I'd like you to be my father figure.

Met grote ogen keek Lightkit in de richting van de warriors die zich verzamelden om met elkaar samen te gaan tongen. Ze kon echt niet wachten tot ze een apprentice was en hun kon joinen! Maar helaas. Dat zou nog wel vier moons duren en tot die tijd moest ze zich gedeisd houden in de nursery. En dan vooral omdat de meeste katten in haar Clan er wel achter waren gekomen dat ze met Harekit er op uitgegaan was buiten het camp. Haar moeder had haar een hele preek gegeven, maar haar vader was niet eens komen opdagen. Lightkit vond het oneerlijk dat de tom hun nog altijd niet was komen bezoeken. Wat deed ze nu zo verkeerd dat hij haar niet wilde komen bezoeken? Bezocht hij Tigerkit, Otterkit en Blossomkit wel of keek hij naar niemand van hun vieren om? Blossomkit had het er nooit over, maar zelfs zij leek het erg te vinden dat hun vader nooit in de nursery kwam om hun aandacht te geven. En hoe Lightkit het ook wendde of keerde: ze miste een vaderfiguur in haar leven. Gewoon iemand die haar kon complimenteren en haar raad kon geven voor als ze warrior zou worden. En dus had ze het briljante idee om haar vader te gaan zoeken. Ze keek naar de katten die bij elkaar lagen, maar nam aan dat het wel een hele opgave ging worden om hem te vinden. Ze zuchtte. Dan maar gewoon naar buiten gaan. Ze wierp een blik over haar schouder, maar de queens letten niet op elkaar en algauw bevond ze zich buiten de nursery. Ze keek naar een tom die alleen lag. Zou dat haar vader zijn? Hm. Beetje oud om haar vader te zijn. Zou het een vaderfiguur kúnnen zijn? Ze had geen idee. Ze zag dat hij geen prooi had. Haastig trippelde ze in de richting van de fresh-kill pile en trok daar een muis vanaf. Ze merkte dat een paar katten hun blikken op haar richtten, maar ze was te erg bezig om de prooi in de richting van de tom te sleuren. Toen ze uiteindelijk voor de tom stond, schoof ze de prooi in de richting van hem en glimlachte naar haar. ‘Wil jij mijn vader zijn?’ vroeg ze vervolgens naïef. Ze bewoog met haar oortjes en keek hem liefjes aan.

Terwijl ze wachtte op de tom zijn antwoord, bekeek ze hem nog eens één keer goed. Hij zat nu natuurlijk stil, maar ze kon zich al voorstellen hoe de spieren zich onder zijn pels bewogen wanneer hij door het territory rende om op prooi te jagen. Hoe hij naar de nursery zou gaan en een gesprekje met haar zou aanknopen om haar goed te laten voelen. Hoe hij de vaderrol maar al te graag op zich nam en één van haar beste vrienden werd. Oké, hij was misschien wat oud om een echte vader van haar te kunnen zijn, maar speelde leeftijd echt een rol? Bovendien hadden katten op deze leeftijd meer ervaring dan haar biologische vader had. Hij zou zo jaloers worden op de band die Lightkit met deze warrior had dat hij haar zou smeken om weer terug zijn dochter te zijn! Maar dan zou het al te laat zijn. Dan zou deze tom zijn plaats al ingenomen hebben. Lightkit werd uit haar gedachten herhaald door de tom die haar met een vreemde blik aankeek. Oh. Hij had de vraag niet gehoord. De she-cat snorde, kwam dichter naar hem toe en drukte haar pels tegen de zijne aan. ‘Wil jij mijn vader zijn?’ vroeg ze nog eens, maar deze keer met een smekende ondertoon. ‘Ik heb geen vader die voor me wilt zorgen en ik heb echt een vaderfiguur nodig in mijn leven. Mijn eigen vader kijkt niet eens naar me om.’ Tranen vulden de ogen van de she-cat nu en ze keek de tom met in haar nek gevouwen oren aan. ‘En dus vroeg ik me af of jij mijn vader wilde zijn in zijn plaats. Je ziet er lief uit.’ Ze snorde en gaf de tom een kopje.

