Where are you? (XX)

Thunderheart lag in het gras. Het was een mooie dag, het zonnetje scheen en zijn oranje vacht glom in de zon. Hij had helemaal geen zin om zich in te spannen. Hij dacht aan Shadowheart, hij wist niet wat hij ervan moest vinden dat ze bij de BloodClan was gegaan. Hij vond het best jammer, hij had er al best lang niet gezien. Hij vroeg zich af of ze hem eens een keer kwam opzoeken. Hij kon namelijk niet opeens het BloodClan territorium instappen en zeggen: Hallo is Shadowheart hier? Hij voelde dat hij honger had maar hij had geen zin om te jagen, hij lag zo lekker. Uiteindelijk stond hij toch op om te gaan jagen. Hij liep en liep maar hij rook geen prooi. Eindelijk pikte hij een geur op. Hij volgde het geurspoor en hij zag een waterrat. Hij besloop zijn prooi. Toen dacht hij weer aan Shadowheart. Hoe zou het met haar gaan? Vind ze het wel leuk daar? Hij ontwaakte weer uit zijn gedachtes omdat hij de honger weer voelde. Hij keek naar de waterrat maar die was al gevlucht. Hij probeerde weer een geur op te pikken en rook de geur van een konijn. Hij volgde de geur weer en zag het konijn. Hij besloop hem, ervoor zorgend dat hij geen geluid maakte. Toen hij dichtbij genoeg was sprong hij op zijn prooi af. Het konijn rende weg maar Thunderheart was sneller. Hij greep het konijn en beet hem dood. Hij zocht een plekje om zijn prooi op te eten. Hij vond er een en legde zijn prooi neer. Toen begon hij te eten "Was Shadowheart maar hier." Zuchte hij.

KLeine pootjes vol met kwaad en verlangens naar avontuur en spanning trippelde over het met dauw bedekte gras. Het rode scharminkeltje trippelde met haar pluizige staartje in de lucht. Zachtje vleugjes van een lekker koel windje suizden langs haar vacht. Een glimp van ontdeugendheid was duidelijk te lezen in haar amberleurige oogjes. "Was Shadowheart maar hier." Hoorde ze vanachter de struiken. Ze stak haar kop door de struiken en zag een grote rode kater liggen. Even verscheen er een grijns op haar gezicht. Ze kroop onder de struiken vandaan. Ze was flink gegroeit de laatste tijd en was nu al acht manen oud! Even ging ze naar de grond en stond klaar van de aanval. Toen sprong ze boven op de oranje kater en drukte hem tegen de grond met haar krachtige klauw. "Luister KATER! In dit woud dood je, of word je gedoodt! Let op deze woorden! Of dit miezerige leventje van je, EINDIGT HIER!" Ze duwde hem nog tegen de grong en liep met haar vermagerde lichaam weer weg. Even keek ze nog over haar schouder. "En dan zul je je 'Shadowheart' nooit meer zien!" Even lachtte ze nog eventjes. En klom in een boom. Ze liet zich naar beneden glijden en ging verder. "Let op jij.. Want eiglijk ben jij dit domme leventje niet waardig! Want ik ruik een gore Clangeur! Zeker in het clan gezeten? Boeit me niks! Clankatten en katten zoals jij vechten nog niks beter dan een poesiepoes!" Ze ging op haar buik liggen nog steeds op de ta boven de kater. En nu? Ga je me nu DOOD vervelen?" Miauwde ze kalmpjes en likte verveeld haar pootjes af.

Thunderheart hoorde geritsel in de struiken. Nog geen seconde later sprong er een rood mormeltje op hem en drukte hem tegen de grond. "Luister KATER! In dit woud dood je, of word je gedoodt! Let op deze woorden! Of dit miezerige leventje van je, EINDIGT HIER!" Schreeuwde het poesje. Ze duwde hem nog een keertje tegen de grond en lieptoen weg. Ze keek nog even om en zei: "En dan zul je je 'Shadowheart' nooit meer zien!" Thunderheart stond op. Verrast over de plotselinge verschijning van het rode poesje. Ze lachte vals en klom in een boom. "Let op jij.. Want eiglijk ben jij dit domme leventje niet waardig! Want ik ruik een gore Clangeur! Zeker in het clan gezeten? Boeit me niks! Clankatten en katten zoals jij vechten nog niks beter dan een poesiepoes!" Zei ze weer. Lef had ze wel, hij zag dat ze een halsbandje om had. Zeker zo'n BloodClan mormel. "En nu? Ga je me nu DOOD vervelen?" Ze begon haar pootjes af te likken. "Wat doe jij hier nou weer!" Zei hij "Zeker van de Bloodclan he? Hoe oud ben je eigenlijk? Wat wil je van me? Want ik hoop inderdaad dat ik je dood KON vervelen! En als jij daar nou zo suf blijft liggen, dan denk ik dat je jezelf gaat DOODVERVELEN!"

