A visitor?

Met een krachtige trap van zijn poten wist Zuko de rogue van zich te krijgen. Hij kwam weer op zijn vier poten terecht en keek de rogue uitdagend aan. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer terwijl hij wachtte tot de rogue weg zou gaan of hem weer opnieuw zou uitdagen. De rogue was tien moons jonger dan hem en dacht een kans te maken om Zuko’s territory in te pikken, maar dat viel toch wel flink tegen voor hem. Zuko’s sterke spieren bewogen onder zijn schouders terwijl hij een paar stappen naar voren deed en zijn tanden dreigend ontblootte naar de rogue die vanaf een afstand naar hem aan het kijken was. Zuko rende naar voren, maar de rogue draaide zich al om en ging weg. ‘En blijf weg!’ riep Zuko hem achterna. De tabby tom ging zitten en begon vervolgens zijn pels te wassen. Hij merkte dat hij een paar krassen had, maar niet iets dat langer dan een week zichtbaar zou blijven. Hij likte het bloed weg en siste zachtjes toen hij de pijn voelde. Misschien moest hij aan Routpaw eens vragen of ze wat kruiden aan hem kon leren de volgende keer dat hij haar zou zien. De medicine cat’s apprentice kende er vast meer van dan hij. Hij wist hoe hij het bloeden moest stoppen, hoe hij infecties tegen moest gaan en een verkoudheid moest behandelen, maar dat was het wel zo’n beetje. De tom zuchtte en glimlachte vervolgens om het feit dat hij weer eens iemand had weten te verjagen van zijn territory. Net toen hij terug wilde gaan naar zijn schuur hoorde hij het geluid van iemand die naderde. De tabby tom draaide zich een kwartslag om en keek naar de BloodClanner die dichter naar zijn border kwam. Zuko stapte naar voren en hoewel hij net gevochten had, had hij niet per se een vijandelijke houding toen hij de she-cat toeknikte.

De she-cat bevond zich op de border van zijn territory. Ze was iets ouder dan een kitten en ze rook naar de BloodClan. Ze had een tabby vacht en zag er eigenlijk best wel onschuldig uit. Als je hun langs elkaar zou zetten zou je bijna denken dat Zuko haar vader zou zijn. Dat was hij echter niet. Hij hoopte dat hij ooit vader zou worden, maar dan moest hij natuurlijk eerst een partner vinden. En dat zou nog wel even duren; op vlak van she-cats had hij niet zo heel veel geluk en ervaring. Hij gedroeg zich als hij iemand leuk vond namelijk bot omdat hij niet wist hoe hij het aan moest pakken en joeg de she-cat dan eerder weg dan dat hij haar aantrok. Zuko had dan ook nog nooit een echte relatie gehad en wist niet hoe het was om echt van een kat te houden, maar zou het zeker wel eens willen uitvinden. Maar goed, alleen wonen had ook zo zijn voordelen. De BloodClanner haalde hem uit zijn gedachten en hij grinnikte toen hij haar nervositeit opmerkte. Had ze zijn gevecht gezien met de andere rogue? Vast wel. En schijnbaar was ze er ook nerveus van geworden. Dacht ze soms dat hij haar ging aanvallen? Zo boos was hij nu ook weer niet, maar de rogue had diverse malen geprobeerd om zijn territory binnen te dringen en had met geweld gedreigd. Zuko had geen andere keus gehad dan te vechten. En hoewel zijn krassen pijn deden, was hij blij dat hij zijn territory had weten te verdedigen. ‘Goedemiddag,’ mauwde hij terug en hij glimlachte naar haar. ‘Je hoeft niet nerveus voor me te zijn, hoor. Ik zal je niks doen.’ Hij knipperde vriendelijk met zijn ogen naar haar. ‘Die rogue probeerde me aan te vallen en mijn territory te stelen, dus daar moest ik wel maatregelen voor nemen. Maar zolang je me niks wilt doen, doe ik jou ook niks.’ Hij grinnikte. ‘Je bent ver van je thuis weg,’ mauwde hij. ‘Je leeft in de BloodClan, niet? Hoewel de BloodClan geur nog niet zo heel sterk is als bij andere jonge katten die ik heb geroken, dus ik vermoed dat je eerst nog ergens anders hebt gewoond. Was je voorheen ook een rogue misschien?'

