Not a cloud to be seen

Met een zucht liet Ravenpaw zich op zijn bibs vallen. Hij was nu al de hele tijd bezig geweest met grote sprongen maken. Hiervoor had hij twee stenen gepakt. Hij had dit gedaan in de hoop dat zijn beenspieren zo sterker werden en hij daardoor tijdens een gevecht hardere klappen kon geven. Daarbij was het goed voor zijn conditie en dat was ook niet verkeerd. En ver springen was sowieso goed om te leren, want misschien kon hij dan nog wel eens een konijn gaan vangen. Hij was dan wel geen Windclan kat, konijnen kwamen hier wel en zijn slanke bouw zorgde er voor dat hij snel was. Maar hij slaagde er niet in om zijn laatste spring record te verbreken en nu was hij toch wel moe. Met een plof liet hij zich nu op zijn zij vallen en rolde om op zijn rug om naar de lege blauwe lucht te kijken. Het leek bijna greenleaf en toch was het niet zo. Het was droog en koud en je had er helemaal niks aan.

Aspenpaw eerst

Aspenpaw had een beetje met een open bek van een grote afstand naar de zwarte apprentice staan staren die de hele tijd heen en weer aan het springen was geweest. Wat was hij in hemelsnaam aan het doen? Wat wilde hij hiermee bereiken? Een ThunderClanner worden en in bomen gaan klimmen? Of een WindClanner worden en als een konijn achter de konijnen aan springen. Ergens moest hij wel een beetje lachen. Het zag er ergens wel komisch uit. Maar joh, wat de apprentice wilde. Aspenpaw ging zichzelf niet moe maken door keer op keer heen en weer te springen. Toen de zwarte kat zich eindelijk in het gras liet vallen, durfde Aspenpaw dichterbij te komen. Hij had immers zijn spring spelletje niet willen verstoren. Hij liep naar de kat die inmiddels op zijn rug lag en herkende hem na een tijdje als Ravenpaw die een paar manen na hem ook verhuisd was naar de apprentice den. Hij grijnsde toen hij zijn kop boven die van Ravenpaw liet zweven. ‘Hey,’ sprak hij vrolijk, waarna hij zich naast Ravenpaw in het dorre gras liet vallen en ook op zijn rug draaide. Het gras kriebelde in zijn vacht, maar ergens was het wel comfortabel. ‘Wat in StarClans naam deed jij zonet?’ vroeg hij toen plagend, maar nieuwsgierigheid fonkelde in zijn ogen toen hij Ravenpaw weer aankeek.

Ravenpaw had zijn gejaagde ademhaling al snel weer onder controle. Wat een goed teken was, dit hield in dat zijn conditie goed was. Zijn groene ogen waren nog steeds op de felle blauwe lucht gericht. Geen wolkje te bekennen en dat met leaffall. Hij trof het dat hij in Riverclan zat. Echt een water te kort hadden ze niet. De warriors en apprentices zelf konden water gaan drinken in de rivier en voor de kittens, queens en elders konden ze dan ook meteen water mee nemen naar het kamp toe. Het was dus nog prima te doen, in tegenstelling tot voor Shadowclan, Thunderclan en Windclan. Ravenpaw keek op toen Aspenpaw hem begroette. "Oh, hoi," miauwde hij en kwam overeind en beantwoordde zijn grijns. Bij de vraag lachte hij. "Ik was mezelf sterker aan het maken, zie je?" Miauwde hij, waarna hij helemaal overeind kwam. "Springen is goed voor de been spieren en die moeten sterker worden zodat ik een super sterke warrior ben tijdens een gevecht, of zelfs nu al, als apprentice," miauwde hij met een grijns en wachtte vervolgens de reactie van Aspenpaw af.

Aspenpaw rolde al snel weer op zijn buik toen Ravenpaw ook overeind kwam en krabde wat gras uit zijn vacht, toen Ravenpaw zijn verhaal deed. De zwart-witte kater trok een vragende blik op zijn gezicht toen hij zei dat hij zichzelf sterker aan het maken was, om vervolgens uit te leggen dat het goed was voor zijn beenspieren, alleen maar met het doel om te vechten. Aspenpaw keek van de zwarte apprentice, naar de rotsen die hij had neergelegd. ‘Dat klinkt logisch,’ gaf hij dan uiteindelijk ook toe. Ravenpaw leek wel erg gedreven, dat hij ging trainen buiten zijn gewone trainingen om. Hij had echter met Bitterball nog nooit heen en weer gesprongen om zijn beenspieren sterker te maken. Meestal deden ze gewoon vechttraining om sterker te worden. ‘Mag ik het ook proberen? Of ben je al klaar?’ vroeg hij toen aan Ravenpaw. Hij wilde zijn ding niet van hem afpakken ofzo. En om eerlijk te zijn, was hij ook wel benieuwd hoe ver hij kon springen.

Misschien was dit de dag dat Ravenpaw een nieuwe vriend zou maken. Daar werd het tijd voor, gezien hij al anderhalve moon een apprentice was. Aspenpaw vond zijn trainwijze logisch, en dat vond Ravenpaw fijn om te horen. Vervolgens vroeg de zwarte kater of hij het ook proberen mocht, waarop Ravenpaw glimlachte. "Natuurlijk," miauwde hij. Hij stapte naar de steen die hij had neergelegd. "Dit is het verste dat ik ben gekomen," miauwde hij. "En deze steen, daar begin je," miauwde hij. "Zo kan je telkens verder proberen te komen," vervolgde hij. "Probeer maar," miauwde hij met een grijns en ging zitten om toe te kijken. Zijn poten brandde nog enorm van de inspanning.