"Wat doe jij hier nou weer! Zeker van de Bloodclan he? Hoe oud ben je eigenlijk? Wat wil je van me? Want ik hoop inderdaad dat ik je dood KON vervelen! En als jij daar nou zo suf blijft liggen, dan denk ik dat je jezelf gaat DOODVERVELEN!" Zei de kater die duidelijk gekwestst was door haar woorden. Chikita keek hem even ontgeintereseert aan en ging daarna gewoon door met likken. "Je hebt zeker ookal zo een gore Clannaam. En wat boeit het jouw hoe oud ik ben! Dat zijn zaken die dikke poesiepoezen zoals jij niks aan gaat. En je mag ook wel is wat aan dat gewicht van je gaan doen." Kita was inmiddels op haar buik gerold en keek nog steeds naar de kater beneden haar. "Als je me dood wilt VERVELEN is het je bijna gelukt. Kom maar vechten als je durft POESIEPOES! Je bent misschien geen poesiepoes maar als ik er een naast je zou zetten zou IK het verschil niet eens merken!" Ze bleef verveeld op haar buik liggen en wachtte maar af.

(dood me niet anders maakt Shadow het uit met je! Bof ik maar datik ook Shaow ben >3)

"Je hebt zeker ookal zo een gore Clannaam. En wat boeit het jouw hoe oud ik ben! Dat zijn zaken die dikke poesiepoezen zoals jij niks aan gaat. En je mag ook wel is wat aan dat gewicht van je gaan doen." Begon dat irritante katje weer tegen Thunderheart. "Als je me dood wilt VERVELEN is het je bijna gelukt. Kom maar vechten als je durft POESIEPOES! Je bent misschien geen poesiepoes maar als ik er een naast je zou zetten zou IK het verschil niet eens merken!" Hij was duidelijk gekwetst en met moeite hield hij zich in. Vervelend mormel! Dacht hij. Hij een poesiepoes?! NEVER!!! Als je haar alleen maar zou zien zou je denken: Ah wat een schattig poesje! Maar als je ook maar een paar seconden bij haar was dan wist je wel beter. Ze was trouwens best klein. Hij hoorde gerritsel in de struiken en er kwam nog een kat aan. Ze keek even naar het roodharige mormel en zei toen kil: ''Durf je wel tegen zo'n klein katje zoals zij?'' PFFFFF! Krijgt ze nu ook nog versterking?! Dacht hij. Ze lag daar ook zo verveeld en ongeintresseerd. Nu werd het hem teveel. "Zo dus jij gaat dat mormel steunen!" Schreeuwde hij. Hij sprong boven op de andere poes die net was aangekomen en sloeg zijn nagels uit. Ze was ouder dan hij. Ze was ook een beetje gewond. Hij klauwde met zijn nagels in haar rug. Het gevecht was begonnen.

Escada zag dat de kater gekwetst was door de woorden van Chikita. Een glimlach trok even over haar snuit, met een lichte glans van trots in haar ogen. Misschien zou ze toch nog wat kunnen worden. Maar Chikita had hetzelfde voordeel als dat ze nu zelf had. Ze hadden allebei het meest onschuldige uiterlijk dat een kat zich kon wensen. Een uiterlijk waar vele zich zwaar op verkeken. Maar zo onschuldig als dat ze leek, ze was een geboren moordenaar en ze was er nog trots op. Trotser dan wie dan ook, en desondanks haar compacte bouw had ze een heel hoop kracht in zich.
"Zo dus jij gaat dat mormel steunen!" Schreeuwde de kater en Escada trok haar lip op en er kwam een duister gesis op uit haar keel. Terwijl de kater op haar afsprong spande ze haar spieren. Ze voelde hoe de kater zijn klauwen in haar rug boorde en instinctief rolde ze om om van de kat af te komen. Een woeste kreet rees op uit haar keel en ze draaide zich om en haalde met haar klauw uit over de flank van de kater. Zo snel als ze kon sprong ze achteruit en keek de kater aan. ''Ja, ik steun dat kleine mormel, bovendien train ik haar zodat ze kan worden wat ik ben.'' Sprak ze op een kille en duistere toon. ''Heb je daar soms een probleem mee?'' Vroeg ze toen en zette zich weer af en greep nu op haar beust de kater bij zijn rug met haar klauwen. Maar in plaats van alleen met haar klauwen te werken boorde ze haar tanden ook in zijn nek. Door haar sprong schoot er een pijnscheut door haar heen en zodra ze hem vasthad voelde ze haar lijf sidderen van pijn.