De tom bleef haar verward aankijken en Lightkit voelde haar hart figuurlijk al zinken. Hm. Het was haar al wel duidelijk, hoor. Hij wilde haar overduidelijk niet als kitten hebben. Ze raakte al vermoeid bij het idee dat ze een hele zoektocht moest gaan doen naar een nieuwe vader. Katten leken zich niet te beseffen dat het niet per se iets uitmaakte of ze nu de biologische vader waren of niet. Lightkit had gehoord dat er meerdere kittens in de nursery waren geweest die uiteindelijk waren geadopteerd door een kat die niet eens hun bloed had; het had hun gelukkiger dan ooit gemaakt. Lighkit voelde hoop in zich opkomen toen de tom plotseling vriendelijk glimlachte. Was dat een ‘ja’? ‘Yay!’ bracht ze vrolijk uit toen hij toestemde en ze snorde luid terwijl haar oortjes naar boven gingen. Ze trok automatisch haar poten in toen ze de scherpe tanden in haar nek voelde, maar het deed geen zeer en niet veel later lag ze dicht tegen de tom aan. Ze snorde en drukte haar pels dicht tegen hem aan zodat ze lekker warm werd. Ze vond het een leuk idee dat hij vanaf nu haar papa was; ze wilde niks meer met haar zogenaamde echte vader te maken hebben. Maar ze ging ook niks tegen haar moeder zeggen; zij verdedigde hem alleen maar. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de vraag van haar pleegvader. Hij noemde blijkbaar Cloudgaze. Een veel mooiere en stoerdere naam dan Stormfrost! ‘Ik ben Lightkit,’ mauwde ze en ze keek hem trots zijnde aan. ‘Ik ben blij dat jij mijn papa bent.’ Ze snorde luid en gaf hem een liefdevol kopje. ‘Maar zeg nog maar niks tegen mijn broertjes en zusje,’ mauwde ze. ‘Ze zouden het niet begrijpen. Mijn zusje jaagt nog heel veel achter onze vader aan. Ze denkt echt dat hij wat om ons geeft, maar hij is ons niet één keer echt komen bezoeken sinds onze geboorte.’ Boos zijnde wiebelde ze met haar ogen. ‘Maar jij gaat mij niet in de steek laten hè, papa?’ Ze keek hem hoopvol aan.

Haar hart vulde zich met blijdschap nu Cloudgaze ermee had ingestemd om haar vader te zijn. Dit gaf haar weer een nieuw doel om voor te streven: namelijk Cloudgaze blij maken. Er voor zorgen dat hij trots op haar kon zijn. En ja, ze wist dat het lichtelijk egoïstisch was, maar voor nu wilde ze niet dat haar broertjes of zusje er iets van wisten. Ze zouden het niet begrijpen. Vooral Blossomkit zou aangeven dat ze een verraadster was en dat ze zich beter tot haar eigen vader kon richten. Maar misschien zouden Tigerkit en Otterkit haar wel begrijpen. Het wilde echter wel zeggen dat ze haar nieuwe papa dan moest delen met haar siblings, maar dat had ze er wel voor over. Ze wist echter niet of Cloudgaze het zag zitten om vier kittens in plaats van één te hebben, maar hij kon niet anders verwachten dan dat hij ze allemaal kreeg als hij er voor één wilde zorgen, wel dan? En misschien zou ze op latere leeftijd wel weer hunkeren naar haar echte vader, maar daar wilde ze niet aan denken. En ze wilde ook niet denken aan het feit dat Cloudgaze zeker vijftien moons ouder was dan haar vader. Ze hoopte dat hij niet dood zou gaan eer dat zij een senior warrior zou zijn, maar dat zag ze wel goedkomen. Ze zou hem later ontzettend dankbaar zijn dat hij de zorg over haar had genomen toen haar echte vader had besloten om zich meer met de Clan dan met haar bezig te houden. ‘Je hebt wel gelijk,’ mauwde ze twijfelachtig. ‘Ik hoop alleen dat Blossomkit het begrijpt. Ze wilt zo graag de aandacht van onze echte vader hebben.’ Ze bewoog geamuseerd met haar snorharen. ‘Je weet toch dat als ik het ze vertel en ze stemmen ermee in dat je vier kittens hebt om voor te zorgen en niet maar één? Als ze willen dat jij ook voor hun zorgt, natuurlijk. Otterkit en Tigerkit zijn vrij onafhankelijk.’ En Blossomkit misschien ook wel als ze het zo bekeek, maar zij wilde gewoon per se een vaderfiguur in haar leven hebben en Cloudgaze was een geschenk die StarClan haar gebracht had, daar was ze vrij zeker van.

Hoewel Lightkit er niet bepaald gerust in was dat Blossomkit het wel zou begrijpen, leek Cloudgaze er wel vertrouwen in te hebben. Hij kende Blossomkit’s karakter echter niet en het streven naar de aandacht van hun vader. De kans dat de kitten het voor de eerste keer zou begrijpen, was vrij klein. Maar misschien zou zij zich ook wel op een gegeven moment beseffen hoe erg Lightkit het vond dat ze geen echte vader hadden en zou ze haar zusjes toenadering naar de senior warrior wel begrijpen. Bovendien kon Blossomkit, na Cloudgaze eenmaal ontmoet te hebben, toch ook niet meer om het feit heen kijken dat Cloudgaze echt heel erg lief was? Lightkit snorde opgewekt bij het vooruitzicht dat haar zusje het zou begrijpen en dat haar broers er niet moeilijk over zouden doen. Ze snorde nog harder toen ze hoorde dat Cloudgaze het als vanzelfsprekend zag dat er ook voor haar broers en zusje gezorgd moest worden. Als ze zijn hulp accepteerden, maar dat zou er vast wel van komen. Ze moest gewoon bij het uitleggen de juiste woorden gebruiken zoals Cloudgaze al had aangetoond. ‘Ik zal ze wel eens een keer laten zien,’ mauwde de she-cat. ‘Blossomkit lijkt een beetje op mij. Tigerkit is donkergrijs en heeft groene ogen en Otterkit heeft een lichtbruine tabby pels.’ Ze keek Cloudgaze aan. ‘Hoewel je Blossomkit misschien wel sneller herkent dan mijn broers omdat het niet per se een geheim is dat de queens vaak over haar zeuren.’ Haar zus zette immers vaak een keel op als het haar niet zinde of liet nogal hooghartig gedrag zien aan de andere kittens waarvan ze vond dat die onder haar geplaatst waren. De kans was vrij groot dat Cloudgaze ooit wel iets van het geklaag moest hebben gehoord aangezien de queens van de nursery er nu niet bepaald bekend om stonden dat ze hun klaagzangen stil doorvoerden. ‘Maar papa,’ begon ze op een vragende toon, ‘heb je dan geen partner die er moeilijk over zou kunnen doen?'