Hij wist niet per se of hij het leven in de BloodClan beter kon noemen omdat hij nog nooit in de BloodClan geleefd had, maar misschien was het voor zo’n jong ding wel fijner als er fatsoenlijk door een paar katten naar haar gekeken werd. Zuko was er vrij zeker van dat, hoewel de BloodClan wilde dat veel katten voor zichzelf konden zorgen, dat er ook wel gekeken werd naar het welzijn van de apprentices. De BloodClan was immers nog altijd een grote groep katten met misschien wat andere regels, maar ze leefden wel samen en moesten dan ook wel voor elkaar opkomen. Dat wilde zeggen dat er zeker werd gezorgd voor deze jonge she-cat, hoewel hij zich kon inbeelden dat ze zelf ook genoeg moest doen om voor zichzelf op te komen. Hij had als rogue zijnde geluk gehad dat zijn mentor voor hem opkwam en hem verzorgde tot zijn dood. Tegen de tijd dat zijn mentor stierf, kon Zuko voor zichzelf zorgen. Zuko hoopte op een dag ook iemand te vinden en daar ook voor te zorgen zoals zijn mentor voor hem had gedaan. Of hij hoopte op een dag kittens te krijgen met een leuke partner en daar voor te mogen zorgen. Hij was echter zo’n kluns bij mooie she-cats in de buurt dat hij dacht dat dat nog wel even zou duren. Hij gaf een kort begroetend knikje toen hij haar naam hoorde. ‘Mijn naam is Zuko,’ mauwde hij. Hij probeerde zich te herinneren of hij haar ooit eerder had gezien, maar hij dacht van niet. ‘Ik ben blij dat je een thuis hebt gevonden in de Elite. Op zo’n jonge leeftijd als rogue ronddwalen met niemand om voor je te zorgen is ook maar niets.’ Hij knipperde vriendelijk met zijn ogen naar Shallow. ‘Hoewel ik je wel verzorgd had als ik je was tegengekomen, hoor,’ liet hij er plagend op volgen. ‘Alleen zijn is ook maar alleen. Maar goed. Hoe bevalt het je in de Elite?’

Hoewel de she-cat erg jong leek om als rogue de BloodClan te joinen, leek ze niet ondervoed of zo. Zuko hoorde vaak slechte verhalen over de BloodClan en dan het zogenaamde feit dat ze er voor zorgden dat hun apprentices geen eten kregen als ze niet hun best deden, maar hij dacht niet dat dat waar was. Hij dacht zelfs dat apprentices nog redelijk gespaard bleven totdat ze warrior werden en dat er vanaf dan van hun werd verwacht dat ze hun eigen boontjes konden doppen. Het was een levensstijl die Zuko, op het moorden na, wel kon appreciëren. Als ze maar goed voor hun kittens en apprentices zorgden, maar hij dacht niet dat dat een probleem kon zijn. De meeste katten leken trouwens heel robuust en gevaarlijk, maar er waren er eigenlijk verrassend weinig die echt super veel plezier leken te halen uit het moorden. Elke BloodClanner die Zuko tot nu toe ontmoet had was immers wel oké geweest. Hij wist niet of zijn opinie over de BloodClan nog zo zou zijn als hij zijn mentor letterlijk vermoord had zien worden door hun, maar dat was een gedachte waar hij liever niet al te veel mee bezig was. Hij grinnikte toen hij Shallow’s woorden hoorde. ‘Dat is jammer,’ zei hij. ‘Want ik vind het behoorlijk knap dat je het tot nu toe overleefd hebt als rogue zijnde. BloodClanners vergeten soms dat een rogue-leven lastiger kan zijn dan dat leven dat zij hebben. Ze blijven immers een soort van Clan waarin er voor elkaar wordt gezorgd. Welke reputatie ze ook mogen hebben of wat er dan ook gezegd over hun wordt, ik denk niet dat er katten zomaar aan hun lot overgelaten worden en dan zeker niet de jongsten.’ Hij keek de grijze she-cat aan. ‘Blijf vooral wie je bent en dan moet het zeker goedkomen. En mocht dat niet zo zijn, dan mag je me nog altijd komen joinen.’ Hij gaf haar een plagerig knipoogje, hoewel hij zijn aanbod wel meende.