-ben ff te lui voor mn post sheet-

''Durf je wel tegen zo'n klein katje zoals zij?'' Miauwde Escada haar mentor. "Ik ben niet klein! En ik kon die kater makkelijk zelf aan. Maar met zijn tweeén is het veel leuker! Miauwde Chikita met een grijns die op haar gezicht verscheen."Zo dus jij gaat dat mormel steunen!" Blies Thunderheart. Chikita's glimlach veranderde al snel in een boze grom. "Ik ben geen mormel! Als ik echt dat hulpeloze katje ben dat jullie denken hebben jullie het goed mis! Kijk zelf maar eens!" Chikita ging met haar borst naar voren staan en een helderblauwe leren halsband werd zichtbaar. Die had ze van een poesiepoes gestolen die ze gedoodt had. Dat had ze gedaan toen ze had gevraagd om door Escada getraint te mogen worden. Ze keek nog eens naar de dikke kater. Die besprong Escada!''Ja, ik steun dat kleine mormel, bovendien train ik haar zodat ze kan worden wat ik ben.'' Blies Escada met een iets duistere toon. Chikita glunderde. Had Escada nou echt zoveel vertrouwen in haar? Ze schudde haar kop toen een oorverdeovende kreet de lucht vulde. Escada! Chikita gromde en sprong van de tak boven op de kater. Ze drukte hem opnieuw tegen de grond. "Jij bevalt me niks! Jij hoort niet in het woud thuis! Jij waagt het zomaar om een gerespecteerd krijger van de Bloodclan aan te vallen! Jou einde zal snel naderen kater! Onthoud, eerdags zul je zien of dat Starclan gedoe ECHT is! Ze zette haar klauw in de kater zijn oog. "Nog een laatste woord POESIEPOES!?" Blies ze nog fel tegen de kater.

-TadadadadAAAAA! Super poes komt je redden essie -

Thunderheart was in gevecht met de andere poes. "Ik ben niet klein! En ik kon die kater makkelijk zelf aan. Maar met zijn tweeén is het veel leuker!" Hoorde Thunderheart het andere poesje zeggen. "Ik ben geen mormel! Als ik echt dat hulpeloze katje ben dat jullie denken hebben jullie het goed mis! Kijk zelf maar eens!" Het boeide hem niet en hij ging weer verder met het gevecht. De andere poes rolde zich om om Thunderheart van zich af te krijgen. Hij sprong weer op haar af en beet haar in haar poot. Zij haalde uit met haar nagels over zijn flank. Ze sprong snel naar achter en zei kil en duister: ''Ja, ik steun dat kleine mormel, bovendien train ik haar zodat ze kan worden wat ik ben. Heb je daar soms een probleem mee?'' Ze sprong weer op hem af en boorde haar tanden in zijn nek en zette haar klauwen in zijn rug. Hij voelde opeens dat ze een beetje sidderde. Hij greep zijn kans en rolde om om van haar af te komen. Hij drukte haar op de grond en reet haar neus open met zijn klauwen, toen beet hij haar in haar nek. Toen sprong het rode poesje die de hele tijd op een tak had gelegen op hem af en drukte hem tegen de grond. "Jij bevalt me niks! Jij hoort niet in het woud thuis! Jij waagt het zomaar om een gerespecteerd krijger van de Bloodclan aan te vallen! Jou einde zal snel naderen kater! Onthoud, eerdags zul je zien of dat Starclan gedoe ECHT is! Zei het poesje. Ze zette haar klauw in zijn oog. "Nog een laatste woord POESIEPOES!?" Blies ze nog fel tegen hem. Hij rukte zich los en wierp het poesje van hem af. "Ik hoef niet nog iemand om tegen te vechten scheer je weg!!!" Hij sprong weer naar de andere poes en haalde uit met zijn klauwen in haar zij. Hij was intussen wel halfblind geworden aan zijn ene oog maar dat kon hem niks schelen. Die stomme BloodClanners moesten van zijn territorium af!

