{OPEN} Still blind but not dump

Dustkit zijn oogjes waren open, Ribkit zijn ogen waren geopend en Snowkit zal het niet verbazen als zijn andere siblings hun oogjes ook geopend hadden. Wat Snowkit dan wel weer had waren zijn eerste woordjes. 'Mos,' 'papa,' 'Snowit,' al moest dat zijn naam voorstellen, maar dat ging nog niet helemaal goed. 'Walliol,' wat warrior moest voorstellen, was ook een woordje die hij intussen uitspreken kon. Verder was zijn spraak nog volop in ontwikkeling en begon hij ook de namen van zijn siblings wat te kunnen uitspreken. De nog steeds blinde kitten gaapte en spitste zijn oortjes om te horen of er iets gaande was.

Open

_{De afgelopen dagen begon Stagkit zich er vaag bewust van te worden dat zijn siblings langzamerhand hun oogjes open begonnen te doen. Het kleine, zwarte pluizenballetje zag echter nog niet in waarom hij nu zijn oogjes al open zou moeten doen. Wat zou hij eraan hebben? Hij had alles wat zijn hartje begeerde in dit kleine nestje gemaakt van mos; warmte, melk en liefde. Maar de afgelopen nacht had hij liggen denken terwijl hij tegen zijn pleegmoeder aangedrukt lag; was de wereld echt zo enorm als de andere Queens beweerden? Was het echt zo geweldig om te zien? Stagkit hoorde zijn broertje vage geluiden maken. Hoe zou Snowkit eruit zien? En zijn papa en mama? En zijn andere siblings? En de Nursery? Hij bleef even liggen, voordat hij langzaam zijn babyblauwe oogjes opendeed. Het licht wat zijn pupillen bereikte was fel, maar de kleuren waren nog interessanter dan de witte waas die vanbuiten kwam. Hij knipperde een paar keer en keek naar Snowkit, die hij kon herkennen aan zijn geur. “Shnowgit!” piepte hij terwijl hij naar zijn witte broertje toekroop. Wat raar, Snowkit had helemaal niet dezelfde kleur als zijn pootjes! Of als andere Queens! Was de hele wereld even bijzonder als de Nursery?}

Snowkit lag rustig tussen zijn andere siblings terwijl hij door ging met het opnoemen van woordjes. Nog steeds waren zijn ogen gesloten. Toen Stagkit ineens heel misvormd zijn naam uitsprak hief Snowkit zijn blinde kopje op. "Stagit!" Piepte Snowkit blij. "Snowkit," klonk vervolgens zijn verbeterende piep. Snowkit kon zijn eigen naam al heel goed uitspreken en hij wilde dat zijn siblings zijn naam ook goed uitspraken. "Ope oge?" Piepte hij toen vervolgens vragend. Zijn pleegmoeder en zijn papa hadden heel vaak over open ogen gepraat, daardoor kon hij dat nu ook een beetje uitspreken en hij wilde weten of Stagkit zijn ogen ook geopend had. Wanneer gingen die van hem nou open? Snowkit wilde het graag en was misschien een beetje jaloers op zijn siblings.

_{Aan de reactie van Snowkit te horen, was die blij om Stagkit te zien. Nou ja, zien... Horen. Snowkit had zijn oogjes nog gesloten, de enige die ze volgens Stagkit al wel open had was Ribkit. En hij nu ook! Hij was niet de laatste! Hij kon alles al zien! Dat was echt iets om trots op te zijn, toch? “Shnowkhit?” antwoorde hij vragend met een hoog stemmetje, niet helemaal zeker over hoe hij het moet uitspreken. Snowkit's uitspraak was duidelijk al beter dan de zijne. Stagkit kon zelfs zijn eigen naam niet uitspreken, vooral door de moeite die hij had met het uitspreken van de letter s. “Ja! Ikh khan jou zhien!” piepte hij trots, en hij plofte zijn pootje op Snowkit's zij, als een soort bewijs dat hij wist waar hij lag. “Jij ophe oghe?” vroeg de zwarte kitten daarna. Hij wist niet hoe open ogen eruit zagen, dus wie weet had Snowkit ze ook open?}

Stagkit slaagde er weer niet in om zijn naam goed uit te spreken, maar goed. Dat maakte ook niet uit. Bijna alle kittens deden het nog fout en zo sprak Snowkit zelf ook nog wel eens dingen verkeerd uit. Alleen de woorden en namen die hij al veel gehoord had begon hij al heel goed uit te spreken. Stagkit liet hem weten dat hij Snowkit al zien kon. "Jij oowk al!" Piepte Snowkit verbluft. Toen vroeg Stagkit of Snowkit zijn ogen ook al open had. "Neej," piepte hij. "Nog njiet!" Vervolgde hij. Snowkit's ogen zouden val zelf wel open gaan. De witte kitten kroop naar voren en stak zijn pootje uit naar Stagkit. Snowkit wilde weten hoe alles er uit zag, maar wist nog niet hoe hij dat vragen moest, vandaar dat hij enkel een vragende piep liet horen.