapte hij veder naar de inngsng van de barn en zwiepte een beetje zenuwachtig met zijn staart terwijl hij wachtte tot Claw zijn aankomst doorhad. Hij was erg nieuwsgierig dus de blije twinkeling die in zijn groene heldere oogjes glommen waren niet te missen. Oh wat wou hij graag alles leren! Hij had verhalen gehoord over de clans en dat had zijn interesse opgeborreld en het liefst luisterde hij de hele dag er naar. . "Kom binnen Tate." Claw's stem deed hem kort opschrikken en snel likte hij het laatste slordige plukje recht voor hij voorzicht de barn betrad. Zijn ogen gleden langzaam maar boven zodat de fluffy kater de ogen van zijn mentor kon ontmoeten. Werd hij later ook zo groot en sterk? Hij hoopte van wel! Claw opende weer zijn mond en nieuwschierig spitste hij zijn oren. "Vandaag gaan we een rondje maken door Twoleg place en langs de grens van de boskatjes. Onderweg mag jij mij alvast vertellen wat je allemaal weet over de katten die niet bij de Elite horen." Tate knikte en keek toe hoe de zwarte robuuste kater van de verhoging sprong en de barn uit stapte. Meteen draaide het katertje zich om en liep zijn mentor achterna. "Ik heb gehoord dat er vier clans zijn." Begon hij en wierp een aarzelende blik op de kater, waren het er nou vier of vijf? Err.. Hij wist het niet helemaal meer. "Uhm je heb Thunderclan.. Shadowclan, Riverclan enne.. ohja! Windclan" Een grijns vormde zijn lippen en met een zwiepende staart stapte hij door. "Enne.. ik weet ook dat u vroeger Thunderclan had overgenomen! maar er was iets verkeerds gegaan waardoor u weer moest terugkeren samen met de Elite" Was dat goed? Tate twijfelde, misschien had hij niet moeten zeggen dat Claw de macht uit zijn klauwen was verloren, zou de leader het hem kwalijk nemen en hem straffen..? Aarzelend probeerde hij zijn blik op die van Claw terwijl hij -bang- veder stapte.

Tate werd er al snel opgewezen dat hij zijn staart moest stil houden en met naar achter gedrukte oortjes kinkte hij snel. Het was iets waar hij soms geen controle over had, alsof zijn lichaam iets anders wilde dan zijn geest. Een beetje onzeker -en proberend niet met zijn staart te zwaaien- trippelde hij veder. Ze liepen richting het park nadat hij de clans op had genoemd. De zwarte robuuste kater stopte onmiddellijk bij zijn woorden over dat hij Thunderclan had verloren en de jonge kater moest zijn kaken op elkaar klemmen om niet te piepen van de angst. Hij boorde zijn nagels in de grond en knikte haastig nadat Claw vertelde dat iemand niet aan zijn afspraak had gehouden, zijn volgende woorden waren dan ook dat hij alleen zich zelf moest vertrouwen waardoor hij kort fronste. En zijn zusje dan? Zijn ouders en de rest? Waren hun dan één grote leugen om hem in de afgrond te krijgen? Tate wou net zijn mond openen maar hij sloot hem algauw en slikte zijn vraag door. Misschien was het maar beter om niks te zeggen dus knikte hij. Gelukkig draaide Claw zich weer om en baande door het park heen. "Het territorium van ThunderClan grenst aan die van ons. Daarachter ligt het territorium van RiverClan en daar weer achter die van WindClan. Aan de andere kant van het pad van de monsters zit ShadowClan. Je kunt overal wel komen als je de paden van de monsters volgt. Let er dan wel op dat ze je niet te pakken krijgen. Die beesten stoppen echt nergens voor. Tate nam de woorden van zijn mentor goed op en liet zijn helder groene het gebied afglijden. "Waarom hebben we eigenlijk ruzie met de clans?" Vroeg hij en liet zijn ogen op die van Claw rusten, waarom konden ze niet met ze alle in vrede leven? Dan zouden alle moeilijkheden en problemen samen opgelost kunnen worden inplaats van elkaar af te slachten en oorlog te voeten voor een extra hapje prooi. Dat was toch veel logischer en makkelijker, right..?

Oei, dat had hij beter niet kunnen vragen. Nadat de woorden zijn lippen verlieten sloot hij vlug zijn bek en hield stevig zijn kaken op elkaar geperst. Claws nekharen stonden overeind terwijl hij zijn enge groenige ogen langzaam op die van hem richtte. Tate slikte en deed een stapje opzij, bang dat zijn mentor hem een goeie tik zou geven. "Omdat het zielige scharminkels zijn. Katten die leven in een leugen en de waarheid niet onder ogen willen komen. Het zijn lafbekken, die we weg moeten zien te krijgen" Vertelde Claw hem en de jonge kater was even verward. Wat bedoelde hij met leven in een leugen? En weg zien te krijgen? Wou Claw ze allemaal één voor één omhalen? De kater knipperde met zijn ogen voor hij weer zijn blik op die van Calw durfde te vestigen. Misschien kon hij beter een 'stoerder' vraag stellen. Dus raapte Tate zijn keel en opende zijn mond. "Heeft u al een idee om ze weg te krijgen,?" Mauwde hij lichtelijk geïnteresseerd, en kneep vragend zijn wenkbrauw tot een frons.

Zijn vraag kwam goed aan bij de grote zwarte kater en met een trotse houding stak hij even zijn borst vooruit. Claw begon weer in beweging te komen en snel krabbelde de kater achter zijn mentor aan. “Uiteraard, zorg er voor dat je altijd nog twee extra plannen paraat hebt liggen.” Tate luisterde weer en sprong de stoep op. "En wees geduldig. Doe nooit iets overhaast, dan ga je fouten maken. Leer geduld te hebben en je zult zien dat je je doel bereikt". Oke. Geduld, en altijd een plan B. Tate knikte en volgde zijn mentor. "Geduld, en altijd een plan b hebben" Herhaalde hij voorzich zelf voor hij weer de kater volgde.