"Ik ben niet klein! En ik kon die kater makkelijk zelf aan. Maar met zijn tweeén is het veel leuker!'' Miauwde Chikita met een grijns die op haar gezicht verscheen. Escada grinnikte even. "Ik ben geen mormel! Als ik echt dat hulpeloze katje ben dat jullie denken hebben jullie het goed mis! Kijk zelf maar eens!" Escada's blik viel op de lichtblauwe halsband van haar leerling zoals je dat kon noemen. Even viel haar blik op eenzelfde kleur halsband, die van haar. In haar ogen was het een teken dat zij en Chikita bij elkaar hoorden. Maar het was ook een teken dat ze bij de BloodClan hoorde. Zodra ze op de kater sprong voelde ze diens tanden in haar voorpoot maar ze onderdrukte een kreet. Ze voelde hoe de kater omrolde en instinctief liet ze hem los en sprong achteruit. "Jij bevalt me niks! Jij hoort niet in het woud thuis! Jij waagt het zomaar om een gerespecteerd krijger van de Bloodclan aan te vallen! Jou einde zal snel naderen kater! Onthoud, eerdags zul je zien of dat Starclan gedoe ECHT is!'' Even keek Escada verbaasd naar Chikita en glimlachte toen. Zelf zag ze zichzelf niet als een gerespecteerd krijger van de BloodClan, maar Chikita blijkbaar wel. Zonder het te tonen voelde ze zich toch wel iets vereerd, maar dan alsnog, ze was nog altijd wie ze was. Ze mocht geen zwakte krijgen voor een klein katje, al word ze door diegene gerespecteerd. Ze keek onbeweegelijk toe hoe Chikita de kater toetakelde en beoon geen spier. Dit kon ze zelf wel afhandelen. "Nog een laatste woord POESIEPOES!?" Blies Chikita fel naar de kater maar die rukte zich los uit de klauwen van het poesje en wier haar van zich af. "Ik hoef niet nog iemand om tegen te vechten scheer je weg!!!" Na die woorden sprong de kater weer op haar af en ze voelde zijn klauwen in haar zij. Ze blies kwaad en boorde haar tanden tot op het bot in zijn poot. Ze gooide hem van zich af en bleef even staan. ''Ben je bang dat je verliest?'' Siste ze kil en grijnsde duivels. ''Vergeet niet wie ik ben,'' siste ze en sprong weer op hem af en beet richting zijn keel, hopend hem juist te grijpen. Als ze nu zou missen zou ze hem in ieder geval een goede schrik kunnen geven.

-Essie vecht terug >3
-je mag zelf beslissen of ze raakbijt of niet xD

De poes boorde haar tanden tot op het bot in zijn poot. Hij probeerde het niet uit te schreeuwen van de pijn. Hij werd van haar afgeworpen en de poes siste kil: ''Ben je bang dat je verliest?'' Ze grijnsde duivels en siste weer: ''Vergeet niet wie ik ben,'' Ze sprong weer op hem af en beet richting zijn keel. Hij schrok en draaide zich om waarbij de poes niet in zijn keel beet maar toch raak beet. Hij rukte zich los uit haar beet en krabte in haar oog. Hij sprong naar achter en zei kil: "Nee, ik ben niet bang dat ik verlies en ik zal je zeker nooit vergeten." Hij bleef even staan en dacht na. Zal ik haar doden of niet? Hij besloot dat hij haar voorlopig even niet zou doden. Hij sprong weer op haar af en beet in haar nek. Hij liet los en drukte haar stevig tegen de grond ervoor zorgend dat ze zich niet los kon rukken of hem kon bijten. "En nu van mijn territorium af!" Schreeuwde hij.