Hoewel Lightkit een kitten was, was het feit dat er haar niet veel ontging. Haar ogen schoten direct naar de ongemakkelijk bewegende oren van haar pleegvader en even vroeg ze zich af of ze de verkeerde vraag had gesteld. Ze was best wel snel met haar vragen en dacht dat dit hetzelfde was als bij andere kittens op haar leeftijd, maar hield wel beter rekening met de reacties van diegenen aan wie ze het vroeg. Ze wist dat de meeste kittens blind waren voor de effecten van hun vragen, maar zij was altijd heel erg bezig met reacties van anderen en had dus heus wel gezien dat het niet gemakkelijk was voor haar pleegvader om erover te praten. En hoewel ze deze reactie wel had opgemerkt, was het natuurlijk een stuk moeilijker voor de kitten om zich redenen daarvoor te gaan indenken. Daar was ze dan natuurlijk wel nog te jong voor, maar ze vond het al heel wat dat ze de gevoelens op kon merken en was er dan stiekem ook best wel trots op dat ze het kon. ‘Geen zorgen,’ mauwde ze zelfverzekerd tegen haar vader. ‘Die heb je ook helemaal niet nodig. We kunnen ons prima samen redden.’ Ze glimlachte breed naar haar pleegvader. Dadelijk kreeg hij immers net zo’n partner zoals haar moeder: een kat die helemaal niet naar haar om wilde kijken. Ze had haar moeder misschien wel, maar ze zou het niet te veel gevraagd vinden om nog een kat te hebben in haar leven die, net zoals Cloudgaze, in haar doen en laten geïnteresseerd was. ‘Ik zorg wel dat je je poten vol aan me hebt zodat je geen partner nodig hebt.’ Ze keek hem lief aan en gaf hem een troostende lik over zijn pootje. Hopelijk voelde hij zich al minder ongemakkelijk!

Het leven kon soms toch grappig lopen, bedacht de kitten zich. Het ene moment had ze helemaal geen vader en miste ze hem ontzettend en het volgende moment had ze opeens een pleegvader en leek de wond in haar hart – die misschien wel altijd daar zou blijven, maar op den duur minder pijnlijk zou aanvoelen – een klein beetje genezen te worden door het feit dat Cloudgaze haar wél als zijn kitten wilde hebben. Nu moest ze alleen Blossomkit, Tigerkit en Otterkit nog overtuigen om hem te accepteren als hun pleegvader. Tigerkit en Otterkit gingen zich er waarschijnlijk niks van aantrekken, maar Blossomkit kon er wel eens goed een probleem van gaan maken. Ach ja. Het maakte voor de rest ook niet veel uit. Lightkit zou toch niet van gedachten veranderen, wat haar zusje en moeder haar ook zouden proberen wijs te maken. Wie weet kwam haar moeder er wel achter dat hun vader niet meer naar hun om wilde kijken, zou ze hem laten vallen en zich naar Cloudgaze richten. Cloudgaze was ouder dan haar en misschien ook niet de ideale match, maar het leven kon soms zo raar lopen dat Lightkit er eigenlijk niet van versteld stond als haar moeder en Cloudgaze een match zouden zijn. Dat haar vader maar op zou rotten, ja! ‘Dat doe ik nooit,’ zeurde ze, maar haar pels dat overeind ging staan en het feit dat ze hem niet recht aankeek terwijl ze haar woorden sprak, zei eigenlijk genoeg. ‘Soms is het niet eens zo heel erg laat en dan moet ik alsnog gaan slapen. Ik word ook ouder, hoor,’ zeurde ze, hoewel ze op dit moment nog geen drie moons oud was. ‘En bovendien is het ook weer niet zo dat de anderen netjes gaan slapen, hoor. De meeste kittens zijn nog aan het praten of me aan het irriteren door met hun pootjes te bewegen. Ik ben niet de enige schuldige.’ Ze liet haar oortjes expres in haar nek zakken en keek hem quasi-verdrietig aan met haar grote, bruine ogen.