The dark cold night woke the demons

Plotseling. Dat had je het wel kunnen noemen. Hoewel Shark genoegen nam met zijn nieuwe rang, kon hij het bijna nog steeds niet geloven dat ze dood was. En de manier waarop dat ze dood was gegaan leek al helemaal onwerkelijk. Claw had er niet al te veel over gezegd, maar Shark was er vrij zeker van dat zijn leader ook verbaasd was over de manier waarop Zira haar leven achter haar had gelaten. Zira leek altijd zo… onoverwinnelijk. Haar lange klauwen zouden makkelijk de huid van een hond open kunnen scheuren zonder dat het haar aan had kunnen vallen. Nee, Shark kon zich vrij moeilijk inbeelden dat Zira verscheurd zou worden door drie honden. Maar daar ze had gelegen. Midden in het kamp. En vlak voor haar neus was hij benoemd als deputy. Zou Zira hem goedkeuren? Ze hadden geen slechte band, maar ze hadden nu ook weer niet de beste band. Hij blonk waarschijnlijk niet al te veel uit bij haar, maar voor Claw schijnbaar wel. Shark had gedacht dat Hellhound of Cyber de nieuwe deputy zouden worden. Hellhound omdat hij veel hondentanden had en Cyber… nou ja, Cyber ergens ook weer niet. Ze hadden nu evenveel hondentanden. Shark was blij dat hij meer hondentanden had verdiend. Een deputy met maar vijf of zes hondentanden kwam namelijk ook niet erg serieus over. Hij moest er nu nog maar vier verzamelen, maar hij was er niet erg mee bezig geweest. Binnenkort zou hij Nightthorn moeten zoeken om hem aan te stellen als een nieuwe member van de Elite. Hij was benieuwd of de zwarte tom een beslissing had kunnen maken. De kater schudde zijn kopje om zijn gedachten helder te maken en liep toen in de richting van het kamp. Hij was even buiten gaan liggen, hoewel hij nu wel een barn had om in te slapen. Vermoeid zijnde keek hij in de richting van barn two waarvan hij wist dat de queens daar lagen met hun kittens. Zijn oortjes bewogen even verrast toen hij Chawl in de opening zag liggen en voordat hij zichzelf kon tegengehouden was hij al in de richting van het zwarte katertje aan het lopen. ‘Chawl,’ siste hij, zich afvragend of de toekomstige young one al wakker was. Zijn ogen waren echter geopend en Shark ging grijnzend voor het katertje zitten. ‘Je hebt ons goed laten schrikken, maar ik ben blij dat je weer terug bent.’ Hij bewoog zich naar voren en liet zijn neusje even tegen die van Chawl botsen en daarmee ongeveer het meest liefkozende gebaar makend die hij ooit in zijn leven had gemaakt.

Shark liet zijn blik naar de tom glijden en snorde zachtjes mee toen hij het geluid hoorde van Chawl. Hij was verbaasd zijnde over het feit dat hij ooit nog eens in zijn leven aan het snorren was. En dan ook nog eens voor een kitten. Oké, Chawl was geen kitten meer, maar zo voelde het voor Shark nog steeds aan. Chawl voelde aan als het soort Elite zoontje die hij nooit had gehad. Een soort… oom? Een soort tweede vader? Ja, zoiets waarschijnlijk. Hij was ook wanhopig geweest toen ze Chawl niet konden vinden en wanhoop was een emotie die de tom niet vaak beleefde. Het was dan ook heel vreemd geweest om hardop te snorren in het bijzijn van de rest van de Elite cats toen Chawl opeens was binnengebracht in het kamp. Shark voelde zich mede verantwoordelijk over de young one en nu hij deputy was geworden voelde hij dat nog meer aan. Wist Chawl trouwens al dat hij deputy was en dat Zira was gestorven? Het had in ieder geval geen zin om er nu over te beginnen. Chawl zou misschien wel blij voor hem zijn, maar het had geen zin om de zwarte tom op te zadelen met een akelig verhaal over Zira. Hoewel Chawl het niet vertelde, merkte Shark heus wel dat zijn hele Twoleg avontuur indruk op hem had gemaakt en dat hij tijd nodig had om het te laten bezinken. Shark dacht echter wel dat Chawl ooit weer de oude zou worden en waarschijnlijk net zo gemeen als zijn vader zou worden. ‘Kom,’ sprak hij zacht en hij wenkte de young one met zijn staart. ‘Dan kunnen we tenminste wat meer relaxt praten.’ En rustig ging hij de tom voor in de richting naar het centrale gedeelte van het kamp. Hij wachtte tot Chawl bij hem stond en zei vervolgens: ‘Je weet dat als er iets is dat je altijd met me kunt praten, hè? Er kan je niks gebeuren. Je bent nu weer veilig in de Elite en Claw en ik zullen erop staan dat er niks meer met je zal gebeuren.’

Het was de eerste keer sinds een lange tijd dat Shark weer affectie voelde voor een andere kat. De laatste keer was geweest sinds… hij kon zich eigenlijk geen tijd herinneren dat hij echt veel affectie had gevoeld, zelfs niet toen hij er achter kwam dat hij een dochter had zitten in RiverClan en twee zonen in ThunderClan. Hij zou zich nooit zo tegenover hun kunnen voelen als tegenover Chawl, tenzij ze natuurlijk iets konden bereiken in hun leven. Hij had nog geen pogingen ondernomen om met hun in contact te komen. Zouden ze een beetje op hem lijken? Zouden ze qua karakter op hem lijken? Hij hoopte het wel. Dan konden ze later voor hem spioneren en zou hij die informatie door kunnen spelen naar Claw. Maar nee, zelfs als ze voorbeeldige zonen waren zou Shark er nog niets voor kunnen voelen. Zijn zonen en dochter in de twee Clans zag hij eerder als marionetten die hij kon laten doen wat hij wilde als hij hun aandacht en goedkeuring eenmaal kreeg, maar Chawl… Chawl was geen marionet. Chawl voelde als een soort van tweede zoon voor hem aan. Hij kon zich immers niet herinneren dat hij zich ooit zo wanhopig had gevoeld over de verdwijning van een kat zoals hij zich had gevoeld toen hij met man en macht naar Chawl had gezocht. En keer op keer geen resultaat kreeg. Hij keek naar Chawl toen deze antwoord gaf en liet zijn staartpunt kort rusten op de schouder van de young one. ‘Chawl,’ mompelde hij. ‘Ik kan zien dat je bezig bent met van alles in je hoofd. Volgens mij heeft hetgeen wat er allemaal is gebeurd een grote impact op je gehad.’ Hij liet zich zakken naast de young one. ‘Soms is het oké als je je gevoelens deelt, weet je. True, je moet sterk zijn het meeste van de tijd, maar… maar zelfs je vader kan soms zijn emoties niet bedwingen. Zelfs ik kan dat niet altijd.’