Is het gevecht al afgelopen of niet?
Mag jij verzinnen deze keerxD

''Ben je bang dat je verliest?'' Siste Escada. "Nee, ik ben niet bang dat ik verlies en ik zal je zeker nooit vergeten." Chikita gromde naar de kater. Ze vochten als kat en hond. Alleen waren het in dit geval alleen katten.[i["En nu van mijn territorium af!" [/i] Buldere Thunderheart. Chikita sprong weer op de kater en zette haar klauwen allebei in zijn ogen. Ze voelde dat hij tegen stribbelde. Maar ze hield haar scherpe kleuwen met all kracht in de ogen van de kater gedrukt. Toen werd ze van hem af gegooit. Ze trok de kater mee. Ze viellen in een wild stromende rivier. Chikita schaafde langs de scherpe rotsen. Een oorverdovende kreet vulde de gehele blauwe hemel. Al gauw werd de hemel zwart en het begon te donderen. Vechtend voor haar leven dreef chikita nog steeds wild met de stroom mee.In de verte klonk het geluid van een waterval! Chikita stribbelkde tegen aar de stroom was te sterk. "Escadaaaaaaa!" Galmde het toen ze naar beneden viel. Ze viel, en viel, en viel. Steeds dieper de diepe diepte in. Ze knalde op een rots die uitstak dus ze was niet helemaal naar beneden gvallen! Ze was ongeveer de helfd van de waterval maar afgevallen. Langzaam opende ze haar oogjes. Ze voelde het water op haar rug kletteren. Ze schoof zich met pijn en moeite naar achteren. Ze was nu achter de straal van de waterval. Haar doorweekte lijfje zat vol met bloed. Ze vroeg zich af hoe het met de kater zou zijn. Die had ze tenslotte mee gesleurd. Ze hoopte dat hij wel naar beneden was gelikkerd. Ze keek naar het kletterende water voor haar. Gelukkig was er een kleine grot achter op de rots waar ze af was gevallen. Ze was nu droog. Als iemand nu naar beneden zou kijken zouden ze haar niet kunnen zien. Ze bleef even op de grond liggen. Haar buikje ging langzaam op en neer. Aan haar ademhaling te zien ging het echt heel slecht met haar. Zou ze sterven? Wat moest Escada dan niet denken? Misschien dacht ze dan dat ze echt een heel zwakke leerling had. Haar amberkleurige oogjes staarde verontrustend naar het weer buiten. Het donderde en bliksemde en de regen kwam met bakke uit de lucht. maar zij zat gelukkig droog.

Gingen hjullie zo verder zonder mij xD

Thunderheart drukte de poes nog steeds tegen de grond toen het poesje weer op hem sprong. Ze koos altijd precies het verkeerde moment voor hem. Net als hij in het voordeel was sprong ze weer op hem. Ook heel onorigineel, dit is al de derde keer ofzo dat ze hetzelfde doet! Dacht hij. Ze zete haar klauwen in allebei zijn ogen en hij schreeuwde het uit. Hij stribbelde tegen maar dit keer had ze hem stevig vast. Ik wil niet blind worden dacht hij. Hij deed nog meer zijn best om uit de greep ven het poesje te komen. Het lukte niet ze zette haar klauwen alleen maar steviger in zijn ogen. Hij probeerde nog een keer los te komen en het lukte, hij gooide haar van hem af. Bloed stroomde in zijn ogen en hij kon niks meer zien. Als ik nou maar niet blind ben dacht hij. Hij voelde dat hij werd meegesleurd door het poesje. Ze vielen allebei in een wild stromende rivier. Hij ging kopje onder en het bloed in zijn ogen werd weggespoeld. Hij kwam weer boven en hapte naar adem. Gelukkig ben ik niet blind dacht hij. Hij probeerde naar de kant te zwemmen maar het lukte niet. Hij keek of hij het poesje zag en zag dat ze tegen allemaal rotsen opknalde. Het water rondom haar kleurde een beetje rood. Toen knalde hij zelf tegen een rots aan. Hij keek omhoog en zag dat het ging donderen. Hij vond het helemaal niet erg als het donderde, het eerste deel van zijn naam was er immers naar vernoemd. Maar hij had liever niet op dit moment dat het ging donderen. Een steek van pijn schoot weer door zijn lijf toen hij weer hard tegen een rots aanknalde. Hij hoorde geraas. "O nee, dat is toch niet..." Zei hij zachtjes. Maar dat was het wel. Hij naderde een waterval! Hij keek of hij het poesje nog kon zien maar hij ging weer kopje onder. Wild trappelend met zijn poten en naar adem snakkend kwam hij boven. Hij was nu echt dichtbij de waterval. "Escadaaaaaaa!" Gilde het poesje toen ze naar beneden viel. Hij slikte hij kon ook elk moment naar beneden storten. Hij keek rond of hij iets zag waar hij zich aan vast kon grijpen en zag een dikke tak uit de rotswand steken. Het was erg dichtbij de waterval dus als hij misgreep storte hij de diepte in. Hij trappelde met zijn poten om naar de richting van de tak te gaan. Hij was er nu bijna... Hij was nu heel dichtbij de tak en probeerde hem te grijpen. Hij greep mis. Bliksemsnel probeerde hij het nog en keer. Deze keer had hij hem en hield zich stevig vast. Hij probeerde zich uit alle macht omhoog te trekken. Het lukte. Hij stond nu boven op de tak. Zo, en nu nog op het land zien te komen. Hij dacht aan het poesje. Toch wel zielig dat ze is gevallen. Ze was nog best jong. Hij keek naar beneden of ze zich mischien ergens aan vast had weten te grijpen. Hij zag haar niet en dacht weer aan hoe hij boven moest komen. In de rotswand zag hij stukken die uitstaken. Hij sprong ernaartoe en greep zich vast on de wand. Hij sprong weer naar een ander stuk en ging zo verder. Toen hij eindelijk aan land was gekomen plofte hij neer op het gras. Het donderen was intussen opgehouden en het was gaan regenen. Hij stond vermoeid op en gng op zoek naar een schuilplaats. Hij vond een kleine grot waar hij in ging zitten en zich begon te wassen. Toen hij daarmee klaar was ging hij liggen en viel meteen in een diepe slaap.


Thunder mag niet blind worden!!!

Thunderheart werd wakker. Hij had het koud en stond stijfjes op. Hij rekte zich uit en liep de kleine grot uit. Hij keek om zich heen. Het was niet echt warm vandaag. Hij liep een beetje om de stijfheid uit zijn lichaam te krijgen. Hij herinnerde zich het gevecht van gisteren. Het kleine poesje had hem meegesleurd in een rivier die in een waterval eindigde. Hij had zich kunnen redden maar het poesje was meegesleurd door de waterval. Hij voelde zich schuldig. Mischien was er een kans dat ze het had overleefd. Of dat ze ergens bij de waterval iets dat uitstak had gegrepen en daar nu zat. Hij zou kunnen proberen haar te redden als dat zo was. Hij rende naar de waterval. Die was niet zo ver van de plek waar hij had geslapen. Hij was er. Hij liep naar een plek die dicht bij de waterval was. Hij keeke naar beneden en zag wel wat dingetjes uitsteken. Maar het rode poesje zag hij niet. Hij keek of er een weg was naar beneden. Zo kon hij kijken of ze mischien in het water lag waar de waterval in uitkwam. Hij spurte naar beneden. Torn hij er was begon hij nom het water heen te lopen waar de waterval in uitkwam. Ik moet haar vinden. Dacht hij. Het is mijn schuld. Hin zag haar niet en ging een stukje het water in. Hij hield er niet van maaar dit was belangrijk. Als hij ergens niet van hield dan was het doden. Het water kwam nu tot zijn buik. GHij keek naar boven, Maar hij zag haar niet. Hij keek nog een s goed of hij toch niet iets van haar vacht ofzo zag. Hij zag niets en ging het koude water uit. Hij schudde zich uit om een beetje droog te worden en ging zitten. Hij begon zijn vacht ook maar even te likken. Ik moet haar vinden. Dacht hij nog een s en ging toen moedeloos liggen.

Zachte briejes wind streken langs haar vos kleurige vachtje. Ze trilde en had het vreselijk koud. Ze volgde met haar amberkleurige ogen een klein stroompje bloed. Kersenrood. Even schoten er beelden langs in haar gedachten. Ze zag haar als kitten. Blij en speels. Ze zag haar en haar pleegvader Lionheart samen spelen en hoe ze haar eerste prooi ving. Ze stond op en kreunde even van de pijn. Maar ook van de pijn in haar hart. Ze liep naar een klein plasje op de grond en zag haar weerspiegeling. Ze zag haazelf van een lief atje veranderen in een monster. Ze schrok en er gleed een traan over haar wang. De traan viel in het plasje water. Door cirkels verwaagde haar spiegelbeeld. "Dont forget who you really are! Im not small! Im diffrent but strong! ANd never give up! So stand up and fight! Fight for your life! Your not weak! Klimb up that watterfall and show who you really are!" Schreeuwde ze uit. Haar pupillrn werden spleetjes en ze trok haar nagels uit. Ze rende door de harde straal van de waterval en keek de cliff op. "Do it for your own freedom Chikita!" Ze sprong in de harde straal van de waterval en stak haar kleuwen erin. Zo stevig dat het bijna onmogelijk was voor het water om deze dodelijke strijd te winnen. Klauw vor klauw klom ze omhoog. HEt water werd haar teveel. MEt allemacht klom ze uit de straal en ging ernaast verder. Bloedruppels dropen van haar snuit tot haat poten en ze liet een dun spoor achter. het bliksemde nu heftig maar de gaf niet op. "Be strong Chikita" Miauwde ze. Haar klauw bereikte het zachte gras van de bovenkant. "This is what strong means! I made it! I beat the water!" Ze zakte door haar poten en bleef even lekker liggen op het zachte gras.

Thunderheart lag in het koele gras. Hij had de zoektocht naar het rode poesje opgegeven. Ze was nu waarschijhnlijk in StarClan. Hij keek naar boven. Je kon het nu nog niet zien omdat het dag was. Hij schrok omdat hij opeens iets hoorde. "Dont forget who you really are! Im not small! Im diffrent but strong! ANd never give up! So stand up and fight! Fight for your life! Your not weak! Klimb up that watterfall and show who you really are!" Het werd gedempt door het klateren van de waterval maar je kon het toch duidelijk horen. Was dat niet de stem van... Nee, dat kon gewoon niet! Het rode posje was toch dood? Of mischien... Er was een kans. Hij keek naar de waterval en zag niets. Hij keek nog eens goed en ja! Daar zag hij haar! "Do it for your own freedom Chikita!" Schreeuwde ze. Heette ze Chikita? Het begon heftig te bliksemen. Zijn blik bleef gericht op de rode vlek in het water. Ze klom langzaam omhoog, pootje voor pootje. "Be strong Chikita" Miauwde ze. Ze liet een dun rood spoor achter. Ze bloedde vast. Hij stond op. Ze was er bijna. Nu was ze er. "This is what strong means! I made it! I beat the water!" Mauwde ze. Ze klom op het gras en hij kon nog net zien dat ze ging liggen. Hij rende naar boven, waar ze lag. Toen hij bij haar kwam zei hij: "Uhm... Ik dacht dat je dood was." Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. "Gaat het?" Zei hij. Hij ging naast haar zitten.

De poes waar hij eerder mee had gevochten stapte tevoorschijn. Moet dat nu!? Dacht hij boos. Ze snoof minachtend. ''Moet je toch eens kijken.'' Zei ze kil. Ze boorde haar ogen in die van hem en hij keek strak terug. Toen richtte ze haar blik op de rode poes. ''Je gaat nu toch niet zeggen dat je dit toelaat hé?'' Siste ze naar de rode poes. "Dus jij gaat haar commanderen zich tegen mij te keren?! Siste hij tegen de poes. "Leuk! Moeten we nu voor de show even een potje knokken omdat jij dat zonodig wil?!" Zei hij weer. Hij had intussen een grote hekel aan haar gekregen. Hij ging staan en keek haar uitdagend aan.



Sorry flut maar ik moest stoppen.

"Uhm... Ik dacht dat je dood was." Miauwde de kater. "Gaat het?" Chikita wou net haar bek open doe om te antwoorden todat Escada verscheen. Snel boog ze haar kopje eerbiedig. ''Moet je toch eens kijken.'' Zei ze kil. ''Je gaat nu toch niet zeggen dat je dit toelaat hé?'' Chikita keek haar aan. "Nee tuurlijk niet! Wat denkt u wel van me? Ik ben toch geen softie! Zo'n poesiepoes zoals hij!" Miauwde ze verontwaardigt. "Dus jij gaat haar commanderen zich tegen mij te keren?!" siste de kater weer. "Leuk! Moeten we nu voor de show even een potje knokken omdat jij dat zonodig wil?!" Chikita gromde. Steeds harder. Todat ze een oor verdovende kreet door de lucht liet vliegen. "Je lokt me uit, valt mijn mentor aan, zorgt ervoor dat ik bijna doodga, En nu! Nu daag je haar opnieuw uit! Jij moet wel helemaal ziek in je hoofd zijn!" Siste ze woedend tegen de kater en ze sprong op hem af. Ze stak haar klauwen opniew in zijn ogen. Met haar achterpoten bewerkte ze zijn borst en flanken. "Wie niet begrijpen kan moet maar lijden!" En ze rukte éé'n klauw uit zijn oog en sloeg hem in zijn rug.